Υπόθεση Cottrez : 9 χρόνια φυλακή στη μητέρα για βρεφοκτονία 8 βρεφών

 

Η υπόθεση Cottrez  αναδεικνύει νέες αιτιάσεις της από παλαιά γνωστής παιδοκτονίας ή βρεφοκτονίας. Αρχικά ηταν ο ενδοοικογενειακός βιασμός που προτίμησαν οι δικηγόροι επί έτη. Ομως στο τέλος η ίδια το αρνήθηκε. Η παχυσαρκία και ο φόβος του γιατρού έγινε η επίσημη εξήγηση. Θα πρέπει επι τέλους να αποδεχθούμε ότι τα βρέφη δεν είναι πάντα ευλογία για τους γονείς και ότι πολύ συχνά ο άνθρωπος για τον οποία τόσο περήφανοι είμαστε, το γένος μας δηλαδή, σκοτώνει ευχαρίστως τα παιδιά του.

Σύγχρονες αιτιάσεις της βρεφοκτονίας, του αμαρτήματος της μητρός μου, η παχυσαρκία. Και όμως η βρεφοκτονία υπήρξε και παραμένει μία διαδεδομένη πρακτική κυρίως για λόγους αντισύλληψης. Επιστημονικές θεωρίες επιμένουν ότι τούτο μπορεί να είναι ορθό και εύλογο. Έπειτα από τα σκληρά πολιτικά μέτρα που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια στην Κίνα, το φαινόμενο της βρεφοκτονίας και της βρεφικής εγκατάλειψης γνωρίζει τρομακτική έξαρση. Νεογέννητα μωρά βρίσκονται καθημερινά πεταμένα σε κάδους συστηματικά.  

Η βρεφοκτονία ήταν τόσο διαδεδομένη στην Αρχαία Ελλάδα, που ο Πολύβιος ( 205-118 π.Χ.) αποδίδει την ελάττωση του πληθυσμού της Ελλάδας σε αυτήν ( Ιστορία 6). Ο Κικέρων ( 106-43 π.Χ.) αποδέχεται την βρεφοκτονία, τουλάχιστον για τα ανάπηρα βρέφη, παραθέτοντας την Δωδεκάδελτο του νόμου των Ρωμαίων Εθνικών ( De Legibus 3.8 ). Ακόμα και ο στωικός φιλόσοφος Σένεκας ( 4 π.Χ.-65 μ.Χ.) έλεγε: « πετάμε όσα παιδιά γεννιούνται αδύναμα» ( De Ira 1.15). Η ιστορική μελέτη της βρεφοκτονίας είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Ευρείας κλίμακας βρεφοκτονία  προϊόν μιας ιδιαίτερα συμβολικής διήγησης η βρεφοκτονία του Ηρώδη. Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ. Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ η στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών. Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Τα άγια βρέφη σφαγιάσθηκαν για το ένα εκλεκτό που ερχόταν να σώσει τον κόσμο. Η θρησκευτική προσέγγιση για τους χριστιανούς επίσης.

Η Φραγκογιαννού, η Φόνισα του Παπαδιαμάντη είναι μια ακόμη περίπτωση στη λογοτεχνία μας βρεφοκτονίας θηλυκών παιδιών. "Η μειονεκτική θέση της γυναίκας την οδηγεί στο να πνίξει τα κορίτσια για να εξιλεώσει τα ίδια και τη γυναικεία φύση γενικότερα. Εδώ γίνεται πασιφανές και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο της Φόνισσας, η οποία επιλέγει να διορθώσει τη θέση της γυναίκας στον κοινωνικό χώρο με ανορθόδοξα μέσα: το θάνατο. Τέλος, ο τρίτος παράγοντας είναι οι πιέσεις της στιγμής, δηλαδή οι σκέψεις της, οι θύμισες του παρελθόντος, αλλά και η πολυήμερη αϋπνία και κούραση που είχε υποστεί η Χαδούλα (είχε παραλογίσει αναπολούσα όλ’ αυτά τα πάθη της εις το πεζόν / Επί πολλάς νύκτας, η Φραγκογιαννού δεν είχε δώσει ύπνον εις του οφθαλμούς της, ουδέ εις τα βλέφαρά της νυσταγμόν), εξαιτίας της εγγονής της. Ενθυμούμενη όσα είχε βιώσει «χάνει» το νου της και ξεκινά τις βρεφοκτονίες…" Η λογοτεχνία γνωρίζει πολλά περιστατικά μωρών που μεγάλωσαν με λύκους όπως ο Μόγλης, η θρησκεία και η τέχνη είναι γεμάτη από διηγήσεις εγκαταλελειμένων βρεφών. Οσα επιβιώνουν παίρνουν το νόμο στα χέρια τους όπως ο Μωυσής ή ο Οιδίπους.

Η υπόθεση που συγκλονίζει τη Γαλλία έφθασε στο τέλος της αφού η κατηγορουμένη δεν θα ασκήσει έφεση όπως δήλωσε. 

Ο εισαγγελέας εισηγήθηκε 18 χρόνια αλλά οι ένορκοι αποφάσισαν 9.  

Η Dominique Cottrez είναι μία παχύσαρκη γυναίκα 160 κιλών περίπου.

Καμία από τις εγκυμοσύνες της δεν έγινε αντιληπτή και εκείνη αφού έφερε στον κόσμο μόνη τα παιδιά της τα θανάτωνε και τα άφηνε στην κατάψυξη στο εξοχικό σπίτι στο δάσος. Παντρεμένη είχε ήδη φέρει στον κόσμο δύο κορίτσια που της συμπαραστάθηκαν μέχρι τέλους.

Πολλές αιτιάσεις ακούσθηκαν κατά τη διάρκεια της δίκης για την οκταπλή βρεφοκτονία. Ψυχολογικές πιθανός βιασμός από τον πατέρα κλπ.

Η κρισιμότερη ήταν ο φόβος της λευκής μπλούζας των γιατρών οι οποίοι αποδοκίμαζαν τόσο έντονα την παχυσαρκία της στη διάρκεια των δύο πρώτων τοκετών της όπως και των μαιών που κατέστη αδύνατο στη γυναίκα αυτή να προσφύγει στις υπηρεσίες τους ξανά. Παρά τους φόβους της όμως ο σύζυγός της την διεκδικούσε ερωτικά τρείς με τέσσερεις φορές την εβδομάδα. Εκείνη δεν είχε βούληση. Γεννούσε τα "προϊόντα" αυτής της έντονης ερωτικής ζωής και φρόντιζε να απαλλαγεί.

Το πρώτο νεογνό που σκότωσε ήταν αγοράκι. Το γέννησε κρυφά και ήταν το τρίτο της παιδί.

Ακολούθησαν τα υπόλοιπα. Γεννούσε τα παιδιά στην τουαλέτα εκτός από ένα που γεννήθηκε το κρεβάτι της και μετά την "κατάψυξη των νεκρών σωμάτων" επέστρεφε την επομένη στην κανονική της ζωή.

 

Αρνηση της εγκυμοσύνης εξήγησαν οι ειδικοί. Προβλήματα με το σώμα και το βρέφος δήλωσαν άλλοι. Η αλήθεια είναι πάντως ότι η βρεφοκτονία (όταν διαπιστώνεται) δεν αφορά μόνον παράνομα βρέφη και μητέρες σε απόγνωση. Στη σύγχρονη και απελευθερωμένη Γαλλία μεταξύ των ετών 1996 και 2000 27 περιπτώσεις βρεφοκτονίας διαπιστώθηκαν αλλά πολλοί θάνατοι βρεφών δεν εξηγήθηκαν ποτέ, ενώ οι στατιστικές υπολογίζουν 87 περιστατικά βρεφοκτονίας το χρόνο.

Σύμφωνα με τη Guardian 80- 110 περιπτώσεις βρεφοκτονίας το χρόνο στην Αγγλία. 

Το ψυγείο είναι συνήθης τόπος ταφής βρεφών και στη Γερμανία κατά τον Spiegel. Τρία βρέφη βρέθηκαν το 2008.

Οι γάλλοι δικαστές αποδέχθηκαν ότι "θα πρέπει να αποδεχθούμε οτι δεν θα καταλάβουμε το γιατί..."

Η Celine Lesage για τη θανάτωση 6 βρεφών καταδικάσθηκε σε 15 χρόνια φυλακή.

Στη Γαλλία μία ελληνίδα ψυχίατρος η Σοφία Μαρινοπούλου έχει γράψει για το θέμα ένα σημαντικό έργο La Vie ordinaire d'une mère meurtrière (Fayard). Η παιδοκτονία αποτελεί πλέον ένα σημαντικό θέμα προβληματισμού και για τους ψυχιάτρους.

Ομως όσο και να προσπαθεί κανείς να κινητοποιεί μηχανισμούς ερμηνείας το γεγονός παραμένει ότι η βρεφοκτονία αποτελεί διαδεδομένη πρακτική ιστορικά αλλά και σήμερα. Το νομικό σύστημα οφείλει να αποφασίσει πόση ανοχή θα δείξει και το πολιτικό κατεστημένο ίσως να κατανοήσει ότι αν για την άμβλωση γίνονται τόσοι αγώνες για τη βρεφοκτονία η σιγή είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Είτε δικαιολογία της είναι η πείνα, η κρίση, ο φόβος, το πάχος, η κατάθλιψη, είτε δεν χρειάζεται καμία δικαιολογία εκτός από τη μητέρα κάποιος θα πρέπει να θυμάται και τα μωρά. Τα τόσα χαμένα μωρά στις δικαιολογίες. 

Ενδεικτικά λοιπόν επισημαίνουμε από το αμάρτημα της μητρός μου:  Τί νὰ σὲ 'πῶ, παιδί μου! Ὁ Πατριάρχης εἶναι σοφὸς καὶ ἅγιος ἄνθρωπος. Γνωρίζει ὅλαις ταῖς βουλαῖς καὶ τὰ θελήματα τοῦ Θεοῦ, καὶ συγχωρνᾶ ταῖς ἀμαρτίαις ὅλου τοῦ κόσμου. Μά, τί νὰ σὲ 'πῶ! Εἶναι καλόγερος. Δέν ἔκαμε παιδιὰ, γιὰ νὰ 'μπορῇ νὰ γνωρίσῃ, τί πρᾶγμα εἶναι τὸ νὰ σκοτώσῃ κανεὶς τὸ ἴδιο τὸ παιδί του!