Δικηγορική συγκατοίκηση

 

Συνηθέσταστη πρακτική των παλαιότερων χρόνων υπήρξε η δικηγορική συγκατοίκηση. Μετά τα μικρά γραφεία με πόμολο στο διάδρομο παλαιάς πολυκατοικίας με μωσαικό και τουαλέτα στο διάδρομο, η συγκατοίκηση επέτρεψε την εξώπορτα, την τουαλέτα και μια (δειλά δειλά) κοινή ασκούμενη ή ίσως και γραμματέα. Ξέρω πολλούς δικηγόρους που ξεκίνησαν έτσι. Το φαινόμενο έληξε σχεδόν με την εκτόξευση του χρηματιστηρίου οπότε ιδρύθηκαν δικηγορικά μεγαθήρια που απασχολούσαν μισθωτούς συναδέλφους (ή τέλος πάντων με κάποια μορφή συνεργασίας), ή άλλα μεγαθήρια πάντα για τα ελληνικά δεδομένα, όπως οικονομικοί σύμβουλοι, μεσίτες, τεχνικά γραφεία, κοκ που ανέπτυξαν νομικές υπηρεσίες. Δεν αναφέρομαι στους εμμίσθους των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, αυτοί είναι άλλη ξεχωριστή κατηγορία. Η άνθιση του χρηματιστηρίου επίσης οδήγησε σε ίδρυση μεγάλων νομικών υπηρεσιών σε εταιρίες με προϊστάμενο και κινητά, συχνά αυτοκίνητο, σίγουρα ύφος κλπ. Ολα αυτά μαζί κατέστησαν τη δικηγορική συγκατοίκηση περιττή και απευκταία αφού οδηγούσε σε συγκρούσεις και τσακωμούς. Ακουγες τόσο συχνά την έκφραση : είμαστε παλιοχαρακτήρες....

Λίγο και τα δάνεια λίγο και η ματαιοδοξία φορτώθηκαν πολλοί από εμάς υποχρεώσεις για το επαγγελματικό προφίλ που σήμερα επιτρέπουν στο βιβλιοδέτη να παραπονιέται ότι δεν του πληρώνουμε το δέσιμο της Διοικητικής Δίκης. 

Η δικηγορική συγκατοίκηση αναβιώνει δυναμικά ξανά λοιπόν, όπως διαπίσωσα προσπαθώντας να νοικιάσω ένα διαμέρισμα 70 τμ κοντά στα δικαστήρια που μέχρι πρότινος κατοικούσε ο αείμνηστος νονός μου. Τρείς- τέσσερεις συνάδελφοι έρχονται το βλέπουν, κάνουν το κουμάντο τους και δηλώνουν με τη στάση τους ότι ... ΔΕΝ είμαστε πιά παλιοχαρακτήρες οι Έλληνες. Μπορούμε να υπάρξουμε μαζί. Μπορούμε να αγωνιστούμε μαζί. Μπορούμε και χωρίς καγιέν. Μπορούμε και χωρίς ύφος και πόζα.

Η αναβίωση της συνύπαρξης και της επαγγελματικής αλληλεγγύης, του μοιράσματος και της σεμνότητας είναι το μεγάλο βήμα για την επαγγελματική ανάκαμψη που θα κάνει το βιβλιοδέτη να χαμογελάσει. 

Γιατί άλλωστε να χανόμαστε στα παραδικαστικά, στα κυκλώματα, στα λαμόγια και τις μίζες  όταν απλά μπορούμε να συγκατοικήσουμε?

Η άλλη όψη των πραγμάτων ξεκινά με το τέλος της ξιπασιάς και της προσποίησης. Γιατί βρε αδερφέ διόλου δεν είμαστε παλιοχαρακτήρες.