Louis Brandeis 
Dembitz ( 13 Νοεμβρίου του 1856 - 5
Οκτωβρίου, 1941) Associate Justice στο Ανώτατο
Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών 1916-1939. (δεν θυμάμαι κανείς να μου μίλησε γι'αυτόν μέχρι χθες ούτε να τον παραπέμπει κανείς καθηγητής μου. Ισως κάνω λάθος)
Γεννήθηκε στο Λούισβιλ του Κεντάκι, από (όχι φανατικούς) εβραίους μετανάστες γονείς τσέχικης καταγωγής (από τη Βοημία!) που τον μεγάλωσαν με ανεκτικότητα και γερμανική παιδεία και μουσική. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, από όπου αποφοίτησε στην ηλικία των είκοσι ετών με τον υψηλότερο μέσο όρο βαθμολογίας στην ιστορία του κολεγίου: ένα απίστευτο εβραιόπουλο που γονάτισε το Χάρβαρντ πιστεύοντας ότι το δίκαιο έγινε η ερωμένη του την οποία απολάμβανε με σωκρατική διαλεκτική που μόλις είχε αρχίσει να υιοθετείται ως μέθοδος διδασκαλίας.
Dembitz ( 13 Νοεμβρίου του 1856 - 5
Οκτωβρίου, 1941) Associate Justice στο Ανώτατο
Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών 1916-1939. (δεν θυμάμαι κανείς να μου μίλησε γι'αυτόν μέχρι χθες ούτε να τον παραπέμπει κανείς καθηγητής μου. Ισως κάνω λάθος)Γεννήθηκε στο Λούισβιλ του Κεντάκι, από (όχι φανατικούς) εβραίους μετανάστες γονείς τσέχικης καταγωγής (από τη Βοημία!) που τον μεγάλωσαν με ανεκτικότητα και γερμανική παιδεία και μουσική. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, από όπου αποφοίτησε στην ηλικία των είκοσι ετών με τον υψηλότερο μέσο όρο βαθμολογίας στην ιστορία του κολεγίου: ένα απίστευτο εβραιόπουλο που γονάτισε το Χάρβαρντ πιστεύοντας ότι το δίκαιο έγινε η ερωμένη του την οποία απολάμβανε με σωκρατική διαλεκτική που μόλις είχε αρχίσει να υιοθετείται ως μέθοδος διδασκαλίας.
Διαβάζοντας στο φως του γκαζιού κατέστρεψε την όρασή του και έγινε ένας ξεχωριστός valedictorian που ακόνισε τη μνήμη του αλλά και οργίασε τη φαντασία του αναπτύσσοντας ελεύθερη σκέψη. 
Ο Brandeis εγκαταστάθηκε στη Βοστώνη όπου με τον φίλο και συμφοιτητή του Warren ίδρυσαν τη δικηγορική εταιρία Warren and Brandeis (σήμερα Nutter McClennen & Fish LLP). Εγινε ένας αναγνωρισμένος δικηγόρος μέσα από το έργο του σχετικά με την υπεράσπιση προοδευτικών ζητημάτων, αφού δούλεψε πρώτα σε άλλα δικηγορικά γραφεία. Παράλληλα έγραφε. Ξεκινώντας το 1890, βοήθησε στην ανάπτυξη του "δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή" γράφοντας ένα άρθρο στο Harvard Law Review , θεωρία η οποία ωστόσο πιστώνεται στον Roscoe Pound . Αργότερα δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο Τα χρήματα των άλλων ανθρώπων και πώς οι τραπεζίτες τα χρησιμοποιούν (Other People's Money And How the Bankers Use It), προτείνοντας τρόπους για να καμφθεί η ισχύς των μεγάλων τραπεζών και των τραστ γεγονός το οποίο εν μέρει εξηγεί γιατί αργότερα πολέμησε εναντίον των ισχυρών εταιριων, των μονοπωλείων της διαφθοράς του δημοσίου, του μαζικού καταναλωτισμού, και όλων εκείνων όσων αισθάνθηκε ότι ήταν επιζήμια για τις αμερικανικές αξίες και τον πολιτισμό.
Ο Brandeis εγκαταστάθηκε στη Βοστώνη όπου με τον φίλο και συμφοιτητή του Warren ίδρυσαν τη δικηγορική εταιρία Warren and Brandeis (σήμερα Nutter McClennen & Fish LLP). Εγινε ένας αναγνωρισμένος δικηγόρος μέσα από το έργο του σχετικά με την υπεράσπιση προοδευτικών ζητημάτων, αφού δούλεψε πρώτα σε άλλα δικηγορικά γραφεία. Παράλληλα έγραφε. Ξεκινώντας το 1890, βοήθησε στην ανάπτυξη του "δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή" γράφοντας ένα άρθρο στο Harvard Law Review , θεωρία η οποία ωστόσο πιστώνεται στον Roscoe Pound . Αργότερα δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο Τα χρήματα των άλλων ανθρώπων και πώς οι τραπεζίτες τα χρησιμοποιούν (Other People's Money And How the Bankers Use It), προτείνοντας τρόπους για να καμφθεί η ισχύς των μεγάλων τραπεζών και των τραστ γεγονός το οποίο εν μέρει εξηγεί γιατί αργότερα πολέμησε εναντίον των ισχυρών εταιριων, των μονοπωλείων της διαφθοράς του δημοσίου, του μαζικού καταναλωτισμού, και όλων εκείνων όσων αισθάνθηκε ότι ήταν επιζήμια για τις αμερικανικές αξίες και τον πολιτισμό.
Στη διάρκεια της ζωής του δραστηριοποιείται στον σιωνιστικό κίνημα, βλέποντας το ως μια
λύση για τον αντισημιτισμό στην Ευρώπη και τη Ρωσία, ενώ την ίδια στιγμή
θεωρεί ότι αυτός να είναι ένας τρόπος για να «αναβιώσει το εβραϊκό πνεύμα". Την επιλογή του αυτή πλήρωσε στη συνέχεια ακριβά.
Όταν τα οικονομικά της οικογένειάς του έγινε ασφαλή, άρχισε να αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του στη δημόσια ζωή και ονομάστηκε γι'αυτό ο "Δικηγόρος των Ανθρώπων" Εκείνος επέμεινε να εργάζεται σε περιπτώσεις χωρίς αμοιβή, έτσι ώστε θα είναι ελεύθερος να εξετάσει τα ευρύτερα θέματα που εμπλέκονται. Το περιοδικό Economist τον αποκάλεσεί «Ένας Ρομπέν των Δασών του νόμου." Μεταξύ των ξεχωριστών υποθέσεων που χειρίστηκε ήταν ήταν κατά των μονοπωλίων του σιδηρόδρομου, ζητήματα εργατικού δικαίου, κλπ. Πέτυχε την αναγνώριση υποβάλλοντας μια περίληψη υπόθεσης, η οποία αργότερα ονομάστηκε "Brandeis Brief,," η οποία βασίσθηκε σε μαρτυρία εμπειρογνώμονα άλλων επαγγελματιών για να υποστηρίξει την υπόθεσή του, δημιουργώντας έτσι ένα νέο προηγούμενο στην παρουσίαση αποδείξεων και το χειρισμό υποθέσεων βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και όχι μόνο σε νομολογιακά προηγούμενα όπως συνηθιζόταν.
Το 1916, ο Πρόεδρος Woodrow Wilson το όρισε ως μέλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Ωστόσο, ο διορισμός αμφιςσβητήθηκε έντονα, εν μέρει επειδή, όπως έργαψε ο δικαστής William O. Douglas"ο Brandeis ήταν ένας αγωνιστής, σταυροφόρος για την κοινωνική δικαιοσύνη". Ήταν επικίνδυνος, όχι μόνο εξαιτίας του λαμπρού του νου και του θάρρους του. Ήταν επικίνδυνος, επειδή ήταν αδιάφθορος ... [και] οι φόβοι για την αποδοχή του Brandeis ήταν μεγάλοι επειδή ήταν ο πρώτος Εβραίος που θα γινόταν δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο. " Δικαιώθηκε τελικώς καθώς η Γερουσία με ψήφους 47 - 22 την 1η Ιουνίου 1916, (21 Ρεπουμπλικανικό γερουσιαστές και ένας Δημοκρατικός Γερουσιαστής (Francis G. Newlands της Νεβάδα) ενέκρινε το διορισμό του. Εγινε ένα από τα πιο διάσημα πρόσωπα και προσωπικότητα επιρροής που υπηρέτησε ποτέ το Ανώτατο Δικαστήριο. Οι Απόψεις του ήταν, σύμφωνα με τους νομικούς μελετητές, μερικά από τα "μεγαλύτερα θέσεις" υπέρ της ελευθερίας του λόγου και του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή.
Όταν τα οικονομικά της οικογένειάς του έγινε ασφαλή, άρχισε να αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του στη δημόσια ζωή και ονομάστηκε γι'αυτό ο "Δικηγόρος των Ανθρώπων" Εκείνος επέμεινε να εργάζεται σε περιπτώσεις χωρίς αμοιβή, έτσι ώστε θα είναι ελεύθερος να εξετάσει τα ευρύτερα θέματα που εμπλέκονται. Το περιοδικό Economist τον αποκάλεσεί «Ένας Ρομπέν των Δασών του νόμου." Μεταξύ των ξεχωριστών υποθέσεων που χειρίστηκε ήταν ήταν κατά των μονοπωλίων του σιδηρόδρομου, ζητήματα εργατικού δικαίου, κλπ. Πέτυχε την αναγνώριση υποβάλλοντας μια περίληψη υπόθεσης, η οποία αργότερα ονομάστηκε "Brandeis Brief,," η οποία βασίσθηκε σε μαρτυρία εμπειρογνώμονα άλλων επαγγελματιών για να υποστηρίξει την υπόθεσή του, δημιουργώντας έτσι ένα νέο προηγούμενο στην παρουσίαση αποδείξεων και το χειρισμό υποθέσεων βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και όχι μόνο σε νομολογιακά προηγούμενα όπως συνηθιζόταν.
Το 1916, ο Πρόεδρος Woodrow Wilson το όρισε ως μέλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Ωστόσο, ο διορισμός αμφιςσβητήθηκε έντονα, εν μέρει επειδή, όπως έργαψε ο δικαστής William O. Douglas"ο Brandeis ήταν ένας αγωνιστής, σταυροφόρος για την κοινωνική δικαιοσύνη". Ήταν επικίνδυνος, όχι μόνο εξαιτίας του λαμπρού του νου και του θάρρους του. Ήταν επικίνδυνος, επειδή ήταν αδιάφθορος ... [και] οι φόβοι για την αποδοχή του Brandeis ήταν μεγάλοι επειδή ήταν ο πρώτος Εβραίος που θα γινόταν δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο. " Δικαιώθηκε τελικώς καθώς η Γερουσία με ψήφους 47 - 22 την 1η Ιουνίου 1916, (21 Ρεπουμπλικανικό γερουσιαστές και ένας Δημοκρατικός Γερουσιαστής (Francis G. Newlands της Νεβάδα) ενέκρινε το διορισμό του. Εγινε ένα από τα πιο διάσημα πρόσωπα και προσωπικότητα επιρροής που υπηρέτησε ποτέ το Ανώτατο Δικαστήριο. Οι Απόψεις του ήταν, σύμφωνα με τους νομικούς μελετητές, μερικά από τα "μεγαλύτερα θέσεις" υπέρ της ελευθερίας του λόγου και του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή.
Έγραψε σημαντικό έργο και σήμερα ένα πανεπιστήμιο φέρει το όνομά του στις ΗΠΑ.
Σημαντικό τμήμα του έργου του δημοσιεύεται εδώ.http://www.law.louisville.edu/library/collections/brandeis/writings.
Σημαντικό τμήμα του έργου του δημοσιεύεται εδώ.http://www.law.louisville.edu/library/collections/brandeis/writings.
Μετά από πολυετή αμφισβήτηση το έτος 2009 (μόλις) το αμερικανικό ταχυδρομείο τον έκανε γραμματόσημο.
Στον άνθρωπο αυτό χρωστάμε την έννοια της διαφάνειας όπως υιοθετήθηκε δεκαετίες μετά από διεθνείς οργανισμούς, πολιτικά κόμματα και δομήθηκε ως η πλέον σύγχρονη πολιτειακή αρετή.
Με μεγάλη συγκίνηση διαπίστωσα ότι με τον συνεταίρο του έγραφαν μαζί άρθρα κάτι που δικαιώνει τις εκλεκτικές μας συγκένειες πέραν του ενδιαφέροντος για τη διαφάνεια.
Το παρόν αφιερώνεται στον κ. Μιχαλολιάκο και τη Χρυσή Αυγή αλλά και στο σύνολο της βαίνουσας προς τις εκλογές πολιτικής μας elite η οποία θεωρεί ότι η συμπόρευση με το σύστημα και η αρλουμπολογία είναι ο δρόμος προς την (πόσο εφήμερη και λίγη αλήθεια) εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου