Ολοι σήμερα και χθες μιλάνε για τον πρωτοδίκη δικαστή τέρας που πρόσφερε τις υπηρεσίες του στη διοικητική δικαιοσύνη, αν δεν κάνω λάθος. Για την τύχη που του επιφύλαξε το δικαστικό σύστημα και ο τύπος, για το γεγονός ότι δίκαζε μετά από ποινή 13 ετών, ότι κατ'έφεση η ποινή του έγινε μόνο 6 χρόνια αφού για να δώσει παγωτό στο παιδάκι του απαιτούσε όπως λένε τα δημοσιεύματα στοματικό έρωτα. Ο λόγος για τον οποίο αξίζει να μην πει κανείς ούτε το όνομά του είναι ΦΥΣΙΚΑ η προστασία του παιδιού.Η παιδική ενδοοικογενειακή κακοποίηση σε πρώτη ζήτηση.
Αξίζει όμως να μιλήσουμε για το θέμα της παιδεραστίας και του γεγονότος ότι παρά τα ελεύθερα ήθη των καιρών ανθεί ακόμη στις οικογένειες που κατοικούν σε πόλεις. Οχι στα χωριά όπου ερωτοτροπείς με την κατσίκα και φυσικά με τα παιδιά του γείτονα ή και τα δικά σου. Οχι από αμορφωσιά ή ανάγκη. Αλλά από βίτσιο.
Και φυσικά το βίτσιο δεν γνωρίζει επαγγέλματα. Συχνά μάλιστα αυτό που το έχει προτιμά επαγγέλματα που τον φέρουν κοντά στα θύματά του.
Πληροφορίες μπορεί να βρει κανείς πολλές και παραδείγματα και ονόματα. Ποιό γνωστότερο όμως από αυτό των καθολικών ιερέων? Αγαμοι, υπεύθυνοι σχολείων με την άφεση των αμαρτιών σε πρώτη ζήτηση. Ο Συνήγορος του παιδιού τοποθετείται. Συμβολικά ιδίως.
Η παιδική κακοποίηση είναι ένα σύγχρονο γεγονός που πρέπει να αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο. Η παιδική κακοποίηση είναι διαδεδομένη και μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε κουλτούρα, εθνικότητα και κοινωνική τάξη. Μπορεί να έχει τη μορφή σωματικής, συναισθηματικής, λεκτικής ή σεξουαλική κακοποίησης. Κακοποίηση είναι επίσης και η παραμέληση του παιδιού που ενδέχεται να έχει τα ίδια αποτελέσματα με τις άλλες μορφές κακοποίησης,δηλαδή από τραυματισμούς έως και το θάνατο. Τόσα και τόσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί.
Ο κακοποιών τα παιδιά είναι ο "ήρωας" της παιδικής κακοποίησης. Σήμερα ακούγεται ότι είναι δικαστής. Αλλοτε ιερέας. Αλλοτε δάσκαλος, όπως αυτός που έβαλε τέλος στη ζωή του στο Ρέθυμνο. Ας μην παραξενεύει η στολή του. Το θύμα πάλι είναι ένα νέο κοινωνικό απόκτημα: το παιδί! το παιδί που δεν ήταν πάντα αυτό που σήμερα πιστεύουμε ότι είναι στο δυτικό κόσμο.
Το σπάσιμο της σιωπής όμως μας παραξενεύει θετικά. Ξεκινώντας από τη μητέρα που συνήθως σωπαίνει. Από τον περίγυρο που συνήθως καλύπτει. Από το θύμα που παραμένει θύμα διαβίου πιστεύοντας πως φταίει. Το παιδί θύμα που δεν ξέρει τι σημαίνει παιδί, παιδική ηλικία, γονιός, που μόνον αγωνιά.
Το σπάσιμο της σιωπής είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της παιδικής κακοποίησης. Αυτή είναι όμως και η μεγάλη δυσκολία της.
Καθώς όταν πούμε ονόματα σημαδεύουμε και τα παιδιά! υπάρχει τρόπος, υπάρχει αγώνας.
Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο νομίζουμε αν και δεν μας αρέσει να το σκεπτόμαστε. Και φυσικά πρέπει να θυμόμαστε οτι τα μεγαλύτερα θύματα είναι αυτά που ανήκουν σε "σοβαρές" και ευπρεπείς οικογένειες. Σε ευκατάστατους γονείς. Εκεί που κανείς δεν πλησιάζει. Εκεί που ο σεβασμός είναι αυτονόητος. Το μεγάλο αυτό κακό δεν γνωρίζει κοινωνικές τάξεις αλλά η αποκάλυψή του εντοπίζεται κυρίως στους θύτες που μπορούμε να καταδώσουμε αζημίως. Στοιχεία μπορούμε να βρούμε αρκετά.Μια πρώτη γεύση νομολογίας εδώ. Είναι όμως άχαρα τα θέματα για τους νομικούς. Χωρίς κέρδος αλλά και αν ο πελάτης κατηγορείται γίνεσαι σιχαμένος όσο και εκείνος. Γιατί στο θέμα αυτό ο κόσμος αγριεύει τόσο που προβληματίζεται κανείς. Ισως γιατί αφορά πολύ περισσότερους από όσους νομίζουμε. Ισως γιατί οι πολλοί δεν θυμούνται καλά.
Οι άλλοι πάλι οι ισχυροί ούτε που αγγίζονται.
Και τα παιδιά υπομένουν σιωπηλά. Η αποκάλυψη μπορεί να είναι μια νέα κακοποίση. Μπορεί να είναι και η λύτρωση. Με αφορμή το δικαστή των ημερών ας σκεφθούμε το παιδί του. Ισως το ότι δεν δόθηκε το όνομά του να ήταν για το συμφέρον του παιδιού. Ισως ήδη να ειπώθηκαν πολλά. Ισως η οργή μας πρέπει να σκεφθεί το παιδί το οποίο πλέον διαβάζει και σίγουρα κάποτε θα μάθει πώς όλοι μα όλοι ΗΞΕΡΑΝ.
Επίσης μέσα στο θυμό μας πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτό το παιδί όπως και κάθε θύμα ενδοοικογενειακής βίας θα συνεχίσει να έχει αυτόν τον άνθρωπο γονέα. Για πάντα. Και συχνά θα εύχεται να μην είχε γεννηθεί ποτέ. Ολοι μας με κάποιο τρόπο θα πρέπει λοιπόν να θυμίσουμε στο παιδί αυτό, και σε κάθε παιδί που βιώνει τέτοιες εμπειρίες ότι έκανε άριστα που γεννήθηκε και το θέλουμε μαζί μας στην κοινωνία που δημιουργούμε. Οτι είναι ευπρόσδεκτο και αγαπητό. Και ότι με κάποιο τρόπο το κενό της αποδοχής και της αγάπης, το κενό του τραύματος ίσως πληρωθεί. Αυτός είναι ο κύριος ρόλος μας σε σχέση με την απονομή δικαιοσύνης όσο και αν η "αηδία" που προκαλούν αυτά τα θέματα οδηγεί σε απέχθεια και απομάκρυνση. Τα αναθέματα επιβεβαιώνουν "τα όσα έχουμε ξεχάσει" με τρόπο πολιτισμένο. Την ροζ κανονικότητα που νομίζουμε ότι έχουμε βιώσει. Την κοινωνική βεβαιότητα ότι όλα πάνε καλά και ότι "αυτοί" είναι εξαιρέσεις. Γι'αυτή την αποκάλυψη ποιός θα μας μιλήσει τάχα?
Σήμερα ζητάμε ονόματα! θα είμαστε όμως παρόντες στη ζωή των θυμάτων? Σήμερα δηλώνουμε αηδία και αποστροφή. Θα είμαστε όμως εδώ να αποδεχθούμε το θύμα?
και ίσως ακόμη περισσότερο: θα κατανοήσουμε ποτέ ότι και ο θύτης νοσεί βαρύτατα?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου