Πρόταση νομοθετικής αντιμετώπισης της παχυσαρκίας!

Με ενδιαφέρον διάβασα χθες άκρως πατερναλιστικό άρθρο στην Καθημερινή του φιλελεύθερου κ. Στέφανου Μάνου με θέμα «Mια πρόταση για την καθημερινότητα». Η πρότασή του είναι απλή και γίνεται με αφορμή τη διαπίστωση του προβλήματος της ………… παχυσαρκίας και την ημέρα καταπολέμησής της που είναι η 24/10 (για όλα υπάρχει και μία μέρα).
Θα περίμενε κανείς ότι η ιδέα του συνδυάζεται με την μεγάλη οικονομική κρίση που αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε αδυνάτισμα. Αλλά όχι! Δεν προασπίζεται την πολιτική της ΝΔ ο κ. Μάνος ούτε υπεραμύνεται του τραπεζικού συστήματος και των κατορθωμάτων του.
Μας προτείνει μάλιστα αντιγραφή νομοθετικών μέτρων από άλλη χώρα . Ποια είναι τα μέτρα? Απλούστατα. Η αναγραφή των θερμίδων κάθε πιάτου στους καταλόγους των εστιατορίων! Σημειώνει μάλιστα ειδικά: «Όποιος αγοράζει φαγητό, καπουτσίνο, παγωτό, πίτσα θα ξέρει όχι μόνο τι πρέπει να πληρώσει, αλλά και πόσες θερμίδες θα καταναλώσει».
Δεν επιθυμώ να προχωρήσω σε ανάλυση του τι σημαίνει μενού και κάρτα μενού στη γαστριμαργία και τις παραδόσεις της. Είναι γνωστό σε πρώην υπουργούς το δίχως άλλο ότι η κάρτα έχει σοβαρό πρωτόκολλο! Εξίσου γνωστό πρέπει να είναι ότι η Αμερική των αναλφάβητων (δυστυχώς) πολιτών ξεκίνησε την πολιτική της κάρτας με εικόνες που προσφέρει και περισσότερη λιγούρα. Γνωστό είναι τέλος στον κύριο Μάνο ότι η Αμερική πάσχει από την μεγαλύτερη παχυσαρκία στον κόσμο.
Επιθυμώ όμως με αφορμή το άρθρο αυτό, με το οποίο διαφωνώ για πολλούς λόγους πλην των συγκεκριμένων νομικών που θα επισημάνω, να τονίσω τα εξής:
Η νομοθέτηση δι αντιγραφής μετά μεταφράσεως είναι ανεκτή μόνον όταν πρόκειται για κανόνες ενσωμάτωσης του κοινοτικού δικαίου. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις αποτελεί οικτρή μέθοδο νομοθετικής ξενομανίας. Η νομοθέτηση απαιτεί σκέψη και νόηση. Στην περίπτωση αυτή θα ήταν καλό να σκεφθεί κανείς τη γυμναστική και την κίνηση που στερούνται τα παιδιά με αποτέλεσμα να παχαίνουν και άλλα πολλά ανάλογα.
Η νομοθετική αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, όπως και της μελαγχολίας, της ανορεξίας, της κατάθλιψης, της ιλαράς, της πνευμονίας, κοκ μπορεί μόνον να μας βάλει σε σκέψεις για τις αναδουλειές του νομοθέτη. Θα μπορούσε μάλιστα να επιτρέψει στους γιατρούς να παρίστανται ευκαιριακά στα δικαστήρια ενώ οι νομικοί θα θεραπεύουν τις διάφορες παθήσεις. Προσωπικά διαφωνώ με την παντοκρατορία των γιατρών. Αλλά τρέμω ακόμη περισσότερο την παντοκρατορία των νομικών.

Τα τελευταία χρόνια οι νόμοι ασχολούνται με πολλά ανάλογα ζητήματα όπως τις ενδείξεις θανάτου στο πακέτο τσιγάρων (σε συνδυασμό με την ολιγωρία στην πώληση βαρύτατων ναρκωτικών), την απαγόρευση του ποτού και το ανάθεμα στην τροφή ως παράγοντος νόσου.
Το θέμα αυτό αξίζει να μας απασχολήσει σοβαρά. Μετά την εκκλησία και τις θρησκείες ανέλαβε τάχα η πολιτική τον έλεγχο όσων μέχρι πρότεινος αναλογούσε στη μαμά μας!

Όχι δεν ισχυρίζομαι ότι η παχυσαρκία δεν είναι πρόβλημα. Στον αγώνα μου κατά των κιλών που διαρκεί περίπου τριάντα χρόνια βρήκα πάντως καλούς συμμάχους σε άλλα πεδία. Οι πολιτικοί, οι υπουργοί και οι παπάδες με πάχυναν κάμποσες φορές με τη μιζέρια τους και τις αποτυχίες τους που με οδηγούσε στο ψυγείο για παρηγοριά. Όμως χτες που θύμωσα με τον κ. Μάνο (καθότι όλα τάχε η Μαργιορή ο φερετζές της έλλειπε…) δεν πήγα στο ψυγείο. Πήγα βόλτα με τους λίγους χαρούμενους ανθρώπους που έχουν απομείνει γύρω μου. Είναι παχουλοί δε λέω και αυτοί. Αλλά είναι υπεύθυνοι για τη μοίρα τους. Και το τελευταίο που θα έκαναν είναι να νομοθετήσουν τη δίαιτα.

Ας είναι κ. Μάνο: προτείνω καλύτερο μέτρο νομοθέτησης:
«Από την έναρξη ισχύος του παρόντος, εισάγεται τεκμήριο κομψότητος για το σύνολο των πολιτών της χώρας οι οποίοι και θεωρούνται οι καλύτεροι εραστές διεθνώς».
Τουλάχιστον με τη διάταξη αυτοί κάποιοι θα γελάσουν και οι πικραμένοι των λοιπών νομοθετικών φορολογικών και λοιπών τεκμηρίων θα νοιώσουν λίγη αισιοδοξία.

Όσο για τη νομοθετική αντιγραφή θα επανέλθω με παλιότερες ιδέες του ιδίου αντιγραφέα.