O φόβος: συνοπτική συνταγματική αξιολόγηση

 

Ο φόβος δεν αξιολογείται νομικά. Αν και ο νόμος και οι ποινές που προβλέπει έχουν τη δύναμη να προκαλούν φόβο, αν και το κράτος μπορεί να επιβάλει την τάξη και τον φόβο, ο φόβος δεν τιμωρείται ούτε η πρόκλησή του.

Αν τα ΜΜΕ λειτουργούν με τρομολαγνεία, αν η πολιτική ζωή εκβιάζει με μορμολύκεια, αν ο φόβος γίνεται οδηγός επιβίωσης στις σύγχρονες μέρες κανείς μα κανείς δεν θεωρεί ότι η συνταγματική κατοχύρωση της ελευθερίας του πολίτη (εκάστου) ότι η ίδια η ρύθμιση ατομικών δικαιωμάτων, επιβάλει την πάταξη του φόβου από τα θεσμικά όργανα και τα μέσα μαζικής επιρροής. 

Το αστικό δίκαιο αναγνωρίζει το φόβο ως λόγο ακύρωσης δικαιοπραξίας. Πάντα προχωρημένη η αστική σκέψη.

Το δημόσιο δίκαιο σιωπά καθώς ο φόβος του είναι οικείος.

Γονεϊκής φύσης τα κράτη οδηγούν τον καλύτερο εαυτό τους στο κράτος- πρόνοια, τον πιό αριστερό και προχωρημένο. Αυταρχικά και με βούληση διατήρησης των παγιωμένων επιδιώκουν να εμποδίζουν κάθε λειτουργία του ατόμου χωρίς το φόβο για οδηγό. Αν και δεν το συνομολογούν ρητά.

Το ΕΣΡ θυμώνει αν η τηλεόραση βρίζει, αν άνδρες φιλιούνται μπροστά μας. Δεν μαλώνει και δεν τιμωρεί όμως καθόλου αν διασπείρεται τρόμος και φόβος στον πολίτη. Το θεωρεί φυσιολογικό.

Ο εκάστοτε Υπουργός υγείας θέλει να φοβόμαστε. Μας είπε ότι οι πόρνες ξεχύθηκαν με το aids να καραδοκεί να μας κολλήσουν. Οι αρρώστιες σε πρώτο πλάνο πάντα. Η γρίπες, οι χοίροι, οι τρελές αγελάδες, ο φόβος του θανάτου στην πρώτη γραμμή της πολιτικής καθυπόταξης του ατόμου.

Ο εκάστοτε Υπουργός δικαιοσύνης θέλει να προσέχουμε και ρίχνει το φταίξιμο για το φόβο στους δικαστές που δεν δικάζουν αρκετά (καλά και γρήγορα) και στις φυλακές που δεν χωράνε αρκετούς.

Ο εκάστοτε Υπουργός παιδείας μας βοηθά παντοιοτρόπως να μην γνωρίζουμε τίποτε, να μισούμε το σχολείο και τις εξετάσεις, να φοβόμαστε την κρίση του κράτους για την αξία και την τύχη μας. Αρκεί να δείτε την εικόνα ενός γονέα να αναμένει το βλαστό του που εξετάζεται στην Α γυμνασίου για να συνειδητοποιήσετε την ωριμότητα της γενιάς των πανελληνίων εξετάσεων και των πολλών μεταπτυχιακών. Το lower όχι δεν νίκησε το φόβο. Αντίθετα τον γιγάντωσε. Νόμιζα αφελώς ότι η γνώση ελευθερώνει. Ήδη από την εποχή των φιδιών και των μήλων. Όμως το σύγχρονο κράτος διαφωνεί.

Ο φόβος αναπτύσσεται παντού. Και όταν δεν υπάρχει τον προκαλούμε καλλιεργώντας τον. Στους εξωτερικούς χώρους, στα σημεία συνάθροισης. Καλύτερα να καθόμαστε μέσα. Με την οθόνη αγκαλιά και τους φόβους που αυτή ξέρει να φροντίζει με τρόπο μοναδικό.

Η εκλογική διαδικασία των τελευταίων ετών μετά την κάθαρση (ως μήνυμα και στόχο της δημοκρατίας) και τα πάσης φύσεως συνώνυμά της (1990- 2004) οδήγησε τη δημοκρατία στο δόκανο του φόβου. Ο πολίτης ψηφίζει υπό το πρίσμα της καταστροφής που έρχεται.

 Μιας καταστροφής που όλο και μεγαλώνει.

Ως πολίτης αντιστέκομαι στο φόβο με κάθε δύναμη. Προσπαθώ να φοβάμαι κατά την κρίση μου.

Ως νομικός όμως θεωρώ ότι αν το διακύβευμα της διαφάνειας και της κάθαρσης αποτέλεσε την μεγαλύτερη πολιτική απάτη όπως αποδείχθηκε από την ταύτιση των αλληλοκαθαριζόμενων πολιτικών οντοτήτων, που δομήθηκε σε κούφιες λέξεις και ψηφίσθηκε με θυμό ενόψει του να αναλάβει η άλλη πλευρά (η καθαρότερη) τα ηνία (και το χρήμα), το διακύβευμα του φόβου καταλύει κάθε έννοια δημοκρατίας.

Οι εκλογές (που συγκροτούν απόφαση του εκλογικού σώματος) δεν είναι δυνατό να διεξάγονται με κλίμα τρομοκρατίας ηθικής ή ψυχικής. Δεν επιτρέπεται από χρόνια τώρα. Η ελευθερία της βούλησης αποτελεί στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ο φόβος στα ΜΜΕ οφείλει να καταστέλλεται όπως και (πολύ περισσότερο) το δύσμοιρο φιλί του Παπακαλιάτη από ποιος τιμωρεί?

Ο πολίτης οφείλει να ζει χωρίς μπαμπούλες! Όμως ποιος Συνήγορός του σκέπτεται το φόβο και τις συνέπειές του?

 

Θα μπορούσα να πάω μακριά. Αλλά δεν θα το παρατραβήξω με κοινοτυπίες. Η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη από συστάσεως του κράτους μας. Ο φόβος θα τιμωρηθεί κάποτε όπως και η κάθαρση. Είναι προσωρινής ισχύος φάρμακα. Η εξέγερση θα είναι εφηβική και βίαιη στην καλλιέργειά του. 

Οι άφοβοι οφείλουν να βιαστούν. Γιατί προς το παρόν κερδίζουν όσοι φαίνονται άφοβοι μόνον. Δηλαδή οι τραμπούκοι.