Εφυγε λοιπόν και ο καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου. Μετά τον Γιώργο Βολουδάκη, τον Γιάννη Αναστόπουλο το δημόσιο δίκαιο χάνει άλλο ένα νέο στέλεχος με σημαντική διαδρομή. Το Πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια χάνει πολλούς νέους επιστήμονες ενώ τα παλιά χρόνια ήταν γνωστό ότι η δικαίωση του καθηγητή του χάριζε μακροβιότητα όπως συμβαίνει σε πολλούς "πρυτάνεις" των πανεπιστημιακών πραγμάτων που διάγουν μακρό βίο.
Ο θάνατος νέων ανθρώπων είναι πάντα οδυνηρός!
Στη σύζυγο και το γιό του θερμά συλλύπητήρια.
3 σχόλια:
Θυμίζω τον Στέλιο τον Κουσούλη και το Φελουτζή του ποινικού. Η ακαδημαϊκή δουλειά είναι άσχημη δουλειά κυρίως τα άγχη που τραβάς για να κάνεις κάτι. Χάνουμε κόσμο άδικα και αυτό με προβληματίζει.
Nικόλα αυτοί ήταν ακόμη νεώτεροι. Πράγματι έχει κανείς πολλά να σκεφθεί για τη ζωή με αρκετό νόημα ώστε να σε κρατά ζωντάνό. Παλιότερα έλεγαν πως οι καθηγητές και οι παπάδες ζούσαν πολύ γιατί τους σέβονταν και τους υπολόγιζαν. Γιατί δεν όφειλαν να αποσυρθούν. Σήμερα ακούω το ίδιο στατιστικό φαινόμενο μόνο για τις γυναίκες που κάνουν παιδιά μετά τα σαράντα. Νομίζω ότι οφείλουμε στους εαυτούς μας να βρούμε λόγους ζωής.
Νάναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!
Ήταν αγαπητός άνθρωπος!
Κι αυτό μετράει!...
Δημοσίευση σχολίου