Πάει λίγος καιρός που η καλή συνάδελφος καταπιάστηκε με το θέμα «Θέα προς την Ακρόπολη»[1] . Από τότε τα δημοσιεύματα στον τύπο και στον ηλεκτρονικό τύπο πολλά. Πλέον και ειδικά μπλογκ κάνουν αναφορά στο θέμα και οι μπλόγκερς σε μεγάλο βαθμό συμπαρίστανται (!) στα δύο κτίρια που αποχαρακτηρίσθηκαν[2]. Δεν σας κρύβω ότι τους κατανοώ. Η μάχη θα είναι σκληρή και το διακύβευμα ευαίσθητο
Κάποια πιο ορθολογικά δημοσιεύματα όπως το πρόσφατο του Χασοδίκη[3] με κάνουν να προσθέσω μόνον τα πιο κάτω (ούτως ή άλλως τις απόψεις μου για την προστασία των μνημείων τις έχω δημοσιεύσει αρκούντως). Kαι μου θύμισαν μια "άλλη" απαλλοτρίωση.
Δεν μπορώ να μην θυμηθώ λοιπόν τις ανάλογες κινήσεις πολιτών πριν λίγα χρόνια για το Πάρκο Ελευθερίας και το Μέγαρο Μουσικής. Τότε η αιτία ήταν για μια πολυκατοικία στο πάρκο. Η οποία πάντως δεν υπάρχει πιά. Βέβαια ο λογος ήταν για τα δένδρα. Τότε δεν υπήρχαν μπλογκ. Υπήρχαν όμως δημοσιεύματα. Και τότε προβληματιζόμουν για το πάθος υπέρ μιας πολυκατοικίας.
Ανάλογες υποθέσεις γνώρισε πάντως η χώρα σημαντικές αν και με πιο μετριοπαθείς στρατηγικές. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Β. και Ε. Γουλανδρή του Πέι δεν ανηγέρθη ποτέ. . Το μπακαλικάκι Le forcadet στην Κοραή και Πανεπιστημίου στέκει στη θέση του περίφανο χωρίς καμία υπουργική απόφαση να το τσακίσει. Το ίδιο και το κρίριο ΦΙΞ. Το ίδιο φαίνεται πως πάει να συμβεί και για το Μον Παρνές…
Δεν θέλω να σας κουράσω! Μόνο να προσθέσω ότι όποτε στη χώρα σε μείζονα νομικά (και όχι μόνο) θέματα κυριάρχισε το πάθος η εξέλιξη δεν ήταν όσο σπουδαία θα άξιζε. Αντίθετα η λογική βοηθά και την πορεία των δικών και την αποτελεσματικότητα των πιέσεων.
Το Ζάγανι δεν υπάρχει πιά σίγησαν οι κραυγές των θυμωμένων πολιτών που τώρα ταξειδεύουν στα συντρίμια του. Το αεροδρόμιο Σπάτων δεσπόζει. Σταθμίσθηκε ότι το άρθ. 106 Σ. υπερισχύει του 24 Σ. Όμως ο Αη Γιάννης ο Κυνηγός γλύτωσε. Η Αττική Οδός έγινε υπόγεια και το Αμερικάνικο Κολλέγιο διατήρησε την ιδιοκτησία του.
Προσωπικά δεν θα έστελνα καμία έκκληση σε κανέναν Υπουργό Πολιτισμού. Από άποψη. Θεωρώ ότι δεν πρέπει κανείς να χάνει χρόνο καθώς δεν υπάρχει ούτε συμβολικό σκέλος σε τέτοιες κινήσεις. Ηξερε τι έκανε. Όπως ήξεραν όλοι όσοι γκρέμιζαν τόσα χρόνια.
Θεωρώ ότι οι πιθανότητες να σταθεί σε δικαστικό επίπεδο αυτός ο αποχαρακτηρισμός είναι ελάχιστες. Εφόσον δεν υπάρξει νομικό σφάλμα στην υποστήριξη, είναι μιδαμινές. Αν ο αποχαρακτηρισμός κριθεί νόμιμος δεν μπορώ να φαντασθώ ποια θα είναι τα σταθμιζόμενα αγαθά ώστε να κατεδαφισθεί κάποιο διατηρητέο. Βέβαια να μην ξεχνάμε ότι κάποτε το Μέγαρο Μουσικής και το υπόγειο υπό ανέγερση γκαράζ κρίθηκε ως μνημείο υπαγόμενο στο άρθ. 24 στα πρώτα κιόλας χρόνια ανέγερσής του και δεν είναι, όπως είναι γνωστό, έργο του Τσουμί, ούτε φιλοξενεί τα μάρμαρα.
Η ιστορία των μνημείων της ανθρωπότητας είναι γεμάτη κατεδαφίσεις! Τα μνημεία χτίζονται τόνα πάνω στο άλλο παντού στον κόσμο. Ζητούμενο για όλα τα ανθρώπινα όντα είναι το να μην ξεχασθούν. Και για τούτο απαιτείται να ξεχασθεί κάποιος άλλος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα είναι απλούστερα: το ερώτημα είναι αν είναι δυνατή η συνύπαρξη, με δεδομένο πλέον το Μουσείο Ακρόπολης αλλά και την Ακρόπολη (φευ!) των κτιρίων. Προσωπικά νομίζω πως είναι!
[1] http://justar-lawblog.blogspot.com/2007/08/i-k.html
[2] http://areopagitou17.blogspot.com/ και εκεί αναφορές σε δημοσιεύματα και μπλογκ
[3] http://xasodikis.blogspot.com/2007/11/blog-post_27.html
Κάποια πιο ορθολογικά δημοσιεύματα όπως το πρόσφατο του Χασοδίκη[3] με κάνουν να προσθέσω μόνον τα πιο κάτω (ούτως ή άλλως τις απόψεις μου για την προστασία των μνημείων τις έχω δημοσιεύσει αρκούντως). Kαι μου θύμισαν μια "άλλη" απαλλοτρίωση.
Δεν μπορώ να μην θυμηθώ λοιπόν τις ανάλογες κινήσεις πολιτών πριν λίγα χρόνια για το Πάρκο Ελευθερίας και το Μέγαρο Μουσικής. Τότε η αιτία ήταν για μια πολυκατοικία στο πάρκο. Η οποία πάντως δεν υπάρχει πιά. Βέβαια ο λογος ήταν για τα δένδρα. Τότε δεν υπήρχαν μπλογκ. Υπήρχαν όμως δημοσιεύματα. Και τότε προβληματιζόμουν για το πάθος υπέρ μιας πολυκατοικίας.
Ανάλογες υποθέσεις γνώρισε πάντως η χώρα σημαντικές αν και με πιο μετριοπαθείς στρατηγικές. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Β. και Ε. Γουλανδρή του Πέι δεν ανηγέρθη ποτέ. . Το μπακαλικάκι Le forcadet στην Κοραή και Πανεπιστημίου στέκει στη θέση του περίφανο χωρίς καμία υπουργική απόφαση να το τσακίσει. Το ίδιο και το κρίριο ΦΙΞ. Το ίδιο φαίνεται πως πάει να συμβεί και για το Μον Παρνές…
Δεν θέλω να σας κουράσω! Μόνο να προσθέσω ότι όποτε στη χώρα σε μείζονα νομικά (και όχι μόνο) θέματα κυριάρχισε το πάθος η εξέλιξη δεν ήταν όσο σπουδαία θα άξιζε. Αντίθετα η λογική βοηθά και την πορεία των δικών και την αποτελεσματικότητα των πιέσεων.
Το Ζάγανι δεν υπάρχει πιά σίγησαν οι κραυγές των θυμωμένων πολιτών που τώρα ταξειδεύουν στα συντρίμια του. Το αεροδρόμιο Σπάτων δεσπόζει. Σταθμίσθηκε ότι το άρθ. 106 Σ. υπερισχύει του 24 Σ. Όμως ο Αη Γιάννης ο Κυνηγός γλύτωσε. Η Αττική Οδός έγινε υπόγεια και το Αμερικάνικο Κολλέγιο διατήρησε την ιδιοκτησία του.
Προσωπικά δεν θα έστελνα καμία έκκληση σε κανέναν Υπουργό Πολιτισμού. Από άποψη. Θεωρώ ότι δεν πρέπει κανείς να χάνει χρόνο καθώς δεν υπάρχει ούτε συμβολικό σκέλος σε τέτοιες κινήσεις. Ηξερε τι έκανε. Όπως ήξεραν όλοι όσοι γκρέμιζαν τόσα χρόνια.
Θεωρώ ότι οι πιθανότητες να σταθεί σε δικαστικό επίπεδο αυτός ο αποχαρακτηρισμός είναι ελάχιστες. Εφόσον δεν υπάρξει νομικό σφάλμα στην υποστήριξη, είναι μιδαμινές. Αν ο αποχαρακτηρισμός κριθεί νόμιμος δεν μπορώ να φαντασθώ ποια θα είναι τα σταθμιζόμενα αγαθά ώστε να κατεδαφισθεί κάποιο διατηρητέο. Βέβαια να μην ξεχνάμε ότι κάποτε το Μέγαρο Μουσικής και το υπόγειο υπό ανέγερση γκαράζ κρίθηκε ως μνημείο υπαγόμενο στο άρθ. 24 στα πρώτα κιόλας χρόνια ανέγερσής του και δεν είναι, όπως είναι γνωστό, έργο του Τσουμί, ούτε φιλοξενεί τα μάρμαρα.
Η ιστορία των μνημείων της ανθρωπότητας είναι γεμάτη κατεδαφίσεις! Τα μνημεία χτίζονται τόνα πάνω στο άλλο παντού στον κόσμο. Ζητούμενο για όλα τα ανθρώπινα όντα είναι το να μην ξεχασθούν. Και για τούτο απαιτείται να ξεχασθεί κάποιος άλλος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα είναι απλούστερα: το ερώτημα είναι αν είναι δυνατή η συνύπαρξη, με δεδομένο πλέον το Μουσείο Ακρόπολης αλλά και την Ακρόπολη (φευ!) των κτιρίων. Προσωπικά νομίζω πως είναι!
[1] http://justar-lawblog.blogspot.com/2007/08/i-k.html
[2] http://areopagitou17.blogspot.com/ και εκεί αναφορές σε δημοσιεύματα και μπλογκ
[3] http://xasodikis.blogspot.com/2007/11/blog-post_27.html
3 σχόλια:
Ελένη είπες:
"Προσωπικά δεν θα έστελνα καμία έκκληση σε κανέναν Υπουργό Πολιτισμού. Από άποψη. Θεωρώ ότι δεν πρέπει κανείς να χάνει χρόνο καθώς δεν υπάρχει ούτε συμβολικό σκέλος σε τέτοιες κινήσεις. Ηξερε τι έκανε. Όπως ήξεραν όλοι όσοι γκρέμιζαν τόσα χρόνια."
Και ρωτάω γω τώρα. Τι σε ώθησε να γράψεις αυτό το ποστ?
Γιατί εσύ "έχασες τον χρόνο σου" γράφοντας αυτό το κείμενο?
Μήπως τελικά όλοι έχουν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν σε κάτι παράλογο. Ο χασοδίκης το θέτει πολύ ρεαλιστικά και συ όταν λες ότι μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει περίπτωση αποχαρακτηρισμού διατηρητέου.
Και όμως διαμαρτύρονται άνθρωποι. Και ενώνουν τις φωνές τους. Σε ένα κράτος που αποδεικνύει με τις πράξεις του ότι καθημερινά κλείνει τα αυτιά του σε κάθε καλοπροαίρετη ή κακόπροαίρετη υπόδειξη ή διαμαρτυρία, εκτός και αν αυτή αποτελεί πρώτο θέμα στα δελτία των 8μμ.
Καλέ μου Χρήστο, που όποτε μπαίνω στο μπλόγκ σου κολλάει και είναι πιά αδύνατο να αφήσω σχόλιο, ο λόγος είναι απλός.Εγώ γράφω τις απόψεις μου για όποιον ενδιαφέρεται. Οχι στον Υπουργό που σίγουρα δεν διαβάζει μπλογκ. Δεν νομίζω ότι η διαμαρτυρία έχει αποτέλεσμα εκτός της προσωρινής εκτόνωσης. Συχνά μάλιστα έχει αντίθετο αποτέλεσμα. Δημιουργείται κινητοποίηση που τελικώς αποτρέπει το σκοπό τον διαμαρτυρομένων ενώ αλλιώς η διοίκηση θα ησύχαζε τον ύπνο του δικαίου και ίσως οι πολίτες να ήταν πιό αποτελεσματικοί με τα μέσα που τους δίδει ο νόμος. Γιαυτό άλλωστε θυμήθηκα την πολυκατοικία και το Μέγαρο...
Δεν είναι έλειψη ρομαντισμού. Είναι άλλη τακτική.
Mε ενδιαφέρον πληροφορηθηκα μέσω του Doctor στον Χασοδίκη ότι και ο κ. Δήμου προωθεί ανάλογο διάλογο για το ζήτημα υπέρ του Μουσείου και κατά των διατηρητέων. Διάβασα το διάλογο και κατάλαβα για άλλη μια φορά γιατί τα πιό σπουδαία πράγματα γίνονται όταν κανείς παλεύει μόνος!
Δημοσίευση σχολίου