(Εκ)Νόμος και τάξη

Κυρίαρχο κατά καιρούς θέμα σε πολιτικά, δημοσιογραφικά αλλά και κοινωνικά τραπέζια, ήταν η μη εφαρμογή των καλά γραμμένων και επαρκών νομοθετημάτων. Ο νόμος υπάρχει αλλά δεν εφαρμόζεται.. ο νόμος φωτογραφίζει συμφέροντα.. τι και αν ψηφίζονται οι νόμοι αφού δεν τηρούτναι..η βουλή νομοθετεί με τροπολογίες για να βολέψει τα μικρού μεγέθους οικονομικά λόμπυ της αναπτυσσόμενης Ελλάδας.

Ο νόμος τίθεται για να θέτει όρια, περιορισμούς αλλά και να θεσπίζει δικαιώματα. Να σκιαγραφεί το νόμιμο πλαίσιο δράσης. Τι συμβαίνει όμως όταν δεν τηρείται? Ποιες οι επιπτώσεις όταν δεν εφαρμόζεται? Η λογική απάντηση που θα περίμενε κανείς να ακούσει θα ήταν καταστολή και επαναφορά στην τάξη.

Όπως όμως και κάθε φαινόμενο που παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις έτσι και στην περίπτωση της παραβατικότητας και της έκνομης συμπεριφοράς φτάνει στο σημείο που αποκτά κοινωνικό άλλοθι και μια μορφή σιωπηρής νομιμοποίησης. Η παραβατικότητα γίνεται μέρος της καθημερινότητας και μάλιστα υπό το μανδύα του κοινωνικά ορθού. Έτσι «κατά τραύμα δικαίου» τη θεωρούμε κοινωνικά αν όχι και νομικά ανεκτή.

Κάπως έτσι αναδύονται καθεστώτα απολυταρχικά, αυταρχικά, φασιστικά.. Κάπως έτσι μία κατάσταση που τόσα χρόνια ήταν απολύτως ανεκτή (γιατί κάποιοι επωφελούνταν και έτσι τροφοδοτείτο και λειτουργούσε ένα ολόκληρο σύστημα με όλους μας συντελεστές, έστω και αυτούς που συμμετείχαν παθητικά), τώρα εξακολουθεί να είναι ανεκτή σε μία άλλη της διάσταση: που φτάνει στη βία. Κάπως έτσι φτάνουμε σε δηλώσεις πολιτικών πλέον προσώπων: «Γιατί, υπάρχει νόμος για να μας θέσουν εκτός νόμου?» Και πάλι καλούμαστε να συμμετέχουμε ενεργά ή παθητικά μέσα σε αυτό.. απλώς αυτή τη φορά οι συνέπειες δεν έχουν να κάνουν με το ενιαίο μας νόμισμα το οποίο τα τελευταία δύο χρόνια μονοπωλεί το ελληνικό-ευρωπαϊκό αν όχι παγκόσμιο ενδιαφέρον..