ΛΑΜΠΕΤΟΥΖΑ Ή ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΎ ΔΙΚΑΙΟΥ

- 8/10/2013
Η Ευρώπη μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο επιχείρησε να γίνει γη επαγγελίας, πολιτισμού ειρήνης και ανοιχτών συνόρων μέσω των ευρωπαϊκών κανόνων. Πολέμησε με νόμους και αποφάσεις δυναμικά και στο όραμα αυτό χύθηκε άφθονο μελάνι αντί για το αίμα που χυνόταν άλλοτε.  Ομως φαίνεται ότι οι νόμοι εν τέλει πάντα γράφονται με τίμημα αίματος έστω και χωρίς πολέμους πιά.
Στο επίκερντρο της συζήτησης η Ευρώπη της δουλείας, η Ευρώπη των μεταναστών δούλων, η Ευρώπη των  συνόρων που υποδέχεται επιλεκτικά. Η Ευρώπη που έχασε τις αποικίες αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει την ηδομή του μαστιγίου στη σκούρα σάρκα. Η Λαμπετούζα και οι άφθονοι νεκροί της θυμίζουν το ζήτημα που όλοι γνωρίζουμε και κανείς δεν ομολογεί. Είναι πολλοί οι νεκροί στη Λαμπερούζα. Μεγάλη η βοή που σηκώνεται κατά των ευρωπαϊκών μας κανόνων και αξιών.

Κατόπιν αιτήματος της Ιταλίας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μεγάλο κύμα προσφύγων που φθάνουν στις ακτές της (30 χιλιάδες από την αρχή της φετινής χρονιάς και τετραπλάσιοι σε σχέση με το 2012), η μετανάστευση βρίσκεται σήμερα στην ημερήσια διάταξη ευρωπαϊκής υπουργικής συνόδου στο Λουξεμβούργο. Αύριο θα επισκεφθεί τη Λαμπεντούζα ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, «για να αποτίσει φόρο τιμής στα θύματα και να εκφράσει αλληλεγγύη και ευγνωμοσύνη στους κατοίκους του νησιού».
Η Ευρωπαϊκή Ενωση πάντως δεν εμφανίζεται πρόθυμη να τροποποιήσει ριζικά τη μεταναστευτική της πολιτική, αφού πρόκειται για ένα θέμα περίπλοκο όσο και εκρηκτικό, οπότε ο ασκός του Αιόλου διατηρείται σφραγισμένος, εν όψει μάλιστα των ευρωεκλογών, την άνοιξη του 2014.
Ορθιος, ανάμεσα στα θύματα, ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης, Αντζελίνο Αλφάνο, δήλωσε ότι «θεία πρόνοια οδήγησε σε αυτή την τραγωδία, ώστε η Ευρώπη να ανοίξει τα μάτια της». Ισως η θέα αυτών των πτωμάτων να αναδεικνύει την συνοριακή αποτυχία του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου...
Οι χώρες της νότιας Ευρώπης ζητούν τη λειτουργία ενός κεντρικού συστήματος κατανομής στη διαχείριση των αιτήσεων ασύλου, τη στιγμή που ο κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ, του 2003, προβλέπει ότι οι υποψήφιοι για τη χορήγηση καταθέτουν την αίτησή τους στη χώρα εισόδου τους στην Ευρώπη.
Μεγάλο πρόβλημα αποτελεί και ο έλεγχος των ευρωπαϊκών ακτών, το βάρος του οποίου πέφτει στις διάφορες χώρες, ενώ η δύναμη της Frontex, που συγκροτήθηκε το 2004, έχει προϋπολογισμό που δεν ξεπερνά τα 60 εκατομμύρια ετησίως.
Αργά η γρήγορα η Ευρώπη και οι κανόνες της πρέπει να κατανοήσουν ότι χωρίς αρχές και αξίες ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος ή ενιαία αγορά, ή όπως αλλιώς επιθυμεί να λέγεται το κατασκεύασμα που προέκυψε από το αίμα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου καθίσταται και πάλι ένα απέραντο νεκροταφείο που κανένας διαφωτισμός δεν φωτίζει πλέον.