Διαφημίστηκε και συζητήθηκε πολύ. Ο Αντώνης Παπαδημητρίου δικηγόρος και πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, μίλησε στο Lifo για το όλο διάβημα και φυσικά δεν έπεισε κανέναν μας.
Η μοίρα του Σωκράτη αποδόθηκε επαρκώς από τον Πλάτωνα και αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης ανά τους αιώνες. Είναι γεγονός. Η δίκη του σύμβολο της ΔΙΚΗΣ.
Οι προσομοιώσεις δικών αποτελούν μία μόδα που απευθύνεται κυρίως σε φοιτητές και έχει συγκεκριμένη προέλευση. Δε νομίζω ότι χρειαζόμασταν στη μικρή μας χώρα μία ανάλογη προσομοίωση για να καλέσουμε σημαντικούς ξένους και να τους προσφέρουμε το Σωκράτη ως ταξειδιωτική ευκαιρία αναψυχής.
Δεν πιστεύω όμως ότι το Ϊδρυμα Ωνάση στην προσπάθεια να συνδέσει τη δράση του με "ελληνικότητα" έβαλε στο μάτι το Σωκράτη. Δε νομίζω να είχε τόσο ταπεινά κίνητρα.
Η συγκεκριμένη "δίκη" αποδεικνύει για τον συνάδελφο που συνέλαβε τη συγκεκριμένη ιδέα ότι όσο και αν η ζωή τα έφερε να διοικεί ένα σημαντικό οικονομικό φορέα, όσο και αν οι γνωριμίες του φθάνουν στην άκρη της γης το ζήτημα της προσωπικής ταυτότητας παραμένει σημαντικό.
Τι και αν κληροδότησε από τον πατέρα του το όνομα, το γραφείο, το Ίδρυμα?
Τι και αν μπορεί να κάνει ότι θέλει με το χρήμα?
Ο ίδιος είναι δικηγόρος. Και κάπως αυτό πρέπει να το υπερασπισθεί. Την ταυτότητα που χρειάζεται κάθε άνθρωπος για τη δική του υπαρξιακή διαδρομή. Μια φορά τον γνώρισα παλιά το συνάδελφο αυτό και ήταν συμπαθέστατος και "δικηγόρος". Ηξερε μια δύσκολη υπόθεση και την χειριζόταν μαζύ με έναν λονδρέζο QC. Ξανθός φιλικός νέος, σχεδόν κατανοώ την ανάγκη του να συνδεθεί η πραγματικότητα που του προσφέρθηκε με την δική του αξία.
Είναι ένα μεγάλο διάβημα για όλους. Και φυσικά ο Σωκράτης δεν φταίει τίποτε για την ανάγκη μας αυτή. Το δίχως άλλο πιστεύω δεν θα έλαβε την απάντηση που έχει ανάγκη ο ίδιος μέσα από τη συγκεκριμένη διαδικασία. Ισως μόνον να θύμισε στους συναδέλφους του ότι είναι και δικηγόρος.
Ας μην λυπάται ο συνάδελφος.
Ούτε ο Ωνάσης έλαβε την απάντηση που χρειαζόταν με τη ζωή και το μετά θάνατον Ιδρυμα που στεγάζει τα γράμματα και τις τέχνες. Ακούγεται μάλιστα σχεδόν τραγικό να στεγάζει τις τέχνες ο άνθρωπος που κακοποίησε βάναυσα την τέχνη στο πρόσωπο της σημαντικότερης μορφής που έπεσε στα χρυσά δόντια του. Στέγη.. Τεχνών στη μνήμη του Ωνάση? ανέκδοτο για την υφήλιο! Ιδίως όταν στο απέναντι πεζοδρόμιο ο Νιάρχος χτίζει μετά θάνατον Οπερα για το φάντασμα που περιφέρει τις στάχτες του στο Αιγαίο. Ενας παλιός διάλογος για την εξουσία και την τέχνη που κανείς εκ των δύο δεν προσέγγισε, όπως και τα γράμματα φυσικά. Η τέχνη παρήχθη αλλού.
Με προσομοίωση δεν υπάρχει ζωή. Υπάρχει μόνον μιντιακή πραγματικότητα που λίγο διαφέρει από τη μετά θάνατον δικαίωση που διεκδικούν στις τέχνες οι χρυσοί μας Κροίσοι στη Λεωφόρο Συγγρού.
Αν πραγματικά κανείς επιθυμεί δικαίωση ως δικηγόρος υπάρχουν πολλοί να δικασθούν άνθρωποι, άνθρωποι αληθινοί και μόνοι που θα μπορούσε να αναλάβει κανείς αντί του μεγάλου μας δικασθέντος προγόνου. Και εκεί είναι η μαγκιά να αθωώνεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου