Ολοι μας έχουμε ακούσει κάποτε την ερώτηση: πόσοι είστε στο γραφείο?
Ολοι μας έχουμε συμμετάσχει σε συζητήσεις δέους για το πόσους απασχολεί η τάδε ή η δείνα εταιρία. Και φυσικά όλοι ξέρουμε ότι τις περισσότερες φορές οι αριθμοί των δικηγόρων στη χώρα μας είναι φουσκωμένοι καθώς η αγορά δεν επιτρέπει μεγάλα σχήματα δικηγόρων, ακόμη και για λόγους ανταγωνισμού. Μετέχοντας στο ΣΔΕΕ είχα την ευκαιρία να αντιμετωπίσω εταιρίες με δεκάδες συναδέλφους στο site. Είχα επίσης την ευκαιρία να δω κάποιους να κομπάζουν γι'αυτό και κάποιους άλλους να ζηλεύουν. Ολοι μας, νέοι και ώριμοι δικηγόροι έχουμε κάνει τέτοιες συζητήσεις ιδίως αν έχουμε συνεργασία με αγγλικά γραφεία. Εκεί να δεις φασαρία για το μέγεθος.
Τώρα γιατί καλοκαιριάτικα θυμήθηκα αυτή την κουβέντα θα μου πείτε.
Μα γιατί χάρη στα social media ξαναβρήκα κάποιους παλιούς μου φίλους από το Παρίσι και το Δελχί. Αρχίσαμε να λέμε τα νέα μας. Γάμοι, διαζύγια, παιδιά, ρυτίδες, μνήμες, απώλειες παλιές ιστορίες, προσκλήσεις...
Στο Παρίσι λοιπόν κάποτε κατοίκησαν το διπλανό διαμέρισμα του College Neerlandais στη Cite Universitaire ένα ζευγάρι Ινδών. Ηταν η αρχή μιας παρέας που αριθμούσε πολλούς (Πραγματικά πολλούς φίλους). Ετσι είναι βλέπεις οι Ινδοί. Το μέγεθος του πληθυσμού τους προσδιορίζει τη στάση της ζωής τους. Το κατάλαβα όταν άρχισαν να καταφθάνουν στην Αθήνα. Με τρόμο σκεπτόμουν πού θα τους φιλοξενήσω αλλά είχα άδικο. Γιατί οι Ινδοί είναι απλοί όσο ισχυροί ή εύποροι και αν είναι. Και όταν λέμε εύποροι εννοούμε κάτι το απίστευτο.
Οταν πήγα στο Δελχί γνώρισα τον κολλητό του φίλου μου Sunil το Ragiv που τότε όλοι ονομάζαμε Thad. Παχύς, γελαστός πριν το 1990 είχε λάπτοπ και ήταν εξπέρ στην τεχνολογία. Εξπέρ ήταν και στην καλοπέραση οπότε ανασκουμπώθηκα και μαγείρευα στο σπίτι του ελληνικό φαγητό για ... πολλούς αληθινά πολλούς φίλους.Τότε ακόμη ήταν όλοι εκεί. Και ο Mantib και η Gaitry και η Malini...
Τα χρόνια πέρασαν. Η επανασύνδεση μέσω των social media θα έκανε πολλούς συναδέλφους να ψαρώσουν.
Διότι έτσι θα μπορούσαν να κατανούησουν τι σημαίνει: το μέγεθος μετράει. Και όταν λέμε μέγεθος δεν εννοούμε μόνο το πόσους δικηγόρους απασχολεί το μαγαζί του Ragiv η Luthra & Luthra. Ούτε το πόσους πελάτες έχει. Ούτε το πόσα χρήματα κερδίζει. Εννοούμε ότι στην δικηγορική αγορά μιας χώρας δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων, δισεκατομυρίων ίσως, διακρίνεται. Ο Ragiv δεν είναι ο πρώτος του Κολωνακίου ή ο καλύτερος ανάμεσα σε 10-20 μεσαίους επαγγελματίας μιας μικρούλας αγοράς.
Ζαλίζεσαι να πιστέψεις πώς χτίζεις μια παρουσία σε έναν άγρια ανταγωνιστικό επαγγελματικό χώρο όταν προέρχεσαι από μια χώρα που είναι μόνη της μία Ηπειρος.
Η ιστορία του δεν είναι αυτονόητη, χτίστηκε βήμα βήμα. Και ο Rajiv δεν είναι παρά κάποιος που ξέρει να γελάει ανάμεσα σε εκατομύρια ανθρώπων χωρίς φόβο θανάτου. Αυτή που είναι και η μεγάλη ισχύς των ινδών. Η απουσία φόβου θανάτου.
Η εταιρία του Rajiv το 2010 ήταν η πρώτη στην Ινδία
και το 2011 είναι η πρώτη διεθνώς στο Project Finance και γιορτάζει.
Ας είναι όλοι τους καλά!
Ο φεμινισμός μας δίδαξε ότι δεν πρέπει το μέγεθος να μετράει! Οτι οι συζητήσεις αυτές είναι χυδαίες ακόμη και όταν γίνονται από δικηγόρους αγορών μικρών όπως η δική μας.
Κάποτε όμως πρέπει να το παραδεχθούμε ότι η διάκριση ανάμεσα σε τόσους πολλούς κάτι πρέπει να σημαίνει. Κάτι ξεχωριστό. Και ότι σίγουρα αυτόν τον άνθρωπο που νέος ακόμη ξεχωρίζει ανάμεσα σε δισεκατομμύρια και με χιούμορ αντιμετωπίζει τη ζωή θα πρέπει να τον προσέξουμε. Οχι λόγω μεγέθους εταιρίας και διάκρισης. Ούτε λόγω μεγέθους της χώρας προέλευσης και της συγκριτικής σημασίας της επιτυχίας του.
Αλλά γιατί είναι απλός. Και δεν φοβάται το εφήμερο και το μοιραίο. Το θυμάμαι καλά που μου το έλεγε βόλτα σε έναν ελέφαντα πάνω στην Agra με απίστευτη ζέστη.
Ε λοιπόν ναι! το μέγεθος της απλότητας μετράει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου