ΝΤΙΝΟΥ ΡΟΒΛΙΑ: ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

της Eλένης Tροβά - 7/11/2012 1:37:26 μμ
Η νέα έκδοση του βιβλίου του Ντίνου (2012 εκδόσεις Σάκκουλα Αθήνα Κομοτηνή) θα μας συντοφεύει σίγουρα όπως και οι παλαιότερες στη δουλειά μας. Σημειοδοτεί την επάνοδό του στη δικηγορία μετά από μια δραστήρια πολιτική διαδρομή και το αφιερώνει στους φίλους του. Χαίρομαι να συγκαταλέγομαι σε αυτούς εδώ και πολλά πολλά χρόνια, πριν κλείσω τα είκοσί μου χρόνια. Εχω λοιπόν λόγο να πιστεύω σοβαρά ότι αφιερώνεται και σε μένα ιδίως που ως αυτοδημιούργητη ακολούθησα δικηγορική διαδρομή με πολλές αναλογίες και καταπιάστηκα με σχετικό αντικείμενο (δύσκολο και κοπιαστικό). Με αρκετά σχόλια και λειτουργικό τρόπο παρουσίασης. Η αλήθεια είναι ότι συλλογές νομοθεσίας για Δημόσια Εργα υπάρχουν πολλές. Του Ντίνου όμως μία!

ΕΜΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ DOWN ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΞΕ ΠΟΤΕ!

του partner wolf -  από τα ΝΟΜΙΚΑ ΝΕΑ
Το σύνδρομο down την ημέρα του οποίου εορτάζουμε σήμερα εμένα δεν μου λέει τίποτε απολύτως. Εχω ένα φίλο το Νίκο που λένε ότι έχει αυτό το πρόβλημα αλλά εγώ τον εορτάζω του Αγίου Νικολάου μόνον.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί υπάρχει κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους καθώς είμαι μόνον ένας απλός σκύλος έστω και αν είμαι δικηγορόσκυλος.  Οι άνθρωποι δυστυχούν αν γεννήσουν ένα τέτοιο παιδί συνήθως αν και πολλοί επιλέγουν να έχουν ένα τέτοιο παιδί ακόμη και υιοθετώντας το. Η μάνα του Νίκου κλαίει συχνά αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί.
Αυτό είναι που εμένα ως σκύλο και δικηγορόσκυλο με αναστατώνει πιό πολύ. Η επιλογή και η απόφαση. Γιατί το σύνδρομο αυτό μπορείς ελεύθερα να το σκοτώσεις και δεν πειράζει. Γιατί και ο γιατρός και η γιαγιά και η ξαδέρφη η θρήσκα θα σου πουν ότι έκανες καλά που το ξεφορτώθηκες.
Ποιόν ξεφορτώνεσαι τελικά με νομιμοφάνεια και καθωσπρέπει όρους εγώ δεν ξέρω.
Αυτό που εγώ έχω να πω σήμερα ως δικηγορόσκυλος είναι η μεγάλη μου απορία για την ευκολία να σκοτώνεις σήμερα τα έμβρυα με το σύνδρομο αυτό. Η ευκολία να αποφασίζεις για το ότι κάποιος δεν αξίζει να ζήσει. Η ευκολία να διαλέγεις που είναι τόση ώστε γίνεται αυτονόητη. Η επιλογή είναι ανθρώπινη ιδέα. Αλλοτε πίστευε στη μοίρα. Τώρα νομίζει ότι επιλέγει τα πάντα. Και τα ελέγχει. Τα ξέρω τα επιχειρήματα. Τα έχω ακούσει. Και έχω καεί από γερούς ανθρώπους που τα ξέρουν όλα και τα κάνουν όλα σωστά.
Εμένα άνθρωπος με down  δεν με πείραξε ποτέ. Και νομίζω ότι ως σκύλος δικαιούμαι να είμαι πολύ προβληματισμένος που οι άνθρωποι επιλέγουν να ξεφορτώνονται τόσο εύκολα πλάσματα που δεν με έχουν πειράξει καθόλου.
Τα λέω στους δικηγόρους να σκεφθούν. Αφού αυτοί όλα τα ξέρουν για τις μεγάλες αποφάσεις της ζωής.

ΔΙΚΕΣ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ

του παρδαlaw - 7/11/2012 1:37:26 μμ από τα ΝΟΜΙΚΑ ΝΕΑ

Τα τελευταία χρόνια σημαντικές δίκες συνοδεύονται από κοινωνικές πιέσεις και οργή στα χαρακώματα και τα πεζοδρόμια. Εκβιάζοντας τους δικαστές με τα μέσα που έκαστος κατέχει οι πολίτες διεκδικούν να έχουν λόγο ακόμη και όταν η δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργήσει με γαλήνη.
Με τη γαλήνη δηλαδή που αρμόζει σε δικαστικές κρίσεις.
Ομως αυτό δεν συμβαίνει. Οποιος κερδίζει και όποιος χάνει θορυβεί. Λες και με το θόρυβο και τις κραυγές θα σκεπασθεί η απόφαση.
Η δικαιοσύνη παλαύει να εκφέρει λόγο μέσα από κραυγές. Με μισθολογικές περικοπές ή αυξήσεις, με προεδρείες σε ΑΔΑ και υπουργοποιήσεις, με διαιτησίες ή επιτροπές η δικαιοσύνη αντιστέκεται. Γιατί δεν είναι όλοι τέκνα του παραδικαστικού που αναπτύσσεται στις συνειδήσεις μας.
Η δικαιοσύνη αλλοτριώνεται από ΑΔΑ ή διαμεσολαβήσεις. Από κριτική πάσης φύσεως για την καθυστέρηση απόδοσής της. Η δικαιοσύνη βάλλεται από την πολιτική, αλλά και το Κοινοβούλιο που νομοθετεί προσβάλλοντάς την. Μέχρι και τις διακοπές θα αφαιρεί ο νομοθέτης στο ράθυμο δικαστή. Η τρόικα θα του τραβά το αυτί και ο τύπος θα καταργιέται και θα προβληματίζεται γιατί ο ΑΚΗΣ και οι συν αυτώ πήραν μεγάλες ποινές.
Παράλληλα οι πολίτες θορυβούν. Στα πρότυπα των αγανακτησμένων. Θυμώνουν. Αγωνίζονται στα χαρακώματα.
Σήμερα θα εκδοθεί άλλη μια απόφαση για τις Σκουριές και τα Μεταλλεία Κασσάνδρας που θα θυμώσει τους ήδη θυμωμένους. Αναμένονται πολλές κραυγές και λίγη σοβαρότητα. Θα είναι άλλο ένα άγριο τριήμερο άλλη μία έκφραση οργής.
Την άλλη εβδομάδα ίσως την παράλλη θα εκδοθούν και άλλες αποφάσεις.
Προτείνω οι δικαστές να λάβουν επίδομα ανθυγιεινού επαγγέλματος και να τους στέλνουμε υποχρεωτικά σε spa αν κάνουν τη δουλειά τους. Γιατί και αυτοί είναι άνθρωποι και μάλιστα χαμηλόμισθοι. Οι άλλοι δικαστές  που δεν την κάνουν και αναβάλουν θα τιμηθούν για το έργο τους που συνετελέσθη μακιαβελικά και κατά τα συνήθη δια της σιωπής.
Οσο για μας τους νομικούς κάποτε θα πρέπει να βγάλουμε το σκασμό και να αφήσουμε τον καθένα να δουλέψει και να εκτελέσει το καθήκον του. Ακόμη και αν δεν μας αρέσει το προϊόν της απόφασης που εκδίδει είναι παιδί της κοινωνίας που στήσαμε από κοινού και συναπαρτίζουμε. Και μα το θεό δεν είναι όλα για τα σκουπίδια. Για όσους μάχονται στα χαρακώματα και δεν κραυγάζουν αγανακτισμένοι από την οθόνη ή την πολυθρόνα αξίζει σεβασμός.

Πάπας Φραγκίσκος: Σε φυλακή ανηλίκων η λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης

Ο Πάπας Φραγκίσκος θα τελέσει τη λειτουργία στη φυλακή ανηλίκων Casal del Marmo, στα περίχωρα της Ρώμης.
Στη διάρκεια της λειτουργίας, ο Πάπας πλένει και φιλά τα πόδια 12 πιστών, μια αναπαράσταση της κίνησης ταπεινότητας του Ιησού προς τους αποστόλους του μετά τον Μυστικό Δείπνο.
Όλοι οι προηγούμενοι Ποντίφικες τελούσαν τη θεία λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης είτε στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, είτε στη Βασιλική του Αγίου Ιωάννη στο Λατεράνο, τον καθεδρικό ναό όπου εδρεύει ο Πάπας ως Επίσκοπος της Ρώμης.

Ως αρχιεπίσκοπος του Μπουένος Άιρες, ο πρώην καρδινάλιος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, τελούσε συχνά τη θεία λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης σε κάποια φυλακή, ή νοσοκομείο, ή οίκο ευγηρίας ή ίδρυμα για απόρους.
Ας είναι ο συμβολισμός αυτός να στηρίξει τη συγγνώμη που αποζητεί το Βατικανό για τους ανήλικους που έχει κάνει δυστυχισμένους σε όλο τον κόσμο...

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΝΑΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ

της Eλένης Tροβά - 7/11/2012 1:37:26 μμ
από τα NOMIKA NEA
Ο Γεώργιος Μητσόπουλος ήταν Έλληνας νομικός και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Για πολλούς είναι απίστευτο ότι χάθηκε καθώς έζησε πλήρης ημερών αθόρυβα τα τελευταία χρόνια τόσο που ξεχάστηκε από τους πρωταγωνιστές των πολυθόρυβων εκδηλώσεων.

Η wikipedia μας λέει γι'αυτόν:

Γεννήθηκε το 1912 στα Τρίκαλα και απεβίωσε στην Αθήνα την 12 Ιανουαρίου 2013. Ήταν το μοναδικό τέκνο του ηρωικού λοχαγού, πεσόντος στο Σαραντάπορο (9-10 Οκτωβρίου 1912) Γεωργίου Μητσόπουλου και της Ευφημίας (γ. Κοντοπάνου) εκ Καρπενησίου.[1] Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου έγινε και διδάκτωρ (1947) με αντικείμενο της διατριβής του περι της αναγνωριστικής αγωγής. Συνέχισε τις σπουδές του σε διάφορα γερμανικά και ιταλικά Πανεπιστήμια. Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα εκλεγόμενος το 1953 υφηγητής Πολιτικής Δικονομίας στη Νομική Σχολή Αθηνών με μονογραφία περι της πιθανολογήσεως. Το 1969 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην έδρα της Πολιτικής Δικονομίας και το 1980 αποχώρησε από το πανεπιστήμιο με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή. Το 1999 έγινε επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε προπρύτανης και πρύτανης (1975 - 1976) του πανεπιστήμιου Αθηνών. Ήταν επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Tubingen (1985), του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου (1993) και του Πανεπιστημίου Erlangen-Nurnberg (2003). Το 1987 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος το 1999.

Διετέλεσε πρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Δικονομολόγων, μέλος της Αναθεωρητικής Επιτροπής του σχεδίου νέου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (1955-1964), μέλος του Ειδικού Δικαστηρίου Αγωγών Κακοδικίας, καθώς και του Ανωτάτου Πειθαρχικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Επίσης, υπήρξε νομικός σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, ως στέλεχος και τελικώς διευθυντής του νομικού της τμήματος (1938-1978). Χρημάτισε υπηρεσιακός υφυπουργός εθνικής οικονομίας στην Κυβέρνηση Ιωάννη Θεοτόκη (1950) και υπηρεσιακός υπουργός εσωτερικών στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977) προκειμένου να αναλάβει την διενέργεια εκλογών. Τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος, με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικος (1976) και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Τιμής (1999).

Από τον γάμο του με την Άννα (γ. Αλεξιάδη) απέκτησε έναν υιό, τον Αλέξανδρο Μητσόπουλο, και μία κόρη, την Ευφημία (Έφη) Μητσοπούλου, επίσης νομικό.

Οι συνάδελφοί του μας λένε επίσης αυτά.
Για τους περισσότερους από τους νέους συναδέλφους είναι ένας άγνωστος παππούς που έφυγε ξεχασμένος και χαμένος στους απρόσιτους τοίχους της Ακαδημίας Αθηνών.
Να τον θυμόμαστε όμως γιατί ?
Προσωπικά λίγα πράγματα ξέρω γι'αυτόν. Δεν τον είχα ποτέ καθηγητή και όπως συμβαίνει με τους 'σεβάσμιους" δεν προκαλούν το γνήσιο ενδιαφέρον κανενός καθώς όλοι οι "δικοί τους" τους κολακεύουν.
Το μεγάλο δίδαγμα από τη ζωή του νομικού αυτού είναι ότι υπήρξε πολύ μεγάλη. Μετά το τέλος της καθηγητικής του καριέρας σύχναζε σε εκδηλώσεις και συνέδρια. Εγραφε και είχε γνώμη. Ξεχάστηκε εν ζωή εν τέλει όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που δεν προξενούν το ενδιαφέρον για κάποιο συνηθισμένο λόγο. Οι ματαιόδοξοι νομικοί και συνάδελφοί του έχουν πολλά να διδαχθούν από εναν άνθρωπο που τόλμησε να φύγει ξεχασμένος. Προφανώς είχε πιό ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει από το να προκαλεί την ανάμνηση και να ακούει ζωντανός επικηδείους λόγους.
Πρόσφατα μας έστειλαν πληροφορίες για ένα συνέδριο όπου φέρεται να μετέχει. Σίγουρα θα γέλασε πολύ από  κει που κάθεται ο καθηγητής για την πίστη των συναδέλφων του ότι ποτέ δεν θα χαθεί από τον κόσμο τούτο.

ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΔΟΕ

της Eλένης Tροβά - 7/11/2012 1:37:26 μμ
ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΜΙΚΑ ΝΕΑ 
Σύμφωνα με την υπ' αριθμόν 1032/2013 απόφαση του Δ' τμήματος, η επίμαχη διάταξη του νόμου 3296/2004 συνιστά σοβαρή επέμβαση σε αγαθά που προστατεύονται από το Σύνταγμα, όπως το δικαίωμα στην περιουσία και την επαγγελματική ελευθερία, καθώς όσο χρόνο διαρκεί η δέσμευση, το ελεγχόμενο πρόσωπο στερείται της δυνατότητας χρήσεως και διαθέσεως περιουσιακών του στοιχείων, και μάλιστα ρευστού χρήματος και κινητών αξιών φυλασσομένων σε πιστωτικά ιδρύματα.

Το Δ' τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματική και αντίθετη στην ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) τη νομοθεσία (ν. 3296/04 και ΠΔ 85/05) που δίνει στο ΣΔΟΕ την αρμοδιότητα για έναν τόσο σοβαρό περιορισμό της οικονομικής ελευθερίας και των περιουσιακών δικαιωμάτων, χωρίς να προσδιορίζονται προηγουμένως σαφείς προϋποθέσεις, κριτήρια αλλά και χρονικά όρια για τέτοιου είδους σοβαρές δεσμεύσεις.

Μολονότι το Δ' τμήμα ΣτΕ αναγνωρίζει ότι το μέτρο αυτό έχει ληφθεί για να υπηρετήσει σκοπούς δημοσίου συμφέροντος προκειμένου να διατηρηθούν στοιχεία που θα αποτελέσουν αντικείμενο του ελέγχου και για να διασφαλιστούν αξιώσεις και συμφέροντα του Δημοσίου, εντούτοις διαφωνεί με τον τρόπο που παραχωρείται η συγκεκριμένη «υπερεξουσία» στα χέρια των ελεγκτών του ΣΔΟΕ, καθώς με γενικές και αόριστες ρυθμίσεις επέρχεται σοβαρή επέμβαση σε αγαθά που προστατεύονται από το Σύνταγμα και το 1ο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ.

Για όσο διάστημα διαρκεί η δέσμευση -τονίζει το ΣΤΕ- ο ελεγχόμενος στερείται τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει και να διαθέσει περιουσιακά του στοιχεία και μάλιστα ρευστό χρήμα και κινητές αξίες (μετοχές κ.λπ.) που φυλάσσονται σε πιστωτικά ιδρύματα, με συνέπεια το μέτρο αυτό να περιορίζει σοβαρά τα περιουσιακά του δικαιώματα, την οικονομική και επαγγελματική του ελευθερία, δηλαδή αγαθά την προστασία των οποίων κατοχυρώνουν οι συνταγματικές διατάξεις περί ιδιοκτησίας, οικονομικής ελευθερίας κ.λπ.

Το γεγονός ότι το ΣΔΟΕ μόλις πιθανολογηθεί η διάπραξη σοβαρών οικονομικών παραβάσεων δεσμεύει περιουσιακά στοιχεία και λογαριασμούς, για να μπορούν να ικανοποιηθούν τυχόν αξιώσεις του Δημοσίου και για να επιληφθούν στη συνέχεια τα αρμόδια όργανα για την επιβολή κυρώσεων, δεν αρκεί -κατά το ΣτΕ- για να νομιμοποιήσει από συνταγματική άποψη την ρύθμιση.

Και αυτό γιατί, για να επιβληθεί ένα τόσο μέτρο, πρέπει να προβλέπονται οι προϋποθέσεις στον νόμο, με τρόπο σαφή και αντικειμενικό, σύμφωνα με τις επιταγές της αρχής του κράτους δικαίου και της αρχής της αναλογικότητας.

Ομως ο ν. 3296/04 και το ΠΔ 85/05 επιτρέπουν τη λήψη του μέτρου γενικά και αόριστα σε περιπτώσεις οικονομικού εγκλήματος, μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγής κ.λπ., αφήνοντας έτσι στο ΣΔΟΕ ευρύτατο περιθώριο διακριτικής ευχέρειας, χωρίς να καθορίζονται με σαφή και συγκεκριμένο τρόπο οι προϋποθέσεις για την επιβολή δέσμευσης σε περιουσιακά στοιχεία.

Δεν μπορεί κανείς να μην σχολιάσει θετικά αυτή την απόφαση για την τόλμη της έστω και αν ο σκοπός της νομοθετικής ρύθμισης αγιάζει τα μέσα.

ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΠΑΛΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ

 
του Βασίλη Δαφνομήλη - 7/11/2012 1:37:26 μμ
ΑΠΌ ΤΑ ΝΟΜΙΚΑ ΝΕΑ

Έντονη ανησυχία τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και στο Συμβούλιο της Ευρώπης, έχει παρατηρηθεί όσον αφορά στις πρόσφατες τροποποιήσεις που έχουν εγκριθεί από το Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας και οι οποίες κρίνονται ότι καταπνίγουν την δημοκρατία και θεμελιώδη δικαιώματα, τα οποία προασπίζουν οι προαναφερθέντες διεθνείς οργανισμοί, μέλος των οποίων αποτελεί η κεντροευρωπαϊκή χώρα. Ειδικότερα, από τις πιο ανησυχητικές αναθεωρήσεις αφορά στην δικαιοδοσία του Ουγγρικού Συνταγματικού Δικαστηρίου η οποία περιορίζεται μόνο στην κρίση επί του παραδεκτού ενός νομοσχεδίου. Με άλλα λόγια, το Συνταγματικό Δικαστήριο δεν έχει αρμοδιότητα να κρίνει την ουσία του νομοσχεδίου, δηλαδή αν αυτός παραβιάζει θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα. Επίσης, οι αποφάσεις του δικαστηρίου μπορούν να υπόκεινται σε ένδικα μέσα ενώ, επανέρχονται σε ισχύ διατάξεις που είχαν ακυρωθεί παλαιότερα από το Συνταγματικό Δικαστήριο(πριν δηλαδή την ημερομηνία κατά την οποία ψηφίστηκε το νέο Σύνταγμα της χώρας, το έτος 2012), με αποτέλεσμα να προσβάλλεται με αυτόν τον τρόπο η θεσμική του ανεξαρτησία στο συνταγματικό σκηνικό και η δικαιολογημένη εμπιστοσύνη των πολιτών. Επιπροσθέτως, εισάγονται αλλαγές που αφορούν στον ορισμό της οικογένειας, όπου άγαμα ζευγάρια με τέκνα δεν θα λογίζονται πλέον ως οικογένεια, γεγονός που οδηγεί στην απομείωση της συνταγματική τους προστασίας, ενώ αποφασίστηκε η απομάκρυνση των αστέγων από τους δημόσιους χώρους και η επιβολή ποινών φυλάκισης σε αυτούς, η άσκηση ελέγχων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και οι πολιτικές διαφημίσεις σε προεκλογικές περιόδους στην κρατική τηλεόραση.
Οι τροποποιητικές διατάξεις του Συντάγματος, οι οποίες εγκρίθηκαν από το ουγγρικό Κοινοβούλιο «εγείρουν ανησυχίες όσον αφορά την αρχή της προεξάρχουσας θέσης του δικαίου, του δικαίου της ΕΕ και των κανόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης», διαμήνυσαν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και ο γενικός γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ σε κοινή τους ανακοίνωση.

Είναι προφανές ότι οι φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι δεν χαιρέτησαν τις προαναφερθείσες αναθεωρήσεις οι οποίες βάλλουν κατά της δημοκρατίας και παραβιάζουν άρθρα της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας, και ειδικότερα το βασικό άρθρο 2 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση: «Η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, καθώς και του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες. Οι αξίες αυτές είναι κοινές στα κράτη μέλη εντός κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από τον πλουραλισμό, την απαγόρευση των διακρίσεων, την ανοχή, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών»
Παρόλα αυτά, το ευρωπαϊκό δίκαιο διαθέτοντας μηχανισμούς που διασφαλίζουν υπέρτατες ευρωπαϊκές αξίες, όπως η ελευθερία της έκφρασης και η δημοκρατία, δύναται να σώσει την πρώην κουμουνιστική χώρα από το βάλτο της παλινδρόμησης. Η προσφυγή κατά παράβασης του 258 της ΣΛΕΕ ή ακόμα και η ερμηνεία της Συνθήκης κατόπιν προδικαστικού ερωτήματος, με σκοπό τη συμμόρφωση προς την ερμηνεία που θα δώσει το Δικαστήριο της ΕΕ, θα οδηγήσουν αργά ή γρήγορα την Ουγγαρία στην κατάργηση ή την επαναδιατύπωση των νομοθετικών αλλαγών.
Μπορεί στη Χώρα μας να μην διαθέτουμε Συνταγματικό Δικαστήριο και να εικάζουμε ότι η θέσπιση του να είναι το αντίδοτο για την μνημονιακή δημοκρατία της εποχής, ωστόσο κάθε προσπάθεια αναθεώρησης του Καταστατικού μας Χάρτη, αλλά και βασικής νομοθεσίας που άπτεται της προστασίας ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων θα πρέπει να λαμβάνει χώρα με κατευθυντήρια γραμμή την προάσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας της έκφρασης και όχι στην περιστολή των τριών εξουσιών, με σκοπό να παραμείνει η εκάστοτε πολιτική εξουσία στο απυρόβλητο.

Η Καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα

Μικρό αφιέρωμα στην σημερινή εκλογή του νέου Πάπα που θέλει να είναι Προκαθήμενος των φτωχών! Είθε!

 

Κατά την ρωμαιοκαθολική εκκλησιολογία[1] η (Ρωμαϊκή) Καθολική Εκκλησία είναι θείο καθίδρυμα, έχουσα κεφαλή τον Ιησού Χριστό, στοιχούσα στη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και τηρούσα απαρασάλευτα τη δογματική διδασκαλία, το Κανονικό Δίκαιο και τις Ιερές Παραδόσεις, διοικείται δε από τον εκάστοτε Επίσκοπο Ρώμης (Πάπα) και των ευρισκόμενων σε κοινωνία με τον Πάπα επισκόπων.

Σύμφωνα με τον Καν. 100 παρ. 1 του Κώδικα Κανονικού Δικαίου (Codex Iuris Canonici) του 1917 [εφεξής “CIC/1917”], ο οποίος επαναλαμβάνεται στον Καν. 113 παρ. 1 Κώδικα Κανονικού Δικαίου (Codex Iuris Canonici) του 1983 [εφεξής “CIC/1983”], «η Καθολική Εκκλησία και η Αγία Έδρα φέρουν θείω δικαίω την ιδιότητα του νομικού προσώπου»[2]. Η άποψη αυτή ωστόσο οφείλει να είναι ενίοτε συμβατή με την κρατική νομιμότητα εφόσον οι σχέσεις διέπονται και από τα εθνικά δίκαια των κρατών. Εν απουσία διμερούς συνθήκης ή άλλης νομοθετικής ρύθμισης το ζήτημα αντιμετωπίζεται κατά τους κανόνες του ισχύοντος δικαίου της κάθε χώρας.

Κατά το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας (άρθ. 13)  η Καθολική Εκκλησία τυγχάνει πλήρους 

προστασίας ως γνωστή θρησκεία όπως και οι πιστοί της. Ως ιδρυθείσα προ της 

εισαγωγής του Αστικού Κώδικα θεωρείται νομικό πρόσωπο υπαγόμενο στο άρθ. 13 του ΕισΝΑΚ. 

Τούτο όμως ενίοτε [3] αμφισβητήθηκε και οδήγησε μέχρι και στην έκδοση

 αποφάσεων του Δικαστηρίων Δικαιωμάτων του Ανθρώπου  

Στο πλαίσιο αυτό θεωρείται ότι αποτελεί νομικό πρόσωπο sui generis. 

Τούτο υποστήριξε και η καθολική εκκλησία Χανίων ενώπιον του Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων 

του Ανθρώπου το 1997 στο πλαίσιο του άρθ. 13 ΕισΝΑΚ και της συνθήκης των Σεβρών:

Το Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου παρατήρησε ειδικά ως προς το θέμα τα ακόλουθα:

Το Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του ανθρώπου έκρινε επίσης ότι η Ελληνική Κυβέρνηση παραβιάζει το άρθ. 14 λόγω της αμφισβήτησης της φύσης της νομικής προσωπικότητας της Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος, χωρίς ωστόσο το ζήτημα αυτό να έχει επιλυθεί ορθολογικά μέχρι σήμερα. 

 

 

Οι ένδεκα Καθολικές Επισκοπές της Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος διακρίνονται στις αναγνωρισμένες και τις μη αναγνωρισμένες από το ελληνικό κράτος. Οι τελευταίες δεν αναγνωρίζονται επειδή η σύστασή τους έγινε μετά το 1830, δηλαδή μετά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου το οποίο - όπως αναφέρθηκε - αφορούσε την ελεύθερη άσκηση της θρησκευτικής λατρείας καθώς και την ισοπολιτεία των Ελλήνων Καθολικών. Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν σήμερα εκκλησιαστικές «επαρχίες» με ελάχιστους πιστούς οι οποίες έχουν επίσημη αναγνώριση, ενώ «επαρχίες» με χιλιάδες πιστούς δεν αναγνωρίζονται από το ελληνικό κράτος. Οι εκκλησιαστικές «επαρχίες» στις οποίες διαιρείται σήμερα η ελληνική Καθολική Εκκλησία είναι οι ακόλουθες:

1. Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Ιδρύθηκε το 1835 και περιλαμβάνει την Αθήνα, Πελοπόννησο και Στερεά Ελλάδα έχοντας περίπου 30.000 μέλη. Διαθέτει τρία δημοτικά σχολεία και έναν οίκο ευγηρίας. Υπάρχει έντονη παρουσία ιερομοναχικών και γυναικείων ταγμάτων που συμπαρίστανται στο ενοριακό έργο. Αρχιεπίσκοπος από το 1973 είναι ο Σεβασμιότατος Νικόλαος Φώσκολος. Πρόκειται για μη αναγνωρισμένη από το επίσημο κράτος επαρχία.

2. Αρχιεπισκοπή Ρόδου.

3. Αρχιεπισκοπή Νάξου-Τήνου.

4. Επισκοπή Χίου.

5. Αρχιεπισκοπή Κέρκυρας.

6. Αποστολικό Βικαριάτο Θεσσαλονίκης.

7. Επισκοπή Σύρου.

8. Επισκοπή Θήρας.

9. Επισκοπή Κρήτης.

10. Εξαρχία των Αρμενορύθμων Καθολικών.

11. Αποστολική Εξαρχία των Ελληνόρυθμων Καθολικών ("Ουνιτών").

Στην Εξαρχία υπάγεται και το εδώ τμήμα του γυναικείου και φιλανθρωπικού μοναχικού τάγματος των Μικρών Αδελφών του Ιησού. Έξαρχος είναι ο Σεβασμιότατος Ανάργυρος Πρίντεζης.

II. Το πρόβλημα αναγνώρισης της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Όταν το 1835 η Αγία Έδρα διόρισε τον τότε Επίσκοπο Σύρου, Λουδοβίκο Βλάγκη, ως Αποστολικό Επιτετραμένο για τις περιοχές της Ελλάδας που δεν είχαν Ιεράρχη, η ελληνική κυβέρνηση αναγνώρισε αυτή την ιδιότητά του, επεκτείνοντας έτσι σιωπηρά την ισχύ του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου στις περιοχές που δεν διέθεταν Επίσκοπο το 1830. Ωστόσο, η επανίδρυση της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Αθηνών το 1875, ως απόροια της μετανάστευσης Καθολικών κυρίως από τα νησιά στην Πρωτεύουσα, δεν αναγνωρίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση, με την αιτιολογία ότι το Πρωτόκολλο του 1830 αφορούσε μόνο τις μέχρι τότε υφιστάμενες Καθολικές επαρχίες.

Μέχρι σήμερα, θέμα έχει επίσης ανακύψει και με τον τίτλο που μπορεί να χρησιμοποιεί ο Καθολικός Ιεράρχης της Αθήνας, αφού «Αρχιεπίσκοπος Αθηνών», σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία, καλείται μόνον ο Ορθόδοξος Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τα προβλήματα αυτά συνεχίζουν να παραμένουν άλυτα και κατά συνέπεια ενώ από τη μια η Καθολική Αρχιεπισκοπή Αθηνών και ο Επίσκοπος δεν τυγχάνουν νομικής αναγνώρισης, από την άλλη το επίσημο κράτος αναγνωρίζει τις Καθολικές ενορίες της Αθήνας και τους διοριζόμενους από τον Επίσκοπο εφημέριους.

ΙΙΙ. Η Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας στην Ελλάδα

Η Ιερά Σύνοδος ιδρύθηκε το 1965, ενώ το τελευταίο Καταστατικό της εγκρίθηκε από την Αγία Έδρα το 1983 αφού προσαρμόστηκε στο Νέο Κώδικα Κανονικού Δικαίου της Καθολικής Εκκλησίας. Αποτελεί το ανώτερο διοικητικό όργανο και συνέρχεται σε τακτικές συναντήσεις ανά εξάμηνο. Τα μέλη της είναι έξι: τρεις Αρχιεπίσκοποι, ένας Επίσκοπος και δύο Έξαρχοι (ο ένας είναι τιτουλάριος Επίσκοπος), όλοι Έλληνες πολίτες. Οι Ιεράρχες διορίζονται από την Αγία Έδρα ύστερα από πρόταση της τοπικής Συνόδου της Ιεραρχίας. Ο Πρόεδρος της Συνόδου εκλέγεται ανά τριετία. Τα μέλη δεν είναι ισόβια, παραιτούνται και αντικαθίστανται με τη συμπλήρωση του εβδομηκοστού πέμπτου έτους της ηλικίας τους.

Τα βασικά όργανα της Ιεράς Συνόδου, στα οποία προΐσταται Ιεράρχης και μετέχουν ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί, είναι:

- Νομικό Συμβούλιο.

- Εκκλησιαστικά Δικαστήρια πρώτου και δεύτερου βαθμού, που ασχολούνται με τις ακυρώσεις γάμων, εφόσον η Καθολική Εκκλησία δεν δέχεται το διαζύγιο.

- Επιτροπές για: α) την Κατήχηση, β) τη Λειτουργική, γ) την Ποιμαντική του Τουρισμού δ) τη Νεολαία, ε) την Κοινωνική Συμπαράσταση (η οργάνωση ΚΑΡΙΤΑΣ), στ) τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (το Ποντιφικό Συμβούλιο "Δικαιοσύνη και Ειρήνη").

Το καθεστώς της καθολικής εκκλησίας δημιούργησε μακραίωνη αμφισβήτηση η οποία σήμερα έχει λήξει εν μέρει μετά την έκδοση της απόφασης του Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Αναλυτικά:

Η Συνθήκη των Σεβρών της 10^ης Αυγούστου 1920 «περί προστασίας των εν Ελλάδι Μειονοτήτων», το οποίο διατηρήθηκε σε ισχύ με τη προσαρτηθέν στη Συνθήκη της Λωζάννης της 24^ης Ιουλίου 1923 16^ο Πρωτόκολλο[4], κυρώθηκε με το Ν.Δ. της 29^ης Σεπτεμβρίου/30^ης Οκτωβρίου 1923 «Περί κυρώσεως της εν Σέβραις υπογραφείσης υπογραφείσης Συνθήκης περί προστασίας των εν Ελλάδι μειονοτήτων» (ΦΕΚ 311 Α΄). Στο προοίμιο της αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι:

«η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία, αναγνωρίζουσαι ότι δυνάμει της παρούσης Συνθήκης η Ελλάς αναλαμβάνει διά την διατήρησιν των θρησκευτικών ελευθεριών υποχρεώσεις υπό την εγγύησιν της Κοινωνίας των Εθνών, παραιτούνται, το κατ’ αυτάς, του δικαιώματος όπερ είχεν αναγνωρισθή αυταίς διά του υπ’ αριθ. 3 Πρωτοκόλλου της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου της 3 Φεβρουαρίου 1923 (ν.ημ.), προς εξασφάλισιν της προστασίας των θρησκευτικών ελευθεριών»

Περαιτέρω, στο άρθρο 8 του ως άνω κυρωθέντος Πρωτοκόλλου ορίζονται τα ακόλουθα:

«Οι υπήκοοι έλληνες, οίτινες ανήκουσιν εις εθνικάς, θρησκευτικάς ή γλωσσικάς μειονότητας, θα απολαύωσι νομικώς και πραγματικώς της αυτής προστασίας και των αυτών εγγυήσεων, ων απολαύουσιν οι άλλοι υπήκοοι έλληνες. Θα έχωσιν ιδίως ίσον δικαίωμα να συνιστώσι, διευθύνωσι και ελέγχωσιν, ιδίαις δαπάναις, φιλανθρωπικά θρησκευτικά ή κοινωφελή ιδρύματα, σχολεία και άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, μετά του δικαιώματος να ποιώνται ελευθέρως χρήσιν της ιδίας αυτών γλώσσης και να τελώσιν ελευθέρως τα της θρησκείας των εν αυτοίς».

Οι διατάξεις της ανωτέρω Συνθήκης των Σεβρών κατήργησαν το Γ΄ Πρωτόκολλο του 1830 και τις διατάξεις της Συνθήκης του Λονδίνου περί ενώσεως των Ιονίων Νήσων[5]. Ομοίως, και ο ΑΠ καταφάσκει την μέχρι της ενάρξεως της ισχύος της Συνθήκης των Σεβρών ισχύ του από 3 Φεβρουαρίου 1830 Γ΄ Πρωτοκόλλου[6].

Η Συνθήκη των Σεβρών επιζεί ως εσωτερικός νόμος της Ελλάδος, σε όση όμως έκταση το περιεχόμενό της καλύπτεται από την πολύ ευρύτερη ΕΣΔΑ, η οποία διασφαλίζει τη θρησκευτική ελευθερία σε όλα τα πρόσωπα και όχι ειδικά στις μειονότητες, καταργήθηκε από το μεταγενέστερο κείμενο που αποβλέπει στον ίδιο σκοπό.

Κατά της αποφάσεως αυτής προσέφυγε ενώπιον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου ο Ρωμαιοκαθολικός Επίσκοπος Σύρου και Αποστολικός Τοποτηρητής Κρήτης κ. Φραγκίσκος Παπαμανώλης. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (εφεξής «ΕΔΔΑ»), όταν η υπόθεση κατέληξε σε αυτό, έκρινε ότι η νομική προσωπικότητα της Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας και των ενοριακών εκκλησιών δεν είχε ποτέ αμφισβητηθεί από τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους, ούτε από τις διοικητικές αρχές ούτε από τα δικαστήρια[7]. Εξάλλου, το ΕΔΔΑ συμπέρανε οι εκκλησίες αυτές είχαν αποκτήσει, χρησιμοποιήσει και μεταβιβάσει ελεύθερα κινητά και ακίνητα πράγματα, είχαν συνάψει συμβάσεις και είχαν συμμετάσχει σε συναλλαγές κυρίως συμβολαιογραφικές, των οποίων η εγκυρότητα αναγνωρίσθηκε πάντοτε, ενώ στο φορολογικό επίπεδο είχαν τύχει των προβλεπόμενων απαλλαγών από τη νομοθεσία περί φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και μη κερδοσκοπικών σωματείων[8]. Κατά το ΕΔΔΑ, «η πάγια νομολογία και διοικητική πρακτική δημιούργησαν, με το πέρασμα των χρόνων, μία νομική ασφάλεια, τόσο επί περιουσιακών ζητημάτων όσο και σε ό, τι αφορά το θέμα της εκπροσώπησης ενώπιον της δικαιοσύνης των διαφόρων καθολικών ενοριακών εκκλησιών, και στην οποία η αιτούσα εκκλησία μπορούσε βάσιμα να υπολογίζει»[9]. Στο επιχείρημα της Ελληνικής Κυβερνήσεως ότι η Καθολική Εκκλησία Χανίων (συνεπώς και τα λοιπά μορφώματα της Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος) θα μπορούσε να αποκτήσει νομική προσωπικότητα ή να συγκροτηθεί σε ένωση προσώπων, προκειμένου να αποκτήσει ικανότητα διαδίκου κατ’ άρθρο 62 ΚΠολΔ, το ΕΔΔΑ αντέτεινε τις δυσκολίες προσαρμογής της Εκκλησίας σε αυτή την νομική μορφή και τα ενδεχόμενα διαδικαστικά προβλήματα ενόψει μελλοντικής αντιδικίας, καθώς, όπως δέχθηκε το ΕΔΔΑ, η καθυστερημένη τήρηση της εσωτερικής νομοθεσίας θα κινδύνευε να ερμηνευθεί ως ομολογία ακυρότητας των παρελθουσών αναρίθμητων δικαιοπραξιών, ενώ και η μεταβίβαση των περιουσιακών στοιχείων σε νεοπαγές νομικό πρόσωπο που θα υποκαθιστούσε την Εκκλησία θα ήταν προβληματική[10]. 

Κατά συνέπεια η Καθολική Εκκλησία σήμερα είναι sui generis ημεδαπό νομικό πρόσωπο που ενεργεί νόμιμα στην Ελλάδα σύμφωνα με το άρθ. 13 του ΕισΝΑΚ και το Κανονικό δίκαιο της Καθολικής Εκκλησίας,  χωρίς ωστόσο να έχει επιλυθεί η ακριβής νομική του φύση και να είναι αποσαφηνισμένη η έκταση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών της[11].

---

[1] Σαλάχας (1978)

[2] Can. 100 — § 1. «Catholica Ecclesia et Apostolica Sedes, moralis personae rationem habent ex ipsa ordinatione divina.

[3]   ΑΠ  360/1994.

[4] Άρθρο 1 περ. 11 του Ν.Δ/τος της 25^ης Αυγούστου 1923 «Περί κυρώσεως της εν Λωζάνη συνομολογηθείσης Συνθήκης περί Ειρήνης» (ΦΕΚ 238 Α΄).

[5] Α. Σβώλου – Γ. Βλάχου, Το Σύνταγμα […], όπ.π., σελ. 80-81.

[6] Έτσι και Μ. Φρέρης, Παρατηρήσεις, Ι, στην Απόφαση ΑΠ 360/1994 σε Κέντρο Δικανικών Μελετών, Η θρησκευτική ελευθερία  (επιμ. Κ.Ε.Μπέη), Εκδόσεις Eunomia, Αθήνα 1997, σελ. 436 επ. 437.

[7] Σκέψη 39.

[8] Σκέψη 39.

[9] Αυτόθι, σκέψη 39.

[10] Αυτόθι, σκέψη 40.

[11] Βλ και ΝΣΚ 192/1991 με αναλυτική αναφορά