Δεοντολογικά παραλειπόμενα

Την πρώτη φορά που χώθηκε εντελώς αντιδεοντολογικά συνάδελφος σε υπόθεση που χειρίζομαι πικράθηκα. Ιδίως διότι η Αθήνα είναι μια μικρή κοινωνία και όλοι είμαστε γνωστοί. Αναρωτήθηκα για φίλους, για ανθρώπους που με ξεπερνούσαν σε κύρος, χρήμα και αποδοχή. Αναρωτήθηκα και για ανθρώπους που εκτιμούσα. Κατάλαβα ότι η πολιτική ζωή επιβάλλει το "τάισμα" των εκάστοτε ημετέρων και συνέχισα να πορεύομαι καθώς και ο πελάτης τι να κάνει? καλοπιάνει το σύστημα, το κόμμα, την παρεούλα, τα συμφέροντα.

Την δεύτερη φορά λυπήθηκα τον φαινομενικά σπουδαίο συνάδελφο (πολλές φορές και με άλλες πρόσθετες περγαμηνές) που ζητιάνευε από το κάθε λαμόγιο για λίγα φράγκα. Τα έχει ανάγκη σκέφθηκα και τον άφησα να συνεχίσει να ζητιανεύει, συνήθως επιτυχώς.

Ακολούθησαν όμως πολλές περιπτώσεις. Ο κατάλογος των ζητιάνων και των διαπλεκόμενων, τάχα σπουδαίων, μάκρυνε απελπιστικά. Τόσο που δεν ξέρεις τι να υποθέσεις. Αρχισα να μετρώ τις εξαιρέσεις για να παίρνω κουράγιο. Ομως και αυτές με τα χρόνια περιορίσθηκαν. Πράγματι ελεύθερος ανταγωνισμός δεν υπάρχει. Οι εκβιασμοί, οι ζητιανιές και η διαπλοκή της δεκάρας επικρατούσαν δραματικά: καθηγητές, ακαδημαϊκοί, μεγαλοδικηγόροι, υπουργοί και υπουργίσκοι στο κουρμπέτι.

Τότε άρχισα να διερωτώμαι για την πάρτη μου. Μήπως τελικά είμαι τόσο σπουδαία (μαζί με την ταπεινή πελατεία μου) και δεν το έχω αντιληφθεί? Τι έχουν όλοι τούτοι να πάρουν από εμένα? Και αφού παίρνουν συνέχεια και αδιάκοπα τόσα χρόνια γιατί πάντα κάτι μου μένει? Ξεπερνάω σαράντα κύματα επιβιώνοντας: πρόσωπα που επιλέγει η CIA (ναι!), η αριστερά, ο Παπανδρέου (πατέρας, υιός και αδελφός), ο Καραμανλής (θεός και ανηψιός), ο Σημίτης (βεβαίως βεβαίως) και οι συν αυτώ, οι Μασονικές Στοές (όχι του Μιττεράν, οι ελληνικές), οι απέναντι δικηγόροι των αντιδίκων (που αγοράζονται ευχαρίστως),  η παρέα των μεγαλογκέι (άλλο λόμπι και τούτο) και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Από τις άνω κατηγορίες η πιό συναρπαστική ήταν βέβαια οι μεγαλογκέι που για να  επιτύχει την έξοδό μου από υπόθεση που χειριζόμουνα με "ανέφερε" ως εξώγαμο του πελάτη (α ρε μάνα μπερμπάντισα!). Δεν αναρωτιέμαι πιά. Ξέρω πώς κάτι έχω να δώσω και πως είναι αστείρευτο προς το παρόν.

Αυτά όμως μόνον για τους νεώτερους. Που πρέπει να παίρνουν κουράγιο και να συνεχίζουν όσοι απομείναμε στη χώρα αυτή και δουλεύουμε. Τώρα τα περί δεοντολογίας του ΔΣΑ και του Συνδέσμου Δικηγορικών Εταιριών, τα περί του Κώδικα Περί Δικηγόρων τα αντιμετωπίζω με κρύα καρδιά. Ξέρω τι λέει ο νόμος και διερωτώμαι αν πρέπει να συνεχίσουμε να τον τηρούμε όταν δεν τον τηρούν οι πολλοί και ισχυροί. Επιλέγω να τον τηρώ πιστέψτε με όχι γιατί είμαι καλή και σωστή εγγονούλα του Σωκράτη αλλά επειδή δεν έχω χρόνο να ασχολούμαι με την ένταξη σε κατηγορίες σαν τις πιό πάνω αλλά ούτε και το ταλέντο. Επί τέλους ξέρω ότι αλληλοακυρώνονται και ότι ο βίος τους είναι μικρός. 

Και ο δικός μου βίος μικρός είναι φυσικά αλλά για σκεφθείτε πόσοι τολμούν να μιλούν έτσι πριν κλείσουν τα πενήντα?