Μπαίνω τώρα και εγώ στη θέση του Πρωθυπουργού που είναι και δικηγόρος (Δεν σας έχω πει ότι αντικατέστησα το όνομά του στη λίστα των συνεργατών στο πρώτο γραφείο που συνεργάστηκα όταν ήμουν μικρή και άπραγη). Υπάρχει ένα οντολογικό ζήτημα. Εχει σαστήσει και αυτός με τους δικαστές.
Και πάλι στην επικαιρότητα η δικαστική ανεξαρτησία! παραιτήσεις εισαγγελέων, πρωθυπουργικές δηλώσεις και τα συναφή. Ποιός όμως πιστεύει στις μέρες μας στην ανεξαρτησία? Η μάνα μου κλείνει θυμωμένη την τηλεόραση. Δεν θέλει τους πολιτικούς δεν θέλει και τους δικαστές. Εχει νταλκά δικό της. Και θεωρεί τα πάντα ψέμματα. Δεν ξέρω αν έχει δίκαιο.
- Μα αφού σας δώσαμε αυξήσεις τι φωνάζετε? θα σκεφθεί εύλογα ο Πρωθυπουργός. Τα τηλέφωνα θα χτυπούν και όλοι θα του λένε και από κάτι. Πολλοί που θα τηλεφωνούν θα είναι δικαστές. Αλλοι εν ενεργεία και άλλοι όχι. Ο Πρωθυπουργός δεν ξέρει τι να κάνει.
Οπως και η μάνα μου. Για δικούς τους λόγους ο καθένας.
Επί τέλους οι δικαστές πρέπει να αποφάσίσουν τι θέλουν να είναι:
Κυβερνητικοί εντολοδόχοι (είναι αρκετοί και για όλα τα κυβερνητικά σχήματα κατά καιρούς),
Δημόσιοι υπάλληλοι (με όσα προνόμια αυτό συνεπάγεται)
Καλοπληρωμένοι εργαζόμενοι (με αγωγές για αποδοχές και συναφή)
Ηρωες που περπατούν στα σκοτεινά (συμβαίνει ενίοτε...)
Δικηγόροι μετά την παραίτηση ή τη σύνταξη (συχνότατο φαινόμενο και αυτό)
αποζημιούμενοι σε θέσεις μετά τη δράση... ή σε διαιτησίες κατά...
καθηγητές στα ΑΕΙ (που και αυτό συμβαίνει συχνά)
νομοπαρασκευάζοντες (συχνά ατυχέστατα...)
πολιτικοί (μα είναι ουκ ολίγοι)
και επίσης θα πρέπει να αποφασίσουν τι σημαίνει να είσαι δικαστής ή εισαγγελέας. Ποιά καριέρα επέλεξαν. Ποιά ζωή τους αρμόζει. Είναι δύσκολο το ερώτημα και οι νομικές σχολές παράγουν χιλιάδες αποφοίτων που καταλήγουν κάπου χωρίς να ξέρουν γιατί. Οπως άλλοι καταλήγουν υπουργοί ή πρωθυπουργοί.
Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Κανείς δεν αποφασίζει ποιός θέλει να είναι. Ανέχεται τη ζωή και τη δουλειά του. Αν και μερικοί είναι αλλιώς.
Εχω μία φίλη δικαστίνα που μου έλεγε χθες ότι της τηλεφώνησε ένας φίλος της και της ζήτησε να συντάξει ένα δικόγραφο για κάποιο κοινό φίλο. Εναντι αμοιβής. Οταν αρνήθηκε ευγενικά υπήρξε παρεξήγηση. Μα γιατί τώρα? Αυτά γίνονται... Ε το ξέρουμε ότι γίνονται. Εγώ δεν τα κάνω! ντρέπεται κανείς στις μέρες μας να δηλώσει ότι δεν τα παίρνει. Οτι έχει το δικαίωμα να είναι όπως του κατέβει στο κεφάλι. Πιθανότατα και έντιμος. Δεν απαγορεύεται!
Το αυτονόητο όμως μοιάζει να είναι το αντίθετο.
Συμπονώ και τη μάνα μου και τον Πρωθυπουργό. Δικαστής δεν θα μπορούσα να γίνω γιατί θα με δυσκόλευε η μοίρα ενός κλάδου που οφείλει να είναι έντιμος και ανεξάρτητος. Γιατί δεν πιστεύω σε έντιμους κλάδους και ανεξάρτητες εξουσίες. Εστω και αν πρέπει να είναι!
Η δική μου στάση είναι όπως πάντα ιδιόρρυθμη. Πιστεύω στα πρόσωπα και όχι στις κλαδικές αλήθειες και εντιμότητες. Υπάρχουν πρόσωπα αξιόλογα και έντιμα. Δεν είναι λίγα. Υπάρχουν δικαστές που ξέρουν γιατί κάνουν αυτή τη δουλειά. Συγκεκριμένα πρόσωπα. Αυτά τα πρόσωπα που ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΟΥΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΑΝΟΥΝ. ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ. Πως θέλουν να τους αφήσουν ήσυχους στη δουλειά τους.
Αυτούς τους ανθρώπους σκέπτομαι σήμερα αλλά και κάθε μέρα. Τους άλλους τους ξέρω. Οχι έναν έναν αλλά ως μάζα. Και τους ανέχομαι γιατί η μάζα στην οποία εντάσσομαι το απαιτεί.
Γιατί παρότι οι αρετές είναι μοναχικές οι άνθωποι ζουν σε ομάδες.
Τους σκέπτομαι σήμερα που δεν ξέρουν πως να σταθούν όρθιοι και να πουν:
- Οχι δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
γιατί από τακτ, ή αρχές, ή κουλτούρα και αυτό τους φαίνεται δύσκολο και άπρεπο.
4 σχόλια:
Καλημέρα Ελένη μου,
βρε τι τιμή είναι αυτή να αντικαταστάσεις το μετέπειτα Πρωθυπουργό στο δικηγορικό γραφείο!!
Αλήθεια, εκτός από αιτήσεις για έκδοση Διαταγών πληρωμής έκανε και άλλες δικηγορικές ενέργειες;;;;
Όσον αφορά τώρα το δικαστικό κλάδο. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν άνθρωποι όλων των ειδών που αναφέρεις ( κυβερνητικοί εντολοδόχοι, με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, με νοοτροπία ήρωα, με νοοτροπία ότι απλώς θέλω να κάνω τη δουλειά μου έντιμα κλπ). Αυτό όμως που είναι πληγή και πρέπει να καταργηθεί, γιατί προάγει την πρώτη κατηγορία (των κυβερνητικών εντολοδόχων) είναι η δυνατότητα του διορισμού, μετά τη συνταξιοδότηση, σε θέσεις Προέδρων διάφορων Αρχών με παχυλότατες αμοιβές. Δυστυχώς πολλοί ανώτατοι κυρίως Δικαστές καθορίζουν τη στάση τους με αυτή την προοπτική.
Ελένη μου, πολύ σωστά τα τοποθετείς τα πράγματα!
Υπάρχουν ακόμη δικαστές που δεν θέλουν να τα παίρνουν και θέλουν απλά να κάνουν έντιμα τη δουλειά για την οποία τάχθηκαν! Είναι γραφικοί; είναι βλάκες; Αυτοί είναι, πρέπει να τους αφήσουν όμως!!
Σήμερα κατάντησε ηρωϊσμός να θέλει ένας δικαστής να κάνει απλά και μόνο τη δουλειά του και το καθήκον του!
Τίποτε περισσότερο! Τίποτε λιγότερο!
Και πρέπει να είναι γενναίος για να το πετύχει!
Μερόπη Μαριάννα, καλώς τες και πάλι!
Πράγματι έτσι έγινε Μερόπη αν και εγώ δεν συνάντησα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ποτέ εκεί. Αντίθετα συνάντησα τους αδελφούς Βαρβιτσιώτη. Δεν ξέρω λοιπόν τι έκανε και πότε και αν το έκανε....
τώρα για τα υπόλοιπα... νομίζω ότι αυτοί που τους λέμε γενναίους καμιά φορά είναι απλώς κανονικοί άνθρωποι.
"Η λευτεριά δεν έχει σκοπό. Μήτε βρίσκεται στη γης ετούτη - στη γης ετούτη βρίσκεται μονάχα ο αγώνας για τη λευτεριά. Αγωνιζόμαστε για τα άφταστα, και γι' αυτό ο άνθρωπος έπαψε να είναι ζώο"
«Στον κόσμο τούτον» συλλογίζουνταν, «θά 'σαι αρνί ή λύκος - αν είσαι αρνί σε τρων - αν είσαι λύκος τρως. Θεέ μου, δεν υπάρχει ένα τρίτο ζώο, καλύτερο, δυνατότερο»; Και μια φωνή μέσα του του αποκρίνουνταν: «υπάρχει, υπάρχει, παπα-Γιάνναρε, κάνε υπομονή. Τώρα και χιλιάδες χρόνια ξεκίνησε να φτάσει, να γίνει άνθρωπος - δεν έφτασε ακόμα. Βιάζεσαι; Ο Θεός δε βιάζεται παπα-Γιάνναρε.» ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΦΑΔΕΣ
ΓΙΑ ΠΙΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑΤΕ Κ ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ?
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ
Ο Δικαστής πρώτη φορά διάβαινε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης,μετά σχεδόν τρεις δεκαετιες στο λειτούργημα .
Είχε μεγάλη απορία ,τι τον ηθελε ο κ Υπουργός ,τόσα χρόνια δικαστής και ποτέ κανείς δεν τον ζήτησε για κάτι απ'το Γκουβέρνο. Τι να πει άλλωστε με το Γκουβέρνο ο Δικαστής,όλοι ξέρανε ότι δεν σήκωνε πολλά ,δεν μίλαγε πολύ ,δεν αργούσε στις αποφάσεις του και τα νομικά του ήταν άρτια. Οι Προϊστάμενοι του τον σέβονταν και κάποιοι τον θαύμαζαν, όποιος"κακός" έπεφτε στα χέρια τον θυμόταν αιωνίως .
Έφτασε στη πόρτα του κ .Υπουργού .
-Ξέρετε κύριε Πρόεδρε,ήθελα να γίνετε σύμβουλος μου.
-Ευχαριστώ κ Υπουργέ ,αλλά εγώ είμαι Δικαστής και δεν μπορώ να γίνω Σύμβουλος.
Σηκώθηκε ,χαιρέτησε κι έφυγε,χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Ο κ.Υπουργός έμεινε σιωπηλός για λίγο και μετά τηλεφώνησε στον Ανώτατο Δικαστή που του είχε συστήσει τον υποψήφιο Σύμβουλο:
Ρε συ αυτός είναι βλάκας !!!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου