Η συζήτηση για το τέλος των μονοπωλείων μας απασχολεί σε θεωρητικό επίπεδο από τα φοιτητικά μας χρόνια. Η Ολυμπιακή και τα δεινά της παρακολούθησαν την πορεία της νεώτερης Ελλάδας με ποικίλους σχολιασμούς και πρωτοβουλίες.
Αφού επιτεύχθηκε το τέλος του μονοπωλείου μετά από σειρά διαγωνισμών που στόχο είχαν τη διαφάνεια και την τήρηση του κοινοτικού δικαίου, δηλαδή τη νομιμότητα (που λέει ο λόγος) όλα φάνηκε ότι θα δικαίωναν τις προσδοκίες της κοινοτικής και εθνικής θεωρίας. Βαίνουμε προς το τέλος των μονοπωλείων. Τα αεροπλάνα θα ήταν πιά σαν τα λεωφορειάκια που μπορεί να τα αποκτήσει και να τα παίζει στον αέρα ο καθένας, ελεύθερα.
Ομως όχι: την όμορφη εικόνα του park de Boulogne δεν θα τη δούμε ως φαίνεται στη χώρα μας (και μάλλον ούτε και γενικότερα).
Θα επιζήσει ελεύθερος μόνον ο μοντελισμός.
Ακούμε όλοι ότι ένας μεγάλος γάμος ετοιμάζεται. Οτι για το γάμο αυτό συμφωνούν οι συμπέθεροι και έχουν βρεθεί και οι κουμπάροι. Τότε όμως γιατί οι διαγωνισμοί και ο ανταγωνισμός? Γιατί τόσα δικαστήρια και καταγγελίες στην Επιτροπή?
Γιατί τόσα έξοδα για δικηγόρους και άλλα συναφή?
Μα είναι προφανές! Ο έρωτας είναι ανεξέλεγκτος. Εκείνος ορίζει την μοίρα των αεροπλάνων και των ουρανών: Σημάδεψε με τα βέλη του και ιδού...
Ομως τόσα χρόνια νταραβέρι για τον ανταγωνισμό θα πάνε στράφη?
Τόσο μελάνι στο κενό?
Οσο για το γκρινιάρη της παρέας, να καθήσει ήσυχος. Οι δικηγόροι δηλαδή κλέφτες θα γίνουμε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου