Πριν ένα περίπου χρόνο του τηλεφώνησα για να μάθω αν θα ήταν διαθέσιμος για μια διαιτησία. Μεσημεράκι ήταν,για μας ώρα δουλειάς, μου απάντησε ευγενικά η κ. Αλίκη η γυναίκα του και μου τον έδωσε αμέσως παρότι ήταν ξαπλωμένος. Οχι από σπουδή για τη διαιτησία, όπως αποδείχθηκε αλλά από ευγένεια, να μην αναμένω.
Είχα συναντήσει τον Νίκο Σακελλαρόπουλο σε κάποιες άλλες διαιτησίες ορισμένο από την πλευρά του Δημοσίου. Με εντυπωσίασε τότε για μια σειρά παράδοξα χαρακτηριστικά του: πήγαινε παντού με τα πόδια, χιλιόμετρα ολόκληρα, ήταν φανερά ηλικιωμένος όμως θα τον έλεγες με ένα τρόπο παιδί, ήταν εργατικότατος- οι άλλοι διαιτητές του φόρτωναν τη δουλειά με πολλή ευκολία και την αναλάμβανε, ήταν φιλικός και απλός, είχε ένα καλό λόγο για όλους. Φυσικά εξέδωσε κατά την άποψή μου δίκαιες αποφάσεις αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα τώρα.
Αφού εξήγησα στον κ. Σακελλαρόπουλο το αντικείμενο της διαφωνίας και το πόσο ο πελάτης μου ήθελε και άξιζε να έχει έναν άξιο διαιτητή όπως εκείνος, με ρώτησε για τη λοιπή σύνθεση του δικαστηρίου και μετά μου ανέφερε ότι έχει πλέον γεράσει και αισθάνεται αδύναμος. Παραξενεύτηκα και ανησύχησα. Με καθησύχασε, γεράματα μόνον...Μου πρότεινε μάλιστα όταν του το ζήτησα, άλλους δύο συναδέλφους του - άξιους δικαστές όπως είπε- που και αυτοί όμως δεν ανέλαβαν με αρκετή ευγένεια.
Οταν τελείωσε η διαιτησία αυτή, και κατάλαβα ότι ήμουν η μόνη αθώα -ευήθης μάλλον- στην παρέα... τον θυμήθηκα. Λίγο καιρό μετά το συζητούσα στο γραφείο: έπρεπε έλεγα να το είχα καταλάβει! όσο και να ήταν ευγενικός με τον τρόπο του μου άνοιξε τα μάτια! πόσο ανυποψίαστη ήμουνα... Οι συνεργάτες μου με βαρέθηκαν να "χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο".
Υστερα από λίγες μέρες σε μια τυχαία συνάντηση σε ένα συνοικιακό Βουλκανιζατέρ έμαθα πως έφυγε από τη ζωή πριν δύο μήνες. Ούτε που το είχα ακούσει. Εκεί ήταν και η εγγονή του που με είδε μόλις το έμαθα να βουρκώνω. Εκεί ήταν και ο γιός μου που αναστατωμένος από την ταραχή μου ζήτησε τα ρέστα! ποιός είναι αυτός για τον οποίο κλαις? Δεν του ανέλυσα το λόγο. Δεν θα καταλάβαινε ακόμη. Είπα και στα δύο παιδιά μόνον ότι καμιά φορά αξίζει ένα δάκρυ και δεν πρέπει να το συγκρατούμε.
Τον Νίκο Σακελλαρόπουλο θα τον θυμάμαι για την νεότητα που ανέδιδε και τη φρεσκάδα του νου του. Νομικά ξέρουν ίσως πολλοί. Δεν συμβαίνει όμως να μας αγγίζουν άγνωστοι άνθρωποι στα καλά καθούμενα.
Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν έσπευσε να ανακοινώσει την απώλεια. Ούτε έγινε θέμα. Το θυμήθηκα χθες με αφορμή την απώλεια του πατέρα μιας φίλης μου που δεν έμαθα παρά μήνες μετά. Εχουμε γίνει λοιπόν όλοι τόσο απόμακροι. Τυπικοί και επαγγελματίες. Ούτε την κόρη του δεν συλλυπήθηκα. Ντράπηκα τόσο καιρό μετά.
Θα τον θυμάμαι περπατώντας στο Πεδίον του Αρεως που διέσχιζε από τα Πατήσια μέχρι το κέντρο της Πόλης πηγαίνοντας, και χάζευε τις εξελίξεις: ποιά λουλούδια άνθισαν, ποιά δένδρα έχασαν τα φύλλα τους. Είναι δίπλα μας το Πάρκο και μυρίζει άνοιξη. Ας αφήσουμε στους άλλους τις περίπλοκες διαδρομές και τη μεγάλη δόξα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου