της Εβίτας Αραβαντινού - 21/1/2014
Γυναίκα,
σκορπιός, απόφοιτος νομικής ψάχνει τρόπο να δικαιολογήσει ένα ακόμα
αίτημα για παροχή χρημάτων από τους γονείς. Έτσι έκανα τα χαρτιά μου για
ένα καλοκαιρινό πρόγραμμα άσκησης στο εξωτερικό. Διάλεξε τώρα μέρος για
διακοπές, ταχα μου θέλεις άσκηση είπε πανέξυπνη Ελληνίδα μάνα αφού
άκουσε την προσεχτικά ανεπτυγμένη επιχειρηματολογία μου. Ξανακοίταξα τη
λίστα με τις επιλογές μου από πάνω μέχρι κάτω και κατέληξα ότι θέλω
Κωνσταντινούπολη. Ούτε καταγωγή έχω, ούτε μεγάλωσα ακούγοντας ρομαντικές
(ή/και πονεμένες ιστορίες) από τη ζωή των προγόνων μου εκεί, έλα, όμως,
που η Πόλη ασκούσε πάντα μία ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου.Μία βαλίτσα με
τα καλά τα ρούχα της δουλειάς, μία με τα σορτς και τα μαγιώ.. για άλλο
πήγαινα και σε άλλο κατέληξα, σκέφτομαι σήμερα και γελάω.
Σαν τα ζόρικα τα αγοράκια που μας άρεσαν στο λύκειο, έτσι κι η Πόλη, να σε ταλαιπωρεί, να σε θυμώνει κι εκεί που φτάνεις στα όρια σου, θες να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις, κάτι σε κρατάει εκεί. Η ατμόσφαιρα είναι βρώμικη κι αποπνικτική, η υγρασία αφόρητη για τα Αθηναϊκά μου δεδομένα, κόσμος παντού, φωνές, κόρνες αυτοκινήτων, γύρω μου ένα χάος. Και μπροστά μου ο Βόσπορος, αχ αυτός ο Βόσπορος, που με κάνει να ξεχνάω όλα τα άλλα, με τα πλοιάρια να τον διασχίζουν ολημερίς, με τις βίλες κτισμένες πάνω στο κύμα- πόσες φορές δεν ευχήθηκα να είχα μία. Είναι κι αυτή η γοητεία, αυτή η αίγλη της Πόλης που έχει μείνει από παλιά, εσύ που την έχεις επισκεφτεί ξέρω ότι κουνάς το κεφάλι σου καταφατικά τώρα.
Πότε πήγα για ένα καλοκαίρι, πότε αποφάσισα να μείνω μόνιμα, ούτε εγώ δεν κατάλαβα. “Τολμηρή” με είπαν, “τρελή” σκεφτόντουσαν από μέσα τους. Είπαμε, όμως, μεγαλώσαμε με το πιάνο, τα Γαλλικά και το savoir-vivre μας, προσέχουμε πώς εκφραζόμαστε. Ποιος είπε ότι όλοι όσοι πέτυχαν στη ζωή τους ήταν λογικοί? Πες μου έναν λογικό που αποφασίζει να χτίσει τη ζωή του σε μία ξένη χώρα, χωρίς να ξέρει τη γλώσσα, χωρίς φίλους, έτσι γιατί γουστάρει ρε παιδί μου..
Άδεια παραμονής, σπίτι, λογαριασμός στην τράπεζα, οι πρώτοι φίλοι. Κι ύστερα ήρθε το θέμα δουλειά. Θέλω να έχω μία αξιοπρεπή δουλειά, είπα στον εαυτό μου, και εννοείται πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα. Την πρώτη μου συνέντευξη δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Έστειλα βιογραφικό Τετάρτη βράδυ, θυμάμαι, και Πέμπτη πρωί ο ίδιος ο δικηγόρος, ιδιοκτήτης μίας από τις μεγαλύτερες δικηγορικές εταιρίες που ασχολούνται με ναυτιλιακά, με παίρνει τηλέφωνο. Να φορέσω κάτι σοβαρό, αλλά και θηλυκό, να προβάρω τις πιθανές ερωτήσεις, όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την αγωνία μου. Τα 15 λεπτά της συνέντευξης συνοψίζονται ως εξής. “Φαίνεσαι έξυπνη κοπέλα, αλλά σε αυτή τη χώρα δεν πρόκειται να έχεις ποτέ μία δουλειά με μισθό πάνω από 400λίρες, όσο προλαβαίνεις γύρνα πίσω στη χώρα σου”. Η πρώτη μου απόρριψη ήταν γεγονός. Ακολούθησαν άλλες ίσαμε 40 συνεντεύξεις.. “καλές οι τρεις ξένες γλώσσες σας και το μεταπτυχιακό, αλλά δεν μιλάτε Tούρκικα”, “θα δυσκολευτούμε με την άδεια εργασίας, δεν προσλαμβάνουμε ξένους”, “ευχαριστούμε πολύ και καλή τύχη”. Στο μεταξύ μελετούσα Τούρκικα με μανία. Πρώτη μου προσωπική επιτυχία ήταν όταν σε λιγότερο από μισό χρόνο μπορούσα πλέον να μιλάω πολύ καλά. Ήταν σαν να θέλω να κλειδώσω ένα συρτάρι και να πρέπει να προλάβω να ρίξω το κλειδί μέσα πριν.. έτσι μόνο μπορώ να περιγράψω αυτό που περνούσα εκείνη την περίοδο.
Δεν το παραδεχόμουν ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Μέχρι που ήρθε η πρώτη μου δουλειά και την χρωστάω σε έναν Έλληνα δικηγόρο. Αυτός με έστειλε συστημένη στο γραφείο ενός παλιού Κωνσταντινουπολίτη. Στη συνέντευξη παρευρέθηκαν ο πατέρας και οι δύο γιοι, όλοι δικηγόροι. Δύο ώρες και πάμπολλες ερωτήσεις νομικού περιεχομένου μετά, ακούω το πολυπόθητο, πότε μπορείς να ξεκινήσεις. Χτες! Χτες μπορώ να ξεκινήσω! Λίγους μήνες αργότερα ο δικηγόρος που με σύστησε μου είπε το εξής: “Kατά καιρούς δέχομαι πάμπολλα μαίηλς αντίστοιχα με το δικό σου, από παιδιά που δεν γνωρίζω. Ξέρεις τι μου άρεσε σε σένα και αποφάσισα να σε βοηθήσω. Αυτή η αποφασιστικότητα, αυτό το πείσμα που μου έβγαλες όταν σε συνάντησα. Τέτοια παιδιά αξίζουν μία ευκαιρία”.
Έμεινα αρκετό καιρό σε αυτό το δικηγορικό γραφείο. Πελάτες μας κυρίως μεγάλες εταιρίες σε Ελβετία, Γαλλία, Σουηδία, Ισραήλ και Ντουμπάι. Έκανα τα ταξίδια μου, γνώρισα ανθρώπους, αξιοποίησα τις ξένες γλώσσες που με τόσο κόπο είχα μάθει στα σχολείο (επιτέλους τα τεράστια ποσά που οι γονείς μου είχαν τότε ξοδέψει σε φροντιστήρια έπιαναν τόπο). Ταυτόχρονα μελετούσα, μελετούσα σαν τρελή. Δεν είχα καλά καλά μάθει τα καθημερινά Τούρκικα και καλούμουν να συνομιλώ με πελάτες για νομικά θέματα, να συντάσσω συμβόλαια.. κι, όμως, το έκανα. Εδώ κολλάει ότι ο επιμένων νικά.
Ξέρεις τι μου αρέσει περισσότερο σε μία δουλειά (σε όλους μας νομίζω)..το να μου δίνουν αξία. Τιμή και δόξα στον έξυπνο εργοδότη που από την αρχή σου δίνει πρωτοβουλίες, ξέρεις, από αυτές που ακόμα και να τα θαλασσώσεις τίποτα μη αναστρέψιμο δεν μπορεί να συμβεί. Έτσι εσύ αποχτάς αυτοπεποίθηση, κίνητρα να δουλέψεις περισσότερο, να αποδείξεις τον εαυτό σου με την ελπίδα να σου δοθεί στο μέλλον κάτι καλύτερο. Και θα σου δοθεί. Πολλές φορές με ρώτησαν, πώς είναι η συμπεριφορά των ανδρών απέναντι σε μία νεαρή γυναίκα στην Τουρκία. Η Κωνσταντινούπολη για τους γνωρίζοντες, είναι η Νέα Υόρκη της Ανατολής. Με πάνω από 20 εκατομμύρια πληθυσμό και όλες τις μεγάλες εταιρίες (δικηγορικές και μη) να έχουν γραφεία εδώ, ο ανταγωνισμός είναι ανελέητος. Σιγά σιγά το ανακαλύπτω και χαίρομαι για την άγνοια κινδύνου που είχα παλιότερα..αυτή είναι που με έφτασε ως εδώ, άλλωστε. Η καλύτερη συμβουλή που έλαβα από το μπαμπά (και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο “fan” μου!) ήταν να φροντίζεις πάντα να μετατρέπεις αυτό που οι άλλοι θεωρούν μειονέκτημά σου σε πλεονέκτημα. Νεαρή γυναίκα, Ελληνίδα και Χριστιανή στην Πόλη..σαν να λέμε όλα τα στραβά πάνω μου είχαν μαζευτεί. Μέχρις ότου να τους δείξω ότι αυτή η πρόταση διαβάζεται κι αλλιώς.. Επίμονη κι υπομονετική με πολλή διάθεση για δουλειά και όνειρα διπλάσια από το 1,64 μπόι μου. Κι έπιασε.
Για να μην μακρηγορώ, ήμουν εξαιρετικά ικανοποιημένη από τις συνθήκες και τις παροχές της δουλειάς μου. Μέχρι που μια μέρα μαθαίνω το εξής. Ο πρώην διευθυντής του Κτηματολογίου της Τουρκίας, άνθρωπος με κύρος και μεγάλη οικονομική επιφάνεια, ψάχνει να προσλάβει μία Ελληνίδα δικηγόρο που να μιλάει ξένες γλώσσες. Δεν έλεγε καλύτερα, Εβίτα Αραβαντινού θέλω να συνεργαστώ μαζί σου.. Πώς έτυχε να είμαι εκείνη την περίοδο η μοναδική Ελληνίδα δικηγόρος στην Πόλη. Κοίτα πώς τα φέρνει η μοίρα. Από κει που είχα λιώσει τα παπούτσια μου ψάχνοντας για δουλειά, τώρα η δουλειά ψάχνει εμένα. Ο τωρινός μου εργοδότης έχει ιδρύσει έναν αριθμό εταιριών μεταξύ των οποίων και μία κτηματομεσιτική, οπότε χρειαζόταν έναν ακόμα δικηγόρο στο νομικό τμήμα να ασχολείται με real estate.
Δουλεύω πολλές ώρες κάθε μέρα, συχνά και τα Σαββατοκύριακα, συναντώ πελάτες, ταξιδεύω στο εξωτερικό για δουλειές και συνέδρια, έχω μία γεμάτη καθημερινότητα. Νοίκιασα κι ένα καινούργιο σπιτάκι, μην φανταστείς, ένα διάρι είναι, αλλά έχει θέα το Βόσπορο. Στο ψυγείο, πάνω από τα μαγνητάκια που φέρνω από κάθε μου ταξίδι έχω δύο χαρτιά. Τη φωτογραφία της θεάς Μόνικα Μπελούτσι για να μου θυμίζει ότι μετά τις 21.00 δεν πρέπει να τρώω και μία κάρτα με το δίστιχο του Ρουμί πάνω. “Να μην αρκείσαι στις ιστορίες που υπάρχουν μπροστά σου. Ξεδίπλωσε το δικό σου μύθο”. Με αγάπη από την Πόλη.
Γνώρισα την Εβίτα Αραβαντινού στο μαιευτήριο και την ξαναείδα στα β αφτήσια της. Εκτοτε ακούω γι'αυτήν από την αγορά του επαγγέλματος και την καμαρώνω! Την αναζήτησα και ιδού.
Ηθελα αρχικά να βάλω τον εξής τίτλο «Όταν στα Τούρκικα Νομικά Δρώμενα πρωταγωνιστούν Ελληνικά Αστέρια» όμως άλλαξα γνώμη.
Ελπίζω να έχουμε κοντά μας την Εβίτα να μας δίνει ιδέες και κέφι για ζωή.
Σαν τα ζόρικα τα αγοράκια που μας άρεσαν στο λύκειο, έτσι κι η Πόλη, να σε ταλαιπωρεί, να σε θυμώνει κι εκεί που φτάνεις στα όρια σου, θες να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις, κάτι σε κρατάει εκεί. Η ατμόσφαιρα είναι βρώμικη κι αποπνικτική, η υγρασία αφόρητη για τα Αθηναϊκά μου δεδομένα, κόσμος παντού, φωνές, κόρνες αυτοκινήτων, γύρω μου ένα χάος. Και μπροστά μου ο Βόσπορος, αχ αυτός ο Βόσπορος, που με κάνει να ξεχνάω όλα τα άλλα, με τα πλοιάρια να τον διασχίζουν ολημερίς, με τις βίλες κτισμένες πάνω στο κύμα- πόσες φορές δεν ευχήθηκα να είχα μία. Είναι κι αυτή η γοητεία, αυτή η αίγλη της Πόλης που έχει μείνει από παλιά, εσύ που την έχεις επισκεφτεί ξέρω ότι κουνάς το κεφάλι σου καταφατικά τώρα.
Πότε πήγα για ένα καλοκαίρι, πότε αποφάσισα να μείνω μόνιμα, ούτε εγώ δεν κατάλαβα. “Τολμηρή” με είπαν, “τρελή” σκεφτόντουσαν από μέσα τους. Είπαμε, όμως, μεγαλώσαμε με το πιάνο, τα Γαλλικά και το savoir-vivre μας, προσέχουμε πώς εκφραζόμαστε. Ποιος είπε ότι όλοι όσοι πέτυχαν στη ζωή τους ήταν λογικοί? Πες μου έναν λογικό που αποφασίζει να χτίσει τη ζωή του σε μία ξένη χώρα, χωρίς να ξέρει τη γλώσσα, χωρίς φίλους, έτσι γιατί γουστάρει ρε παιδί μου..
Άδεια παραμονής, σπίτι, λογαριασμός στην τράπεζα, οι πρώτοι φίλοι. Κι ύστερα ήρθε το θέμα δουλειά. Θέλω να έχω μία αξιοπρεπή δουλειά, είπα στον εαυτό μου, και εννοείται πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα. Την πρώτη μου συνέντευξη δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Έστειλα βιογραφικό Τετάρτη βράδυ, θυμάμαι, και Πέμπτη πρωί ο ίδιος ο δικηγόρος, ιδιοκτήτης μίας από τις μεγαλύτερες δικηγορικές εταιρίες που ασχολούνται με ναυτιλιακά, με παίρνει τηλέφωνο. Να φορέσω κάτι σοβαρό, αλλά και θηλυκό, να προβάρω τις πιθανές ερωτήσεις, όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την αγωνία μου. Τα 15 λεπτά της συνέντευξης συνοψίζονται ως εξής. “Φαίνεσαι έξυπνη κοπέλα, αλλά σε αυτή τη χώρα δεν πρόκειται να έχεις ποτέ μία δουλειά με μισθό πάνω από 400λίρες, όσο προλαβαίνεις γύρνα πίσω στη χώρα σου”. Η πρώτη μου απόρριψη ήταν γεγονός. Ακολούθησαν άλλες ίσαμε 40 συνεντεύξεις.. “καλές οι τρεις ξένες γλώσσες σας και το μεταπτυχιακό, αλλά δεν μιλάτε Tούρκικα”, “θα δυσκολευτούμε με την άδεια εργασίας, δεν προσλαμβάνουμε ξένους”, “ευχαριστούμε πολύ και καλή τύχη”. Στο μεταξύ μελετούσα Τούρκικα με μανία. Πρώτη μου προσωπική επιτυχία ήταν όταν σε λιγότερο από μισό χρόνο μπορούσα πλέον να μιλάω πολύ καλά. Ήταν σαν να θέλω να κλειδώσω ένα συρτάρι και να πρέπει να προλάβω να ρίξω το κλειδί μέσα πριν.. έτσι μόνο μπορώ να περιγράψω αυτό που περνούσα εκείνη την περίοδο.
Δεν το παραδεχόμουν ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Μέχρι που ήρθε η πρώτη μου δουλειά και την χρωστάω σε έναν Έλληνα δικηγόρο. Αυτός με έστειλε συστημένη στο γραφείο ενός παλιού Κωνσταντινουπολίτη. Στη συνέντευξη παρευρέθηκαν ο πατέρας και οι δύο γιοι, όλοι δικηγόροι. Δύο ώρες και πάμπολλες ερωτήσεις νομικού περιεχομένου μετά, ακούω το πολυπόθητο, πότε μπορείς να ξεκινήσεις. Χτες! Χτες μπορώ να ξεκινήσω! Λίγους μήνες αργότερα ο δικηγόρος που με σύστησε μου είπε το εξής: “Kατά καιρούς δέχομαι πάμπολλα μαίηλς αντίστοιχα με το δικό σου, από παιδιά που δεν γνωρίζω. Ξέρεις τι μου άρεσε σε σένα και αποφάσισα να σε βοηθήσω. Αυτή η αποφασιστικότητα, αυτό το πείσμα που μου έβγαλες όταν σε συνάντησα. Τέτοια παιδιά αξίζουν μία ευκαιρία”.
Έμεινα αρκετό καιρό σε αυτό το δικηγορικό γραφείο. Πελάτες μας κυρίως μεγάλες εταιρίες σε Ελβετία, Γαλλία, Σουηδία, Ισραήλ και Ντουμπάι. Έκανα τα ταξίδια μου, γνώρισα ανθρώπους, αξιοποίησα τις ξένες γλώσσες που με τόσο κόπο είχα μάθει στα σχολείο (επιτέλους τα τεράστια ποσά που οι γονείς μου είχαν τότε ξοδέψει σε φροντιστήρια έπιαναν τόπο). Ταυτόχρονα μελετούσα, μελετούσα σαν τρελή. Δεν είχα καλά καλά μάθει τα καθημερινά Τούρκικα και καλούμουν να συνομιλώ με πελάτες για νομικά θέματα, να συντάσσω συμβόλαια.. κι, όμως, το έκανα. Εδώ κολλάει ότι ο επιμένων νικά.
Ξέρεις τι μου αρέσει περισσότερο σε μία δουλειά (σε όλους μας νομίζω)..το να μου δίνουν αξία. Τιμή και δόξα στον έξυπνο εργοδότη που από την αρχή σου δίνει πρωτοβουλίες, ξέρεις, από αυτές που ακόμα και να τα θαλασσώσεις τίποτα μη αναστρέψιμο δεν μπορεί να συμβεί. Έτσι εσύ αποχτάς αυτοπεποίθηση, κίνητρα να δουλέψεις περισσότερο, να αποδείξεις τον εαυτό σου με την ελπίδα να σου δοθεί στο μέλλον κάτι καλύτερο. Και θα σου δοθεί. Πολλές φορές με ρώτησαν, πώς είναι η συμπεριφορά των ανδρών απέναντι σε μία νεαρή γυναίκα στην Τουρκία. Η Κωνσταντινούπολη για τους γνωρίζοντες, είναι η Νέα Υόρκη της Ανατολής. Με πάνω από 20 εκατομμύρια πληθυσμό και όλες τις μεγάλες εταιρίες (δικηγορικές και μη) να έχουν γραφεία εδώ, ο ανταγωνισμός είναι ανελέητος. Σιγά σιγά το ανακαλύπτω και χαίρομαι για την άγνοια κινδύνου που είχα παλιότερα..αυτή είναι που με έφτασε ως εδώ, άλλωστε. Η καλύτερη συμβουλή που έλαβα από το μπαμπά (και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο “fan” μου!) ήταν να φροντίζεις πάντα να μετατρέπεις αυτό που οι άλλοι θεωρούν μειονέκτημά σου σε πλεονέκτημα. Νεαρή γυναίκα, Ελληνίδα και Χριστιανή στην Πόλη..σαν να λέμε όλα τα στραβά πάνω μου είχαν μαζευτεί. Μέχρις ότου να τους δείξω ότι αυτή η πρόταση διαβάζεται κι αλλιώς.. Επίμονη κι υπομονετική με πολλή διάθεση για δουλειά και όνειρα διπλάσια από το 1,64 μπόι μου. Κι έπιασε.
Για να μην μακρηγορώ, ήμουν εξαιρετικά ικανοποιημένη από τις συνθήκες και τις παροχές της δουλειάς μου. Μέχρι που μια μέρα μαθαίνω το εξής. Ο πρώην διευθυντής του Κτηματολογίου της Τουρκίας, άνθρωπος με κύρος και μεγάλη οικονομική επιφάνεια, ψάχνει να προσλάβει μία Ελληνίδα δικηγόρο που να μιλάει ξένες γλώσσες. Δεν έλεγε καλύτερα, Εβίτα Αραβαντινού θέλω να συνεργαστώ μαζί σου.. Πώς έτυχε να είμαι εκείνη την περίοδο η μοναδική Ελληνίδα δικηγόρος στην Πόλη. Κοίτα πώς τα φέρνει η μοίρα. Από κει που είχα λιώσει τα παπούτσια μου ψάχνοντας για δουλειά, τώρα η δουλειά ψάχνει εμένα. Ο τωρινός μου εργοδότης έχει ιδρύσει έναν αριθμό εταιριών μεταξύ των οποίων και μία κτηματομεσιτική, οπότε χρειαζόταν έναν ακόμα δικηγόρο στο νομικό τμήμα να ασχολείται με real estate.
Δουλεύω πολλές ώρες κάθε μέρα, συχνά και τα Σαββατοκύριακα, συναντώ πελάτες, ταξιδεύω στο εξωτερικό για δουλειές και συνέδρια, έχω μία γεμάτη καθημερινότητα. Νοίκιασα κι ένα καινούργιο σπιτάκι, μην φανταστείς, ένα διάρι είναι, αλλά έχει θέα το Βόσπορο. Στο ψυγείο, πάνω από τα μαγνητάκια που φέρνω από κάθε μου ταξίδι έχω δύο χαρτιά. Τη φωτογραφία της θεάς Μόνικα Μπελούτσι για να μου θυμίζει ότι μετά τις 21.00 δεν πρέπει να τρώω και μία κάρτα με το δίστιχο του Ρουμί πάνω. “Να μην αρκείσαι στις ιστορίες που υπάρχουν μπροστά σου. Ξεδίπλωσε το δικό σου μύθο”. Με αγάπη από την Πόλη.
Γνώρισα την Εβίτα Αραβαντινού στο μαιευτήριο και την ξαναείδα στα β αφτήσια της. Εκτοτε ακούω γι'αυτήν από την αγορά του επαγγέλματος και την καμαρώνω! Την αναζήτησα και ιδού.
Ηθελα αρχικά να βάλω τον εξής τίτλο «Όταν στα Τούρκικα Νομικά Δρώμενα πρωταγωνιστούν Ελληνικά Αστέρια» όμως άλλαξα γνώμη.
Ελπίζω να έχουμε κοντά μας την Εβίτα να μας δίνει ιδέες και κέφι για ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου