ΝΟΜΙΚΑ ΝΕΑ

NOMIKΑ ΝΕΑ LAW BLOG

NOMIKΑ ΝΕΑ LAW BLOG

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Steven Jobs: διδάγματα για την κατεστημένη νομική επιστήμη


Η νομική επιστήμη θα είχε πολλά να συλλογισθεί με αφορμή το θάνατο του Steven Jobs. Παρανόμησε, απολύθηκε, χρήστης ουσιών, επαναστάτης, χωρίς πτυχίο αλλά εν τέλει υπήρξε παρά τις επιταγές της. Ο νους ενίοτε πρέπει να βλέπει ανάποδα! το οφείλει στη εγκυρότητά του.
H νομική επιστήμη είναι τακτική και ομοιόμορφη. Δεν αντέχει εξαιρέσεις. Κατεστημένη και επαναλαμβανόμενη αποζητά το κύρος της διάρκειας και του καταναγκασμού. Χωρίς αυτόν και το ηθικό της υπόβαθρο το εκάστοτε ισχύον δεν αξίζει μία.

Ο νόμος όμως και όσοι τον υπηρετούν δεν θα μπορούσε τάχα να λειτουργεί διαφορετικά?
Αναμφίβολα!


Steven Jobs in Stanford
"Εγώ εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο Κολέγιο Reed… Γιατί το έκανα αυτό, λοιπόν;
Όλα άρχισαν προτού καν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν πολύ νέα, ανύπαντρη φοιτήτρια, και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Πίστευε πολύ βαθιά ότι θα έπρεπε να με υιοθετήσουν απόφοιτοι πανεπιστημίου και έτσι όλα είχαν κανονιστεί ώστε μόλις γεννιόμουν να με υιοθετούσαν ένας δικηγόρος και η γυναίκα του. Μόνο που, μόλις βγήκα από τη κοιλιά της μητέρας μου, οι δύο αυτοί άνθρωποι αποφάσισαν την τελευταία στιγμή ότι ήθελαν κορίτσι. Έτσι, λοιπόν, οι σημερινοί μου γονείς, οι οποίοι ήταν σε λίστα αναμονής τότε, έλαβαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας και άκουσαν κάποιον να τους λέει: «Έχουμε, αναπάντεχα, ένα νεογέννητο αγόρι. Το θέλετε;». Και είπαν: «Βεβαίως».

Η βιολογική μου μητέρα ανακάλυψε αργότερα ότι η θετή μου μητέρα ποτέ δεν είχε αποφοιτήσει από κανένα πανεπιστήμιο και ότι ο θετός μου πατέρας δεν είχε αποφοιτήσει καν από γυμνάσιο. Έτσι, αρνήθηκε να υπογράψει τα έγγραφα στα οποία χρειαζόταν η συμφωνία της ώστε να οριστικοποιηθεί η υιοθεσία μου. Υποχώρησε, όμως, λίγους μήνες αργότερα, όταν οι θετοί μου γονείς υποσχέθηκαν ότι κάποια μέρα θα με έστελναν σε πανεπιστήμιο. Να μορφωθώ… Πήγα σε ένα ακριβό πανεπιστήμιο και οι οικονομίες των σκληρά εργαζόμενων γονιών μου ξοδεύτηκαν στα δίδακτρα.
Έπειτα από 6 μήνες, όμως, δεν είχα ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα εάν άξιζε τον κόπο οι γονείς μου να ξοδεύουν τόσα χρήματα για να σπουδάζω εγώ… Έτσι, λοιπόν, πήρα μια μέρα την απόφαση να εγκαταλείψω τις σπουδές, πιστεύοντας ειλικρινά ότι όλα θα τακτοποιηθούν και ότι θα βρω τελικά το δρόμο μου. Ήταν σχεδόν τρομακτικό, τότε, αυτό που έκανα, αλλά καθώς κοιτάζω πίσω τώρα, νομίζω πως ήταν μία από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ.

Έκανα κάποια μαθήματα καλλιγραφίας και κυνήγησα κάποια άλλα ενδιαφέροντα… Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είχαν βέβαια καμία ελπίδα πρακτικής εφαρμογής στη ζωή μου. Αλλά δέκα χρόνια αργότερα, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή τα βρήκα μπροστά μου.

Πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη ότι τα σημεία αυτά (ή, τα σημάδια, αν θέλετε), με κάποιον τρόπο, στο μέλλον θα ενωθούν. Πρέπει σε κάτι να έχεις πίστη. Στη διαίσθησή σου, στη μοίρα σου, στη ζωή, στο κάρμα, σε οτιδήποτε. Αυτή η προσέγγιση δεν με πρόδωσε ποτέ, και έχει κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μου.

Η δεύτερή μου ιστορία είναι για την αγάπη και την απώλεια

Ήμουν τυχερός - πολύ νωρίς ανακάλυψα τι ήθελα να κάνω στη ζωή. Ο Woz κι εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ του σπιτιού των δικών μου, όταν εγώ ήμουν 20 χρόνων. Δουλέψαμε σκληρά και σε 10 χρόνια η Apple είχε αναπτυχθεί από μια δουλειά που την κάνανε δύο άνθρωποι μέσα σε ένα γκαράζ σπιτιού σε μια εταιρεία αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με περισσότερους από 4.000 υπαλλήλους.

Είχαμε μόλις βγάλει στην αγορά την καλύτερή μας δημιουργία -το Macintosh- έναν χρόνο νωρίτερα, κι εγώ μόλις είχα γίνει 30 ετών. Και τότε, με απέλυσαν. Πώς μπορείς να απολυθείς από μία εταιρεία που ξεκίνησες και έστησες εσύ; Ε, καθώς η Apple μεγάλωνε, προσλάβαμε κάποιον που εγώ νόμιζα ότι ήταν ταλαντούχος για να διοικεί την εταιρεία μαζί μου. Και για τον πρώτο σχεδόν χρόνο, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αλλά τότε, τα οράματα και τα σχέδιά μας για το μέλλον άρχισαν να αποκλίνουν, και τελικά είχαμε μία «έκρηξη», έναν μεγάλο καβγά μεταξύ μας. Οταν συνέβη αυτό, το διοικητικό συμβούλιο τάχθηκε με το μέρος αυτού του ανθρώπου που εμείς είχαμε προσλάβει για να μας ξαλαφρώσει στη διοίκηση της εταιρείας.

Έτσι λοιπόν, στα 30 μου χρόνια, με πέταξαν έξω. Και μάλιστα με τον πιο «δημόσιο», πιο ταπεινωτικό τρόπο. Ο,τι ήταν έως τότε το επίκεντρο της ενήλικης ζωής μου, γκρεμίστηκε. Και αυτό για μένα ήταν ολέθριο, καταστροφικό.

Για μερικούς μήνες μετά δεν ήξερα τι να κάνω. Πίστευα πως είχα απογοητεύσει φοβερά όλη την προηγούμενη γενιά των επιχειρηματιών - ότι μου έπεσε η σκυτάλη τη στιγμή που μου την έδιναν για να συνεχίσω… Αλλά κάτι άρχισε σιγά- σιγά να ρίχνει λίγο φως στη ζωή μου. Αυτό το «κάτι» ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Όσα είχαν συμβεί στην Apple, δεν είχαν καν αγγίξει, για μένα, αυτό το «κάτι». Είχα γευτεί την απόρριψη, αλλά ήμουν ακόμα ερωτευμένος.

Και έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Δεν το έβλεπα τότε, αλλά αποδείχτηκε ότι η απόλυσή μου από την Apple ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου είχε συμβεί. Το βάρος τού να είσαι επιτυχημένος αντικαταστάθηκε από την ελαφράδα τού να μπορείς και πάλι να είσαι πρωτάρης και να έχεις για όλα λιγότερη σιγουριά. Η απόλυσή μου με απελευθέρωσε και με βοήθησε να περάσω σε μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Ηταν ένα φάρμακο με απαίσια γεύση, αλλά νομίζω πως τελικά ο ασθενής το χρειαζότανε. Μερικές φορές η ζωή σε χτυπάει στο κεφάλι με ένα τούβλο. Μη χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος ότι το μόνο πράγμα που με κράτησε όρθιο ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα.

Και ο μόνος τρόπος για να κάνει κάποιος μια σπουδαία δουλειά είναι να την αγαπήσει. Εάν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, μην απογοητευθείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαυτείτε. Μην συμβιβαστείτε.

Η τρίτη ιστορία μου έχει να κάνει με το θάνατο

Όταν ήμουν 17 ετών, διάβασα μια ρήση που έλεγε: «Εάν ζήσεις κάθε μέρα ωσάν να ήταν η τελευταία σου, κάποια μέρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δικαιωθείς». Μου έκανε εντύπωση αυτή η ρήση, και έκτοτε, για τα τελευταία 33 χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτώ τον εαυτό μου: «Εάν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία της ζωής σου, θα ήθελα να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω σήμερα;». Και όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για σειρά ημερών, ήξερα αμέσως ότι κάτι έπρεπε να αλλάξω.
Υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου ότι «σύντομα θα πεθάνεις», βρήκα το πιο χρήσιμο εργαλείο ώστε να παίρνω τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μου. Διότι σχεδόν όλα τα πράγματα -όλες οι εξωτερικές προσδοκίες, όλες οι υπερηφάνειες, όλοι οι φόβοι και οι όλες οι ντροπές για πιθανή αποτυχία- όλα αυτά απλώς γκρεμίζονται, εξαφανίζονται όταν βλέπεις μπροστά σου το θάνατο και μένουν μόνο εκείνα που είναι στ' αλήθεια σημαντικά.
Υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι μια μέρα θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις την παγίδα τού να σκέφτεσαι συνεχώς αυτά που θα χάσεις εάν πάρεις την «άλφα» ή «βήτα» απόφαση. Θυμήσου ότι είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λοιπόν, να μην ακολουθήσεις αυτό που σου ζητάει η καρδιά σου.

Πριν από περίπου έναν χρόνο, μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι έχω καρκίνο. Έκανα MRI (μαγνητική τομογραφία) στις 7.30 το πρωί και έδειξε ξεκάθαρα ότι είχα καρκίνο στο πάγκρεας. Τότε δεν ήξερα κάν τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί μού είπαν ότι ο καρκίνος που είχα εγώ εκεί ήταν σχεδόν αθεράπευτος και ότι θα έπρεπε να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι δεν μου έμενε περισσότερη ζωή από τριών έως εννέα μηνών. Ο προσωπικός μου γιατρός με συμβούλευσε να επιστρέψω στο σπίτι και να αρχίσω αμέσως να τακτοποιώ τις «προσωπικές» μου υποθέσεις, μία φράση που χρησιμοποιούν ως κλισέ οι γιατροί αντί να σου πουν «προετοιμάσου να πεθάνεις».

Η «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων» είναι να προσπαθήσεις να πεις, σε ελάχιστους μήνες, στα παιδιά σου όσα νόμιζες ότι είχες άλλα τουλάχιστον δέκα χρόνια για να τους τα πεις. Είναι, επίσης, να μην αφήσεις πίσω σου, πεθαίνοντας, εκκρεμότητες που θα ταλαιπωρήσουν τους δικούς σου ανθρώπους που θα μείνουν πίσω. Σημαίνει, τέλος, αυτό το «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων», να βρεις τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο για να αποχαιρετίσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

Ζούσα με αυτήν την καταραμένη διάγνωση κάθε μέρα της ζωής μου. Το ίδιο βράδυ που ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι είχα καρκίνο, μου έκαναν και βιοψία ενδοσκοπικά, μέσω του λαιμού μου, στο στομάχι και από εκεί στα έντερα, πέρασαν μία βελόνα στο πάγκρεας και πήραν μερικά κύτταρα από τον καρκίνο. Εγώ ήμουν σε καταστολή, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου είπε ότι όταν είδα οι γιατροί τα κύτταρα κάτω από ένα μικροσκόπιο, άρχισαν να κλαίνε, διότι αποδείχτηκε ότι είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που είναι θεραπεύσιμη με εγχείρηση. Σχεδόν όλες οι άλλες μορφές τέτοιου καρκίνου είναι καταδικασμένες. Ετσι, λοιπόν, με βάλανε στο χειρουργείο, και σήμερα είμαι μια χαρά.

Αυτό ήταν το κοντινότερο που έχω φτάσει στο θάνατο. Και ελπίζω να είναι το κοντινότερο που θα φτάσω σε αυτόν για τις επόμενες δεκαετίες. Έχοντας ζήσει, λοιπόν, αυτήν την εμπειρία, νομίζω πως μπορώ, με μεγαλύτερη σιγουριά απ' ότι όταν ο θάνατος ήταν για μένα απλώς μία «φιλοσοφική ιδέα», να πω ότι:

Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Ακόμα και οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, δεν θέλουν να πεθάνουν για να φτάσουν εκεί. Και όμως, ο θάνατος είναι ο προορισμός που όλοι μοιραζόμαστε. Κανείς, ποτέ, δεν έχει γλιτώσει από αυτόν. Ο Θάνατος είναι, ίσως, η καλύτερη ανακάλυψη της Ζωής. Και έτσι, μάλλον, πρέπει να είναι. Ο Θάνατος είναι ο ατζέντης, ο μεσίτης, που σε βοηθά να αλλάξεις τη Ζωή σου, προτού έρθει αυτός να σε πάρει. Ξεκαθαρίζει το παλιό, προετοιμάζοντας το έδαφος για να 'ρθει το καινούργιο. Αυτή την στιγμή που σας μιλάω, το καινούργιο είστε εσείς. Αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακρινή από τώρα, και εσείς θα εξελιχθείτε σιγά σιγά σε «παλιό», και θα... ξεκαθαριστείτε. Συγχωρήστε με που γίνομαι τόσο δραματικός, αλλά αυτή είναι η απλή αλήθεια.

Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε, λοιπόν, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Μην παγιδευτείτε από το δόγμα τού να ζείτε από τα αγαθά της σκέψης ενός άλλου. Μην αφήστε το θόρυβο από την άποψη άλλων ανθρώπων να πνίξει την δική σας, εσωτερική φωνή. Και, το πιο σημαντικό απ' όλα, να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας. Αυτά τα δύο, κάπως, πάντοτε, γνωρίζουν ήδη τι εσύ θέλεις πραγματικά να γίνεις. Είναι δευτερεύοντα.

… Μείνε πεινασμένος. Μείνε ανόητος. Αυτό ευχόμουν και εγώ πάντοτε για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε για να αρχίσετε μια καινούρια ζωή, εύχομαι και για σας το ίδιο, ακριβώς, πράγμα: «Μείνετε πεινασμένοι. Κάντε την τρέλα σας».

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Νομικά Νέα παντού!

Οταν ξεκίνησε αυτό το blog σεμνά και χωρίς επιδίωξη ακροαματικότητας δεν φαντάσθηκα ότι το όνομά του Νομικά Νέα θα είχε τόση επιτυχία. Το θεώρησα μάλλον κοινότυπο αν και σαφές. Σήμερα τα Νομικά Νέα έχουν γεμίσει τον τόπο!

Πότε γι'αυτό χαίρομαι, πότε όμως τσαντίζομαι.

Αρχικά ένα πολλά υποσχόμενο ένθετο του Βήματος χωρίς όμως σημαντικό μέλλον.
νομικά νέα προσφέρει και η ιστοσελίδα του γραφείου Στυλιανού
το γραφείο Ατσαβε επίσης με αναπαραγωγή του μπλογκ μας (χωρίς να το συζητήσουμε ποτέ αν και μας κολακεύει ιδιαίτερα)
σελίδα με νομικά νέα και η ΕΕΧΙ
στη συνέχεια διάφορα άλλα blogs συναδέλφων με το ίδιο όνομα.
τώρα και η Lawnet στην κεφαλίδα των μαιλ που μας στέλνει καθημερινά.
θα προσθέσω την ειδική στήλη του ΣΑΔΑΣ Νομικά Νέα αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος.
Νομικά νέα και ο ΣΕΠΕ!
Νομικά νεα προσφέρει και η εταιρία ENERGOTECH !
Νομικά νέα και από την Κύπρο μας!
Ομως με το ίδιο όνομα και στο facebook κάποιος ξεκίνησε. Οχι εμείς!Η πρώτη νομική ιστοσελίδα όπως αναφέρεται του συναδέλφου Ηλία Σιδέρη!
Νομικά Νέα και ακόμη ένα μπλογκ όμως για όλους!
Νομικά νέα και με οροσκόπιο!
Προβληματίζομαι σοβαρά λοιπόν! να κρατήσω το όνομα στο μπλογκ ή να το αλλάξω για να τους τρελλάνω όλους?
Oμως η google μας βγάζει πρώτους. και το sync μας αναγνωρίζει αν και δεν ασχοληθήκαμε ποτέ μαζί του.
Τελικά είχαμε επιτυχία ως φαίνεται αν όχι κατά το περιεχόμενο μάλλον κατά τον τίτλο.
Μα δηλαδή έχουμε τόσα να πούμε εμείς οι νομικοί? τόσα νέα ? και αφού έχουμε τόσα νέα γιατί δεν έχουμε και λίγη φαντασία για τον τίτλο των όσων έχουμε να διηγηθούμε?

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Ο ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

H μέρα επιβάλει αναφορά στον Αγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης για μας γνωστό και ως Φτωχούλη του Θεού από τον Νικο Καζαντάκη. Προστάτης των ζώων πλέον μας έρχεται στο νου όταν συναντάμε στην πόλη μας περιπλανώμενα αδέσποτα που ζουν εγκαταλελειμένα.

Προστάτης των φτωχών, αυτός το σπάταλο πλουσιόπαιδο θυμίζει στο σύγχρονο νεοέλληνα το κομποσκίνι που πρέπει να σφίξει στη μέση όταν τα ψέμματα τελειώνουν.

Θα μπορούσε να είναι και προστάτης των δημοσίων υπαλλήλων σε επικείμενη εφεδρεία αν αυτούς δεν προστάτευε το Σύνταγμα και η μονιμότητα. Αλλά ο λυρισμός περισσεύει για τα ζητήματα αυτά σήμερα.Και ο Καζαντζάκης είναι εκτός κλίματος.

Μόνον ο Καρυωτάκης, δημόσιος υπάλληλος ο ίδιος, αρμόζει στο κλίμα των ημερών.

Οσο για τα σκυλιά και τα πουλιά ας βρουν προστασία σε άλλους θεούς βολικότερους και χωρίς χρέη.

Εμένα πάλι θα με τρελλαίνουν πάντα οι λέξεις: μετά την διαφάνεια και την επιφάνεια ήρθε η εφεδρεία.Πράγματι η ξεδιαντροπιά των λέξεων στο νομικό λόγο είναι κάτι που αξίζει πολλές προσευχές και μετάνοιες. Η ιστορία βλέπεις δεν ξεχνά.

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

H Τρόϊκα στην Ευελπίδων

όταν ο Ριβερό έγραφο το γνωστό για τους γαλλομαθείς νομικούς J. RIVERO, « Le huron au palais royal ou réflexions naïves sur le recours pour excès de pouvoir », D., 1962, chron., p. 37., κανείς δεν φανταζόταν ότι μια μέρα η αφεντιά μου θα μπορούσε να σκεφθεί κατ'αναλογία Η Τρόϊκα στην Ευελπίδων!
Το χιούμορ περισσεύει και στις δύο περιπτώσεις! Τι γυρεύει λοιπόν το ΔΝΤ και οι συν αυτώ στην Ευεπλίδων?
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι όλοι αυτοί οι ξανθοί και ξενέρωτοι αγγλοσάξωνες αναζητούν τη μνήμη του Ευέλπιδα που περιδιάβαινε στα χώματα αυτά προ ετών με γυαλισμένο σπαθάκι! Στην Ελλάδα βρίσκονται δηλαδή! στη χώρα που ο gay έρωτας άνθισε και ανθίζει. Μια επίσκεψη στην Ευελπίδων θα μπορούσε να αποτελεί φόρο τιμής στη μνήμη κάποιου υψηλού ευέλπιδα σαν κυπαρισσάκι!
Θα μπορούσε να υποθέσει επίσης κανείς ότι πήγαν να αποτίσουν φόρο τιμής στη μνήμη του χαμένου Κοεμτζή και να βιώσουν το μεγαλείο μιας παραγγελιάς που οδήγησε σε φονικό τα χρόνια που είχε νόημα να "παραγγέλνεις". Μην ξεχνάμε ότι στην είσοδο της Ευελπίδων πουλούσε το βιβλίο του για χρόνια ο Νίκος Κοεμτζής!
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η Τρόϊκα που όπως μας λένε οι εφημερίδες τρώει φθηνά πήγε να φάει βρώμικα στην καντίνα των δικηγόρων!
Ομως όχι! η Τρόικα πήγε να υπερασπιστεί το δίκαιο του συμβολαιογράφου και να του στείλει τα συναινετικά διαζύγια καθώς και άλλες δουλειές.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι η Τρόϊκα διαπλέκεται με το συμβολαιογραφικό σύλλογο και υπηρετεί τα άνομα συμφέροντά του. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι η Τρόϊκα έχει λόγο να χτυπήσει τον κλάδο μας υπερασπιζόμενη τους καλούς καθόλα συμβολαιογράφους.
Ομως είναι αληθές! η ανεξάρτητη πολιτική δικαιοσύνη έλαβε την τιμητική αυτή επίσκεψη και οι δικηγόροι κινδυνεύουν να χάσουν τα συναινετικά. Απίστευτο αλλά αληθινό!
Το Συμβούλιο της Επικρατείας ας το σκεφθεί καλύτερα που δεν έλαβε ανάλογη επίσκεψη. Αν είχε ακυρώσει το Μνημόνιο ίσως να πήγαινε η Τρόϊκα και κατά κείθε...
Δεν μπορώ τέλος να υποθέσω ότι η διαδικασία αυτή (ναι η μαμά μου που μένει στην Αλεξάνδρας είδε με τα μάτια της το πουλμανάκι να περνά!) έγινε από πρωτοβουλία του Υπουργού μας Βαγγέλη Βενιζέλου για να αναδείξει το έργο της Σχολής Δικαστών που πέτυχε να εδρεύει στη Θεσσαλονίκη με τόσο κόπο! Τόσο σεμνός άνθρωπος δεν είναι δυνατό να διεκδίκησε τέτοια διαφήμιση της επιτυχίας του στους θεσμούς!
Ο νους μου τέλος πάει στο δωδεκάχρονο γιό μου! μήπως μετά την εμπειρία της πολύμηνης εκούσιας δικαιοδοσίας που έζησε για την υιοθεσία του ειδοποίησε (προφανώς ηλεκτρονικά) τους τροϊκανούς να πάρει το αίμα του πίσω? Η αλήθεια είναι ότι κόντεψε να ενηλικιωθεί για την έκδοση μιας εύκολης χωρίς καμία αντιδικεία απόφασης και είναι θυμωμένος! Τόσο όμως?
Δεν ξέρω αν η Τρόικα πέρασε καλά στην Ευελπίδων! τα παλιά χρόνια που τα δικαστήρια ήταν στο κέντρο τρώγανε οι δικηγόροι κανένα μεζέ στα παρακείμενα εστιατότια. Εμένα μάλιστα μικρή ο μακαρίτης ο Γιαννόπουλος με είχε κεράσει μαζί με τον πατέρα μου αμελέτητα σε ένα υπόγειο περιμένοντας μια νυχτερινή πτώχευση...
Αλλά τι θέλω και θυμάμαι τώρα αμελέτητα και πτωχεύσεις...