Της φυλακής τα σίδερα ήταν για τους λεβέντες!

Κάποτε ίσχυε το ως άνω ρητό αλλά με "είναι" αντί για "ήταν". Μετά περάσαμε σε προβληματισμούς για το σωφρονιστικό σύστημα για το νόημα της φυλάκισης του εγκλισμού εν γένει: surveiller et punir... κοκ. Στη συνέχεια προβληματισθήκαμε για το κατά πόσον οι φυλακές ιδιωτικοποιούνται. Στην Ελλάδα ιδρύθηκε πάντως η Θέμις Κατασκευαστική ΑΕ και ανέθεσε την κατασκευή φυλακών προβληματιζόμενη παράλληλα για το κατά πόσον ιδιωτικοποιούνται. Εσχάτως τις στολίσαμε με συντμίσεις τύπου ΣΔΙΤ, PPP κλπ. Στο τέλος του 2008 τις αδειάσαμε διότι δεν χωρούσαν κόσμο και δεν προλαβαίναμε να χτίσουμε καινούργιες.

Εν τω μεταξύ ο κ. Παλαιοκώστας τις επισκέπτεται τακτικά και φεύγει με το ελικόπτερό του σε άγνωστη κατεύθυνση κρατώντας και τα εκατομμύρια ευρώ του απαχθέντος κ. Μυλωνά.

Ακούγοντας χθες τηλεοπτική εκπομπή μέχρι και ο Αδωνις φάνηκε λογικός. Σε διαγωνισμό γελοιότητας να είχαμε κατέβει ως χώρα δύσκολα θα επιτυγχάναμε ανάλογο σκορ. Διότι στο ζήτημα αυτό δεν ειμεθα trend. Ο κύριος Ομπάμα ο μελαμψός γόης από τις χώρες της παγκοσμιοποίησης εκλέγεται με στόχο να κλείσει το Γκουαντάναμο. Και το κάνει (λέει τουλάχιστον). Για το θέμα λοιπόν των φυλακών και τον τρόπο που το διερχόμαστε δεν μας φταίνε οι Αμερικάνοι.

Η ασφάλεια του πολίτη στο προσκήνιο λοιπόν! Ησυχία, τάξη και ασφάλεια το αίτημα του σύγχρονου καιρού δικαιολογημένα ίσως για κάποιους όταν η πόλη καίγεται χωρίς έλεγχο, όταν τα καταστήματα ληστεύονται χωρίς αστυνομία, όταν τα ναρκωτικά πωλούνται ελεύθερα μπροστά στα μάτια των ειδικών δυνάμεων και της αστυνομίας του Υπουργού Πολιτισμού στη Στουρνάρη και αλλού, όταν οι πάσης φύσεως παλαιοκώστες αποδρούν ανενόχλητοι ενώ οι ασφαλιστικές εταιρίες ασφαλίζουν πλέον και για λίτρα απαγωγών... Η τρομοκρατία επανέρχεται ζωηρή και απειλεί την Κηφισιά επιτρέποντας στα Εξάρχεια να χάσουν το μονοπώλιο της γοητείας του φόβου. Παιδιά σκοτώνονται στο δρόμο από την αστυνομία η οποία είναι έντονα απασχολημένη μαζί τους όπως και με τους λαθρομετανάστες τους οποίους συλλαμβάνει ανεξαιρέτως ιδίως αν απλώς πεινούν... Οι Υπουργοί Δικαιοσύνης δηλώνουν..., οι δημοσιογράφοι και οι έγκριτοι συνάδελφοι συνομιλούν τηλεοπτικά, ω ναι το θέαμα έχει δράση και πάθος. Πού να βρεθεί άλλη Τσέκου με τις πεοληξίες της που την οδήγησαν σε πολύμηνη προφυλάκιση. Διότι σε αυτή τη χώρα το μόνο έγκλημα που φυλακίζεται και πατάσσεται είναι η πεοληξία. Θα μου πείτε τίνος! άμα είναι τόοοοοοσο χάλια ο προς ον καλά να πάθει να φυλακισθεί. Ας διάλεγε καλύτερα.

Κάποτε βεβαίως της φυλακής τα σίδερα αφορούσαν λεβέντες. Τους τραγουδούσαμε μάλιστα όπως και το καράβι από την Περσία. Διότι έπαιρναν ρίσκο για την παρανομία τους. Διότι κινδύνευαν και πλήρωναν. Και συχνά οι ίδιοι οι παράνομοι ήταν και επαναστάτες. Οπως ήταν οι αρματωλοί και οι κλέφτες. Αμφισβητούσαν την εξουσία και την πλήγωναν στο μαλακό υπογάστριο. Τα ίδια όπλα έκαναν και πόλεμο.

Σήμερα όχι. Σήμερα όλα μοιάζουν κομμάτια ενός χαζού σεναρίου τηλεοπτικού σήριαλ όπου απλά κάτι πρέπει να γίνει για να εξάψει την τηλεθέαση και να δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Σήμερα και στη φυλακή καθόταν μια κακομοίρα που περίμενε διορισμό στα 35 της προβαίνοντας σε απονενοημένα προς τερατώδεις ΓΓ παρατάσσοντας τα πτυχία της και τα παθήματά της σε καθημερινές εφημερίδες. Επίσης η φυλακή είναι προσωρινή διαμονή για να κάνουν γνωριμίες επιτυχημένοι δικηγόροι που στη συνέχεια και χωρίς καμία συνέπεια αναλαμβάνουν τους συγκρατούμενούς τους ως συνήγοροι... Στη φυλακή επίσης κάθονται για λίγο και μερικοί ιερείς που εμπλέκονται σε κυκλώματα προς τούτο φαίνεται και τα θαύματα που λαμβάνουν χώρα εντός των κελιών από τα πολλά θυμιατιστήρια και τις προσευχές.

Στις φυλακές βρίσκονται επίσης ερωτικοί δράκοι και πιθανώς απομεινάρια των απριλιανών ...

Στο κρίσιμο ερώτημα που απομένει για το πού συχνάζουν πλέον οι λεβέντες με δυσκολία έχω κάτι να εισηγηθώ. Πιθανό να περιμένουν κάποια αφορμή για να ξυπνήσουν από το λήθαργο που τους έριξε η συγκυρία. Πιθανό να μην υπάρχουν πιά. Πιθανό να εργάζονται κάπως να θρέψουν τα παιδιά τους. Σίγουρα δεν είναι στα σίδερα της φυλακής ούτε στους θώκους της εξουσίας.

Ισως ένας λεβέντης να φανεί αδέρφια? ...

Αλλά όχι, τους τελευταίους που είχαμε τους εθίσαμε να συνταξιοδοτούνται. Τους ανταμοίψαμε με μικρές συντάξεις τους αντιστασιακούς μας. Γιατί λοιπόν να αντισταθείς πιά?

Η χώρα μας είναι η πατρίδα του εθισμένου σε συντάξεις ήρωα. Η χώρα των αποδεκατισμένων ψυχών. Η χώρα του υποταγμένου φρονήματος έναντι ασήμαντων διορισμών.

Η χώρα της δημοσιουπαλληλίας της λεβεντιάς και στηνκαλύτερη περίπτωση της συνταξιοδότησής της.

Περί επιστημονικών εταιριών

Η σωματειακή οργάνωση κατά παράδοση έχει προσφέρει αρκετές επιστημονικές εταιρίες και στη χώρα όπως άλλωστε συμβαίνει διεθνώς. Η νομική επιστήμη μάλιστα γνωρίζει πολλές ενώσεις προσώπων οι οποίες στοχεύουν στην προάσπιση επιστημονικών συμφερόντων και ανάδειξη σκοπών. Κάποιες επιστημονικές εταιρίες μάλιστα διακρίνονται για το έργο τους και την οργάνωση συνεδρίων, την ανταλλαγή απόψεων και την προώθηση του διαλόγου.

Φυσικά παράλληλα ικανοποιούνται και άλλοι στόχοι όπως είναι η κοινωνικότητα, οι παρέες, οι μικροί κύκλοι προσώπων αλλά και επαγγελματικά συμφέροντα ενίοτε ή και πολιτικά. Ολα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι και στον καθένα εναπόκειται να δώσει το στίγμα της ζωής του μέσα από τις ενώσεις προσώπων επιστημονικού χαρακτήρα.

Το πλέον επώδυνο είναι όμως η ανάδειξη κάποιων αστικών μη κερδοσκοπικών εταιριών ως τομέων προβολής προσωπικών συμφερόντων (αβέβαιης απόχρωσης και γεύσης) σε συνδυασμό με τις επιδοτήσεις από ποικίλους πόρους. Οταν μάλιστα γίνεται λόγος για ΜΚΟ πρέπει κανείς να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός.

Είναι κρίμα που οι επιστημονικές εταιρίες με παράδοση σιγούν ή ανακυκλώνουν τα ίδια πρόσωπα και θέσεις. Είναι κρίμα που δεν καλύπτουν τα κενά της πτωχής μας κοινότητας η οποία με ελάχιστη ώθηση αποδίδει τα μέγιστα. Η μικρή μου εμπειρία το επιβεβαιώνει: λίγο η αγάπη μου για τον αθλητισμό έδωσε δυό συνέδρια με εξαιρετικές συμμετοχές με εκδόσεις που ακολούθησαν και με πρόσωπα τα οποία με την αφορμή αυτή έστησαν ένα ξεκίνημα στην επιστήμη. Μιλάω για τους αγαπητούς φίλους των Εφαρμογών Δημοσίου Δικαίου και φυσικά για την Ελληνική Εταιρία Δικαίου Περιβάλλοντος. Η αγάπη μου για τα πολιτιστικά αγαθά συνέτεινε στην οργάνωση ενός σπουδαίου συνεδρίου με δημοσιευμένες εισηγήσεις με συμμετοχή άριστων ομιλητών σε εντελώς προτότυπο θέμα που ήταν ο νέος (τότε) αρχαιολογικός νόμος. Το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟY κάλυψε θεσμικά την εκδήλωση και στέγασε τον επιστημονικό αυτό διάλογο. Οι εμπειρίες αυτές δεν ήταν οι μόνες. Απέδειξαν όμως ότι αν κανείς αντέχει το διάλογο και τους άξιους συναδέλφους μπορεί να κάνει το καλύτερο χωρίς δεκάρα κόστος (προσωπικά δεν εισέπραξα ποτέ ούτε ευρώ από όλα αυτά) όπως και οι λοιποί ομιλητές, να προκαλέσει ερεθίσματα και να αποδείξει ότι η επιστήμη μας έχει το επίπεδο που θα ζήλευαν τα καλύτερα επιστημονικά κέντρα στον κόσμο.

Εχω συμμετάσχει όμως και σε εκδηλώσεις που μοναδικό στόχο έχουν την προβολή ενός προσώπου, θεσμού ή αιτήματος. Η οποία πάντα δεν είναι επιστημονική. Από αφέλεια ή ματαιοδοξία κάποτε. Σήμερα προσπαθώ να προσέχω τα κίνητρα των επιστημονικών οργανώσεων που δεν είναι πάντα οι γνωστότερες.

Σήμερα που αποχαιρετούμε το Γιώργο Παπαδημητρίου πρωτεργάτη της Νόμος και Φύση αισθάνομαι την ανάγκη να θυμηθώ τη σημασία του επιστημονικού διαλόγου. Το πόσα πολλά μπορεί να σημάνει για τους νέους. Το πόσο κέφι μπορεί να χαρίσει στους πρεσβύτερους. Και φυσικά πόσα λάθη να γίνουν στη διαδρομή... που οφείλουμε να διορθώνουμε.

Η σημασία του επιστημονικού διαλόγου είναι τεράστια: εφόσον όμως μπορείς να τον αντέξεις!

Απαιτεί σεβασμό και κέφι. Απαιτεί και ολίγη ανιδιοτέλεια την οποία έχουν ελάχιστοι μερακλήδες και όσοι δεν έχουν το χρήμα απόλυτη ανάγκη...Απαιτεί τέλος και γνώση του αντικειμένου που θεωρεί ότι υπηρετεί ο διάλογος. Αν και αυτό το θεωρώ λιγώτερο σημαντικό. Διότι όποιος μπορεί να διαβάσει και έχει ανησυχίες την κατακτά με λιγώτερη ή περισσότερη προσπάθεια.

Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο?

Υποθέτω την είδηση την μάθαμε όλοι. Ομάδα αγνώστων εισέβαλε χθες στον κτίριο «Κωστής Παλαμάς» του Πανεπιστημίου Αθηνών και ξυλοκόπησε τον καθηγητή Γιάννη Πανούση αφου του πέταξαν γιαούρτια, ο οποίος ήταν ομιλητής σε εκδήλωση. Ο κ Πανούσης διακομίστηκε τραυματισμένος στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Ευτυχώς είναι πιά σπίτι του.

Ο ΔΣΑ όπως μας λέει η Καθημερινή καταδίκασε τη βάναυση επίθεση και διάφοροι σχολιαστές και μπλόγκερς αναφέρονται στο θέμα σήμερα. Στο διαδίκτυο ακούστηκε και η άλλη άποψη, αλλά ακόμη δεν έχω αντιληφθεί με σιγουριά αν η υπόθεση ήταν ωμή βία ή ομελέτα... Δεν έχω καταλάβει αν το πρόβλημα ήταν η επανένταξη των φυλακισμένων και τα της διεύθυνσης των φυλακών ή οι θέσεις του για τη συνεργασία των αριστερών κομμάτων.Και γιατί άλλωστε? Θα μπορούσα από τη θέση αυτή να υποψιαστώ ότι τα γεγονότα προκάλεσαν θυμωμένοι Πναθηναϊκοί γνωστού όντος ότι ο Γιάννης Πανούσης είναι Ολυμπιακός δηλωμένος.

Σε όλες τις εκδοχές η απαξίωση του προσώπου είναι φανερή. Γιατί τάχα?

Ο Γιάννης Πανούσης είναι το δίχως άλλο αμφιλεγόμενο πρόσωπο υπό την έννοια ότι δεν μπορούμε με ευκολία να τον τοποθετήσουμε στα κουτάκια όπως συνήθως συμβαίνει. Μπλέκεται σε όλα, χάνει και κερδίζει, διαφωνεί και τοποθετείται, το μόνο που δεν μπορείς να του αρνηθείς είναι την άποψη.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο σφάλμα του, δεδομένης της διαδρομής του. Διότι άνθρωπος με κομματικές καταβολές, με άκρες στο κατεστημένο μιας εποχής, εντεταγμένος στο ακαδημαϊκό σύστημα, τα ΜΜΕ, τη δικηγορία, τι θέλει και κοιτάζει τη θάλασσα?

Διότι και τη θάλασσα κοιτάζει ο Γιάννης Πανούσης και τη φύση και τα ωραία κορίτσια...

Είναι δυνατό ένας άνθρωπος του συστήματος και της πολιτικής να έχει άποψη? Να διαφωνεί και να τσακώνεται? Και μάλιστα η διαφωνία του να μην είναι προσυμφωνημένη?

Να διατηρεί τηλεθέαση και να αρέσει και στη μητέρα μου που τον ακούει στο ραδιόφωνο χωρίς να συντάσσεται μαζί του πολιτικά?

Είναι δυνατό κανείς να μιλά με ειλικρίνια και να έχει θέσεις ακόμη και αν όλοι οι δικοί του (πανεπιστημιακοί, παρέες, πολιτικοί, δικηγόροι κλπ) τον θεωρούν περίεργο? Φυσικά το ερώτημα είναι ρητορικό. Διότι ο Γιάννης Πανούσης έχει και πολλούς φίλους.

Μετά το χθεσινό επισόδειο πάντως το ερώτημα παραμένει: πόσο δικαιούται κανείς να έχει άποψη σήμερα? και όταν λέμε άποψη ενοούμε φυσικά δική του άποψη... ότι να είναι his masters voice...

Του ευχόμαστε περαστικά και ελπίζουμε το ξύλο που μέχρι σήμερα έτρωγαν μετανάστες και φοιτητές να βρει το σωστό δρόμο προς τους πισινούς που αρμόζει. Γιατί αδέρφια κουκουλοφόροι ο Πανούσης το ξύλο σήμερα αύριο θα το διασκεδάσει και θα το διηγείται με μπρίο... να είστε σίγουροι.

Καλό ταξείδι Γιώργο Παπαδημητρίου

Εφυγε λοιπόν και ο καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου. Μετά τον Γιώργο Βολουδάκη, τον Γιάννη Αναστόπουλο το δημόσιο δίκαιο χάνει άλλο ένα νέο στέλεχος με σημαντική διαδρομή. Το Πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια χάνει πολλούς νέους επιστήμονες ενώ τα παλιά χρόνια ήταν γνωστό ότι η δικαίωση του καθηγητή του χάριζε μακροβιότητα όπως συμβαίνει σε πολλούς "πρυτάνεις" των πανεπιστημιακών πραγμάτων που διάγουν μακρό βίο.

Ο θάνατος νέων ανθρώπων είναι πάντα οδυνηρός!

Στη σύζυγο και το γιό του θερμά συλλύπητήρια.

Ρόλοι και ρολάκια!

Με αφορμή ένα συνέδριο του Συνηγόρου του Πολίτη και κάποιες σκέψεις του e-lawyer για το πρόσωπό μου και τα βιβλία μου στις οποίες απάντησα έλαβα ένα μαιλ ενός πραγματικά ξεχωριστού συναδέλφου που θεωρεί υπερβολικές τις σκέψεις μου σε σχέση με τη φράση " Στην πράξη τουλάχιστον για την Ελλάδα είναι τόπος διορισμού διδακτόρων ευνοούμενων ή μαστερούχων πολύ ευνοούμενων με ποσόστοση ανά κόμμα που τιμωρούνται για τις προσπάθειες που έκαναν μέχρι τούδε στο βίο τους καταδικασμένοι σε απραξία μέχρι να τους βγεί η ψυχή τους" προσθέτοντας ότι εκτιμά την άποψη "Εμένα πάλι στις καταστάσεις αυτές αυτό που με πικραίνει είναι γιατί χάνονται και απαξιώνονται τόσα παιδιά με αξία λόγω συνηγοροποίησης ή γενικώς Αδοποίησής τους?".

Η απάντησή μου στην συγκεκριμένη θέση βρίσκεται μια πρόταση πριν αυτή που προβλημάτισε όπου λέω ότι δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα αλλά σε θεσμούς. Και φυσικά την αποψή μου για τα πρόσωπα την διατύπωσα ρητά στο τέλος του σχολίου...

Προβλημάτισε ιδιαίτερα το γεγονός ότι έκανα μνεία σε κομματική ποσόστοση και μάλιστα χωρίς εξαιρέσεις ή επιφυλάξεις. Μα αυτό θα αναφερόταν στα πρόσωπα και όχι στο θεσμό! Για τα πρόσωπα δεν είπα πουθενά ότι ευθύνονται.

Έπί της ουσίας... Στα πανεπιστημιακά μας χρόνια ανεδρωθήκαμε με θεωρητικό must τον Ombudsman τον οποίο όποιος πρόφερε σωστά έπερνε άριστα στα μαθήματα δημοσίου δικαίου. Ακόμη και ο καθηγητής Σπηλιωτόπουλος τον ανέφερε τονίζοντας τις θεσμικές του αρετές. Ε λοιπόν το όνειρο αυτό εκπληρώθηκε στη χώρα και μάλιστα σήμερα με συνταγματικές αναφορές. Οι ΑΔΑ είναι γεγονός και αυξάνονται και πληθύνονται. Τις απόψεις μου για τις ΑΔΑ δεν θα τις επαναλάβω. Εξ αυτών όσες δεν έχουν αποφαστιστική αρμοδιότητα περιορίζονται σε ρόλο κυτίου παραπόνων με ρόλο τηλεοπτικό. Ο Συνήγορος του Πολίτη ανάδειξε κάποιους ανθρώπους και κατατρόπωσε συμβολικά την κ. Ελισάβετ Παπαζώη για ένα ακίνητο που ο ΣτΠ θεώρησε παράνομο ενώ τα δικαστήρια και η διοίκηση όχι. Μετά από τη συγκεκριμένη ενέργεια περιορίσθηκε σε πορίσματα τα οποία μετά την άνοδο στην εξουσία της ΝΔ έχουν κυρίως αντιπολιτευτικό χαρακτήρα αλλά χωρίς συνέπειες για κανέναν. Ε η γκρινια δεν αποτελεί πολιτική ή θεσμική αρετή! Αν θέλαμε θεσμούς με νόημα θα έπρεπε να τους οπλίζουμε με τα κατάλληλα θεσμικά όπλα. Και ως τέτοια δεν εννοώ τους υπαλλήλους τους... Διότι εν κατακλείδι οι ΑΔΑ που ξεκίνησαν φιλόδοξα με στόχο τον εκσυγχρονισμό κατέληξαν να μισθοδοτούν άριστους επιστήμονες και να τους απαξιώνουν. Διότι όσα και να σε πληρώσουν, το να γκρινιάζεις δεν αξίζει τόσες σπουδές! Οι ΑΔΑ στελεχώθηκαν με τους άριστους μιας γενιάς φοιτητές πολλοί εκ των οποίων σήμερα θα μπορούσαν να είναι τακτικοί καθηγητές σε σημαντικά πανεπιστήμια χωρών όπου τα πανεπιστήμια διατηρούν το νόημά τους. Ομως γειώθηκαν σε ρόλο θεσμικής αχρησίας και υπαλληλοποίησης. Αν η εξεγερσή τους περιορίζεται στην άρση του δικηγορικού ασυμβιβάστου είναι να τους λυπάται κάποιος θεός των ΑΔΑ διότι ως φαίνεται τα χρήματα που παίρνουν δεν είναι αρκετά...αλλά δεν τολμούν και να τα εγκαταλείψουν.

Προσωπικά το να με κερνάει η χώρα θεσμούς μαϊμούδες είναι κάτι που το περιμένω και το αντέχω. Το να βλέπω την απαξίωση ανθρώπων που έμαθαν να προσπαθούν, να αποδίδουν και να διακρίνονται επειδή ο θεσμός που υπηρετούν έχει απλά τηλεοπτική λειτουργία με εξοργίζει. Αυτό άλλωστε λέω σε όσους ζηλεύουν που δεν κατάφεραν να έχουν την τύχη τους να διορισθούν σε ένα Συνήγορο και αυτοί... Οτι θεωρώ ελάχιστη ανταμοιβή για την επιστημονική πειθαρχία στο μέντορα που τους στήριξε (και το κόμμα του) το μισθό ενός Συνηγόρου. Δεν θα άξιζε κανείς να αποκοιμηθεί τόσο νέος ούτε για πολύ περισσότερα...

Τώρα αυτή είναι η γνώμη μου! αν ενοχλεί λυπάμαι. Μέσα στο Συνήγορο εργάζονται φίλοι μου και πρόσωπα που εκτιμώ καθώς και κάποια που δεν γνωρίζω. Δεν έχει καμία σημασία. Στις επιστημονικές εκδηλώσεις που συμμετέχω ή οργανώνω πάντα καλώ εκπρόσωπο απευθυνόμενη θεσμικά στην κεφαλή κάθε Κύκλου που επιλέγει τον κατάλληλο και έρχεται δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του!

Για την τύχη της γενιάς μας τώρα θα πρέπει να μιλήσουμε άλλη φορά και ίσως περισσότεροι. Στο Πολυτεχνείο είμαστε στο Δημοτικό και στα σημερινά Δεκεμβριανά τα παιδιά μας συμμετέχουν αφήνοντας τη σκόνη τους στο πρόσωπό μας. Η κοινωνικη αλλαγή του ΠΑΣΟΚ συνόδευσε τις ελπίδες μας για αστικοποίηση χωρίς τελειωμό γεμίζοντας την Εκάλη μεζονέττες.

Η γενιά της μεζονέττας, των δανείων, της συμβατικότητας και των πολλών πτυχίων πλησιάζει τα πενήντα. Ελπίζω η ¨κρίση" να δώσει νόημα στο μόχθο μας και την ματαίωση που τον συνόδευσε. Να κόψουμε τις ψευδαισθήσεις και το life style και να δημιουργήσουμε κάτι πριν γεράσουμε οριστικά. Στη δημιουργία δε συμπεριλαμβάνω και τη γνώμη, τη θέση, την κριτική!

Στον ακαδημαϊκο καθηγητή που μας εξέταζε στον Ombudsman συνεπώς απαντώ: μπαρμπούτσαλα και μιμιτισμός οι ρόλοι. Καλή γάτα είναι αυτή που πιάνει ποντίκια. Διότι κύριε καθηγητά η συγκεκριμένη επιλογή κατάφερε να απαξιώσει(τότε δε με μισθούς πείνας) και το δικαστικό σύστημα. Οι δικαστές απαξιώθηκαν όταν οι ΑΔΑ προβλήθηκαν ως το μόνο ορθό. Κανείς από τους άριστους δεν έσπευδε με ευκολία στις δικαστικές καριέρες... ενώ σπρώξιμο για τις ΑΔΑ...Θα μου πεις ποιός ασχολείται... εκτός απο τα κόμματα που αποκαθιστούν διάφορους ημέτερους που δεν έχουν άλλο τρόπο να ζήσουν και ίσως τους νέους που ονειρεύονται ρόλο στο μεγάλο θέατρο της κοινωνίας μας.

Αν οι διδάκτορες ήταν πρωτοδίκες ή εισηγτές θα έβγαζαν και καμιά απόφαση όπως οι σημερινοί λεβέντες που έκριναν υπαίτιο το Ελληνικό Δημόσιο για το γιάκοβλεφ! Μαγκιά στα ΤΔΔ και στο ΣτΕ! Αν ήταν δικηγόροι θα έβγαζαν γλώσσα όπως η αφεντιά μου!

Πώς να εντοπίσετε τα κέρατά σας!

Η βόλτα μου στο facebook μου αποκάλυψε κάτι που δεν γνώριζα:ότι με το κινητό ο καθένας σε εντοπίζει. Ετσι σαν παιχνίδι μπορείς να δώσεις το κινητό ενός φίλου, πελάτη κλπ και ξέρεις πού είναι. Θεώρησα ότι είναι κάποιο παιχνίδι από αυτά του facebook που αποφεύγω γιατί δεν πολυκαταλαβαίνω. Ομως σύντομα είδα ότι το παιχνίδι δεν ήταν τόσο απλό όσο φαινόταν.

Σήμερα η Καθημερινή αναμεταδίδει από τη Herald Tribune το υπέροχο "Σε βλέπω όπου και αν πας" του Peter Funt. Η Μαριάννα Τζιαντζή επίσης θέτει το ζήτημα με πληρότητα.

O Παναγιώτης με προειδοποίησε :

"Το ξέραμε από καιρό ότι κάτι παίζει, αλλά κανείς δεν το παραδεχόταν λόγω της νομοθεσίας περί προσωπικών δεδομένων.
Βρέθηκε όμως το 'παράθυρο' και τώρα πια μας εντοπίζουν παντού, γι΄'αυτό TAKE CARE ! Δημιουργήθηκε ένα site (ακόμη είναι χωρίς χρέωση) που απλά εισάγοντας τον αριθμό του κινητού επιτρέπει να εντοπίσεις που βρίσκεται το κινητό μέσω δορυφόρου. Δοκιμάστε το τώρα που...είναι ακόμα δωρεάν.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό!
Για παράδειγμα βάλτε τον αριθμό κάποιου που εσείς θέλετε να δείτε πού βρίσκεται (το/η σύντροφό σας).
Ο εντοπισμός είναι +/- 10 μέτρα.Κάνε κλικ στο παρακάτω Link.
http://www.track-your-partner.com/"

Και γω που μέρες πούναι σκεφτόμου ότι ¨κάθε κήπος έχει μια γωνιά για τα παιδιά..." ότι ο έρωτας σου επιτρέπει να φωλιάζεις κάπου, να κρύβεις τη χαρά ή τα δάκρυά σου, έμεινα άφωνη.

Το χειρότερο, από μικρή έρευνα στο γούγλη δεν βρήκα και πολλούς να διαμαρτύρονται!

Ε λοιπόν αυτή θα ήταν μια ωραία αγωγή για όποιον είχε κέφι να τη στήσει!

Ερωτευμένοι, παράνομοι, γρηγορείτε. Αλλά ένα τελικά δεν καταλαβαίνω: με τόση επιστήμη πώς ξεφεύγουν οι "τρομοκράτες", εγκληματίες, και λοιποί παράνομοι που η διεθνής της καταστολής δυσκολεύεται να συλλάβει.

Τα πρωτάκια της Νομικής!

Tα πρωτάκια της νομικής μετά από την αγωνία για την αναβολή/ματαίωση της εξεταστικής τους άρχισαν εξετάσεις. Νομίζω ξεκίνησαν με συνταγματικό προχθές.

Τα πρωτάκια της νομικής γράφτηκαν το Σεπτέμβρη μεσούσης της συζήτησης για το 16 που δεν αναθεωρήθηκε και τα ιδιωτικά ΑΕΙ, την οργή των μελών ΔΕΠ, τα ζητήματα του Συνασπισμού, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κοκ. Εκαναν ελάχιστα μαθήματα μέχρι του Αγίου Νικολάου όπου ένα άλλο παιδάκι έχασε τη ζωή του κοντά στη σχολή τους. Τα πρωτάκια βγήκαν στο δρόμο.

Λίγο μετά η σχολή τους κάηκε ολοσχερώς και πρόσφατα έμαθα τα πεπραγμένα της πρυτανείας δια στόματος Αντιπρυτάνεως σε σχέση με το κεντρικό κτίριο, όταν υποχρεώθηκε να ανοίξει την πόρτα στους διαδηλωτές και να διαπραγματευθεί...(όπως ο ίδιος αναφέρει στην Καθημερινή).

Τα πρωτάκια, όσα δεν είχαν χαθεί τελείως από τα θρανία μάζεψαν τα κουρέλια της απογοήτευσής τους μετά από το μόχθο των Πανελληνίων για το απόλυτο 20 που απαιτεί η Νομική Σχολή της Αθήνας και πήγαν να εξετασθούν τη μέρα που τους όρισαν.

Εξετάσθηκαν από ότι διαπίστωσα σε ένα αντικείμενο (μιλώντας για το Συνταγματικό) που εγώ διδάχθηκα από 4 τουλάχιστον καθηγητές τότε (1981 μιλάμε!) στο πρώτο έτος. Ο Νίκος Αλιβιζάτος Συνταγματική Ιστορία, ο Μάνεσης τα γενικά - φιλοσοφικά, ο Κασιμάτης όργανα του Κράτους, κοκ... χώρια τα φροντιστήρια. Την ύλη αυτή όταν την εξετασθήκαμε είχαμε γίνει μια παρέα, είχαμε μπει στο νόημα, παρακολουθούσαμε το Ανώτατο Φροντιστήριο που εκεί ήταν όλοι μαζεμένοι συμπεριλαμβανομένων και πολλών δικαστών... στο τέλος το αγαπήσαμε το μάθημα. Ο Κασιμάτης μας πήγαινε ταβέρνα μια φορά την εβδομάδα ΟΛΟΥΣ κατά το γερμανικό πρότυπο, ο Αλιβιζάτος ξεχνούσε να φύγει από τη σχολή...

Τώρα τα πρωτάκια ακόμη και αυτά που λάτρεψαν το Σπύρο Βλαχόπουλο ας πούμε που τους κάνει όπως λένε τέλειο μάθημα δεν ξέρουν και πολλά. Δεν ξέρουν καθηγητές ούτε απόψεις και μαθαίνουν απ΄ έξω το βιβλίο. Τρόμαξα που το άκουσα! Απ'έξω το βιβλίο του συνταγματικού! αν τόλεγες στο Μάνεση θα σε είχε στείλει σπίτι σου τότε...

Σκέπτομαι ότι ίσως παραμεγάλωσα... και εξιδανικεύω τα παλιά. Και όμως, θεωρώ ότι οι σπουδές μου στην Αθήνα δεν ήταν σπουδαίες. Εστω και αν όταν πήγα στο Παρίσι ήμουν πολύ μπροστά από την τάξη εκεί. Οπως και όλα τα ελληνάκια της σειράς μου: η Πρεβεδούρου, ο Τομαράς, ο Οικονόμου (γνωστοί και έγκυροι συνάδελφοι και δικαστές σήμερα...). Ο καθηγητής ο γάλλος που έκανα διδακτορικό είχε να λέει για το πόσο καλός ήταν ο Δελλής και η Σιταρά... Βροχή οι διδάκτορες...

Τα πρωτάκια σήμερα μας υφίστανται. Οι τότε διδάκτορες και επαγγελματίες τα έχουμε περιλάβει και τους έχουμε αλλάξει τον αδόξαστο. Τα ειρωνευόμαστε, όπως έμαθα ότι έκανε γνωστός έμπορος όπλων στη σχολή, τα στέλνουμε στα φροντιστήρια όχι για πτυχίο αστικού αλλά για συνταγματικό εξαμήνου, τα άφήνουμε στην τύχη τους να πάνε να χαθούν τα σιχαμένα...

Τι έμεινε σε μας από κείνα τα χρόνια αναρωτιέμαι... Η δείψα για χρήμα των 80-90? τα σκάνδαλα του 89 και εντεύθεν? η υπουργοποίηση των συνταγματολόγων? η καριέρα, η καριέρα, η καριέρα... και η αντιπαράθεση με τη γενιά του πολυτεχνείου που δεν έχει τελειωμό καθώς δε λέει να ξεκουμπιστεί από καμία δημόσια και ιδιωτική θέση ανταλλάσσοντας τον ηρωϊσμό της με μάσα.. (έστω και αν υπάρχουν εξαιρέσεις δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας)...

Τα πρωτάκια κοιτάζουν εκστατικά τα χάλια μας και καθώς δεν έχουν μάθει να ασκούν κριτική (διότι ως γονείς δεν τους το επιτρέψαμε) καθώς περιφέρονταν στο μπαμπά το σαββατοκύριακο στη γιαγιά μεσοβδόμαδα να δει η μαμά το γκόμενο...

Τα πρωτάκια κλαίνε και έχουν άγχος γιατί τώρα πέρασε η ασφάλεια του σχολείου και πρέπει να αρθρώσουν δικό τους λόγο.

Με τα κόμματα? δεν είμαστε καλά!

με τα πρόσωπα? άντε από δω!

με τι? με ποιόν?

Μόνα σας πρωτάκια... μόνα σας... θα την παλαίψετε.

Οσο για μας, θα αναρωτιόμαστε γιατί το επίπεδο είναι κακό, γιατί οι νέοι συνάδελφοι είναι αγράμματοι και τέτοια. Θα ζηλεύουμε τα κορίτσια με τα ωραία σώματα και τα αγόρια με τον πιό ήπιο ανδρισμό. Θα βλέπουμε τις συνέπειες της Ευρώπης στην εικόνα τους μαζί με την απόγνωση και τις ελπίδες τους.
Μόνα σας πρωτάκια θα την παλαίψετε! και ας ξαναδώσετε κανένα μάθημα δε βλάπτει. Ο αυτοσεβασμός που αξιώνετε είναι άνευ σημασίας για το συγκεκριμένο σύστημα. Θα πάρετε το πτυχίο σας όπως και το απολυτήριο και θα ξέρετε πως τίποτε δεν έχει και τόση σημασία καθώς θα κατευθύνεστε για μεταπτυχιακά στο Λονδίνο ή στην ΝΥ.
Τη ζωή θα την κάνετε μόνα σας να αξίζει. Γιατί ο καθένας έχει τη ζωή που του αξίζει. Εμάς ας πούμε που μας δόθηκαν ευκαιρίες κοιτάξτε πώς καταντήσαμε! να μη θέλετε να μας βλέπετε!
Ισως εσείς που την παλεύετε μόνα σας να τα καταφέρετε καλύτερα.
Εχετε τώρα να δώσετε Γενικές Αρχές. Δε θα σας πω τι γινόταν κάποτε στο Αστικό γιατί θα ζηλέψετε.Ενα χρόνο 15 άνθρωποι καθόντουσαν να μας ανοίξουν τα μάτια. Ο Σταθόπουλος, ο Κουμάντος, ο Γεωργιάδης, ο Δωρής, ο Καλλιμόπουλος και χώρια άπειρα φροντιστήρια και ανώτατα σεμινάρια χωρίς εβδομαδαία ταβέρνα αυτά . Εσείς με τα αποκαίδια των καταλήψεων και ένα σκοτωμένο παιδάκι στο διπλανό τετρέγωνο θα δώσετε εξετάσεις το ίδιο μάθημα.
Αντε καλή επιτυχία και καλά κουράγια πρωτάκια...

το νέο βιβλίο του Αποστόλη!

κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σάκκουλα το νέο βιβλίο του φίλου Αποστόλη Γέροντα Δίκαιο Δημοσίων έργων. Το βιβλίο αποτελεί δημιουργική συνέχεια του βιβλίου με τον ίδιο τίτλο του 2000 το οποίο ο Αποστόλης ανανέωσε όπως οφείλει κάθε καλός συγγραφέας. Δεν το διαβάσαμε ακόμη αλλά το αγοράσαμε! Ευχόμαστε καλοτάξειδο.

Ολυμπιακή Φιλοπατρία!

Το ακούσαμε χθες! η φιλοπατρία θα σώσει την Ολυμπιακή από έξη ναυάγια! Οι έλληνες επιχειρηματίες θα σώσουν τοην ΟΑ μετά από πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης.

Η αέναη επανάληψη τ ων αυτών σεναρίων. Κανείς δεν παραιτείται κανείς δεν απολύεται. Κανείς δεν ντρέπεται. Από το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου μέχρι το συντηρούμενο σε φορμόλη κουφάρι που κανείς δεν θάβει διότι "πάνω από όλα οι προσλήψεις" η νομική σκέψη φρακάρει. Πόσες καταδίκες χρειαζόμαστε? πόσες ενισχύσεις θα πληρώνουμε? Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι. Τώρα γιατί η φιλοπατρία εξέπεσε στο επίπεδο αυτό δεν δύναμαι να αντιληφθώ. Μάλλον κάποιοι περιμένουν να αγοράσουν φθηνά και ως εκ τούτου θα θεωρηθούν φιλόπατρεις.

Η πτώχευση ως θεσμός είχε και τα καλά της. Κάποτε όποιος πτώχευε ή ερωτευόταν πολύ αυτοκτονούσε. Σήμερα αυτοκτονεί ο δυστυχής που τον συνάντησε στο δρόμο του. Ομως η πτώχευση φαίνεται δεν είναι θεσμός του υγιούς ανταγωνισμού. Οπως και η επιτυχία. Ο φιλελεύθερος πατερναλισμός τιμωρεί την επιτυχία και επιβραβεύει την αποτυχία. Ελπίζω να μην μας διαβάσουν μαθητές που ωθούνται στην αριστεία!

παιδάκια και νόμος: από το σινεμά στην αυτοδικία

Ο λόγος για την παιδοφιλία έντονος στις μέρες μας και σαφής. το διαδίκτυο, η εξάρθρωση του συστήματος παιδικής πορνείας αποτελούν ένα αντικείμενο διαλόγου που επιτέλους ακούγεται. Το παιδί τρυφερό και αγαπημένο βιασμένο και αντικείμενο πορνοταινιών στο προσκήνιο. Ο λόγος για το παιδί ξυπνά άγρια συναισθήματα ακόμη και στην πιο πλαδαρή συνείδηση.

Η Αμφιβολία ήρθε να δώσει τις δικές της αποχρώσεις με την απάντηση του Χόλυγουντ στην Κακή Εκπαίδευση. Ομως τελικά αν πετάξεις το γάντι η τέχνη απαντά. Η πρόκληση λειτουργεί καλύτερα από την έμπνευση ενίοτε. Και το θέμα! α το θέμα που από το Φαίδρο καταπιαστήκαμε και φτάσαμε στους συνοικιακούς ιερείς...Το θέμα που καίει και ξυπνά άγρια αισθήματα ακόμη και στους χλιαρούς δυτικούς πολίτες της απάθειας. Το θέμα που παίζει ακόμη στην τηλεόραση όταν όλα προκαλούν πλήξη. Το θέμα που θα δικαιολογούσε την αυτοδικία με όλη τη σημασία της λέξης.

Τα παιδιά στο έλεος του εγκλήματος και πάλι. Δεν είναι να λέγεσαι Αλέξης στις μέρες μας στη χώρα. Αλεξ, Αλέξης κάποια μάνα σε κλαίει. Και κάποια παιδιά κρίνονται ένοχα.

Ας δούμε την έξοχη Αμφιβολία ξανά και ξανά, και πάλι την Κακή Εκπαίδευση. Ας διαβάσουμε το Φαίδρο πάλι και πάλι. Και μετά τον ποινικό κώδικα. Ας σκεφθούμε και ας συναιστανθούμε. Ενα κακοποιημένο αγγελούδι σ'αυτό ή στον άλλο κόσμο είναι ανυπόφορη σκέψη. Η τέχνη δεν μπορεί να δώσει όλες τις απαντήσεις. Μπορεί να ελευθερώσει αμφιβολίες, μπορεί να φέρει το ιερό απένταντι στην ενοχή και το παιδί απέναντι στους θεούς.

Το σινεμά είναι μια προσέγγιση, η τέχνη μια ερμηνεία του κόσμου. Προσωπικά θεωρώ ότι για τέτοια θέματα η δικαιοσύνη δεν αρκεί. Ολες οι καταδίκες του κόσμου είναι λίγες. Ούτε καμιά εκδίκηση επιτρέπει λύτρωση για το κακό. Η κοινωνία συνεχίζει πληγωμένη και συνυπεύθυνη.

Οι πέντα ανήλικοι ένοχοι της Βέροιας είμαστε εμείς. Εμείς που επιτρέπουμε να πεθαίνουν βίαια και αλλόκοτα παιδιά, εμείς που σαν εποχή θεωρούμε τα παιδάκια τροφή του νόμου. Είτε είναι αγγελούδια αυτού είτε του άλλου κόσμου.

Ο Αλάχ στα Ολυμπιακά απομεινάρια

Γράφουν σήμερα τα Νέα μια είδηση που πρέπει ο καθένας να προσέξει. Η Ελευθεροτυπία δίδει τη δική της εκδοχή. Ακόμη το τζαμί δεν έγινε! το τέμενος που η Ελλάδα υπόσχεται δυναμικά ενόψει του 2004, που χωροθέτησε με νόμο, που εξήγγηλε ενόψει της ανεκτικότητας δεν έγινε πραγματικότητα. Και το ευτράπελο: και αυτό σχεδιάζεται για τον Ελαιώνα! προφανώς θα γίνει τριπλή ανάπλαση. Το τρίτο της σκέλος θα προσδοκά ανεκτικότητα αν το πρώτο ζητά μπάλα και το δεύτερο χρήμα. Ολα τελικά θα τα λύσει ο Ελαιώνας.

Η χώρα μας δυσφορεί στο ενδεχόμενο να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι! δυσφορεί και δυσπραγεί στο ενδεχόμενο να ταφούν σε μουσουλμανικό νεκροταφείο! η χώρα μας φυσικά δυσφορεί για πολλά που δεν αντιλαμβάνεται και το πληρώνουμε όλοι. Μόνο το Λάος έχει φευ ήπιες αντιρρήσεις! Ομως κάποιοι μουσουλμάνοι προσεύχονται και τιμωρούνται γι'αυτό στην Αθήνα. Ειδικότερα στου Ρέντη.

Τι πιο φυσικό θα έλεγε κανείς για μια χώρα που ανδρώνεται με επικρατούσα θρησκεία και αντιτουρκικό μένος! Και οι Μουσουλμάνοι της θράκης όμως προσανατολισμένοι στις τουρκικές καταβολές τους ξεχνούν τους άλλους μουσουλμάνους της χώρας. Οπως άλλοι μουσουλμάνοι ξεχνούν τους παλαιστίνιους της Γάζας. Ετσι είναι τα πράγματα! οι θεοί θα είναι φαίνεται ποδοσφαιρόφιλοι γι΄αυτό θα καταλήξουν και αυτοί στον... Ελαιώνα.

Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε το Σύνταγμα που απασχολημένο με την επικρατούσα θρησκεία και τους σκοπούς της παιδείας προσπαθεί να χωνέψει το βασικό μέτοχο και το ωραίο 16!

Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ούτε τις διεθνείς συμφωνίες και τα δικαιώματα του ανθρώπου αφού θα συντελούμε μνημόσυνα σε καταδίκες της χώρας μόνον.

Δεν χρειάζεται να σκεφθούμε το νόμο, όχι! τουλάχιστον το συμφέρον? τις σκοπιμότητες? τους εργαζομένους που θα χτίσουν το τζαμί? το θυμό των μουσουλμάνων μεταναστών που δεν έχουν πού να κλάψουν? Οχι δεν χρειάζεται να σκεφθούμε τίποτε. Σήμερα ασχολούμαστε με τους μνηστήρες της Ολυμπιακής που ήταν δύο και κακορίζικοι. Με το χρηματιστήριο που όλο πέφτει! με τις εκλογές που όλο έρχονται και μας κόβουν τη χολή από την προσδοκία!

Ο Διαφωτισμός δεν άφησε τίποτε σχεδόν στο πέρασμά του από την πόλη μας. Ούτε στην παιδεία ούτε στους θεούς. Ηταν αυτή η τελευταία Ολυμπιακή αποτυχία που μαζί με τα ακίνητα θυμίζει την επιτυχημένη τελετή του 2004 και την ανικανότητά μας να επωφεληθούμε από την ουσία της!

Οταν όμως οι θεοί διώκονται, όσο και αν φαίνεται απόλυτο, διώκονται όλοι. Και ο Αλάχ και ο Χριστός και ο Βούδας. Ας βλέπουμε παντού ορθόδοξες εκκλησίες. Οι θεοί έχουν φύγει από τη χώρα παρέα και ζητούν μια γωνιά που να τους ανέχονται και να τους επιτρέπουν να παρηγορούν τους φτωχούς και τους απόβλητους του κόσμου. Οσοι τους πιστεύουν δεν νοιάζονται να ζουν στις πόλεις που διώχνουν τους θεούς τους. Και οι πόλεις μαραζώνουν και θρηνούν τα τελευταία 12 δεντράκια στην Κυψέλη.

Ας γίνει λοιπόν το τζαμί. Οχι για τους λόγους που το ζητούν οι μεν και το αποφεύγουν οι δε! ας γίνει μήπως και σωθεί η Αθήνα! Αυτό ακριβώς που ζήτησε ο Ντε Κουμπερτίν με το Ολυμπιακό Κίνημα και δεν υλοποιήθηκε προς το παρόν ποτέ στη χώρα που το ενέπνευσε.