Τα όρια μιας ευρύτερης και διανθισμένης φυσικά «αυτοδικίας» αγγίζουν πολλά τις τελευταίες μέρες παραδείγματα που μάλιστα φθάνουν στο σημείο να προκαλούν την παρέμβαση εισαγγελέων και άλλων δημοσίων λειτουργών..
Κατά το άρθρο 282 του Αστικού Κώδικα αυτοδικία συνιστά η ικανοποίηση της αξίωσης από το δικαιούχο αυτοδύναμα και χωρίς τη βοήθεια της αρχής (αυτοδικία) μόνο όταν η βοήθεια της αρχής δεν μπορεί να φτάσει έγκαιρα και υπάρχει κίνδυνος από την αναβολή να ματαιωθεί ή να δυσκολευτεί σημαντικά η πραγμάτωση της αξίωσης.
Και διαβάζοντας τον ορισμό αναρωτιέται κανείς –ποσώ δε μάλλον αν είναι νομικός- τις φορές που προκύπτει εντελώς τυχαία στην καθημερινή σου ζωή η ατυχία (όχι και τόσο τελικά) να παρουσιαστεί αυτή η «άσχημη» ώρα που η αρχή δεν θα προλάβει(!) να συνδράμει και να σε προστατεύσει και δυστυχώς(!) θα πρέπει να «αυτοδικήσεις»..
Βλέποντας το δήμαρχο- πρώην ηθοποιό που προκειμένου να προστατεύσει το δικαίωμα ελεύθερης διέλευσης και κατά συνέπεια τα πορτοφόλια των συμπολιτών του, προωθώντας έτσι και την προσωπική του ματαιοδοξία, με τρόπο βέβαια που τουλάχιστον καταρχήν δεν υποκρύπτει ιδιοτελείς σκοπούς, (όπως σχεδόν όλες οι συμπεριφορές και αντιδράσεις των ανά τη χώρα πολιτικάντηδων), σπάει με μπουλντόζα τις μπάρες των διοδίων στην εθνική οδό, υπακούοντας και προωθώντας παράλληλα το όλο και περισσότερο διαδεδομένο κίνημα "Δεν πληρώνω δεν πληρώνω". Και λες, ευτυχώς που καμιά φορά μπορώ να «αυτοδικώ»! Μάλιστα, θα μπορούσε να επιστρατεύσει υπέρ του και άλλα άρθρα του Αστικού Κώδικα όπως αυτά της άμυνας(ΑΚ 284) και της κατάστασης ανάγκης(ΑΚ 285), {προσδίδοντας τους τις κατάλληλες προεκτάσεις για τις ανάγκες της παρούσας αφήγησης} Φυσικά και στο δικαστήριο δε θα δικαιωνόταν ποτέ. Στη συνείδηση του όμως και σ’ αυτήν των συμπολιτών του είναι δικαιωμένος εξ υπαρχής.
Κάτι ανάλογο ισχύει από προχθές και στην περίπτωση του παράνομου μετανάστη που ζητά να νομιμοποιήσουμε την παραμονή του στη χώρα και εμείς συζητάμε σε πρώτη φάση την αποκατάσταση λειτουργίας της Νομικής σχολής την οποία έχει καταλάβει και την προστασία της δημόσιας υγιεινής όταν του επί χρόνια του αποστερούμε το δικαίωμα να υπάρχει( διότι η νομική ύπαρξη σε ένα « κράτος δικαίου» είναι πιο σημαντική από την βιολογική -αλλιώς καλύτερα στα εγχειρίδια να μας διδάσκονταν οι νόμοι της ζούγκλας μπας και ξέραμε καλύτερα πώς να επιβιώνουμε στο σημερινό Μπανανιστάν). Διότι αν, όταν ξεκινούσε το ταξίδι του, ήξερε ότι το μόνο (σχεδόν) που θα άλλαζε στη χώρα υποδοχής- σε σχέση με τη χώρα προέλευσης- θα ήταν το πρώτο συνθετικό του ονόματός της, θα ήταν κάπως πιο προετοιμασμένος για τα υπόλοιπα, άρα θα βαρυνόταν τουλάχιστον με συντρέχον πταίσμα..
Όλα αυτά όμως είναι, μια μορφή λύτρωσης για όλους εμάς τους καθημερινούς Έλληνες που την ταυτότητα μας την έχουμε, κοντεύουμε να τη χάσουμε και παρόλ’ αυτά καθόμαστε στα αβγά μας-εκκολαπτόμενοι ή μη- και ανά τακτά χρονικά διαστήματα -όσο για αυτό δεν έχουμε παράπονο- ανανεώνουμε την κρίση περί του τίνος θα μας τη διασφαλίζει. Απλώς τουλάχιστον, δε θα πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αποτελούμε τη Γη της Επαγγελίας για όλους αυτούς τους ανθρώπους που μένουν δίπλα μας, αλλά η μυωπία θα μου πείτε έχει ανέβει επικίνδυνα σε όλους μας, φτάνοντας τα όρια της τύφλωσης ή ακριβέστερα του στρουθοκαμηλισμού..
Το να προχωρήσει κανείς σε κρίση περί των εκπεφρασμένων τηλεοπτικά και μη κρίσεων «δεν χωράμε», «δεν τους αντέχει η οικονομία μας», «η Ελλάδα θα γίνει η χώρα υποδοχής – ως πότε?», αλυσιτελές. Η απάντηση καταρχάς απλοϊκή, αντάξιά τους: αν δεν τους θες βρες κάποιον να σου καθαρίζει το σπίτι, να σου κρατάει το παιδί , να δουλεύει στο χωράφι για να έχεις να φας και μετά τα ξαναλέμε.
Τρομακτικό, αλλά νομίζω τουλάχιστον αληθοφανές. Θα τρομάξουμε αν συνειδητοποιήσουμε πως ολόκληρη η οικονομία της σημερινής υπό επιτήρηση χώρας στηρίζεται σε αυτούς τους ανθρώπους και λιγότερο πάντως στα μέλη επιτροπών εθνικών , ευρωπαϊκών, παγκόσμιων και ό,τι άλλο..
Γι’ αυτό λοιπόν δεν είναι διόλου παράλογο να ακούγονται από το στόμα αυτών των ανθρώπων ότι έχουν και αυτοί δικαιώματα και να αποδειχτεί για ακόμα μια φορά ότι πολλές φορές η ιδία πρωτοβουλία όσο και αν σοκάρει, όσο και αν σε μία ευνομούμενη πολιτεία(που στα λόγια αποτελεί φράση πασπαρτού) θα έπρεπε να είναι δεδομένα, δε γίνονται πράξη παρά μόνο με προσωπικό αγώνα και όπως λέει και ο λαός «παίρνοντας το νόμο στα χέρια σου». «Αμυνόμενοι» είναι στην ουσία και όχι επιτιθέμενοι, ευρισκόμενοι σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σε μια φάση τραγική» (και λαϊκά- μελωδικά!!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου