Αδέσποτες ιστορίες

Πολλά μπορεί να πει κανείς για τις μέρες των κρίσεων: οικονομικών, πολιτικών, νομικών...

Λίγα λέμε συνήθως για τις δικές μας ευθύνες ως προς τις κρίσεις αυτές!

Εγραφα κάποτε στον Τιμητικό Τόμο Γεωργιάδη για τη νομοθεσία για τα ζώα συντροφιάς και τις παλιές διατάξεις του Αστικού Κώδικα για την ευθύνη κατόχου ζώου. Το βέβαιο είναι ότι εκείνοι οι νόμοι με λιγώτερες κορώνες και καλολογικά στοιχεία έθεταν το ζήτημα ως εξής: υπεύθυνοι για τα ζώα είμαστε οι κάτοχοί τους. Είτε φάνε τα σπαρτά του γείτονα, είτε δαγκώσουν το παιδί του καθενός, είτε λερώσουν τους κοινόχρηστους χώρους. Σήμερα νόμους έχουμε πολλούς. Ποιός όμως αναλαμβάνει τις ευθύνες του?

Ερχόμενη το πρωί στο γραφείο άκουσα κλάματα. Μια γειτόνισα με μπιμπερό τάιζε πέντε κουταβάκια. Η ιστορία συνηθισμένη: χθες βράδυ συμπολίτης που δεν στείρωσε το σκυλί του άφησε τα προϊόντα των ερώτων του στο δρόμο για να λύσουν οι άλλοι το πρόβλημα που δεν έλυσε ο ίδιος. Τα κουτάβια 2 το πολύ εβδομάδων, θα γίνουν ως φαίνεται μεγαλόσωμα, και σίγουρα θα κάνουν και ... για πειράματα!

Οι γείτονες κινητοποιήθηκαν. Αλλος πήγε στο Pet shop της περιοχής. Αλλος τηλεφώνησε στο Δήμο, εγώ πήρα το ΚΑΖ και τον καλό μας κτηνίατρο ... Ολοι ήταν υπερπλήρεις και λίγο πολύ αντιδρούσαν με απόγνωση. Η καλότατη κυρία που μίλησα στο ΚΑΖ μου είπε μάλιστα ότι πλέον δεν έχουν ούτε ελάχιστο χώρο εκεί και παίρνει σκυλιά (πολλά σκυλιά) σπίτι της.

Αντιμετώπισα το ερώτημα για το πρακτέο. Η πρώτη αντίδραση ήταν να τα φέρω εδώ! Μετά το ξανασκέφθηκα καθώς ο δικός μας σκύλος στερήθηκε συνειδητά τη χαρά της αναπαραγωγής γιατί δεν θέλαμε τέτοια προβλήματα, ούτε για μας ούτε για τους άλλους. Θα αναλάμβανα σήμερα την απερισκεψία κάποιου άλλου?

Ναι λοιπόν! ως ζωόφιλος θα έκανα ευθανασία στα κουταβάκια αυτά, τα οποία από αύριο όπως μου είπε ο γιατρός θα έχουν πρόβλημα με το στομάχι από το γάλα που τους δίνει η γειτονιά, αν στο μεταξύ δεν τα φάνε τα άλλα αδέσποτα.

Δεν είναι όμως δικά μου. Η γειτονιά που προς το παρόν έχει συγκινηθεί (αφήνοντάς τα πάντως στο δρόμο και εύλογα) δεν θα συμφωνήσει. Αρα το πρόβλημα μένει.

Πλέον δεν κατεβαίνω ούτε να τα δω. Κάθε φορά σκέπτομαι ότι ο οίκτος και η τρυφερότητα που μου εμπνέουν υπόσχεται πολλή πολλή λύπη και αδιέξοδα.

Θα μου πείτε τώρα γιατί αυτή η συνηθισμένη κουβέντα. Ολοι ξέρουμε το πρόβλημα των αδεσπότων. Μα γιατί το πρόβλημα δεν είναι τα σκυλιά. Τα σκυλιά βιώνουν το πρόβλημα που τους προσφέρουμε όλοι απλόχερα. Το πρόβλημα είναι η ανευθυνότητα.

Ο τρόπος με τον οποίο ξεφορτώνεται ο καθένας το προβλημά του στο κοινωνικό σύνολο θεωρώντας ότι αυτό είναι μια λύση. Ο συμπολίτης που τη νύχτα μάζεψε σε ένα κουτί πέντε ψυχές και τις άφησε στο δρόμο αύριο ψηφίζει. Αύριο δανείζεται. Και μεγαλώνει παιδιά.

Ο ανεύθυνος αυτός άνθρωπος θα πρέπει να συνυπάρξει με αλλοδαπούς. Με φτωχούς και πλούσιους. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.

Με την ευκαιρία αναρωτιέμαι τι να απόγινε το μπόξερ που χάρισε στον κ. Καραμανλή η καλή του Νατάσσα μπροστά στις κάμερες πριν έρθουν τα δίδυμα στη ζωή και γίνει πρωθυπουργός. Να ζει τάχα?

Η γιαγιά στο χωριό που πνίγει τα νεογέννητα κουτάβια σίγουρα δεν το διασκεδάζει. Παίρνει όμως τις ευθύνες για τα στόματα που μπορεί να αναλάβει. Σκυλιά δεν φυτρώνουν στα χωράφια. Ούτε είναι σύμβολα lifestyle. Και εγώ σήμερα πρέπει από το πρωί να προσπαθώ να κάνω την αδιάφορη για τις κραυγούλες που ακούγονται στον πεζόδρομο επειδή μας κυβερνά η ανευθυνότητα και μας καταπιέζει ο ζαμανφουτισμός του συμπολίτη.

Οι αδέσποτοι σκύλοι της Αθήνας είναι οι μικροί μάρτυρες της κατάντιας μας. Αλλοι ανεύθυνοι, άλλοι ανάλγητοι, άλλοι αγανακτισμένοι και τα σκυλιά γυρίζουν και περιμένουν κάποιον Οδυσσέα να γυρίσει έστω και αργά από την προσωπική του Οδύσσεια για να του κουνίσουν σαν τον Αργο την ουρά, λίγο πριν ξεψυχίσουν.