ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΙ

Στο δημοκρατικό πολίτευμα πολλά είναι ανεκτά ακόμη και η ένταση και το πάθος.ιδίως όμως σε κοινωνίες εθισμένες στη βία το πρόβλημα γίνεται σοβαρό και κρίσιμο.

Ο τηλεοπτικός ξυλοδαρμός αν και ελπίζω όχι σκηνοθετημένος εκπλήσσει αν και ανεβάζει ακροαματικότητες.

Το θέμα της Χρυσής Αυγής γνωστό και τραγικό μα την αλήθεια αλλά γεγονός παραμένει ότι ψηφίσθηκε (όπως άλλωστε και ο Αδόλφος...) όπως και ότι η ΝΔ με αγωνία αποζητά να περιμαζέψει το ποσοστό που έχασε για χάρη της όπως και για χάρη του κ. Καμένου.

Το Δημοκρατικό Πολίτευμα επιτρέπει μεγάλη ανοχή. ΑΛΛΑ όποιoς σπέρνει ανέμους....

και ξεκαθαρίζω:

όταν η τύχη του εκλογικού αποτελέσματος εξαρτάται από το φόβο του πολίτη και το ζόφο που ενσπείρετε παντού,

όταν τα ΜΜΕ συντονισμένα καλλιεργούν το φόβο (σεισμών συμπεριλαμβανομένων) ενόψει της εκλογικής επιτυχίας του δείνα ή του τάδε

όταν τα πολιτικά επιχειρήματα γίνονται τόσο φαύλα

επόμενο είναι οι ξυλοδαρμοί να κυριαρχούν, ο θυμός να ξεχειλίζει, η απελπισία να ορίζει τις αντιδράσεις.

 

Παλαβομένοι δεν είναι μόνον οι μπρατσάδες Χρυσαυγίτες, ούτε οι μόνοι που πρέπει να δικασθούν για τα σφάλματα και τους τραμπουκισμούς τους. Ο τραμπουκισμός είναι καθεστώς εδώ και χρόνια και οι δίκες των διεφθαρμένων μια συνήθεια χωρίς κανένα νόημα.

Το γιατούρτωμα και το ξύλο ξεκίνησαν να επιβάλλονται πρόσφατα. Η μούτζες έξω από τη Βουλή και οι μολότωφ στην πόλη που καίγεται κάθε τόσο κατάκτηση εδραιωμένη. 

Όποιος σπέρνει ανέμους λοιπόν δρέπει καταιγίδες.

Τώρα δέρνουν και οι Χρυσαυγίτες. Κάποιοι εύχονται να είναι για το καλό της ΝΔ. Κάποιοι μιλούν για τις ξεχασμένες μνήμες του Αουσβιτσ. Όμως η συλλογική αμνησία είναι επίτευγμα των τελευταίων ετών.

Δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος για ήρωες στο πολιτικό στερέωμα. Παράλληλα όλοι θεωρούνται κλέφτες και τραμπούκοι εκτός φυλακών. Οι ξυλοδαρμοί τηλεοπτικά γεγονότα ποδοσφαιρικού χαρακτήρα. Λυπηρό και χυδαίο ως διαπίστωση όταν ο φασισμός καραδοκεί μεγαλωμένος από τη δυσωδία των τελευταίων ετών και την έλλειψη κάθε πίστης και ελπίδας. Ο φασισμός είναι εδώ. Και σίγουρα δεν θα τον σταματήσει η κ. Κανέλλη ή η κ. Παπαρήγα που υποστηρίζουν το ΚΚΕ. 

Στο αδιέξοδο των καιρών η λύση θα έρθει αναγκαία μετά τη διάλυση των δύο κύριων κομμάτων που εκφράζουν τη συντηρητική - φιλελεύθερη ιδεολογία και την κεντροαριστερή. Όμως αργεί αυτή. Και όσο αργεί τόσο οι ξυλοδαρμοί και οι τραμπουκισμοί θα αυξάνουν. Ούτε όμως ο κ. Σαμαράς ούτε ο κ Βενιζέλος είχαν το σθένος να παραιτηθούν μετά το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα σύροντας τα πράγματα σε αδιέξοδο. Για μια ανάσα ιστορίας προσπαθούν με κάθε θυσία να προασπίσουν τις δεσμεύσεις που έλαβαν προσωπικά την περίοδο "Παπαδήμου" για την οποία κάποτε πολλά θα γράψει η ιστορία.

Αλλά ας μην γελιόμαστε: όταν ανεχόμαστε πολιτικά συναινετικά πραξικοπήματα, οι χρυσαυγίτες ανθίζουν. Και οι ξυλοδαρμοί τρέφουν το ενδιαφέρον για δράση κοιμισμένων και χαμένων δημοκρατικών συνειδήσεων.