ΝΟΜΙΚΑ ΝΕΑ

NOMIKΑ ΝΕΑ LAW BLOG

NOMIKΑ ΝΕΑ LAW BLOG

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Το παριζάκι και το τραπεζικό σύστημα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα αλλαντικά δεν είναι η υγιεινότερη τροφή. Και φυσικά δεν μιλάμε για προσιούτο ή ζαμπόν πάρμας. Το λόγο δίνουμε σήμερα στο... έντιμο παριζάκι.
Ολη η χώρα όμως τραγούδησε ένα παριζάκι το ύμνησε τις απόκριες καθιστώντας το ως την πλέον συμβολική αμφίεση, το χόρεψαν όλα μα όλα τα παιδικά πάρτυ. Το παριζάκι ακολούθησε την τύχη του τραγουδιού. Κάθε καλό παιδί, κάθε άριστος μαθητής, κάθε παιδί που ακούει τη μαμά του "θα κάνω ότι πεις" τρώει το εν λόγω παριζάκι.
Αγνωστο αν η διαφήμιση αυτή (που είναι πολύ πολυ επιτυχής το δίχως άλλο) είναι νόμιμη. Αγνωστο αν έλαβε τα δικαιώματα του καρτούν.
Αγνωστο αν δεν τα έχει λάβει πότε θα καταδικασθεί. Το παριζάκι τραγουδά στα ώτα όλων. Και εγώ προσωπικά το τραγούδησα όσο δεν πάει... τι να λέμε.
Επιπρόσθετα ένα άλλο παριζάκι εξειδικεύθηκε στο hip hop με μια νέα δυναμική διαφήμιση.
Η χώρα όλη τρέφεται και τραγουδά. Επιτυχής η διαφήμιση. Η απάντηση ήρθε σε άλλο τόνο από τον ανταγωνισμό.
Με τον ίδιο χαρούμενο τρόπο που καταπίνουμε αλλαντικά και μουσικές έχοντας μάλιστα την πεποίθηση ότι κάνουν καλό και σε κάνουν άριστο μαθητή, πριν από λίγα χρόνια ακούγαμε τηλεοπτικά για την σημασία του δανεισμού.
Ολες οι διαφημίσεις τότε υπόσχονταν την χαρά και την ευδαιμονία αν κανείς δανειζόταν. Η ίδια η Αλκηση Πρωτοψάλτη (του ποιοτικού χώρου!) υποσχέθηκε Μια μέρα χαράς! αν λάβει κανείς δάνειο στεγαστικό από κάποια τράπεζα... Το τραγούδι εκείνο πέτυχε το σκοπό του. Η διαφήμιση, όπως και τόσες άλλες είχε κάνει τη δουλειά της χωρίς κανέναν έλεγχο.
Σήμερα, λίγους μήνες μετά την κατρακύλα των τραπεζών και τις μέρες πίκρας όλων όσων δανείζονται, το Παριζάκι επιστρέφει.
Φαντάζομαι μια Ελλάδα που αφού δανείστηκε, παχαίνει με φθηνή τροφή δημιουργώντας "άριστους" μαθητές επειδή τρώνε απλώς παριζάκι. Το σκέπτεται και ο Σαρκοζί και αναρωτιέται γιατί στη Γαλλία που το κρασί είναι εθνικό σύμβολο το προϊόν διαφημίζεται με υπόμνηση "απολαύστε με μέτρο". Μάλλον δεν στοχεύει στην αριστεία αυτή η χώρα.
Φαντάζομαι πώς οι γονείς με πειθώ παριζακίου ταϊζουν τα τέκνα τους κάτι που ο σκύλος μας απαγορεύεται να φάει και όλοι μαζί τραγουδούμε. Η χώρα παχαίνει, αρρωσταίνει, πτωχεύει και τραγουδά.
Των οικειών ημών...
(δεν θέλω βέβαια να υπενθυμίσω στη γενιά των νομικών που εκπροσωπώ ότι όταν σπουδάζαμε το μείζον ζήτημα για το δάνειο ήταν αν είναι σύμβαση re καταρτιζόμενη.... Το θέμα αφορά την παιδεία και το νόημά της για τις ηθικές κρίσεις. Αλλά ποιός νοιάζεται για δικηγόρους που νοιάζονται μόνον για ένα καλό leasing αυτοκινήτου...)

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Συγγελίδης κατά Ελλάδος

Το δικαστήριο δικαιωμάτων του ανθρώπου εξέδωσε πρόσφατα μια ενδιαφέρουσα απόφαση με αφορμή προσφυγή του κ. Συγγελίδη πρώην συζύγου της κ. Μιλένας Αποστολάκη που αφορά παράβαση του άρθ. 6.1 της ΕΣΔΑ. Η υπόθεση αφορά την έκταση της ασυλίας για αδικήματα που δεν αφορούν τα βουλευτικά καθήκοντα.

Την απόφαση αυτή αξίζει να μελετήσει κανείς όχι μόνον σε σχέση με το κουτσομολίστικο σκέλος της αλλά κυρίως σε σχέση με το ζήτημα της θέσης του βουλευτή και των συνεχών και συνεχιζόμενων απόψεων του Ελληνικού Κοινοβουλίου για την ασυλία.

Οι περιπτώσεις είναι πολλές. Το θέμα θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά!

Διασταυρούμενα πυρά

Όταν γαζώθηκε με σφαίρες ο περαστικός υδραυλικός στο Βύρωνα κανείς δεν σκέφθηκε πόσοι άλλοι σκοτώθηκαν μαζί του. Δίκαια γιατί το πλήγμα ήταν μεγάλο.

Ολοι κλάψαμε αυτόν και στηρίξαμε το μωρό του που ορφάνεψε. Συλλυπήθηκε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Στη συνέχεια...
Οι ληστές που συνελήφθησαν ήταν περήφανοι που δεν σκοτώθηκε από δικά τους πυρά το παληκάρι.
Η σύζυγός του πληροφορούμεθα, θα προσληφθεί στο Δημόσιο. Δεν είναι βέβαιο αν τούτο συνιστά αποζημίωση ή δικαίωση. Επίσης δεν είναι βέβαιο αν η ρύθμιση του νόμου θα εφαρμοσθεί στην περίπτωση που η σύζυγος του θύματος είναι αλβανίδα υπήκοος, ούτε σε τι δηλώσεις θα προβεί το ΛΑΟΣ στην περίπτωση αυτή.
Και λίγο αργότερα δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφθεί με όση μειλιχιότητα του απομένει ότι όταν σκοτώνονται στο δρόμο μεροκαματιάριδες περαστικοί (όπως και έφηβοι στα Εξάρχεια) μαζί τους σκοτώνονται:

η δημόσια ασφάλεια και οι θεσμοί

το δικαίωμα να πηγαίνεις για ψωμί στο φούρνο

η πίστη στους κοινωνικούς θεσμούς

η πόλη μας

η εμπιστοσύνη στην αστυνομία (φταίει δεν φταίει)

το δικαίωμα να βάλεις τα εργαλεία σου στην αποθήκη

το δικαίωμα στην προσωπικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικώς (για τους γραμματιζούμενους)

το τολμηρό εγχείρημα να κάνεις οικογένεια και παιδιά (που όλο και λιγώτεροι τολμούν)

η ψευδαίσθηση ότι είμαστε ένα ευρωπαϊκό κράτος (ότι και αν σημαίνει κάτι τέτοιο)

η ελπίδα, οι ελπίδες...

Και όχι, δεν επιβεβαιώνεται η θέση ότι πρόκειται για την "κακιά την ώρα" έστω και αν δεν υπάρχει υπαιτιότητα του αστυνόμου που πυροβολούσε (έστω και αν ο ίδιος δεν φταίει καθόλου...)

Τα ίδια βεβαίως ισχύουν και για τα πυρά που σκοτώνουν αστυνομικούς. Στο αίμα δεν υπάρχουν διακρίσεις.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Ολυμπιακή - Aegean: Γάμος του αγίου Βαλεντίνου?

Η συζήτηση για το τέλος των μονοπωλείων μας απασχολεί σε θεωρητικό επίπεδο από τα φοιτητικά μας χρόνια. Η Ολυμπιακή και τα δεινά της παρακολούθησαν την πορεία της νεώτερης Ελλάδας με ποικίλους σχολιασμούς και πρωτοβουλίες.
Αφού επιτεύχθηκε το τέλος του μονοπωλείου μετά από σειρά διαγωνισμών που στόχο είχαν τη διαφάνεια και την τήρηση του κοινοτικού δικαίου, δηλαδή τη νομιμότητα (που λέει ο λόγος) όλα φάνηκε ότι θα δικαίωναν τις προσδοκίες της κοινοτικής και εθνικής θεωρίας. Βαίνουμε προς το τέλος των μονοπωλείων. Τα αεροπλάνα θα ήταν πιά σαν τα λεωφορειάκια που μπορεί να τα αποκτήσει και να τα παίζει στον αέρα ο καθένας, ελεύθερα.
Ομως όχι: την όμορφη εικόνα του park de Boulogne δεν θα τη δούμε ως φαίνεται στη χώρα μας (και μάλλον ούτε και γενικότερα).
Θα επιζήσει ελεύθερος μόνον ο μοντελισμός.
Ακούμε όλοι ότι ένας μεγάλος γάμος ετοιμάζεται. Οτι για το γάμο αυτό συμφωνούν οι συμπέθεροι και έχουν βρεθεί και οι κουμπάροι. Τότε όμως γιατί οι διαγωνισμοί και ο ανταγωνισμός? Γιατί τόσα δικαστήρια και καταγγελίες στην Επιτροπή?
Γιατί τόσα έξοδα για δικηγόρους και άλλα συναφή?
Μα είναι προφανές! Ο έρωτας είναι ανεξέλεγκτος. Εκείνος ορίζει την μοίρα των αεροπλάνων και των ουρανών: Σημάδεψε με τα βέλη του και ιδού...
Ομως τόσα χρόνια νταραβέρι για τον ανταγωνισμό θα πάνε στράφη?
Τόσο μελάνι στο κενό?
Οσο για το γκρινιάρη της παρέας, να καθήσει ήσυχος. Οι δικηγόροι δηλαδή κλέφτες θα γίνουμε?