Το πρόβλημα του ελέγχου στην είσοδο των δικαστηρίων

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, στα περισσότερα δικαστικά κτίρια της Ελλάδας ο έλεγχος στις εισόδους είναι ανεπαρκής ή ως επί το πλείστον ανύπαρκτος. Ιδιαίτερα στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων, όπου κινείται καθημερινά πλήθος κόσμου, αλλά και στα περισσότερα δικαστικά μέγαρα της επαρχίας, δεν υπάρχει ο παραμικρός έλεγχος και από τις εισόδους μπορεί να περάσει ο οποιοσδήποτε φέροντας μαζί του οτιδήποτε. Είναι ευνόητο ότι άνθρωποι με πολύ επικίνδυνα χαρακτηριστικά που είναι και οι συχνότεροι θαμώνες των δικαστηρίων είναι σε θέση τελείως ανεμπόδιστα να διαπράξουν ανενόχλητοι οποιαδήποτε εγκληματική πράξη μέσα στο χώρο των δικαστηρίων. Και ο κίνδυνος στρέφεται εναντίον οποιουδήποτε βρίσκεται ή εργάζεται μέσα στις δικαστικές αίθουσες και τα γραφεία. Δηλαδή πέρα από τους απλούς πολίτες, οι δικαστικοί υπάλληλοι, οι δικηγόροι και οι δικαστές.

Παρόλ' αυτά όμως, οι τρεις τελευταίοι, παρά τις συνεχείς κινητοποιήσεις τους,  δεν έκαναν απεργία για να διεκδικήσουν ασφάλεια κατά την ώρα της εργασίας τους, το αυτονόητο δηλαδή που όμως αποδεικνύεται τελικά ότι δεν είναι. Ιδιαίτερα οι δικαστικοί υπάλληλοι και οι δικαστές που λόγω της φύσης της εργασίας τους, παραμένουν αρκετές ώρες στο χώρο των δικαστηρίων, θα έπρεπε να είναι περισσότερο μαχητικοί και διεκδικητικοί στο θέμα αυτό. Στα δικαστήρια άλλων ευρωπαϊκών κρατών διενεργείται αυστηρός και συστηματικός έλεγχος των εισερχομένων, γεγονός που δικαιολογείται απόλυτα από τις περιστάσεις. Τέλος, αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού το κατά πόσο δικαιολογείται η άσκηση ελέγχου και στους δικηγόρους, από την άποψη ότι και αυτοί, όπως ακριβώς και οι δικαστές και οι υπάλληλοι,, αποτελούν παράγοντες της δίκαστικής διαδικασίας και εισέρχονται στο χώρο αποκλειστικά για την άσκηση της εργασίας τους.