Με αφορμή το διαφημιστικό αυτό σποτ http://www.youtube.com/watch?v=j24Tphmp-00&feature=player_embedded αναρωτιέμαι ειλικρινά ποια είναι τα όρια της δεοντολογίας της διαφήμισης και ειδικά της πολιτικής διαφήμισης.
«Με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε»..Μπροστά σου προβάλλουν δεκάδες παιδικά μάτια όλο απορία και απόγνωση. Ρωτούν το δάσκαλο τι απέγινε το ευρώ.. Απέναντι τους ο δάσκαλος εμφανώς ταραγμένος, παραμένει σιωπηρώς..
Με απόλυτο σεβασμό στο δάσκαλο, δε νομίζω πως θα ναι και η πρώτη φορά που δεν θα ξέρει τι να απαντήσει σε μία παιδική απορία και κατά τη γνώμη μου καλύτερα να μην απαντά άμα δε γνωρίζει. Πάντως δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.
Αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ρεαλιστές τα παιδιά του δημοτικού σχολείου ήδη και πριν την κηδεία του ευρώ νομίζω πως έχουν άλλες απορίες . Απορούν γιατί μέσα στην τάξη δε μιλούν όλα την ίδια γλώσσα, γιατί δεν παίζουν πια μεταξύ τους, γιατί η μαμά τους δεν τους αφήνει πια να ξεμυτίσουν μόνα ούτε για να πάνε μέχρι το περίπτερο, γιατί άλλαξαν σχολείο, γιατί δεν πάνε κατασκήνωση όπως πέρσι, δηλαδή αυτά που βλέπουν να συμβαίνουν στη ζωή τους, αυτά που έχουν αλλάξει στην καθημερινότητά τους εδώ και πολύ καιρό και δεν τους απασχολεί το τι γράφει το κέρμα που τους δίνουν το πρωί για να ψωνίζουν από την καντίνα του σχολείου. Άλλωστε για να απορείς για το κέρμα πρέπει κάποιος να έχει να σου το δώσει..
Αυτό λοιπόν μάλλον δεν θα είναι απορία ενός παιδιού, είναι όμως πολιτικός εκφοβισμός, πολιτικός αποπροσανατολισμός.
Στο βωμό του ευρώ φονεύεσαι ή αυτοκτονείς, σαν άλλη Ιφιγένεια για να φυσήξει ο ούριος άνεμος και να βρεθείς και πάλι στην Ευρώπη και να ξεκινήσεις τον πόλεμο.
Στην περίπτωση του πολέμου στην Τροία η πόλη αλώθηκε χάρη στο τέχνασμα του Δούρειου Ίππου. Μένει να δούμε τις συνέπειες της κάλπης της 17ης Ιουνίου. Αυτοθυσία ή φόνος δεν έχει και μεγάλη σημασία για το όποιο αποτέλεσμα, που πάντως θα είναι αποτέλεσμα της δημοκρατικής και ελεύθερης επιλογής του παντοδύναμου με την ψήφο του λαού! Αφού τελικά φαίνεται πως θα πολεμήσουμε ό, τι και να γίνει, ας φροντίσουμε να βρούμε τον Οδυσσέα!
«Με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε»..Μπροστά σου προβάλλουν δεκάδες παιδικά μάτια όλο απορία και απόγνωση. Ρωτούν το δάσκαλο τι απέγινε το ευρώ.. Απέναντι τους ο δάσκαλος εμφανώς ταραγμένος, παραμένει σιωπηρώς..
Με απόλυτο σεβασμό στο δάσκαλο, δε νομίζω πως θα ναι και η πρώτη φορά που δεν θα ξέρει τι να απαντήσει σε μία παιδική απορία και κατά τη γνώμη μου καλύτερα να μην απαντά άμα δε γνωρίζει. Πάντως δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.
Αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ρεαλιστές τα παιδιά του δημοτικού σχολείου ήδη και πριν την κηδεία του ευρώ νομίζω πως έχουν άλλες απορίες . Απορούν γιατί μέσα στην τάξη δε μιλούν όλα την ίδια γλώσσα, γιατί δεν παίζουν πια μεταξύ τους, γιατί η μαμά τους δεν τους αφήνει πια να ξεμυτίσουν μόνα ούτε για να πάνε μέχρι το περίπτερο, γιατί άλλαξαν σχολείο, γιατί δεν πάνε κατασκήνωση όπως πέρσι, δηλαδή αυτά που βλέπουν να συμβαίνουν στη ζωή τους, αυτά που έχουν αλλάξει στην καθημερινότητά τους εδώ και πολύ καιρό και δεν τους απασχολεί το τι γράφει το κέρμα που τους δίνουν το πρωί για να ψωνίζουν από την καντίνα του σχολείου. Άλλωστε για να απορείς για το κέρμα πρέπει κάποιος να έχει να σου το δώσει..
Αυτό λοιπόν μάλλον δεν θα είναι απορία ενός παιδιού, είναι όμως πολιτικός εκφοβισμός, πολιτικός αποπροσανατολισμός.
Στο βωμό του ευρώ φονεύεσαι ή αυτοκτονείς, σαν άλλη Ιφιγένεια για να φυσήξει ο ούριος άνεμος και να βρεθείς και πάλι στην Ευρώπη και να ξεκινήσεις τον πόλεμο.
Στην περίπτωση του πολέμου στην Τροία η πόλη αλώθηκε χάρη στο τέχνασμα του Δούρειου Ίππου. Μένει να δούμε τις συνέπειες της κάλπης της 17ης Ιουνίου. Αυτοθυσία ή φόνος δεν έχει και μεγάλη σημασία για το όποιο αποτέλεσμα, που πάντως θα είναι αποτέλεσμα της δημοκρατικής και ελεύθερης επιλογής του παντοδύναμου με την ψήφο του λαού! Αφού τελικά φαίνεται πως θα πολεμήσουμε ό, τι και να γίνει, ας φροντίσουμε να βρούμε τον Οδυσσέα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου