Συναδελφική δεοντολογία

Σκεπτόμουν με αφορμή σημερινή ερώτηση καλής συναδέλφου από άλλη πόλη της Ελλάδας πόσο σύνθετα έχουν γίνει τα πράγματα στις μέρες μας όσον αφορά την επαγγελματική δεοντολογία. Κάποιοι βασικοί κανόνες και αρχές, ο κώδικας δικηγόρων και μετά η προσωπικότητα του καθενός οριοθετούν την επαγγελματική μας στάση και ήθος. Κάποιοι το διεκδικούμε και για μας και για τους άλλους. Κάποιοι, πιο μάγκες ενδιαφέρονται μόνον για τα μηδενικά που θα σωρεύσουν στο λογαριασμό τους τον τραπεζικό. Και αυτά βέβαια είναι αμφίβολο τελικώς πόσα πολλά θα είναι.

Με δυσκολία τόλμησε να με ρωτήσει η νεαρή συνάδελφος τη γνώμη μου για ένα θέμα. Με δυσκολία που κατάλαβα γιατί και εγώ δύσκολα ρωτώ …
Όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων αλλά γιατί πλέον δεν συνηθίζεται.
Ο συνάδελφος χρεώνει … χρεώνει και τη σκέψη του και στο λέει κατάμουτρα.
Και συχνά σου αρπάζει τον πελάτη.
Πολλοί οι δικηγόροι δύσκολες οι σχέσεις. Καθένας με την κουλτούρα του.
Ο κανόνας παραμένει: Μεταξύ συναδέλφων η συζήτηση δεν χρεώνεται. Και στη συνεργασία υπάρχει σεβασμός.

Μάλωσα σήμερα με έναν πελάτη διότι ήθελε να παραστώ σε δίκη που είχε αρχίσει άλλος συνάδελφος. Αξίωσα να μου φέρει την εξοφλητική του. Ξέρω πως και να το κάνει πάλι πρόβλημα θα έχω… Και δεν ξεχνώ πόσες φορές χωρίς να έχουμε πληρωθεί εμείς καλοπροαίρετοι άλλοι μας αρπάζουν τη δουλειά με διάφορους δόλιους ή εξυπνακίστικους τρόπους. Ο συνάδελφος για τον οποίο μάλωσα σήμερα δεν άξιζε καθόλου τη στεναχώρια μου. Αλλά όταν κανείς υπερασπίζεται αρχές το κάνει για τον εαυτό του. Όχι για τον άλλο.
Και εδώ ο κανόνας παραμένει: δεν παίρνουμε δουλειά άλλου συναδέλφου αν δεν έχει εξοφληθεί.

Μα τελικώς αφού οι κανόνες είναι σαφείς και απλοί γιατί τόσο ζήτημα?

Γιατί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τους κανόνες. Δεν τους τηρούν αφού οι τηλεοπτικές περσόνες συχνά βρίσκονται στα όρια της νομιμότητας ή παρανομούν με τη συναίνεση του πολιτικού και συναδελφικού περίγυρου. Αφού οι μάγκες δηλαδή δεν τηρούν τους κανόνες, οι κανόνες παραμένουν για τα κορόιδα. Και ποιός δικηγόρος θέλει να αυτοαποκαλείται κορόιδο...

Θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα ήθη κάθε εποχής άραγε? Και ποιο είναι το ορθό μέτρο?
Η απάντησή μου είναι ότι το ζήτημα είναι προσωπικό.

Η επαγγελματική μου ιστορία βεβαιώνει ότι συζητώντας με συναδέλφους μόνον κέρδισα. Κέρδισα μάλιστα κάτι περισσότερο από μηδενικά στον τραπεζικό μου λογαριασμό. Κέρδισα κάποιους φίλους. Υπήρξαν απώλειες και προβλήματα πολλά. Υπήρξε και συκοφαντία και ανταγωνισμός. Ο ισολογισμός όμως είναι θετικός. Και ένας μόνον φίλος αξίζει τον κόπο.

Η επαγγελματική μου ιστορία βεβαιώνει και πάλι ότι η αγορά είναι γεμάτη λαμόγια. Που όμως τελικώς δεν με έφαγαν προς το παρόν. Λαμόγια που άρπαξαν δουλειές χωρίς να ενδιαφερθούν αν θα πληρωθώ και μάλιστα για να δικαιολογήσουν στον πελάτη το χάλι τους έφθασαν να εξεφταλίζονται με τον πιο πικρό τρόπο (για εκείνους). Τότε γιατί να νοιάζομαι αν έχουν πληρωθεί οι άλλοι?

Γιατί όσο ζω υπερασπίζομαι τις αρχές μου με ότι αυτό συνεπάγεται. Είναι ένα μέρος της επαγγελματικής επιτυχίας το να εργάζεσαι με τους κανόνες που θέτεις. Ο δικηγόρος δεν είναι υπάλληλος. Είναι ελεύθερος και καταβάλει το τίμημα της ελευθερίας του.

Η επιβίωση είναι δύσκολη υπόθεση και φυσικά εγώ δεν μπορώ να κρίνω τους άλλους.

Στη νεαρή φίλη όμως θα έλεγα να ρωτάει και να δοκιμάζει τις αντοχές του κλάδου. Μερικοί είναι καλοί άνθρωποι. Οχι όλοι βέβαια.

Αλλά πιστέψτε με όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές: αφού εγώ επιβίωσα υπάρχει ελπίδα για όλους.