Πριν από χρόνια γνωστός συνάδελφος με πυκνά φρύδια που ασχολείται με το δίκαιο περιβάλλοντος μου είπε στα σκαλιά του Συμβουλίου της Επικρατείας:
- Νέα κοπέλα και επιστήμων με έργο να υπερασπίζεσαι τους εργολάβους που καταστρέφουν το περιβάλλον! ντροπή!
Οντας πραγματικά νέα τότε, κοντοστάθηκα. Κρατούσα στα χέρια την απόφαση που επέτρεπε την υλοποίηση ενός μεγάλου αυτοκινητοδρόμου και απέρριπτε περιβαλλοντικές αιτήσεις ακυρώσεως. Αντί να χαρώ λυπήθηκα. Αιστάνθηκα ένοχη για τα δένδρα που θα χαθούν, για τη ρύπανση, για το θρίαμβο της αυτοκίνησης έναντι της φύσης.
Του απάντησα ντροπαλά:
-Ξέρετε κύριε συνάδελφε, δεν μπορώ να διαλέξω τους πελάτες μου. Ετυχε να πρέπει να υπερασπιστώ αυτούς και θα το κάνω όπως μπορώ καλύτερα.
Τα χρόνια πέρασαν.
Συνάντησα το σύνολο της λεγόμενης περιβαλλοντικής πιάτσας να φλερτάρει έντονα τους "κακούς" που εγώ όφειλα να ντρέπομαι που υπερασπίζομαι. Το πέρασμα στην άλλη όχθη έγινε για τους περισσότερους φιλοδοξία και όνειρο... Ομως η στάση ζωής και το επάγγελμα τι σχέση έχουν τάχα?
Πολλές φορές σκέπτομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούσα να είχα υπερασπισθεί μια πεταλούδα, ένα δάσος, ένα άγριο ζώο. Ομως κανένας λύκος δεν ζήτησε τη βοήθειά μου και όσοι πρόσφεραν βοήθεια στους λύκους σύντομα επιχειρούσαν να την ανταλλάξουν με την στήριξη των κυνηγών.
Τώρα είναι ίσως αργά. Οι αλεπούδες έμαθαν ότι υπερασπίζομαι αυτοκινητόδρομους, μεταλεία, λιμάνια και με αποφεύγουν. Ας ξέρουν πόσο τις αγαπώ από παιδί που διάβαζα το Μικρό Πρίγκιπα.
Το ίδιο κάνουν και οι βίδρες. Το ίδιο και οι αρκούδες. Ζώα είναι αθώα. Πηγαίνουν με τους φίλους τους. Αυτούς που ιδρύουν ΜΚΟ για την υπεράσπισή τους. Που προάγουν τα οικολογικά αιτήματα δημόσια. Δεν ξέρουν φυσικά ότι η ανθρώπινη ματαιοδοξία περιμένει το χρήμα στη γωνία...
Από τη μεριά μου και εγώ, σαν αθώο ζώο, δεν αλλάζω μέτωπο. Ξέρω τους πελάτες μου και έχω καθήκον να μην δημιουργώ σύγκρουση συμφρερόντων. Αθώος δικηγόρος, αφελής.
Ακόμη χειρότερα επειδή ως άνθρωπος (ανώτερο θηλαστικό βλέπεις) έμαθα ανάγνωση και γραφή παριστάνω πως μετέχω στα διδάγματα της ιστορίας και του Διαφωτισμού. Στις αρχές που διάβασα στις κατά καιρούς διάσημες Χάρτες. Το δικαίωμα υπεράσπισης ακόμη και των "κακών", το δικαίωμα παροχής δικαστικής προστασίας, το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη...
Οταν κερδίζω κάποια υπόθεση λοιπόν, όπως αυτές τις μέρες για άλλη μια φορά τα Μεταλλεία της Χαλκιδικής (όπου εκπροσώπησα την εταιρία εκμετάλλευσης των μεταλλείων) όπως εδώ και 10 χρόνια σταθερά, σκέπτομαι ότι είναι κάποιου θεού θέλημα να είμαι τέτοιου είδους ζώο και να στέκομαι με εντιμότητα στον ίδιο πελάτη. Αν άλλαζα και πήγαινα με τις βίδρες και τους λύκους η συμμαχία θα ήταν μοιραία.
Οχι, ο καθένας μας δεν αποφασίζει για την ιστορία και τις πολιτικές επιλογές.
Ούτε οι υποθέσεις είναι παιδιά ενός δικηγόρου είτε χάνονται είτε κερδίζονται.
Ομως, όπως τα βράδυα που πίνω κρασί και τρώω φιλέτο, τιμώ το αμπέλι και το μοσχάρι που μου δίνουν ζωή, έτσι και όταν κερδίζονται οι δίκες που θίγουν τη φύση σκέπτομαι το διακύβευμα. Αύριο όταν θα κοπεί το πρώτο δένδρο ξανά θα έχω συμμετάσχει στο τέλος του.
Ομως θα ξέρω ότι δεν το εξαπάτησα. Δεν του πούλησα βοήθεια και μετά να το εγκαταλείψω για το χρήμα και την επαγγελματική προβολή.
Σίγουρα δεν θα θεωρηθώ ποτέ οικολόγος δικηγόρος. Θα μου καταλογίζονται οι επιτυχίες σε βάρος της φύσης και των ζώων. Θα πρέπει να δέχομαι προσβολές γιατί συνεχίζω να στηρίζω τα "συμφέροντα" όπως λένε κάποιοι (που φυσικά θα προτιμούσαν να είναι στη θέση μου).
Αυτό που ξέρω όμως στα σίγουρα είναι ότι παραμένω αθώο ζώο που πλήττεται και αυτό όπως οι χρυσαετοί και άλλα προστατευόμενα είδη.
Και θυμάμαι τον Κάφκα: ένας μόνον αετός μπορεί να λερώσει με το χρώμα του το γαλάζιο του ουρανού. Διότι αυτό είναι οι ουρανοί.
Αδυνατότητα κοράκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου