O θρίαμβος της οικογένειας

Η οικογένεια είναι ένα μεγάλο θέλω. Ένα θέλω που ξεκινά από το θέλω γάλα και χάδι, και καταλήγει στο θέλω να κλείσω τα μάτια μου με αγάπη κοντά μου. Αυτό το θέλω που δεν είναι αναγκαιότητα ή σύμβαση είδαμε τις μέρες μας να βοά και το τιμήσαμε σαν άνθρωποι! 

Πολλοί βέβαια δεν το κατάφεραν. Πολλοί πιστεύουν ακόμη ότι η οικογένεια είναι κληρονομικά δικαιώματα αίματος. Ακριβώς αυτά που κάνουν τόσους και τόσους να αναμένουν να «ψοφήσουν οι γέροι τους για να φάνε τις περιουσίες που δικαιωματικά τους ανήκουν». Πολλοί αγαπούν τους «γέρους» τους. Ιδίως οι φτωχοί. Γιατί τους άλλους το χρήμα που αναμένουν τους δυσκολεύει. Μπορείς τάχα να αγαπάς μια μικρούλα τράπεζα που την τιμάς γιατί σε θρέφει με δανεικά? Γιατί αξιώνει να σου ρυθμίζει τη ζωή αφού σε χαρτζιλικώνει?

Οση  αγάπη έλειψε στη παραδοσιακή οικογένεια τόση αγάπη έρχεται στην οικογένεια του σήμερα.  Αυτή που θέλει να «αναλάβει και να τιμήσει» ένα νεκρό σώμα! Αυτή που θέλει να θρέψει ένα ξένο ίσως βιολογικά αλλά δικό της παιδί από επιλογή. Αυτή που αχνοφέγγει να είναι η σύγχρονη αληθινότερη οικογένεια. Η οικογένεια του θέλω, θέλω να ζήσω μαζί με το σύντροφό μου, θέλω να έχω ερωτική ζωή που επιλέγω, θέλω να αναθρέψω παιδιά, θέλω να πεθάνω με συναίσθημα. Θέλω να είμαι μέλος μιας οικογένειας αισθημάτων.

Τι κι αν στην Αιγιάλεια χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες, τι και αν πολλοί θεωρούν ότι καταστρέφονται τα ήθη, τι και αν κάποιοι θεωρούν ότι οι θεσμοί εξέπεσαν

Το σύμφωνο συμβίωσης είναι πιά γεγονός για κάθε ανθρώπιον όν. Κάθε θέλω πήρε το δρόμο του και μένει μόνον το δικαίωμα στο παιδί. Αυτό που ακόμη αμφισβητείται.

Υπερψηφίστηκε στη Βουλή με 194 «ναι», 55 «όχι» και 51 απουσίες το νομοσχέδιο για την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, έπειτα από πολύωρη συζήτηση στη Βουλή από την οποία δεν έλειψαν οι εντάσεις και οι εκπλήξεις. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο τομή για την Ελλάδα, καθώς για πρώτη φορά αποκτούν δικαιώματα άνθρωποι που για χρόνια ολόκληρα βρισκόταν στο περιθώριο και αντιμετωπιζόταν από την ελληνική πολιτεία ως πολίτες δεύτερης
Κατά την ομιλία του στη Βουλή ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έκανε λόγο για μια «σημαντική μέρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα» ενώ υπογράμμισε πως το νομοσχέδιο αυτό θα έπρεπε να είχε ψηφιστεί εδώ και χρόνια.

Η ρύθμιση του συμφώνου συμβίωσης θα όφειλε όμως να είναι μία ελπιδοφόρα ανακοίνωση ιδίως για τους πλέον συντηρητικούς. Ποιος δεν θυμάται την απαξίωση κάθε οικογένειας στη δεκαετία 60-70 οπότε και η ελεύθερες σχέσεις ήταν το ζητούμενο, οπότε η πολυγαμία ήταν το ορθό? Ποιος δεν θυμάται τη γενιά του Πολυτεχνείου να ενηλικιώνεται συμβατικά μετά από την σεξουαλική επανάσταση και να βιώνει την πιο οριστική συμβατικότητα πρωτίστως σε επίπεδο οικογένειας και δευτερευόντως σε επίπεδο θεσμών? Την απαξίωση αυτή την πληρώνουμε ακόμη.

Η οικογένεια με κάθε όνομα θριάμβευσε ως δεσμός βίου και ως κατοχυρωμένο δικαίωμα. Τι και αν δεν έχει σημασία το φύλο των μελών της, τι και αν δεν έχει σημασία η συγγένεια αίματος με τα τέκνα?

Όλη η Ελλάδα ξέρει πιά ότι εκατοντάδες άνθρωποι επιθυμούν να υιοθετούν ξένα από βιολογική άποψη μόνο παιδιά για να είναι  μαζί τους οικογένεια. Και αυτό το περιμένουν να έρθει σαν το επόμενο αναγκαίο βήμα της αληθινής οικογένειας που ονειρεύονται. Αυτό το βήμα που αναμένεται θα είναι και ο οριστικός θρίαμβος της οικογένειας που θέλει να προχωρήσει και να έχει ευθύνες σε ψυχές μόνο με συναίσθημα και όχι για τα κληρονομικά δικαιώματα του αίματος. Κύριε Τσίπρα, θα το κάνετε?

Θα περιμέναμε όλοι ιδίως από τους πιστούς χριστιανούς. Στο όνομα του Ιωσήφ και του μικρού Χριστού που γεννήθηκε από μια μάνα μόνο (μονογονεϊκή οικογένεια) που προστάτεψε ένας ξένος άνθρωπος ξυλουργός και έδωσε την δουλειά του στο παιδί της. Μεθαύριο γεννιέται ο Χριστός και για πολλούς το γεγονός δεν θα είναι ούτε θρησκευτικό, ούτε καταναλωτικό μόνον! Μεθαύριο θα γιορτάζουν άνθρωποι που δικαιούνται να αγαπούν και να συστήνουν οικογένειες με ότι ψυχή τους περισσεύει να μοιράσουν.

Αυτό το θρίαμβο με αφορμή το σύμφωνο συμβίωσης δικαιούμαστε να τον χαρούμε όλοι. Όχι μόνον οι ομοφυλόφιλοι που άλλωστε το δικαιούνται κέρδισαν το αυτονόητο επιτέλους. Ιδίως πρέπει να χαρούμε οι υπόλοιποι. Οι υπόλοιποι και ιδίως οι συντηρητικοί, οι χριστιανοί, όσοι πιστεύουν στην οικογένεια σαν επιθυμία και όραμα. Γιατί αυτό το μέτρο είναι ο θρίαμβος της οικογένειας ως αξία και επιλογή. Και εγώ, όπως κάθε άνθρωπος που επέλεξε τι αγαπά,  και δεν αγαπά από ανάγκη ή συμφέρον, χαίρομαι που το θέλω στην ένωση βίου κερδίζει. Και σαν γονιός που επέλεξε να είναι γονιός και υιοθέτησε το παιδί του θεωρώ ότι την ιερή σχέση του Ιωσήφ με το Χριστό την αξίζει κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου. Ιδίως τα παιδιά που περιμένουν να αγαπηθούν με ειλικρίνεια και σεβασμό κάπου εκεί στα μαιευτήρια, στα ιδρύματα, στους τόπους που εγκαταλείπουν οι βιολογικοί γονείς το καλύτερο κομμάτι του εαυτού τους.