Υπάρχει η ΕΥΡΩΠΗ?

Η Ευρώπη ως Ένωση ονειρεύεται να προσεγγίσει το 2020. Παρά ταύτα το ερώτημα παραμένει και είναι κυρίως Ιστορικό: υπάρχει η Ευρώπη?

Η Ευρωπαϊκή ένωση είναι το δίχως άλλο νομική κατασκευή. Με πολιτικό διακύβευμα και ιστορικό ζητούμενο. Είναι όμως μια κατασκευή. Προϊόν συστηματικής προπαγάνδας όπως τα περισσότερα σύγχρονα διακυβεύματα πείθει για το καλό που προσφέρει με τον τρόπο των φαρμακευτικών εταιριών. Διοργανώνει συνέδρια, πληρώνει Ινστιτούτα, γίνεται μάθημα σε πανεπιστήμια, κατασκευάζει τους ανθρώπους της, υιοθετεί πολιτικές και δημιουργεί θεσμούς όπως η διαφάνεια κλπ.

Η Ευρώπη είναι μια ωραία ουτοπία που σερβίρεται από πολιτικούς επιστήμονες και ιστορικούς σαν αυτονόητο συχνά. Ενα νομικό κατασκεύασμα που με τη συνδρομή της λήθης και πολλών εορτών όπως αυτή της ημέρας της (παραμονή των γενεθλίων μου η άτιμη) παριστάνει το αυτονόητο "πράγμα" στο νομικό κόσμο. Είναι όμως όσο αυτονόητη παρουσιάζεται?

Καταλήγει λοιπόν με το πέρασμα του χρόνου να είναι μια αυτονόητη οντότητα όπως και η έννοια του έθνους. Το έθνος και το έθνος κράτος εργαστηριακά κατασκευάσματα μιας εποχής και ιδεολογίας ήρθαν στον αντίποδα της βασιλικής εξουσίας να διαιρέσουν το χάρτη σε κομμάτια λιγότερο συνδεόμενα με τη βασιλική εξουσία και τη φεουδαρχία. Η Γαλλία πρωτοστάτησε σε αυτό, έδωσε τέλος στην ένδοξη βασιλεία της και έκτοτε διεκδικεί το ρόλο της δημοκρατικής χώρας στο πρόσωπο της Μαριάννας χωρίς να αναρωτιέται τι αλήθεια της συμβαίνει. Το έθνος κράτος αμφισβητήθηκε στο πεδίο της δημιουργίας του εξίσου εργαστηριακά και αφού μάτωσε το σύμπαν από άλλο εργαστηριακό κατασκεύασμα την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Συνέχεια αυτής της νομικής κατασκευής του έθνους κράτους, διόρθωσε τα σφάλματα η Ενωση κατασκευάζοντας μια αυτοκρατορία χωρίς αυτοκράτορα, μια επικράτεια χωρίς βασιλιά, ένα έδαφος - τόπο χωρίς πόλεμο και πάθη που συνθέτει εθνικά κράτη και στηρίζεται σε πυλώνες όλοι κατασκευασμένοι με τα μέσα της σύγχρονης τεχνολογίας.

Παλεύει να υπάρξει και διορθώνει με αναθεωρήσεις τις Συνθήκες της, διευρύνεται προσαρμόζεται και αγκομαχάει να διώξει τους μετανάστες και την ανεργία με τον ίδιο τρόπο που φιλοξενεί στα εδάφη της δυναμικά μια κυρία με μούσι (που παίρνει το βραβείο της για το τραγουδάκι της) και κλειτοριδεκτομές. Η Ευρώπη δεν είναι καν η κυρία με το μούσι. Ομως την εκφράζει απεριόριστα το σύμβολο. Διότι είναι και κατασκευασμένο, και αφύσικο και ανιστόρητο.

Η νίκη του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία μόνο με πολιτικό σεισμό μπορεί να χαρακτηριστεί πιστεύουν οι Γάλοι "Οι Γάλλοι μίλησαν καθαρά και έδειξαν τι θέλουν. Οι άνθρωποι είπαν ότι θέλουν να πάρουν την τύχη της χώρας τους στα χέρια τους. Δεν θέλουν οι αποφάσεις να παίρνονται από άλλους. Θέλουν ένα κέντρο εξουσίας και αυτό να είναι στη Γαλλία", ήταν οι πρώτες δηλώσεις της ηγέτιδας του FN, οι οποίες δείχνουν και προς τα πού θα κινηθεί.
Η ηγέτιδα του FN ζήτησε διάλυση της Βουλής και πρόωρες εκλογές με τη Liberation να αποτυπώνει στο σημερινό της πρωτοσέλιδο το κλίμα. "Η Γαλλία... τέλος" γράφει κάνοντας λογοπαίγνιο με τα αρχικά του Εθνικού Μετώπου.

Στη Μεγάλη Βρετανία, ο Νάιτζελ Φάρατζ και το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου άφησαν πίσω τους τους Εργατικούς και τους Συντηρητικούς με ποσοστό-ρεκόρ που αγγίζει το 27%. Είναι η πρώτη φορά από το 1906 που δεν κερδίζουν μια εθνικού επιπέδου εκλογική αναμέτρηση οι Συντηρητικοί ή οι Εργατικοί, οπότε είναι εύκολα αντιληπτή η συμβολική σημασία της εξέλιξης αυτής.

Στην Αυστρία, το ακροδεξιό, ευρωσκεπτικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων (FPO) συγκεντρώνει ποσοστό περίπου 20%, καταγράφοντας μεγάλη άνοδο σε σύγκριση με τις προηγούμενες εκλογές, όπου είχε συγκεντρώσει μόνο 13%.

Στο Βέλγιο, ποσοστό της τάξης του 30% φέρεται να παίρνει το ακροδεξιό εθνικιστικό φλαμανδικό κόμμα N-VA του Βελγίου, με καταμετρημένο περίπου το ένα πέμπτο των ψήφων, σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα από τις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν σήμερα στο Βέλγιο, μαζί με τις ευρωεκλογές.

  Στη Δανία, το αντιμεταναστευτικό Λαϊκό Κόμμα (DPP) κέρδισε την πρωτιά με 26,7% ξεπερνώντας το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών της πρωθυπουργού Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ, που έφτασε το 19,1%.
Οι Αληθινοί Φινλανδοί έφτασαν το 13,2% αυξάνοντας τις δυνάμεις τους σε σχέση με το 2009, ενώ υπενθυμίζεται ότι από την Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή είναι τρίτο κόμμα και στέλνει μέλη της στο Ευρωκοινοβούλιο με ένα ποσοστό λίγο κάτω από το 10%.

Πώς είναι δυνατό λοιπόν η άνοδος των εθνικιστών (του προηγούμενου εργαστηριακού κατασκευάσματος) να δικαιώνει το νεώτερο? Δεν λειτούργησε το φάρμακο?
Φαίνεται πώς όχι. Και μάλιστα δίνει την ευκαιρία το φάρμακο ως αντίμετρο να ενισχύσει το προηγούμενο εργαστηριακό κατασκεύασμα που ήταν το έθνος- κράτος.
Κάπως σαν τους ανεξέλεγκτους ιούς των εργαστηρίων πρέπει τώρα να θεραπευθεί το πρόβλημα με την δημιουργία εμβολίων.
Τα γιατροσόφια θα είναι πολλά. Το μόνο ψέμμα που διατηρείται είναι ότι ο κόσμος χτίζεται χωρίς ιστορία. Μόνον με φαντασίωση και ψεύδος δεν μπορείς να δημιουργείς στην εποχή της πληροφορίας.
Η ιστορία κάποτε κατασκευαζόταν από τους νικητές καθώς είχαν τον έλεγχο της γραφής και της γνώσης. Σήμερα όλοι είναι νικητές και η σχετικότητα κυριαρχεί συνεπικουρούμενη από την προπαγάνδα που είναι όπλο του καθενός.
Μήπως πρέπει σιγά σιγά να αντιμετωπίσει κανείς το ενδεχόμενο αντί για τις κατασκευές να δει την αλήθεια κατά πρόσωπο?
Θα είναι το πιό δύσκολο τόλμημα μετά από αιώνες. Μοιάζει αδύνατο αλλά στα χέρια των μικρών ανθρώπων η ελευθερία επιτρέπει την ελπίδα. Η Ευρώπη δεν ανήκει στους λαούς. Ούτε στα κράτη. Η Ευρώπη χωρίς κράτη έθνη πιά χρειάζεται μικρούς βασιλιάδες (ο καθένας μπορεί να γίνει πλέον) που θα πολεμήσουν όποιον βλέπουν για εχθρό. Η ευρώπη των προσώπων ίσως να επιτρέψει την δημιουργία μιας αυτοκρατορίας ιδεών στον τόπο που πάντα ανθούσαν δυναμικά.

Βασική προυπόθεση να δει την αλήθεια κατά πρόσωπο. Που δεν είναι η κυρία με το μούσι και το τραγούδι της, αλλά το ολοκαύτωμα στις Βρυξέλλες προχθές, οι διωγμένοι τσιγγάνοι και οι έγγαμοι ομοφυλόφιλοι. Να αναζητήσει την αλληλεγγύει λίγο πέρα από τους σκύλους (που δεν μας φταίνε σε τίποτε) και να αποκτήσει σκοπό μέσω των προσώπων και όχι μέσω της προπαγάνδας.
Ας δει η Ευρώπη το χορό του Μπουτάρη και της συντρόφου του. Θα κερδίσει πολύ περισσότερα από αυτό το χορό σε νόημα και προοπτική από εκατό αναλύσεις ειδικών.
Θα της μείνει και κάμποση ελπίδα.
Αν σήμερα υπάρχει Ευρώπη δεν είναι στο βραβείο της Ευροβίζιον αλλά στο χορό του Μπουτάρη.
Με αυτή τη μουσική, ούτε καν με τον Υμνο της Χαράς, ας συνοδεύσουμε τα όνειρά μας πριν η κ. Λεπέν λάβει το λόγο δυναμικά. .