Περί "αυτοδικίας" και καταστάσεων ανάγκης

Τα όρια μιας ευρύτερης και διανθισμένης φυσικά «αυτοδικίας» αγγίζουν πολλά τις τελευταίες μέρες παραδείγματα που μάλιστα φθάνουν στο σημείο να προκαλούν την παρέμβαση εισαγγελέων και άλλων δημοσίων λειτουργών..
Κατά το άρθρο 282 του Αστικού Κώδικα αυτοδικία συνιστά η ικανοποίηση της αξίωσης από το δικαιούχο αυτοδύναμα και χωρίς τη βοήθεια της αρχής (αυτοδικία) μόνο όταν η βοήθεια της αρχής δεν μπορεί να φτάσει έγκαιρα και υπάρχει κίνδυνος από την αναβολή να ματαιωθεί ή να δυσκολευτεί σημαντικά η πραγμάτωση της αξίωσης.
Και διαβάζοντας τον ορισμό αναρωτιέται κανείς –ποσώ δε μάλλον αν είναι νομικός- τις φορές που προκύπτει εντελώς τυχαία στην καθημερινή σου ζωή η ατυχία (όχι και τόσο τελικά) να παρουσιαστεί αυτή η «άσχημη» ώρα που η αρχή δεν θα προλάβει(!) να συνδράμει και να σε προστατεύσει και δυστυχώς(!) θα πρέπει να «αυτοδικήσεις»..
Βλέποντας το δήμαρχο- πρώην ηθοποιό που προκειμένου να προστατεύσει το δικαίωμα ελεύθερης διέλευσης και κατά συνέπεια τα πορτοφόλια των συμπολιτών του, προωθώντας έτσι και την προσωπική του ματαιοδοξία, με τρόπο βέβαια που τουλάχιστον καταρχήν δεν υποκρύπτει ιδιοτελείς σκοπούς, (όπως σχεδόν όλες οι συμπεριφορές και αντιδράσεις των ανά τη χώρα πολιτικάντηδων), σπάει με μπουλντόζα τις μπάρες των διοδίων στην εθνική οδό, υπακούοντας και προωθώντας παράλληλα το όλο και περισσότερο διαδεδομένο κίνημα "Δεν πληρώνω δεν πληρώνω". Και λες, ευτυχώς που καμιά φορά μπορώ να «αυτοδικώ»! Μάλιστα, θα μπορούσε να επιστρατεύσει υπέρ του και άλλα άρθρα του Αστικού Κώδικα όπως αυτά της άμυνας(ΑΚ 284) και της κατάστασης ανάγκης(ΑΚ 285), {προσδίδοντας τους τις κατάλληλες προεκτάσεις για τις ανάγκες της παρούσας αφήγησης} Φυσικά και στο δικαστήριο δε θα δικαιωνόταν ποτέ. Στη συνείδηση του όμως και σ’ αυτήν των συμπολιτών του είναι δικαιωμένος εξ υπαρχής.
Κάτι ανάλογο ισχύει από προχθές και στην περίπτωση του παράνομου μετανάστη που ζητά να νομιμοποιήσουμε την παραμονή του στη χώρα και εμείς συζητάμε σε πρώτη φάση την αποκατάσταση λειτουργίας της Νομικής σχολής την οποία έχει καταλάβει και την προστασία της δημόσιας υγιεινής όταν του επί χρόνια του αποστερούμε το δικαίωμα να υπάρχει( διότι η νομική ύπαρξη σε ένα « κράτος δικαίου» είναι πιο σημαντική από την βιολογική -αλλιώς καλύτερα στα εγχειρίδια να μας διδάσκονταν οι νόμοι της ζούγκλας μπας και ξέραμε καλύτερα πώς να επιβιώνουμε στο σημερινό Μπανανιστάν). Διότι αν, όταν ξεκινούσε το ταξίδι του, ήξερε ότι το μόνο (σχεδόν) που θα άλλαζε στη χώρα υποδοχής- σε σχέση με τη χώρα προέλευσης- θα ήταν το πρώτο συνθετικό του ονόματός της, θα ήταν κάπως πιο προετοιμασμένος για τα υπόλοιπα, άρα θα βαρυνόταν τουλάχιστον με συντρέχον πταίσμα..
Όλα αυτά όμως είναι, μια μορφή λύτρωσης για όλους εμάς τους καθημερινούς Έλληνες που την ταυτότητα μας την έχουμε, κοντεύουμε να τη χάσουμε και παρόλ’ αυτά καθόμαστε στα αβγά μας-εκκολαπτόμενοι ή μη- και ανά τακτά χρονικά διαστήματα -όσο για αυτό δεν έχουμε παράπονο- ανανεώνουμε την κρίση περί του τίνος θα μας τη διασφαλίζει. Απλώς τουλάχιστον, δε θα πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αποτελούμε τη Γη της Επαγγελίας για όλους αυτούς τους ανθρώπους που μένουν δίπλα μας, αλλά η μυωπία θα μου πείτε έχει ανέβει επικίνδυνα σε όλους μας, φτάνοντας τα όρια της τύφλωσης ή ακριβέστερα του στρουθοκαμηλισμού..
Το να προχωρήσει κανείς σε κρίση περί των εκπεφρασμένων τηλεοπτικά και μη κρίσεων «δεν χωράμε», «δεν τους αντέχει η οικονομία μας», «η Ελλάδα θα γίνει η χώρα υποδοχής – ως πότε?», αλυσιτελές. Η απάντηση καταρχάς απλοϊκή, αντάξιά τους: αν δεν τους θες βρες κάποιον να σου καθαρίζει το σπίτι, να σου κρατάει το παιδί , να δουλεύει στο χωράφι για να έχεις να φας και μετά τα ξαναλέμε.
Τρομακτικό, αλλά νομίζω τουλάχιστον αληθοφανές. Θα τρομάξουμε αν συνειδητοποιήσουμε πως ολόκληρη η οικονομία της σημερινής υπό επιτήρηση χώρας στηρίζεται σε αυτούς τους ανθρώπους και λιγότερο πάντως στα μέλη επιτροπών εθνικών , ευρωπαϊκών, παγκόσμιων και ό,τι άλλο..
Γι’ αυτό λοιπόν δεν είναι διόλου παράλογο να ακούγονται από το στόμα αυτών των ανθρώπων ότι έχουν και αυτοί δικαιώματα και να αποδειχτεί για ακόμα μια φορά ότι πολλές φορές η ιδία πρωτοβουλία όσο και αν σοκάρει, όσο και αν σε μία ευνομούμενη πολιτεία(που στα λόγια αποτελεί φράση πασπαρτού) θα έπρεπε να είναι δεδομένα, δε γίνονται πράξη παρά μόνο με προσωπικό αγώνα και όπως λέει και ο λαός «παίρνοντας το νόμο στα χέρια σου». «Αμυνόμενοι» είναι στην ουσία και όχι επιτιθέμενοι, ευρισκόμενοι σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σε μια φάση τραγική» (και λαϊκά- μελωδικά!!)

Ανεξάρτητη αρχή Συμβάσεων του Δημοσίου

Προτάθηκε επί τέλους στο Υπουργικό Συμβούλιο:

"Η Ενιαία Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων θα είναι μία ανεξάρτητη νομοθετικά κατοχυρωμένη διοικητική αρχή, η οποία θα συγκεντρώσει τις αρμοδιότητες που μέχρι σήμερα ήταν διάσπαρτες σε διάφορα υπουργεία και φορείς. Εργο της θα είναι η παρακολούθηση της κωδικοποίησης και απλούστευσης του υφιστάμενου πολύπλοκου νομικού πλαισίου, ενώ θα έχει την πρωταρχική ευθύνη για τη χάραξη και παρακολούθηση της εθνικής στρατηγικής στον τομέα των δημοσίων συμβάσεων."

Δεν θέλω να θυμηθώ τις αναγγελίες του παρελθόντος. Δεν θέλω καν να θυμηθώ πόσες φορές έχω ακούσει την ίδια θεωρία προ Ελεγκτικού Συνεδρίου και μετά. Δεν θέλω να θυμάμαι το ζήτημα της συνταγματικής της κατοχύρωσης. Θέλω να θυμίσω μόνον στον συντάξαντα το σχέδιο Υπουργό ότι ο όρος Αρχή συνήθως σημαίνει εξουσία, απόφαση, αρμοδιότητα. Οχι παρακολούθηση και συντονισμός και απλούστευση. Οχι ότι οι Ανεξάρτητες Αρχές μας συγκινούν ιδιαίτερα ως προς το θεσμικό τους καθεστώς. Αν όμως ιδρύονται καλό είναι να ανταποκρίνονται στο νόημα και το περιεχόμενο που ευαγγελίζονται.

Αν πάλι το ζητούμενο είναι οι εφαρμογή του νόμου η συγκεκριμένη αρχή περίσσευε και περίτευε.

Επί της ουσίας: τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά μπορούμε να συζητά με για τα δημόσια έργα, τις δημόσιες συμβάσεις το καλό , το κακό, τις μίζες και τη διαφθορά ανέξοδα.

Οσο ελπίζαμε να βρούμε κάνα φράγκο συζητούσαμε για ΣΔΙΤ.

Οταν βρούμε φράγκα θα γίνει και καμία σύμβαση. Και τότε να δω πώς θα εφαρμόζεται ο νόμος!

Ολυμπιακή Αegean ! τα νέα της Επιτροπής

Είχαμε διασκεδάσει προ καιρού με τη χαρά των νιόπαντρων. Τα νέα σήμερα πιά είναι διαφορετικά. Πάει ο αρραβώνας!

Συμπεράσματα:

μην δίνετε βάση στις οικονομικές ειδήσεις
μην πιστεύετε στην παντοδυναμία των ισχυρών
μην θεωρείτε αυτονόητο ότι οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ποτέ.
μην παραπαίρνετε στα σοβαρά τις ανατροπές

Οσο για τον ανταγωνισμό : όλοι ξέρουμε ότι είναι ένα καπιταλιστικό κατασκεύασμα χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Αλλά διάβολε ενίοτε λειτουργεί έστω και για άλλους λόγους!
είδωμεν ως το τέλος

Εθνική αυτογνωσία!

Η στάση των πανεπιστημιακών οργάνων και των αρμοδίων υπουργών για το θέμα του ασύλου εκπλήσσει όχι ως προς την ορθότητα αλλά κυρίως ως προς την επιλεκτηκότητα. Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί γιατί όταν τα "παιδιά" σπάνε το πανεπιστήμιο δεν τρέχει τίποτε και όταν οι αλλοδαποί ξαπλώνουν σε στρώματα ζητώντας άσυλο με όλη τη σημασία της λέξης σπεύδουν να μιλήσουν για κατάχρηση. Πολλά μπορεί να υποθέσει κανείς! ότι τα εκλεγμένα πανεπιστημιακά όργανα και οι καθηγητές συμπράττουν με τις πολιτικές νεολαίες που τους στηρίζουν παντοιοτρόπως (τον αλλοδαπό δεν τον έχουν επαγγελματικά ανάγκη), ότι το ποτήρι ξεχείλισε (τώρα ?) ότι δεν συνάδει με το ακαδημαϊκό προφίλ η εικόνα των κορμιών που κάνουν απεργία πείνας. Οι ίδιου πανεπιστημιακοί που υποστηρίζουν το άσυλο όταν έξω από το πολυτεχνίο γίνεται εμπόριο νακρωτικών (ελάτε τώρα να δείτε) ενοχλήθηκαν από τον αλλοδαπό... Οποία υποκρισία!
Αλλά και η στάση των συναρμόδιων υπουργών πόσο υποκριτική αλήθεια! λες και οι ξένοι αυτοί μετανάστες φύτρωσαν αυτοβούλως και ανεξέλεγκτα στη χώρα! λες και στα σύνορα δεν τους είδε η αστυνομία! λες και δεν έχουν όλοι στο χέρι απόφαση απέλασης! Και όλα ξεκινούν από εκεί : η απέλαση δεν σημαίνει τίποτε, η παράνομη εγκατάσταση δεν σημαίνει τίποτε, τα παράνομα ενοίκια στην Κυψέλη με τους δεκάδες κατοίκους σε υπόγεια δεν φορολογούνται, οι άνθρωποι αυτοί δεν υπάρχουν! 300 τη μέρα περνούν τα σύνορα μας είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Προσωπικά δεν ξέρω αλλά σίγουρα είναι πολλοί. Ούτε τα σύνορα υπάρχουν?
προφανώς δεν υπάρχουν!
Εμπόριο οργάνων, όπλων, ναρκωτικών, βρεφών ευνοούνται σε χώρες χωρίς σύνορα (και διόλου δεν φταίει η θάλασσα και τα νησιά γι'αυτό!). Προχθές σε λίαρ στην Καβάλα οι Αφγανοί πήγαιναν Ιταλία για να πουλήσουν τα νεφρά τους, σήμερα οι βούλγαροι και τα καρντάσια οι πατριώτες μας πουλούσαν μωρά (όλοι την ξέρουν την ταρίφα). Πόσοι δικηγόροι δεν μπορούν να έχουν άποψη τάχα? Η μαύρη οικονομία ανθίζει και η παρανομία κάνει τη μικρή μας ευρωπαϊκή χώρα ελντοράντο της απάτης.
Ο τόπος μας ήταν πάντα ένα πέρασμα. Αυτό ήταν το αίτιο της φιλοσοφίας και του πολιτισμού. Ενα πέρασμα όμως στο οποίο άνθισε η υποκρισία, η πειρατεία, το λαθρεμπόριο και η απάτη. Το ότι κάποτε απέκτησε σύνορα δεν άλλαξε και πολλά. Η ανομία παραμένει τρόπος ζωής. Οταν ο πρωθυπουργός της χώρας αποφάσισε να θίξει ευθέως το ζήτημα των διαφημιστικών πινακίδων που κατοχύρωναν την ανομία και συμβολικά στους δρόμους φάνηκε παράξενο. Ομως ξεκίνησε. Μήπως θα μπορούσε να ξαναδεί την ανομία καταπρόσωπο εκεί που κείται στη νομική σχολή, να της μιλήσει και να μάθει? ξένος και αυτός κάτι παραπάνω θα μπορούσε να κατανοήσει.
Στο πέρασμα των ηπείρων μια μικρή χώρα υπάρχει και δέχεται 300 ψυχές τη μέρα. Μια χώρα που ο καθένας δικαιούται να βρίζει και να υποβαθμίζει. Ενα πέρασμα που μιλάει ίδια γλώσσα και προσκινάει το Λοξία. Δεν είμαστε όμως όλοι παράνομοι. Μετανάστες είμαστε. Δικαιούμαστε πράσινη κάρτα και αξιοπρέπεια έστω και αν η υποκρισία είναι εθνική αρετή.

η κατάληψη της νομικής

Δεν ξέρω που με έχει ανακαλήψει ο αγγλόφωνος 9,84 και θυμάται να μου ζητά νομική γνώμη για διάφορα επίκαιρα θέματα. Δεν ξέρω επίσης αν αυτό το σταθμό τον ακούει κανένας ποτέ. Οπως και νάχει τα παιδιά είναι συμπαθέστατα και δύσκολα τους λες όχι. Αύριο θέλουν να συζητήσουμε το θέμα της κατάληψης της νομικής από μετανάστες. Τι να πεις για το θέμα?
για το άσυλο?
για το μεταναστευτικό?
για τις καταδίκες της χώρας από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων?
για τις προσωπικές ιστορίες που όλοι μας έχουμε με τον μετανάστη που στηρίζει τις ζωές μας, μεγαλώνει τα παιδιά μας και φροντίζει τους γονείς μας?
Ο ραδιοφωνικός σταθμός περιμένει τη νομική προσέγγιση. Να ενημερωθούν οι αλλοδαποί στη χώρα για το καθεστώς του ασύλου. Εννοεί μάλλον οι αλλοδαποί managers. Διότι δε νομίζω οι ιρακινοί και οι αφγανοί να ακούνε 9,84. Υποθέτει ο ραδιοφωνικός σταθμός ότι το ακροατήριο του είναι οι ευπρεπείς κάτοικοι των βορείων προαστείων με τα leasing αυτοκίνητα που διοικούν τις εταιρίες που δουλεύουμε. Που τους προσφερουμε τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά μας να εκμεταλλευθούν, που τους συναντάμε σε δεξιώσεις. Πηγαίνοντας στην εργασία τους, υποθέτει ο δημοσιογράφος ακούνε το ραδιόφωνο.
Εχω γνωρίσει πολλούς από αυτούς τους ευπρεπείς κυρίους. Κάποιους θυμάμαι με γλύκα, όπως τον CEO της Shell 20 χρόνια πίσω και όσα μου είπε προφητικά. Κάποιους με τρόμο όταν μεθυσμένοι (συνηθέστατο για την τάξη αυτή) σου προσφέρουν κόκα για να ανέλθεις κοινωνικά μαζύ τους όπως ένας συμπαθής δικηγόρος πολυεθνικής γερμανός υπήκοος και άλλοι πολλοί. Αλλους με οίκτο καθώς έργονται πριν τη σύνταξη να περάσουν σε καλό κλίμα τα στερνά της καριέρας τους και να κάνουν και κανένα εξοχικούλι στη Μεσόγειο. Δύσκολα θα φαντασθώ να ακούνε ραδιόφωνο το πρωί. Αλλά αυτοί οι ξένοι δεν είναι το θέμα μας. Παραδόξως υπάρχουν ξένοι fast track καλοδεχούμενοι και ευνοούμενοι νομοθετικά και ξένοι ανεπιθύμητοι, όλοι τους πλέον μαυριδεροί. Το χρώμα πλέον δεν είναι πρόβλημα. Καταριανοί και ιρακινοί, όμοιες αποχρώσεις. Ολοι επίσης έρχονται για δουλειά. Το είδος της δουλειάς διαφέρει ίσως αλλά πάντως είναι ο μόνος λόγος που περνούν στα χώματά μας. Τους μεν υποδέχεται ο κ. Χάρης Παμπούκης και ο κ. Πάγκαλος, doing business in greece τους δε συναντούμε πλέον στη νομική ως καταληψίες επωφελούμενους του ασύλου.
Μου αρέσει αυτή η εκδοχή. Δείχνει ότι οι μετανάστες έχουν πληροφόρηση και φαντασία. Οτι προκαλούν και οργανώνονται. Αν κάνουν και καμία απεργία θα κλάψουνε μανούλες. Και κυριολεκτώ στο σημείο αυτό. Θα διαλυθεί το σύμπαν.
Για την εκδοχή όμως του νόμου που ενδιαφέρει τον αγγλόφωνο 9.84 δεν έχω να πω και πολλά. Είμαι με αυτούς που υποστηρίζουν το άσυλο. Εστω και την ιδιότυπη κατασκευή του πανεπιστημιακού ασύλου. Ιδίως όμως το άσυλο για τον ξένο.
Μηδαμινή παρακαταθήκη της παιδείας μου, προϊόν της ελληνικής φαντασίωσης, τον ξένο τον θεωρώ ιερό. Το νόμο τον ερμηνεύω υπέρ του. Και το Σύνταγμα και η ΕΣΔΑ μου δίνει πεδίο για σύμφωνη ερμηνεία. Ούτε δόμηση σε παραλίες μου ζητήσανε, ούτε επιδοτήσεις, ούτε φοροαπαλλαγές αυτοί οι ξένοι. Μόνο την ησυχία τους για να δουλέψουν 20 ώρες τη μέρα στις φράουλες στην Ηλία. Μόνο που αν είναι νόμικοι θα πρέπει κάποιος να πληρώσει ΙΚΑ γι'αυτούς.
Κ. πρύτανη εσείς δεν τρώτε φράουλες?

περί πορισμάτων και νοσούντων αλβανών

Κατατίθεται στη Βουλή άλλο ένα πόρισμα αυτό της Siemens. Μεταξύ των παραπεμπομένων φέρεται και ο Κώστας Σημίτης πρώην πρωθυπουργός.

Το γεγονός αποτελεί ιδίως κοινωνική είδηση γιατί αυτές τις διαδικασίες δεν τις πολυπιστέμαμε ποτέ και δεν ικανοποιούν το θυμό μας ως πολιτών. Η σπίλωση υπολήψεων, προσωρινή ή οριστική νομίζω δεν έχει σημασία στη σύγχρονη πολιτική αρένα. Ολοι το λαμβάνουν υπόψη τους όταν εμπλέκονται και θεωρούν ότι αργά ή γρήγορα θα τους ανεγερθεί ανδριάνδας καθώς η δικαίωση δεν αργεί.

Το καλό με το συγκεκριμένο πόρισμα, αν είναι όπως λέει ο τύπος, είναι ότι θα παίξουν πρώτα ονόματα και το πλήθος θα εκτονωθεί. Θα τρέξει τηλεοπτικό αίμα, θα γίνει ντόρος, θα ξεχαστούν όλα γρηγορότερα. Ο κόσμος θέλει αίμα μας λένε τα ΜΜΕ.

Οχι, το θέαμα δεν μας αφορά και αυτού του είδους το θέαμα δεν μας διασκεδάζει. Η ουσία του μας είναι γνωστή δεν συναρτάται με καταδίκες και πρόσωπα και στη συνείδησή μας ξέρουμε καλά τι συμβαίνει.

οσο για τους νοσούντες αλβανούς να το ξεκαθαρίσω:
Πριν καιρό η αλβανίδα οικιακή βοηθός μου ζήτησε βοήθεια για να φέρει στη χώρα και μάλιστα στο νοσοκομείο Ιωαννίνων ανηψάκι της να το δούν οι γιατροί. Το διάβημα ήταν πολιτικά αδύνατο η δε ελληνική πρεσβεία το έκανε δυσκολότερο ρωτώντας το ανήλικο παιδάκι από τι κινδυνεύει η ζωή του και πρέπει να πάει στην Ελλάδα στους θείους του για δέκα μέρες. Το παιδάκι δεν ήταν ενημερωμένο πόσο κινδυνευε και δεν απάντησε οπότε... επίσης δεν ήξερε και ελληνικά.
Παρακάλεσα τον παλιό μου καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλο για το παιδάκι αυτό με τη βεβαιότητα ότι δεν θα ασχοληθεί. Με τη βοήθεια της γυναίκας του της Σίσσυς το παιδί ήρθε την επόμενη και ευτυχώς είναι πλέον γερό και δυνατό. Ομως είναι μόνον ένα.

Λοιπόν είναι νομίζω σήμερα η μέρα να το διηγηθώ δημόσια χωρίς φυσικά να έχω οποιαδήποτε γνώμη για τα πορίσματα. Κατά τα λοιπά η ουσιώδης είδηση είναι ότι σειρά ευρωπαϊκών χωρών δεν επαναπροωθεί τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Αυτή τη χώρα φτειάξαμε και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας εμείς οι πολίτες. Προφανώς όχι οι πολιτικοί.

Υποθήκη για το χρέος της Χώρας? Συμψηφισμός!

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα έχει υποθηκεύσει το μέλλον της και ιδίως αυτό των νέων!
Το έχει πράξει και άλλοτε και μάλιστα τόσο συχνά που οι πολίτες νοιώθουν το "βάρος" και συμπεριφέρονται ανάλογα! Τα εμπράγματα βάρη το έχουν αυτό! το ξέρουμε όλοι από τις σχέσεις μας τουλάχιστον με τις φίλες Τράπεζες που μας "Βαραίνουν". Πώς λέμε μας βαραίνουν οι φίλοι...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι νέοι δεν έχουν ελπίδα άλλη εκτός από τις καλοκαιρινές διακοπές στα νησιά και τον ήλιο του τόπου. Σπουδές, δουλειά, οικογένεια? περιπέτεια .... όχι φυσικά. Μόνον διακοποδάνεια και μικροχαρές. Γι'αυτό μας ζηλεύει όλη η Ευρώπη! και πράσινη από το κακό της αντιδρά!
Οπου νάναι υποθηκεύονται τα νησιά οπότε να προσέχουμε. Αλλού οι κρουαζιέρες και οι πιγκουίνοι οι ερωτευμένοι. Τα βάρη των νήσων αλλάζουν τις προοπτικές μας. Τα εμπράγματα βάρη δηλαδή! Οι γερμανοί σοφοί που κάπνιζαν μαριχουάνα στη Μύκονο στα νιάτα τους το είπαν! είναι η λύση για το δανεισμό μας. Υποθέτω θα έχουν βρει τον τρόπο αν τους φεσώσουμε να τα εκποιήσουν σε κατάλληλα χέρια. Γιατί η υποθήκη το έχει αυτό το κακό! μάλιστα το ίδιο ισχύει και για το γερμανικό δίκαιο οπότε δεν δικαιούνται οι γερμανοί σοφοί να μην το γνωρίζουν!
Δεν αποκλείω και αυτό να γίνει φυσικά! με τα μνημόνια που έχουν ισχύ πάνω από όλα. Πάντως όχι πάνω από τη μνήμη. Και τούτο οι Γερμανοί δεν πρέπει να το ξεχνούν. Ούτε συγχώρεση υπάρχει ούτε απώλεια μνήμης. Γι'αυτό αντιπροτείνουμε συμψηφισμό με αυτά που μας χρωστάνε εκείνοι. Ενα μέρος μάλιστα των απαιτήσεων θα το εκχωρήσουμε στο ΔΝΤ νάχει να πορεύεται και αυτό. Ετσι έχουμε περιθώριο να δανειζόμαστε για χρόνια και αιώνες. Και αφού ξέρουν τον τρόπο, ας υποθηκεύσουν οι Γερμανοί τα εδάφη τους όπως το 1923 που λέει και το ινστιτούτο των σοφών.

Ζωοφιλία - Ενα κίνημα που σημαίνει πολλά

Οι ζωόφιλοι και ιδίως οι φίλοι των ζώων συντροφιάς είναι μια ειδική κατηγορία πολιτών που συνειδητοποίησα την ύπαρξή της όταν στη δεκαετία του 80 παρακολουθούσα την εκπομπλή "30 εκατομύρια φίλοι" σε μια ζωόφιλη χώρα γενικώς. Τότε μάλιστα γινόταν μεγάλη συζήτηση για τα αδέσποτα που κατέληγαν σε κινέζικα εστιατόρια. Στη συνέχεια η σχέση της ΜπεΜπε με την ακροδεξιά περιόρισε το ενδιαφέρον μου για το κίνημα αυτό.

Η επιστροφή μου στην Ελλάδα με οδήγησε στο να αντιμετωπίσω τις ακρότητες πολλών ζωφίλων αλλά και την κατασπατάλιση δημόσιου χρήματος για δήθεν ζωοφιλικούς σκοπούς. Η ζωοφιλία παρέμεινε για μένα προσωπική υπόθεση. Κάκιστα. Διότι το κίνημα των ζωοφίλων είναι ενεργό και διεθνές και πάντως ανεξάρτητα της καπηλείας που γίνεται στο θέμα αλλά και της παραφροσύνης που συχνά συνοδεύει την υπεράσπιση κάποιου καλού σκοπού, υπάρχει!

Εξηγούμαι. Τα σύγχρονα κινήματα πολιτών οργανώνονται τομεακά (ή κατά θέματα ενδιαφέροντος) μπορεί να διαπιστώσει κανείς και ανεξάρτητα από τα πολιτικά κόμματα. Συχνά μάλιστα τα κόμματα υιοθετούν τέτοια κινήματα για επιβοήθηση του εκλογικού τους αποτελέσματος πλέον. Είναι η κοινωνία πολιτών με συγκεκριμένο αντικείμενο κατά περίπτωση. Και οι έλληνες ζωόφιλοι δεν αστειεύονται πλέον. Οργανωμένοι σε σωματεία ή σε αυθόρμητες κινήσεις συχνά διαδυκτιακές διεκδικούν τα δικαιώματα των προστατευόμενων φίλων τους με κάθε τρόπο. Παράλληλα και το δικαίωμά τους να αγαπούν τη γάτα ή το σκύλο τους χωρίς τους περιορισμούς πχ των κανονισμών πολυκατοικίας.

Η σημερινή είδηση για τον εντοπισμό ανηλίκου που βασάνιζε ζώα και προέβαλε στο Υοu Tube το έργο του κινείται στο ίδιο επίπεδο. Ολα ξεκίνησαν από τις καταγγελίες των σωματείων και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος έκανε το θαύμα της.

Η ζωοφιλία δημιουργεί και προσωπικότητες που εμπλέκονται σε αυτήν. Εχει τους ενεργούς ακτιβιστές της.

Ο τύπος έχει ήδη αναδείξει μερικές όπως ο αξιαγάτητος Κ9 κ. Φραντζεσκάκης μας θυμίζει άπαξ της εβδομάδας τις κατακτήσεις των ζωοφίλων σε όλα τα πεδία ασκώντας την ουσιαστική του κριτική παράλληλα.

Και στον κόσμου του Δικαίου ποιός δεν ξέρει οτι ο καθηγητής Ιωάννης Καράκωστας ενδιαφέρεται ενεργά για τα ζώα? Δεν είναι ο μόνος αλλά τον μνημονεύω διότι η συντηριτική σε όλα φυσιογνωμία του σε κάνει να εντοπίσεις τον ασπρόμαυρο αδέσποτο που υιοθέτησε κάποτε και να ενδιαφερθείς για την άλλη πλευρά του που είναι ήδη εκπεφρασμένη βιβλιογραφικά.
Η λογοτεχνία αναδεικνύει όλο και συχνότερα το ζωοφιλικό κίνημα αλλά και την αγάπη στο ζώο, τη σχέση με το ζώο με μαζικότητα που μας επιτρέπει το συμπέρασμα ότι το ζώο προκαλεί συναισθήματα με μεγαλύτερη ευκολία από ότι άλλες σχέσεις. Το βλέπουμε εξάλλου έντονα και στο χώρο της διαφήμισης! Τα προϊόντα που διαφημίζουν σκύλοι πουλάνε και μένουν αξέχαστα.

Ενδεικτικά για τη συμμετοχή του τύπου και των ΜΜΕ στο ζωοφιλικό κίνημα:

Εφημερίδες:
περιοδικό Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας : η Φάρμα των ζώων, με αγγελίες για αδέσποτα, υιοθεσίες κ.α.

περιοδικό Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας : e-pet : στήλη με ενδιαφέρουσες διευθύνσεις για τα κατοικίδια και τον κόσμο τους

περιοδικό Κ της κυριακάτικης Καθημερινής : Κ9 Life , με θέματα ενδιαφέροντος. Υπογράφει ο Γιώργος Φραντζεσκάκης, mail: k9mailbox@yahoo.com

Ράδιο:ΑΝΤ1 97,5 κάθε Κυριακή 11.00-12.00 η εκπομπή Συγκατοικίδια με την Αργυρώ Μώρου

ΣΚΑΙ 100,3 καθημερινό δίλεπτο στις 19.55

ΣΚΑΙ 100,3 ένθετο Παρα τρίχα στην εκπομπή ΖΩΗ.GR μετά τις 16.30

Τηλεόραση:ΣΚΑΙ: Σάββατο 10.00-10.30 Παρά τρίχα. Η πρώτη ελληνική εκπομπή που είναι αφιερωμένη στα κατοικίδια.

PRISMA+: κάθε Τρίτη 18.30-17.30, Ζωογραφία. Παρουσιάζει η Ελένη Κεφαλοπούλου. Μια άκρως ζωοφιλική εκπομπή για κατοικίδια και όχι μόνο.

Επανάληψη: Τετάρτη 10.30-11.30

ΕΤ1: κάθε Κυριακή 14.45-15.45, Ζωογραφία. Και για την οικογένεια Κλικλικου που δεν έχει πρόσβαση στην ψηφιακή τηέόραση

ALPHA: Κάθε Κυριακή 15.15-16-15. Άλλη φάτσα, άλλη ράτσα. Ένα ντοκυμαντέρ του Discovery channel για τις πιο προσωπικές αλλά πιο λατρεμένες κωμικές στιγμές των σκύλων.

ALPHA: Κάθε Κυριακή 16-15-17.15 Αυτό το ντοκιμαντέρ κυνηγάει να ξετρυπώσει τα πιο παράξενα, τρυφερά και απρόβλεπτα στιγμιότυπα από τη ζωή κάποιων ζώων που δέχονται τη φροντίδα των αφεντικών τους.

Η παράθεση αυτών των σκέψεων φυσικά είναι ενδεικτική των όψεων αυτής της πανστρατιάς διαφορετικών προσώπων και του ενδιαφέροντος που έχουν για τα ζώα σε καιρούς μεγάλης ανθρώπινης μοναχικότητας. Βασικός σκοπός όμως της έκθεσης του γεγονότος είναι η διαπίστωση ότι ένα κίνημα τέτοιου είδους μπορεί να κάνει πολλά. Μπορεί να κάνει γνωστό τον σκύλο Κανέλου του πολυτεχνείου. Μπορεί να κινητοποιήσει την δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, μπορεί να μαζέψει χρήματα και να οργανώσει μπαζάρ, μπορεί να απασχολήσει τα ΜΜΕ, μπορεί να γίνει σημαία πολιτικών και πολιτών, μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι και ο Χίτλερ αν αγαπούσε κάτι ήταν ο σκύλος του.

Το χρειαζόμαστε το παράδειγμα του κινήματος αυτού που σιγοβράζει για καλά διεθνώς και τοπικά προκαλώντας επιστημονικό διάλογο, κοινοτικές ρυθμίσεις και συνταγματικές αντιδράσεις . Μας ενδιαφέρει για την ανάπτυξη του σύγχρονου κόσμου και την εξέλιξή του: με στόχευση, συναίσθημα, πάθος και συμμετοχή. Με επίγνωση της ματαιότητας αλλά ελπίδα και επιμονή.

Κάπως έτσι βλέπω την κοινωνική συνοχή να ανδρώνεται: τομεακά και με συναίσθημα.

Απελευθέρωση του Δικηγορικού Επαγγέλματος

Πολλές σκέψεις μπορεί να κάνει κανείς με αφορμή το ζήτημα της απελευθέρωσης του δικηγορικού επαγγέλματος που επίκειται. Εκτός από τις αυτονόητες που βλέπουμε στις εφημερίδες.

Τέτοιες σκέψεις είναι μεταξύ άλλων:

1. χρειάζονται οι δικηγορικοί σύλλογοι ως ΝΠΔΔ ?
2. χρειάζονται τα ταμεία ασφάλισης ως έχουν?
3. είναι επιτρεπτοί και ανεκτοί οι περιορισμοί που θέτουν οι σύλλογοι σε σειρά πτυχιούχων για την εγγραφή τους?
4. είναι επιτρεπτή η διατήρηση στα μητρώα των συλλόγων προσώπων που δεν δικηγορούν αλλά προσδοκούν τα μερίσματα και τις συντάξεις?
5. χρειάζονται τα μερίσματα και αν ναι γιατί να τα παίρνουμε οι δικηγόροι που αποδεδειγμένα κερδίζουμε τα προς το ζην και όχι μόνον οι δικηγόροι της πρώτης πενταετίας?
6. χρειάζεται η άσκηση όπως γίνεται?
7. θα είχε νόημα να εκπαιδεύονται και ειδικεύονται οι δικηγόροι ώστε να ασκούν το επάγγελμά τους με σοβαρότητα και προσδοκία κέρδους? αν ναι ποιος θα αναλάμβανε αυτό το ρόλο?
8. διαφαίνεται κάποιος τρόπος απόκτησης δικηγορικής ειδικότητας?
9. θα πρέπει να είναι συμβατή η έμμισθη δικηγορία με το ελεύθερο επάγγελμα και με ποιές προϋποθέσεις?
10. οι δικηγορικές εταιρίες θα μπορέσουν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά?
11. θα προχωρήσει η ασφάλιση επαγγελματικής ευθύνης?
12. θα υπάρχει πραγματική επαγγελματική δεοντολογία κάποτε?

Αυτά για το σαββατοκύριακο από εμένα ενώ όλοι "διαβουλεύονται". Στον Τύπο αφήνουμε τα υπόλοιπα.
Και μια δική μου ευχή: ότι νομοθετείται να μην στοχεύει στην επέκταση της δικηγορικής ύλης. Δεν είμσατε κατσαπλιάδες. Μπορεί το συναινετικό να γίνεται και με απλή δήλωση. Μπορούν οι πολίτες να αποδεσμευθούν για σειρά ζητημάτων από το δικηγορικό κλάδο. Δεν θα μας βλάψει. Αντίθετα ίσως σταδιακά να μας σέβονται περισσότερο.

Δεν πληρώνω δεν πληρώνω (3)

Επίκαιρα σημερινά δημοσιεύματα μας βάζουν σε σκέψεις: Τρέχει να σβήσει τη φωτιά η κυβέρνηση με τα διόδια, μας λέει η Ελευθεροτυπία. Η Καθημερινή βλεπει και αυτή την ίδια αιτία στις τροποποιήσεις των συμβάσεων που επίκεινται. Ο υφυπουργός κ. Μαγκριώτης, άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο διαπραγματεύσεων για το πρόβλημα με τα αυξημένα διόδια στις εθνικές οδούς, με τις 19 κατασκευάστριες κοινοπραξίες των πέντε βασικών εθνικών αξόνων, καθώς και τις 26 τράπεζες που δανειοδοτούν τους ιδιώτες και το Δημόσιο. Η είδηση μιλά για αναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων παραχώρησης και κύρωση στη Βουλή το Μάρτιο.

Για άλλη μια φορά ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Τα διόδια αποτελούν το άλλοθι τροποποιήσεων των συμβάσεων για τις οποίες κάθε στοιχειώδης μελετητής γνωρίζει ότι δεν είναι δυνατό να εκτελεστούν όπως ψηφίστηκαν από τόοοοοοτε που κυρώθηκαν με νόμο ΟΜΟΦΩΝΑ από τα κόμματα νομίζω. Σήμερα το διόδιο δίνει την αφορμή δήθεν για αναδιαπραγμάτευση. Ας σοβαρευτούμε. Θα μπορούσε κάποιος να δηλώσει τους πραγματικούς λόγους των αναδιαπραγματεύσεων αυτών για τους οποίους οι έλληνες πολίτες ενδέχεται και να συμφωνούσαν. Ομως όχι. Οπως και με τους οικολόγους κάποτε, η προστασία της φύσης, της καφέ αρκούδας και του αη Γιάννη του Κυνηγού έγινε αφορμή για περισσότερες αμοιβές των ιδιωτών, για τροποποιήσεις συμβάσεων που κόστισαν πολύ. Ολοι μας τότε αποφασίσαμε να πληρώσουμε αυτό το κόστος, όπως ίσως θα το κάναμε και σήμερα για την μείωση του διοδίου. Υπό μία προϋπόθεση: να είναι αυτός ο πραγματικός λόγος.

Αν ο λόγος είναι άλλος (κάτι που οι πολίτες οφείλουν να μάθουν στο πλαίσιο της διαφάνειας και της διαύγειας) τότε θα αποφασίσουν δια των αντιπροσώπων τους με συνέπεια.

Αλλά και οι εφημερίδες που έβλεπα σήμερα με εντυπωσίασαν με τη λήθη που τις χαρακτηρίζει. Δηλαδή ξεχνούν προχθεσινά δημοσιεύματα? Τώρα οι λόγοι των τροποποιήσεων και των διαπραγματεύσεων έγιναν τα διόδια? Τόσα χρόνια μετά την ψήφιση και λειτουργία αυτών των συμβάσεων? Τώρα που οι συμβάσεις αυτές αργοπεθαίνουν?

Το δίχως άλλο οι αντισυμβαλλόμενοι δεν φταίνε. Κάθε επιχειρηματίας θέλει να κάνει δουλειές και μάλιστα μεγάλες. Ολες οι εταιρίες και οι τράπεζες έβαλαν το κεφάλι τους στο απέραντο ρίσκο των έργων παραχώρησης τον καιρό που ήταν trend όπως και στα σδιτ. Το Δημόσιο διαφήμισε το πείραμα σαν σίγουρο και ελκυστικό. Σε συνέδρια και πρεσβείες. Ολοι ήταν εκεί.

Ακόμη και όταν όλοι φώναζαν ότι με διαταγές πληρωμής δεν λύνεται το θέμα των διοδίων το Δημόσιο είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Βέβαια όλοι έλαβαν υπόψη τους τα ρίσκα. Και συχνά έκλειναν τα μάτια και τα αυτιά. Θα μπούμε στις δουλειές και βλέπουμε. Τώρα αρχίσαμε να βλέπουμε.

Είναι γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία χρειάζεται να πάθει για να μάθει. Να ενηλικιωθεί σιγά σιγά. Προϋπόθεση όμως για την ενηλικίωση αυτή είναι η αλήθεια όσο σκληρή και αν είναι.
Ολοι θέλουν δρόμους και λιμάνια. Μάλιστα τα θέλουν εδώ και πενήντα τουλάχιστον χρόνια. Ολοι θέλουν την σύγχρονη Ελλάδα που ονειρεύονται. Και τα χρήματα υπήρξαν και χάθηκαν.

Τώρα που η κρίση βαθαίνει τι θα έβλαπτε τάχα η αλήθεια?

Αγαπητοί συμπολίτες αγωνιστές για αυτοκινητόδρομους χωρίς διόδια μην προσφέρετε το ζητούμενο άλλοθι. Αγωνιστείτε με τα μάτια ανοιχτά.

Επιμύθιο: δεν ξεχνώ την δημόσια οργή παλαιότερου ΓΓ όταν τόλμησα σε ένα συνέδριο να θυμίσω ότι η Αττική Οδός έγινε μεν αλλά σε άλλο χρόνο και κόστος από τον συμβατικό και το χειρότερο είναι ότι οι εταιρίες που δούλεψαν και πληρώθηκαν για το έργο αυτό, με παράλογο τρόπο στην πλειονότητά τους πτώχευσαν και δεν έζησαν να μεταλαμπαδεύσουν την εμπειρία τους. Οσες επιβίωσαν περνούν τώρα τον επόμενο ρουβίκωνα.

Τα δικαιώματα των χρηστών στις συμβάσεις παραχώρησης δημοσίων έργων και το Κοινοτιό Δίκαιο

Τα δικαιώματα των χρηστών

Ο ίδιος ο ορισμός τη σύμβασης παραχώρησης δημοσίων έργων καθορίζει ως κριτήριο διαφοροποίησης της σύμβασης αυτής από τη σύμβαση κατασκευής δημοσίων έργων την ανάθεση της εκμετάλλευσης ως συμβατικό αντάλλαγμα εν όλω ή εν μέρει του αναδόχου. Η εκμετάλλευση του έργου αποκλειστικό (κατά κανόνα) στόχο και πόρο έχει το χρήστη. Από αυτόν εξαρτάται η ανταποδοτικότητα του έργου. Από αυτόν η αποπληρωμή των δανείων. Από αυτόν εξαρτάται η ύπαρξη του αναδόχου παραχώρησης και η μη υποκατάστασή του σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων. Ο χρήστης σε μία σύμβαση που θέτει ως συμβατικό αντάλλαγμα την εκμετάλλευση καθίσταται ο κεντρικός φορέας υλοποίησης της σύμβαση αφού από αυτόν εξαρτάται η ίδια η ουσία της. Η κλειστοφοβία του επιβάτη της Brithsh Railway είναι δυνατό να αποβεί κρίσιμη για τη σύνδεση του Καναλιού της Μάγχης. Με δεδομένο ότι η προστασία του καταναλωτή ρυθμίζεται ευθέως από το κοινοτικό δίκαιο, ενώ η ελευθερία πρόσβασης, η ισότητα μεταχείρισης και η συνέχεια των υπηρεσιών κατοχυρώνονται ρητά από τη Συνθήκη παράλληλα με την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων, ο ρόλος του χρήστη των υποδομών εκτός από αυτόν του συμμέτοχου στην ανταπόδοση του εργολαβικού τιμήματος δια της εκμετάλλευσης του έργου, γίνεται καθοριστικός και για τη διαμόρφωση της εικόνας του χρήστη των ευρωπαϊκών υποδομών ως πολίτη της Ένωσης[1].

Βασισμένο στη Συνθήκη και στην ΕΣΔΑ, το δίκαιο των δημοσίων συμβάσεων αποτελεί τον κορμό ενός κοινοτικού οικονομικού δικαίου με κατοχυρωμένα μια σειρά ατομικών δικαιωμάτων και δομημένο με βάση την κοινή βούληση του συνόλου των εταίρων. Στο πλαίσιο των συμβάσεων παραχώρησης δημοσίων έργων, αλλά και στο πλαίσιο των συμβάσεων παραχώρησης εν γένει επισημαίνεται ότι η προστασία των δικαιωμάτων των ιδιωτών καθίσταται ιδιαίτερα κρίσιμη, καθώς ο ιδιώτης διεκδικεί έναντι του εκάστοτε αναδόχου το συνολικό καθεστώς του χρήστη της παραχωρηθείσας υποδομής. Η παραδοχή αυτή ισχύει είτε η συγκεκριμένη υποδομή συνιστά έργο, είτε υπηρεσία είτε και οιονδήποτε άλλο συμβατικό τύπο στον οποίο είναι δυνατό να έχει την ιδιότητα του χρήστη ο ιδιώτης[2].

Η προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο ενδιαφέρει τους χρήστες ενδεικτικά στο μέτρο που θίγονται δικαιώματά τους, όπως αυτό της ιδιοκτησίας (απαλλοτριώσεις)[3], το δικαίωμά τους στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον[4], το δικαίωμα του ιδιωτικού βίου, το δικαίωμα στην πρόσβαση στις υποδομές και την ελεύθερη κυκλοφορία, σειρά κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως η προστασία της μητρότητας, της παιδικής ηλικίας, των ατόμων με ειδικές ανάγκες και της τρίτης ηλικίας, το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα καθώς και το δικαίωμα παροχής εννόμου προστασίας.

Επομένως, θα πρέπει να θεωρείται ότι το ζήτημα της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων αφορά πρωτίστως τους χρήστες των υποδομών και δευτερευόντως τους ανταγωνιστές, οι οποίοι τυγχάνουν της προστασίας του κοινοτικού δικαίου εξ άλλων διατάξεων και ιδίως από την ελευθερία εγκατάστασης και την ελευθερία παροχής υπηρεσιών.

Σύμφωνα με την θέση αυτή θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι κατά τη σύναψη των συμβάσεων παραχώρησης δημοσίων έργων, εκτός από την τριγωνική σχέση μεταξύ κράτους μέλους-επιχειρηματία ιδιώτη, και χρηματοδοτούσας Κοινότητας υπεισέρχεται ένας τέταρτος κρίσιμος παράγων ο χρήστης – καταναλωτής των υπηρεσιών που παρέχονται από τα έργα που αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης[5].

Ο χρήστης, αν και δεν συμβάλλεται ευθέως στη σύναψη της σύμβασης, είναι παράγων καταλυτικός στο μέτρο που από αυτόν εξαρτάται η ανταποδοτικότητα του έργου και η αποπληρωμή του συμβατικού ανταλλάγματος του αναδόχου. Η διασφάλιση των θεμελιωδών του δικαιωμάτων συντελεί τόσο στην διασφάλιση της κοινοτικής νομιμότητας όσο και στην ανταποδοτικότητα του έργου υποδομής.

Με τον τρόπο αυτό τα κοινοτικού ενδιαφέροντος έργα υποδομής δημιουργούν τους χρήστες υποκείμενα των υποδομών αυτών. Αν δηλαδή, τα διευρωπαϊκά δίκτυα συνενώνουν τα κράτη μέλη με προσβάσεις ελευθερίας, οι χρήστες είναι οι φορείς αυτής της ελευθερίας. Με διττό τρόπο συνεπώς επιτυγχάνεται ο στόχος της Συνθήκης: αφενός τη διαμόρφωση του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου, αφετέρου τη διαμόρφωση του ευρωπαίου πολίτη. Ανάμεσα στον ευρωπαίο πολίτη και τους οικονομικούς παράγοντες που διαμορφώνουν τα δίκτυα αυτά, η σύμβαση παραχώρησης δημοσίων έργων διαμορφώνει έναν καταλυτικό συμβατικό δεσμό[6].

Τα θεμελιώδη δικαιώματα που διασφαλίζει δια των υποδομών ο χρήστης, πέραν των όσων απολαμβάνει ως καταναλωτής, είναι κυρίως: Η ελευθερία πρόσβασης στα διευρωπαϊκά δίκτυα και η ισότητα πρόσβασης σε αυτά.

---

[1] Clapham A., Human Rights and the European Community: A Critical Overview, 1991

[2] Delvolvé P., La question de l’application du droit de la consommation aux services publics, D. Adm. Oct. 1993 σελ. 4,

[3] Για τη σχέση της προστασίας της ιδιοκτησίας και των έργων υποδομής βλ. και την απόφαση του ΔΕΚ της 19/9/2000 C-287/98, Linster.

[4] Σχετικά βλ. την απόφαση του ΔΕΚ C-96/98 της 25ης Νοεμβρίου 1999 Επιτροπή κατά Γαλλικής Δημοκρατίας. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή που αφορούσε κατασκευή αυτοκινητοδρόμου σε περιοχή ορνιθολογικού ενδιαφέροντος:

«Η Γαλλική Δημοκρατία, μη έχοντας χαρακτηρίσει ως ζώνη ειδικής προστασίας, εντός της ταχθείσας προθεσμίας, επαρκή επιφάνεια του Marais poitevin, μη έχοντας λάβει μέτρα με τα οποία να έχει αναγνωριστεί για τις χαρακτηρισμένες ως ζώνες ειδικής προστασίας τοποθεσίες του Marais poitevin ανάλογο νομικό καθεστώς και μη έχοντας λάβει τα μέτρα που ήσαν ενδεδειγμένα για την αποφυγή υποβαθμίσεως τόσο των χαρακτηρισμένων ως ζωνών ειδικής προστασίας τοποθεσιών του Marais poitevin όσο και ορισμένων από αυτές που έπρεπε να τύχουν του χαρακτηρισμού αυτού, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 4 της οδηγίας 79/409/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 2ας Απριλίου 1979, περί της διατηρήσεως των αγρίων πτηνών.»

Η Γαλλική Κυβέρνηση υποστήριξε εν προκειμένω ότι η λωρίδα εδάφους που προοριζόταν για την κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου είχε δηλωθεί εκ λάθους κατά την κοινοποίηση της ΖΕΠ του Marais poitevin interieur στην Επιτροπή ως αποτελούσα μέρος αυτής της ΖΕΠ και ότι η δήλωση του Υπουργού Περιβάλλοντος που περιέχεται στο έγγραφό του της 19ης Απριλίου 1994 προς τον Νομάρχη της περιοχής Pays de Loire, δήλωση κατά την οποία πρέπει (...) να θεωρηθεί ότι η «απαλλοτριωθείσα για τον αυτοκινητόδρομο περιοχή (...) αποκλείεται από τη ΖΕΠ», δεν είχε ως συνέπεια τη μείωση της επιφάνειας της χαρακτηρισθείσας ως ΖΕΠ περιοχής, αλλά αποτελούσε απλώς τη διόρθωση λάθους κατά την κοινοποίηση προς την Επιτροπή. Καμία από τις αιτηάσεις της δεν έγινε αποδεκτή από το Δικαστήριο.

[5] Dubos O., Kauffmann P., L'Europe des services, L'approfondissement du marché intérieur, 2009, Pedone - Collection Droits Européens, Arrowsmith S., Kunzlik P, (eds), Social and Environmental Policies in EC Procurement Law, New Directives and New Directions, Cambridge University Press 2009, Bousquet F.& Fayard A., Road Infrastructure Concession Practice in Europe (Policy Research Working Paper 2675, World Bank, Washington DC, 2001.

[6] Βλ. ενδεικτικά από τη γαλλική βιβλιογραφία Delvolvé P., La question de l’application du droit de la consommation aux services publics, D. Adm. Oct. 1993 σελ. 4, Barbier Ch., L’usager est- il devenu le client du service public ?, Semaine Juridique, ed. Générale, no. 3816, De Quatrebarbes B., Usagers ou clients? Marketing et qualité dans les services publics. L’ Organisation., 1998, Paris, Lecerf M., Droits des consommateurs et obligations des services publics, L’Organisation Paris 1999.