του παρδαlaw - 6/12/2013Η σημερινή μέρα αποτελεί ξεχωριστή στιγμή για τον πλανήτη καθώς χαιρετά τον Nelson Mandela που άλλαξε τη ροή της ιστορίας του.
Είναι προφανές ότι ο Μαντέλα να έφευγε κάποτε πλήρης ημερών εδώ και καιρό από τα μέρη μας έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή του να καταστεί από τρομοκράτης άγιος.
Ο Μαντέλα υπήρξε μία από τις σημαντικότερες ηγετικές μορφές της παγκόσμιας σύγχρονης Ιστορίας και ήταν δικηγόρος. Σαν εμάς?
Με τη θέσπιση των νόμων του απαρτχάιντ το 1948, οι φυλετικές διακρίσεις στη Νότιο Αφρική πήραν θεσμική μορφή. Οι ρατσιστικοί νόμοι άγγιζαν κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής: οι μεικτοί γάμοι απαγορεύτηκαν, η σεξουαλική επαφή μεταξύ λευκών και «μη λευκών» τιμωρείτο, θεσπίστηκαν δουλειές μόνο για λευκούς, ο πληθυσμός κατηγοριοποιήθηκε με βάση τη φυλή ενώ όλοι οι μαύροι ήταν υποχρεωμένοι να έχουν πάντα μαζί τους ένα «διαβατήριο» με τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, φωτογραφία και πληροφορίες για τις μετακινήσεις τους. Ήταν λίγα χρόνια πριν, το 1941, που ο νεαρός τότε Μαντέλα, το «έσκασε» από ένα προξενιό και πήγε να ζήσει στο Γιοχάνεσμπουργκ, να κρυφτεί στην αγκαλιά της μεγαλούπολης. Ο Μαντέλα ήθελε να αλλάζει τη μοίρα του.
Γεννήθηκε το 1918 στο μικρό χωριό Μβέζο της Νοτίου Αφρικής, στις όχθες του ποταμού Μπάσε. Ο πατέρας του, τον ονόμασε Ρολιλάλα Νταλιμπόνγκα: «Το μόνο πράγμα που μου χάρισε ο πατέρας μου όταν γεννήθηκα ήταν ένα όνομα: Ρολιλάλα. Ρολιλάλα στην κυριολεξία σημαίνει αυτός που τραβά το κλαδί ενός δέντρου. Στην καθομιλουμένη όμως μάλλον σημαίνει ταραχοποιός. Δεν πιστεύω ότι το όνομα κάθε ανθρώπου αποτελεί μέρος του πεπρωμένου του ή ότι ο πατέρας μου προέβλεψε κατά κάποιον τρόπο το μέλλον μου, στα χρόνια όμως που ακολούθησαν φίλοι και συγγενείς απέδιδαν στο όνομά μου τις πολλές θύελλες που έσπειρα και θέρισα» έγραψε ο Μάντελα στην αυτοβιογραφία του «Ο Δρόμος για την Ελευθερία».
Σε ηλικία 25 ετών, γράφτηκε στο πανεπιστήμιο Witswaterand για να σπουδάσει νομική. Εκεί ήρθε σε επαφή με τη φιλελεύθερη και τη ριζοσπαστική σκέψη, αλλά σπουδάζοντας σε ένα πανεπιστήμιο που κυριαρχείτο από λευκούς Αφρικάνερ υπέστη ρατσισμό και διακρίσεις. Τότε ήταν που πυροδοτήθηκε το πάθος του για την πολιτική. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) και αργότερα συνιδρυτής της νεολαίας του ANC.
Το 1952, έχοντας λάβει άδεια άσκησης επαγγέλματος, άνοιξε δικηγορικό γραφείο με τον συνεργάτη του Όλιβερ Τάμπο και μαζί αγωνίστηκαν κατά του ρατσιστικού καθεστώτος. Το 1958 χώρισε από την πρώτη του σύζυγο Έβελιν Μέιζ, με την οποία είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά, για να παντρευτεί λίγο αργότερα την Γουίνι Μαντικιζέλα, που αργότερα πρωτοστάτησε στις εκστρατεία αποφυλάκισης του συζύγου της.
Το 1956, ο Μαντέλα, όπως και άλλοι 155 ακτιβιστές, κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αλλά αθωώθηκε, έπειτα από μία πολύκροτη δίκη που διήρκεσε τέσσερα χρόνια.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 έκανε το μεγάλο άλμα στην δομή του ANC: αυτός ο σοβαρός και κουστουμαρισμένος δικηγόρος ετέθη επικεφαλής της ένοπλης πτέρυγας του ANC, το οποίο στο μεταξύ είχε τεθεί εκτός νόμου. Η ένταση με το καθεστώς του απαρτχάιντ διογκωνόταν με αποκορύφωμα τη δολοφονία 69 μαύρων από την αστυνομία, στη λεγόμενη «σφαγή του Σάπερβιλ» - γεγονός που σηματοδότησε και το τέλος της όποιας αντίληψης για ειρηνική αντίσταση κατά του ρατσιστικού καθεστώτος.
Το 1964 ο Μαντέλα καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Ξεκίνησε εκτίοντας την ποινή του στις υψίστου ασφαλείας φυλακές της νήσου Ρόμπεν, ένα κολαστήριο που το έδερναν οι άνεμοι και τα κύματα. Το Απρίλιο του 1984, μεταφέρθηκε στην φυλακή Πόλσμουρ στο Κέιπ Τάουν και τον Δεκέμβριο του 1988 στη φυλακή Βίκτορ Βέρστερ από όπου και αποφυλακίστηκε τον Φεβρουάριο του 1990, όταν ο τελευταίος λευκός πρόεδρος της χώρας, ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ, ήρε την απαγόρευση του ANC και άλλων οργανώσεων κατά του απαρτχάιντ.
Στη φυλακή, ο Μαντέλα ακολούθησε την κλασική συνταγή των πολιτικών κρατουμένων: «τρώε το φαί σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ». Έμαθε να μιλάει Αφρικάανς και μελέτησε την ιστορία των Αφρικάανερ. Χρησιμοποιούσε την ευφυΐα αλλά και τις γνώσεις του για να μεταπείθει, σχεδόν με σωκρατική διαλεκτική μέθοδο, τους φύλακες μιλώντας τη δική τους γλώσσα: αυτό έκανε τις Αρχές να αλλάζουν συχνά τους φρουρούς του Μαντέλα, όταν έπεφτε στην αντίληψη τους ότι γίνονταν πολύ επιεικείς μαζί του !
Εκεί ήταν όμως που ο Μαντέλα γνώρισε και το πιο σκληρό πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης: «Μου είχαν δώσει ένα κελί στο τέλος του διαδρόμου. 'Εβλεπε στο προαύλιο και είχε ένα μικρό παράθυρο στο ύψος των ματιών. Μπορούσα να διασχίσω το κελί μου με τρεις δρασκελιές. Όταν ξάπλωνα, άγγιζα με τα πόδια μου τον απέναντι τοίχο ενώ το κεφάλι μου ακουμπούσε στο τσιμέντο της άλλης πλευράς. Το πλάτος του ήταν γύρω στο 1,80 και οι τοίχοι είχαν πάχος τουλάχιστον 60 εκατοστά. Κάθε κελί είχε μια λευκή κάρτα κρεμασμένη απ' έξω με το όνομα και τον αριθμό που μας είχαν δώσει στη φυλακή. Η δική μου έγραφε "Ν. Μαντέλα 466/64", που σήμαινε ότι ήμουν ο 466ος κρατούμενος που είχε φθάσει στο νησί το 1964» έγραψε ο ίδιος για την εμπειρία του στις φυλακές της νήσου Ρόμπεν.
Τον Δεκέμβριο του 1993, ο Μαντέλα και ο ντε Κλερκ μοιράστηκαν το Νόμπελ Ειρήνης για την συμβολή τους στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ. Πέντε μήνες αργότερα, «ο πιο διάσημος κρατούμενος στον πλανήτη», όπως τον αποκαλούσαν επί δεκαετίες, ο άνθρωπος που ενέπνευσε εκατομμύρια καταπιεσμένους με την προσήλωσή του στον ανθρωπισμό και την απίστευτη ανθεκτικότητά του, σωματική και αγωνιστική, εξελέγη πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής στις πρώτες εκλογές της χώρας που ψήφισαν όλες οι φυλές.
Για τη ζωή του θα ακούσουμε πολλά σήμερα. Δεν χρειάζεται λοιπόν να μακρυγορώ παρά για τους νεότερους που θεωρούν το φαινόμενο Μαντέλα κάτι δεδομένο.
Ομως άνθρωποι που αλλάζουν τη μοίρα τους είναι σπάνιοι. Και συμβαίνει όταν αυτό το πετυχαίνουν να αλλάζουν και τη μοίρα του κόσμου.
Ο πλανήτης μας είναι άλλος μετά το Μαντέλα: ένα δικηγόρο που πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του στο κελί της φυλακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου