Εχω επισημάνει και άλλοτε ότι ο Μάνος ήταν δικηγοροπαίδι. Βρίσκω συχνά λοιπόν δικαιολογίες για να γράφω γι'αυτόν και να μοιράζομαι λίγη συγκίνηση για την απουσία του όποτε το φέρνει η ώρα.
Παιδί είχα παρακαλέσει να με πάει η γιαγιά μου στο Μαγεμένο Αυλό μήπως και τον συναντήσω. Περίμενα περίμενα αλλά δεν ήρθε εκείνο το βράδυ. Τον άκουγα στο ραδιόφωνο και ήθελα να τον δω. Η εικόνα τότε του ήρωά μας δεν ήταν αυτονόητη. Και το Μάνο δεν τον έβλεπες συχνά στην τηλεόραση. Ενας σερβιτόρος μου είχε πει ότι του αρέσει η σουκρουτ την οποία και παρήγγηλα. Εφαγα όλο το ξυνό εκείνο λάχανο προς τιμήν του σίγουρα δεν το έμαθε ποτέ και αμφιβάλω και αν το έτρωγε ο ίδιος ή έσπασε πλάκα μαζί μου ο σερβιτόρος.
Οταν πέθανε δούλευα σαν δικηγόρος στον Κουταλίδη που τον γνώριζε λόγω της φιλίας του με τον Καραμανλή.
Στον βίο εκάστου αρμόζει ένας θάνατος που χαρακτηρίζει τις επιλογές τους. Οι πλείονες επιθυμούν τιμές, αθανασία και μαρμάρινα μνήματα, θρήνο και επικηδείους.
15 Ιουνίου του 1994, ο Μάνος Χατζιδάκις μεταφερόταν στον «Ευαγγελισμό» όπου και άφησε την τελευταία του πνοή. Κανείς δεν εξεπλάγη από την απόφασή του να περιφρουρήσει την κηδεία του απου τα ΜΜΕ. Η σορός του δεν εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Ο Χατζιδάκις (που, θυμίζουμε, είχε πετάξει στα σκουπίδια το Οσκαρ του...) δεν ήθελε κανέναν πολιτικό στην κηδεία του. Δεν ήθελε τηλεοπτικά συνεργεία. Και δεν τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο. Αντίθετα, προτίμησε το κοιμητήριο της Παιανίας,
Το Μάνο Χατζηδάκι μνημόνευε συχνά ο Τρύφων Κουταλίδης όπως και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για την επιλογή της τελευταίας τους παράστασης και της τελευταίας τους κατοικίας. Ο Καραμανλής μάλιστα είχε νομοθετήσει το δικαίωμα να ταφεί εκτός κοιμητηρίου. Ο χώρος αποκαλούσε την τελευταία του κατοικία την οποία προσπάθησε να επιλέξει όπως και τη μνήμη με το Ιδρυμα Καραμανλή.
Ο Μάνος Χατζηδάκις δεν άφησε κανένα περιθώριο σε κανέναν. Γιός δικηγόρου που απεβίωσε σε αεροπορικό δυστύχημα στην αρχή της ζωής του άσκησε όλα τα επαγγέλματα μεταξύ άλλων : φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοκονόμου και βοηθός νοσοκόμος στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο.
Εγραφε και "τραγούδια" αν και σπούδασε σε Ωδείο ώστε να γίνει σαν τους άλλους αποφοίτους όπως λέει ο ίδιος, τα Μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.
Η ζωή του όπως την διηγείται ο ίδιος έγραψε πάνω μου σημαντικά όπως και τα λόγια του.
Θα μπορούσε να είναι παππούς του αν κρίνω από τη σουκρούτ που έφαγα κάποτε, και θα μπορούσα προς τιμήν του Μάνου να τον είχα ονοματίσει έτσι. Για να τον θυμάμαι μέσα από ένα παιδί του Πειραιά.
Εύχομαι ολόψυχα σε κάθε δικηγοροπαίδι όπως εγώ και ο γιός μου ο Μανόλης να έχουν μια τόσο ελεύθερη ζωή, να αγαπηθούν αληθινά και να πεθάνουν όπως τους κάνει κέφι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου