του παρδαlaw - 7/11/2013Δεν μπορεί κανείς να αφήσει να περάσει απαρατήρητη μια απόφαση σαν αυτή! Όχι τόσο για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων όσο για τις θεσμικές στρεβλώσεις που παρατηρούνται στην Ελλάδα της μίας επίσημης θρησκείας και των προκαταλήψεων που δεν λένε να κοπάσουν είτε μιλάμε για το τζαμί είτε για την υιοθεσία είτε για το γάμο και το δικαίωμα στην υιοθεσία παιδιών των ομοφυλόφιλων. Η χώρα μας θα έπρεπε κάποτε να καταδικασθεί για τις προκαταλήψεις της δια παντός: αυτές που δεν της επέτρεψαν να αφομοιώσει το Βολταίρο έγκαιρα, αυτές που την κάνουν να ανησυχεί μόνον για τα κατάξανθα τσιγγανάκια.
Η Ολομέλεια του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε σήμερα σε δημόσια ακρόαση, για την προσφυγή που έχουν υποβάλει κατά της Ελλάδος, ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος και οκτώ ακόμη Έλληνες υπήκοοι, με την οποία ζητείται να επεκταθεί ο νόμος που αναγνωρίζει τη «συμβίωση» μεταξύ ανύπαντρων ετερόφυλων ζευγαριών και στα ομόφυλα ζευγάρια που ζουν στην Ελλάδα.Οι προσφεύγοντες παραπονούνταν ότι ο νόμος αυτός αναγνωρίζει το δικαίωμα «συμβίωσης» μόνο σε ετερόφυλα ζευγάρια, αποκλείοντας από το πεδίο εφαρμογής του τα ομόφυλα ζευγάρια παραβιάζοντας τις διατάξεις της Σύμβασης Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που απαγορεύουν τις διακρίσεις και το δικαίωμα στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή.
Η υπόθεση «Βαλλιανάτος και λοιποί κατά Ελλάδος» αφορά το «σύμφωνο συμβίωσης» που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με το νόμο 3719/2008 και τον τίτλο «Μεταρρυθμίσεις που αφορούν στην οικογένεια, τα παιδιά και την κοινωνία».
Αυτός ο νόμος επέφερε βελτιώσεις στην επίσημη μορφή της «σχέσης», επιτρέποντας στα εμπλεκόμενα πρόσωπα να αναγνωρίσουν τη σχέση τους σε πιο ευέλικτο νομικό πλαίσιο σε σχέση με αυτό του γάμου. Οι ενάγοντες διαμαρτυρήθηκαν ότι ο νόμος 3719/2008 απευθύνεται αποκλειστικά σε ετερόφυλα ζευγάρια αποκλείοντας με αυτόν τον τρόπο τις ενώσεις ομοφυλόφιλων προσώπων. Ισχυρίσθηκαν ότι η ελληνική Πολιτεία έχει εισαγάγει μία διάκριση, η οποία κατά την γνώμη τους συνιστά διακρίσεις εις βάρος τους.
Ενώ ο γάμος ομοφυλοφίλων είναι θεσμός σε πολλές χώρες του κόσμου η χώρα μας αμφισβητεί ακόμη και το δικαίωμα στο σύμφωνο συμβίωσης επιτρέποντας για χρόνια θεσμικές ακροβασίες όπως οι υιοθεσίες ενηλίκων για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικών και άλλων περιουσιακών δικαιωμάτων.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εξετάζοντας την υπόθεση «Βαλλιανάτος και άλλοι κατά Ελλάδος», έκρινε ότι δεν είναι πειστικοί οι λόγοι που το ελληνικό δίκαιο εξαιρεί τα ζευγάρια του ιδίου φύλου από τον νόμο περί πολιτικής ένωσης των ζευγαριών, που εισήχθη στην ελληνική νομολογία το 2008.
Με την απόφασή του, καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή, καθώς και για παραβίαση των διατάξεων που απαγορεύουν τις διακρίσεις και την υποχρέωσε να καταβάλει από 5.000 ευρώ στον καθένα από τους ενάγοντες, καθώς και τη δαπάνη για δικαστικά έξοδα. H παρατήρησή μας για την «τιμή των δικαιωμάτων του ανθρώπου στο ΕΔΑΔ» παραμένει σε ισχύ.
Το Δικαστήριο επεσήμανε στην απόφαση του ότι ανάμεσα στις 19 χώρες μέλη που έχουν αναγνωρίσει μια «αστική ένωση» πέραν του γάμου, μόνο η Λιθουανία και η Ελλάδα έχουν εισαγάγει διακρίσεις κατά των ομοφυλοφίλων, αποκλείοντας από την ένωση αυτή τα άτομα του ιδίου φύλου. Το δικαστήριο έκρινε ότι, κατά τη γνώμη του, δεν ήταν αναγκαία για την επίτευξη του σκοπού του Νόμου μία τέτοια διάκριση, η οποία απαγορεύει στα άτομα του ιδίου φύλου να προσέρχονται σε μία τέτοια ένωση και καταδίκασε τελεσίδικα την Ελλάδα.
Η απόφαση αυτή θα πρέπει να γίνει ένα καλό μάθημα σε νομικούς μεγάλου εκτοπίσματος που συνεχίζουν να ισχυρίζονται δημόσια και επίσημα ότι: «Εξάλλου, "οικογένεια" είναι ασφαλώς η ολοκληρωμένη μορφή της με τους συζύγους και τα φυσικά τέκνα τους, αλλά μπορεί να είναι και η "ατελής" οικογένεια της άγαμης μητέρας με το παιδί της, η θετή οικογένεια κ.ο.κ.» χαρακτηρίζοντας ως ατελή οικογένεια την μονογονεϊκή και την (θετή?) αντίθετα με βασικές γνώσεις πρωτοετούς στο οικογενειακό δίκαιο. Όταν λοιπόν υπάρχουν ακόμη έλληνες που θεωρούν ότι το υιοθετημένο παιδί είναι ατελές έναντι του βιολογικού είναι αντιληπτό ότι υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί μέχρι να φθάσουμε σε εκείνη τη θεσμική ωριμότητα που θα αντιμετωπίσει την οικογένεια ως ένωση ψυχών και σκοπών ζωής χωρίς να επιμένει στο δεσμό αίματος ως εγγυητή των κληρονομικών δικαιωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου