Αδέσποτες ιστορίες

Πολλά μπορεί να πει κανείς για τις μέρες των κρίσεων: οικονομικών, πολιτικών, νομικών...

Λίγα λέμε συνήθως για τις δικές μας ευθύνες ως προς τις κρίσεις αυτές!

Εγραφα κάποτε στον Τιμητικό Τόμο Γεωργιάδη για τη νομοθεσία για τα ζώα συντροφιάς και τις παλιές διατάξεις του Αστικού Κώδικα για την ευθύνη κατόχου ζώου. Το βέβαιο είναι ότι εκείνοι οι νόμοι με λιγώτερες κορώνες και καλολογικά στοιχεία έθεταν το ζήτημα ως εξής: υπεύθυνοι για τα ζώα είμαστε οι κάτοχοί τους. Είτε φάνε τα σπαρτά του γείτονα, είτε δαγκώσουν το παιδί του καθενός, είτε λερώσουν τους κοινόχρηστους χώρους. Σήμερα νόμους έχουμε πολλούς. Ποιός όμως αναλαμβάνει τις ευθύνες του?

Ερχόμενη το πρωί στο γραφείο άκουσα κλάματα. Μια γειτόνισα με μπιμπερό τάιζε πέντε κουταβάκια. Η ιστορία συνηθισμένη: χθες βράδυ συμπολίτης που δεν στείρωσε το σκυλί του άφησε τα προϊόντα των ερώτων του στο δρόμο για να λύσουν οι άλλοι το πρόβλημα που δεν έλυσε ο ίδιος. Τα κουτάβια 2 το πολύ εβδομάδων, θα γίνουν ως φαίνεται μεγαλόσωμα, και σίγουρα θα κάνουν και ... για πειράματα!

Οι γείτονες κινητοποιήθηκαν. Αλλος πήγε στο Pet shop της περιοχής. Αλλος τηλεφώνησε στο Δήμο, εγώ πήρα το ΚΑΖ και τον καλό μας κτηνίατρο ... Ολοι ήταν υπερπλήρεις και λίγο πολύ αντιδρούσαν με απόγνωση. Η καλότατη κυρία που μίλησα στο ΚΑΖ μου είπε μάλιστα ότι πλέον δεν έχουν ούτε ελάχιστο χώρο εκεί και παίρνει σκυλιά (πολλά σκυλιά) σπίτι της.

Αντιμετώπισα το ερώτημα για το πρακτέο. Η πρώτη αντίδραση ήταν να τα φέρω εδώ! Μετά το ξανασκέφθηκα καθώς ο δικός μας σκύλος στερήθηκε συνειδητά τη χαρά της αναπαραγωγής γιατί δεν θέλαμε τέτοια προβλήματα, ούτε για μας ούτε για τους άλλους. Θα αναλάμβανα σήμερα την απερισκεψία κάποιου άλλου?

Ναι λοιπόν! ως ζωόφιλος θα έκανα ευθανασία στα κουταβάκια αυτά, τα οποία από αύριο όπως μου είπε ο γιατρός θα έχουν πρόβλημα με το στομάχι από το γάλα που τους δίνει η γειτονιά, αν στο μεταξύ δεν τα φάνε τα άλλα αδέσποτα.

Δεν είναι όμως δικά μου. Η γειτονιά που προς το παρόν έχει συγκινηθεί (αφήνοντάς τα πάντως στο δρόμο και εύλογα) δεν θα συμφωνήσει. Αρα το πρόβλημα μένει.

Πλέον δεν κατεβαίνω ούτε να τα δω. Κάθε φορά σκέπτομαι ότι ο οίκτος και η τρυφερότητα που μου εμπνέουν υπόσχεται πολλή πολλή λύπη και αδιέξοδα.

Θα μου πείτε τώρα γιατί αυτή η συνηθισμένη κουβέντα. Ολοι ξέρουμε το πρόβλημα των αδεσπότων. Μα γιατί το πρόβλημα δεν είναι τα σκυλιά. Τα σκυλιά βιώνουν το πρόβλημα που τους προσφέρουμε όλοι απλόχερα. Το πρόβλημα είναι η ανευθυνότητα.

Ο τρόπος με τον οποίο ξεφορτώνεται ο καθένας το προβλημά του στο κοινωνικό σύνολο θεωρώντας ότι αυτό είναι μια λύση. Ο συμπολίτης που τη νύχτα μάζεψε σε ένα κουτί πέντε ψυχές και τις άφησε στο δρόμο αύριο ψηφίζει. Αύριο δανείζεται. Και μεγαλώνει παιδιά.

Ο ανεύθυνος αυτός άνθρωπος θα πρέπει να συνυπάρξει με αλλοδαπούς. Με φτωχούς και πλούσιους. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.

Με την ευκαιρία αναρωτιέμαι τι να απόγινε το μπόξερ που χάρισε στον κ. Καραμανλή η καλή του Νατάσσα μπροστά στις κάμερες πριν έρθουν τα δίδυμα στη ζωή και γίνει πρωθυπουργός. Να ζει τάχα?

Η γιαγιά στο χωριό που πνίγει τα νεογέννητα κουτάβια σίγουρα δεν το διασκεδάζει. Παίρνει όμως τις ευθύνες για τα στόματα που μπορεί να αναλάβει. Σκυλιά δεν φυτρώνουν στα χωράφια. Ούτε είναι σύμβολα lifestyle. Και εγώ σήμερα πρέπει από το πρωί να προσπαθώ να κάνω την αδιάφορη για τις κραυγούλες που ακούγονται στον πεζόδρομο επειδή μας κυβερνά η ανευθυνότητα και μας καταπιέζει ο ζαμανφουτισμός του συμπολίτη.

Οι αδέσποτοι σκύλοι της Αθήνας είναι οι μικροί μάρτυρες της κατάντιας μας. Αλλοι ανεύθυνοι, άλλοι ανάλγητοι, άλλοι αγανακτισμένοι και τα σκυλιά γυρίζουν και περιμένουν κάποιον Οδυσσέα να γυρίσει έστω και αργά από την προσωπική του Οδύσσεια για να του κουνίσουν σαν τον Αργο την ουρά, λίγο πριν ξεψυχίσουν.

Το παιχνίδι της αλήθειας

Δεν μπορώ να αρνηθώ την πρόσκληση της παλιάς μου συμμαθήτριας από το νηπιαγωγείο και μέχρι το τέλος του λυκείου για 7 αλήθειες. Ομολογώ όμως ότι το είδος του μπλογκ μας δεν θα μου επέτρεπε να καλέσω άλλα πρόσωπα. Οπότε θα παίξω κάπως τροποποιημένα. Επίσης θα σημειώσω ότι ακόμη και τα παιχνίδια σοβάρεψαν όπως διαπιστώνει κανείς. Οι μέρες το απαιτούν.

7 αλήθειες λοιπόν από τα Νομικά Νέα

1. οι νομικοί πολλές φορές μπορεί να είναι επικίνδυνοι

2. τα νέα που λένε οι νομικοί συνήθως δεν είναι καλά

3. οι νόμοι δεν λένε την αλήθεια ούτε καν για το μέσο όρο των κοινωνικών παραδοχών

4. οι σοβαρότεροι εγκληματίες δεν τιμωρούνται

5. στις φυλακές βρίσκονται μικροαπατεώνες κατά κανόνα αλλοδαποί

6. οι σπουδαίοι πελάτες δεν πληρώνουν όσο πρόθυμα πληρώνουν οι κοινοί θνητοί

7.μακριά από γιατρούς και δικηγόρους....

Τρέντυ απόψεις

Η είδηση

ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ. "Βουτιά" πραγματοποίησαν σήμερα οι τιμές των μετοχών στα διεθνή χρηματιστήρια, μετά την κατακόρυφη πτώση που σημειώθηκε χθες στη Γουόλ Στριτ, εξαιτίας της είδησης για την επιδείνωση της κατάστασης της αμερικανικής οικονομίας, που έχει εισέλθει σε τροχιά ύφεσης. Το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης έζησε τη χειρότερη μέρα του τα τελευταία 20 χρόνια, με τον Dow Jones να καταγράφει πτώση κατά 7,87% και τον Nasdaq κατά 8,47%.
Η Φρανκφούρτη, το Μιλάνο και η Μαδρίτη άνοιξαν με πτώση μεταξύ 4% και 6%. Το Λονδίνο και το Παρίσι, που έχαναν μόνον 2% στο άνοιγμα, είδαν στη συνέχεια τις απώλειες να αυξάνονται στα ίδια επίπεδα. Την ίδια ώρα, η πτώση τιμών έφτανε στην Ελβετία στο 4,6% και στη Βιέννη 6%. Το μεσημέρι, η Φρανκφούρτη ανακτούσε λίγο από το χαμένο έδαφος σημειώνοντας απώλειες 1,88%, αλλά το Παρίσι συνέχιζε με πτωτικό ρυθμό άνω του 3%.
Οι ασιατικές αγορές έζησαν δραματικές στιγμές, με τον δείκτη Nikkei να πέφτει κατά 11,41% στο κλείσιμο, σημειώνοντας τη δεύτερη χειρότερη επίδοση στην ιστορία του, σε μια αγορά που είχε καταληφθεί από τον απόλυτο πανικό. Ίδια πορεία προς τη χρηματιστηριακή κόλαση ακολούθησαν και οι άλλες αγορές της Ασίας. Η Σεούλ έχανε το πρωί 8,31%, η Σιγκαπούρη 6,63%, το Σίδνεϊ 6,94%, η Βομβάη 5,57%, η Μπανγκόκ 4,94% και η Ταϊπέι 3,25%. Η Σαγκάη έκλεισε με πτώση 4,25% και το Χονγκ Κονγκ με πτώση 4,8%, περιορίζοντας τις απώλειες που σημείωνε προηγουμένως, οι οποίες έφτασαν έως -7,58%.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ζήτησαν χθες τη διεξαγωγή παγκόσμιας συνόδου έως το τέλος του χρόνου και μια νέα συμφωνία Bretton Woods για τη μεταρρύθμιση του χρηματοοικονομικού συστήματος, αυξάνοντας τις πιέσεις προς τις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον, που αρχικά εμφανίστηκε διστακτική, δηλώνει τώρα καταρχήν σύμφωνη. Θετικά βλέπει μια τέτοια σύνοδο κορυφής "στο άμεσο μέλλον" και η G7, ενώ ο προεδρεύων της Ε.Ε. Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, πρότεινε η σύνοδος να πραγματοποιηθεί "κατά προτίμηση στη Νέα Υόρκη όπου άρχισαν όλα".
Η Ευρώπη θεωρεί εν μέρει υπεύθυνες τις ΗΠΑ για την παρούσα κρίση, διότι επί σειρά ετών αρνήθηκαν κάθε εντατικοποίηση ελέγχου στις χρηματαγορές στο όνομα της ελεύθερης αγοράς. Συγχρόνως, επιθυμεί τη λήψη μέτρων για τους φορολογικούς παραδείσους, τους οίκους αξιολόγησης οικονομιών -όπως είναι επί παραδείγματι οι Moody's- και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια.
Η Ευρώπη θα παρουσιάσει ένα κοινό και φιλόδοξο όραμα: δεν επιθυμούμε αυτό να επαναληφθεί, θέλουμε να αντλήσουμε όλοι διδάγματα, δήλωσε ο Ν. Σαρκοζί. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μπαρόσο και ο Βρετανός πρωθυπουργός Γκ. Μπράουν απηύθυναν και εκείνοι έκκληση προς τις ΗΠΑ να εμπλακούν περισσότερο στην προσπάθεια βελτίωσης της επιτήρησης του χρηματοοικονομικού συστήματος. Η Βρετανία και η Γερμανία προτείνουν μάλιστα την μεταρρύθμιση του ΔΝΤ προκειμένου να αποκτήσει ρόλο επιτήρησης σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ στο Νέο Δελχί, η Ινδία, η Βραζιλία και η Ν. Αφρική, που συναντήθηκαν χθες σε μια σύνοδο κορυφής, κατηγόρησαν με σκληρούς όρους τις πλούσιες χώρες επειδή προκάλεσαν την κρίση.
Σχολιάζοντας τις εξελίξεις, ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν Αλί Χαμενεΐ συνέκρινε την κατάσταση με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, κάνοντας λόγο για "ρωγμές της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, ενώ ο πρόεδρος του Ιράν, Μ. Αχμαντινετζάντ, προέβλεψε "το τέλος του καπιταλισμού". Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Κουβανός ηγέτης Φιντέλ Κάστρο κατηγόρησε τις "ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες", επισημαίνοντας ότι "δεν είναι σε θέση να επιβάλουν τους όρους τους και λύσεις στον υπόλοιπο κόσμο".
Την πτωτική τους πορεία συνέχισαν σήμερα και οι τιμές του πετρελαίου στις ηλεκτρονικές συναλλαγές στην Ασία, καταγράφοντας μείωση της τάξης του 50% σε σύγκριση με τις τιμές ρεκόρ του Ιουλίου. Το Μπρεντ με παράδοση το Νοέμβριο έχανε 1,3 δολ. φτάνοντας στα 69,50 δολ ανά βαρέλι, και το ελαφρύ αργό υποχωρούσε κατά 1,34 δολ., στα 73,20 δολ. ανά βαρέλι. (AFP, AP, REUTERS, LES ECHOS, FINANCIAL TIMES, NOUVEL OBSERVATEUR).

Ολοι τα ξέρουμε από καιρό. Κανείς δεν τολμά να τα πει ευθέως.
Προκαλώ όσους επί τόσα έτη υποστήριζαν τα αντίθετα να μην πηγαίνουν με το ρεύμα.
Το ρεύμα συχνά αναπαράγει φριχτά λάθη.
Προκαλώ τους πολίτες να σκέπτονται. Και τώρα. Και τότε. Και αργότερα.
Οχι δεν τα ξέρουν όλα οι ισχυροί. Οι εκάστοτε ισχυροί. Δεν έχουν πάντα δίκαιο οι ελέγχοντες τον τύπο. Δεν υπάρχουν μοναδικές αλήθειες. Και οι χριστιανοί και οι μαρξιστές έχουν ένα μερίδιο ευθύνης γι'αυτό με τις ακλόνητες αλήθειες τους. Και η αγορά φυσικά. Που θεωρεί ότι ο πλούτος δεν προκύπτει από μόχθο αλλά από κόλπα. Αλλά ο λαός λέει πάντα ότι "ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται". Εται τα ψεύδη και τα κόλπα συμπαρασύρουν το μόχθο και τη λογική επειδή έγιναν trend.
Τώρα η φρίκη αυτή που και πάλι πολύ απέχει από τη φρίκη που σπάρθηκε όλα αυτά τα χρόνια σους μη ευνοημένους του πλανήτη, επιστρέφει σε μας. Ας την κοιτάξουμε κατάματα. Ας διδαχθούμε πριν εφεύρουμε τα καινούργια κόλπα.
Και όσοι με κατηγόρησαν για την ομιλία μου προ ετών σε ένα συνέδριο του ΤΕΕ για τα ΣΔΙΤ και τα PPP που ανέφερα ότι είναι και αυτά τρόποι δανεισμού με τους ίδιους κινδύνους, μου χρωστούν μια μεταμέλεια. Γιατί ακόμη και αν ζήσαμε από τους δανεισμούς αυτούς και άλλους δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να σκεπτόμαστε και να γνωρίζουμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Το τραπεζικό σύστημα και οι οικονομολόγοι καθώς και οι διάφοροι ΟΙΚΟΙ θα πρέπει να γνωρίζουν το μυστικό των παραδοσιακότερων οίκων του κόσμου, των οίκων ανοχής:
καθαριότητα και προστασία στην πουτάνα που δουλεύει.
Γιατί ο πλούτος που δεν προκύπτει από εργασία είναι τόσο εφήμερος όσο και η φήμη που τον προκαλεί κ. Αλαν Γκρίνσπαν και λοιποί γκουρού της οικονομίας. Το ότι ελέγχθηκαν τα ΜΜΕ και οι φήμες μπορούσαν να κατευθύνονται δεν σημαίνει ότι ήταν και αληθείς ή ουσιώδεις.
Και όπως έλεγα στις ελεύθερες φίλες που έψαχναν για γαμπρούς: προσοχή στη μόστρα! θα πληρώνεις μια ζωή τα κερατιάτικα ...

Πανεπιστήμια, Κολλέγια, πτυχία και ουσία.

Εκδόθηκε η από καιρό αναμενόμενη απόφαση του ΔΕΚ C- 274/05 για το ζήτημα της αναγνώρισης πτυχίων βάσει συμφωνιών δικαιοχρήσεως. Η απόφαση αυτή ανεμένετο σύμφωνα και με τις προτάσεις του Γενικού Εισαγγελέα με ενδιαφέρον πολλαπλό. Δεν μας εξέπληξε. Κατανοούμε φυσικά το πρόβλημα που δημιουργείται για το ελληνικό δημόσιο με αφορμή το άρθρο 16 Σ. και τα τόσα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί ήδη από τις συζητήσεις της αναθεώρησης.

Μας εξέπληξε η ιδιαίτερη κομψότητα με την οποία το ΔΕΚ αντιμετώπισε το θέμα φροντίζοντας να τονίσει ότι :

"35 Από τις ανωτέρω σκέψεις προκύπτει ότι τα άρθρα 1, στοιχείο α΄, και 3 της οδηγίας 89/48 πρέπει να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι, με την επιφύλαξη εφαρμογής του άρθρου 4 της οδηγίας αυτής, ένα κράτος μέλος υποδοχής υποχρεούται να αναγνωρίσει δίπλωμα που χορηγήθηκε από αρμόδια αρχή άλλου κράτους μέλους, μολονότι με το δίπλωμα αυτό πιστοποιούνται σπουδές που έχουν πραγματοποιηθεί, εν όλω ή εν μέρει, στο κράτος μέλος υποδοχής και οι οποίες, κατά τη νομοθεσία αυτού του κράτους μέλους, δεν αναγνωρίζονται ως σπουδές τριτοβάθμιας εκπαιδεύσεως.
36 Πρέπει να επισημανθεί ότι η ερμηνεία αυτή δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την αρμοδιότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας όσον αφορά το περιεχόμενο της εκπαιδεύσεως και την οργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος.
37 Καταρχάς, πρέπει να επισημανθεί συναφώς ότι η οδηγία 89/48 δεν αφορά την αναγνώριση ακαδημαϊκών τίτλων σπουδών, αλλά μόνον τα επαγγελματικά προσόντα τα οποία παρέχουν πρόσβαση σε νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα.
38 Στη συνέχεια, αντιθέτως προς τις τομεακές οδηγίες που αφορούν επιμέρους επαγγέλματα, η οδηγία 89/48 δεν σκοπεί να εναρμονίσει τους όρους προσβάσεως στα διάφορα επαγγέλματα στα οποία έχει εφαρμογή ή τους όρους ασκήσεως των επαγγελμάτων αυτών, τα δε κράτη μέλη εξακολουθούν, συνεπώς, να είναι αρμόδια για τον καθορισμό των όρων αυτών εντός των ορίων που επιβάλλει το κοινοτικό δίκαιο (απόφαση της 7ης Σεπτεμβρίου 2006, C‑149/05, Price, Συλλογή 2006, σ. I‑7691, σκέψη 54).
39 Τέλος, η μέθοδος αναγνωρίσεως που καθιερώνει η οδηγία 89/48 δεν έχει ως αποτέλεσμα την αυτόματη και άνευ όρων αναγνώριση των διπλωμάτων και επαγγελματικών προσόντων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας. Συγκεκριμένα, το άρθρο 4 της οδηγίας αυτής επιτρέπει ρητώς την επιβολή αντισταθμιστικών μέτρων αν η εκπαίδευση του αιτούντος διαφέρει ως προς τη διάρκεια ή το περιεχόμενό της από την απαιτούμενη στην Ελλάδα εκπαίδευση."

Η απόφαση αυτή πρέπει να τύχει προσεκτικής μελέτης ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Οσον αφορά εκφράσεις τύπου "ταφόπλακα" ή "μπλόκο" που συνηθίζονται με αφορμή την έκδοση μιας απόφασης καλό θα είναι να είμαστε φειδωλοί.

Διαφημιστικές πινακίδες: οδύνη για το αυτονόητο!

Ο νόμος ρητά απαγορεύει τις διαφημιστικές πινακίδες στο οδικό δίκτυο
( άρθρο 11 του ν.2696/1999 (Κ.Ο.Κ).

Οι πολίτες (δεν υπάρχει τέλος στις καταγγελίες) δηλώνουν ξεκάθαρα τις αντιρρήσεις τους στις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες

Οι ειδικοί στο θέμα ομοφωνούν

Οι εφημερίδες το ξέρουν

Η Διοίκηση συμφωνεί (Εγκύκλιος : 34/23-5-2007) και εντέλλεται την αφαίρεση των παράνομων πινακίδων


Το ΣτΕ έχει αποφανθεί:

"Με τις αποφάσεις ΣτΕ 909-910/2007 Ότι απαγορεύονται οι διαφημιστικές πινακίδες στους δρόμους, . Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο υποχρεώνει τους δήμους να αφαιρέσουν τις υπαίθριες διαφημιστικές πινακίδες, ενώ σε περίπτωση που δεν το κάνουν, καλεί το ΥΠΕΧΩΔΕ να τις αφαιρέσει. Η απόφαση ελήφθη μετά την προσφυγή του δικηγόρου Αθανάσιου Τσιώκου -Πλαπούτα, ο οποίος έχασε το παιδί του στις 12 Φεβρουαρίου όταν το αυτοκίνητό του προσέκρουσε σε διαφημιστική πινακίδα, στη λεωφόρο Κατεχάκη. Σύμφωνα με το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, οι διεθνείς συμβάσεις για την οδική κυκλοφορία και σήμανση που έχουν επικυρωθεί από τη χώρα μας, υποχρεώνουν το ελληνικό κράτος να μην επιτρέπει την τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων στους δρόμους, καθώς αποσπούν την προσοχή των οδηγών".

Το πρώτο τριμελές πλημμελειοδικείο Αθηνών αποφάνθηκε:

Σε φυλάκιση 2 ετών και 2 μηνών για ανθρωποκτονία εξ αμελείας καταδικάστηκε από το πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών ο Διευθύνων Σύμβουλος της διαφημιστικής Εταιρείας MASTER ΟUTDOOR A.E., Γιώργος Λιάπης. Ο κ. Λιάπης κατηγορείται για το θάνατο του Γιάννη Σταυρουλάκη στις 19 Δεκεμβρίου του 2005, όταν το αυτοκίνητό του προσέκρουσε σε διαφημιστική πινακίδα στην άνοδο της Λ. Κηφισίας, στο ύψος του Ολυμπιακού Σταδίου.
Είναι η πρώτη φορά που καταδικάζεται σε ποινικό επίπεδο εκπρόσωπος διαφημιστικής εταιρείας για τις υπαίθριες διαφημιστικές πινακίδες, οι οποίες έχουν κριθεί παράνομες με απόφαση του ΣτΕ από τον Απρίλιο του 2007. «Επιτέλους εφαρμόζεται ο νόμος για τις παράνομες πινακίδες, αλλά πρέπει να ξεπεραστούν και τα παράπλευρα εμπόδια», τόνισε στο ΣΚΑΪ, το μέλος του παρατηρητηρίου οδικής ασφάλειας του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, Βασίλης Ψαριανός.
»Για τις πινακίδες υπάρχουν προδιαγραφές αλλά δεν εφαρμόζονται με ευθύνη των δήμων», σημείωσε ο πρόεδρος Συγκοινωνιολόγων Ελλάδας, Γιάννης Χανδάνος. Πρόσθεσε ότι υπάρχουν θεσμοί και στόχοι αλλά δεν υλοποιούνται με αποτέλεσμα να αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των νεκρών από τροχαία.
Το 2007 σημειώθηκαν 300 ατυχήματα πάνω σε διαφημιστικές πινακίδες, από τα οποία τα οκτώ ήταν θανατηφόρα.
Όπως μετέδωσε η τηλεόραση του ΣΚΑΪ είναι η πρώτη φορά που καταδικάζεται σε ποινικό επίπεδο εκπρόσωπος διαφημιστικής εταιρείας για τις υπαίθριες διαφημιστικές πινακίδες. Υπενθυμίζεται ότι οι υπαίθριες διαφημιστικές πινακίδες έχουν κριθεί παράνομες με απόφαση του ΣτΕ από τον Απρίλιο του 2007.

O Συνήγορος του Πολίτη έχει αποφανθεί.

Ο Συνήγορος του Καταναλωτή έχει αποφανθεί .

Το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους συμφωνεί: (Βλ. 323/2008 γνωμοδότηση του Γ’ Τμήματος του Νομικού Συμβούλου του Κράτους)

Ακόμη και οι πολιτικοί συμφωνούν !

ΑΛΛΑ τότε γιατί πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι?

ΑΛΛΑ τότε γιατί οι διαφημιστικές πινακίδες ανθίζουν στους δρόμους σαν ηρωϊκές ανεμώνες στο δάσος

Διαφωνεί λοιπόν κανείς?

μικρά δικαστικά

Μπαίνω τώρα και εγώ στη θέση του Πρωθυπουργού που είναι και δικηγόρος (Δεν σας έχω πει ότι αντικατέστησα το όνομά του στη λίστα των συνεργατών στο πρώτο γραφείο που συνεργάστηκα όταν ήμουν μικρή και άπραγη). Υπάρχει ένα οντολογικό ζήτημα. Εχει σαστήσει και αυτός με τους δικαστές.

Και πάλι στην επικαιρότητα η δικαστική ανεξαρτησία! παραιτήσεις εισαγγελέων, πρωθυπουργικές δηλώσεις και τα συναφή. Ποιός όμως πιστεύει στις μέρες μας στην ανεξαρτησία? Η μάνα μου κλείνει θυμωμένη την τηλεόραση. Δεν θέλει τους πολιτικούς δεν θέλει και τους δικαστές. Εχει νταλκά δικό της. Και θεωρεί τα πάντα ψέμματα. Δεν ξέρω αν έχει δίκαιο.

- Μα αφού σας δώσαμε αυξήσεις τι φωνάζετε? θα σκεφθεί εύλογα ο Πρωθυπουργός. Τα τηλέφωνα θα χτυπούν και όλοι θα του λένε και από κάτι. Πολλοί που θα τηλεφωνούν θα είναι δικαστές. Αλλοι εν ενεργεία και άλλοι όχι. Ο Πρωθυπουργός δεν ξέρει τι να κάνει.

Οπως και η μάνα μου. Για δικούς τους λόγους ο καθένας.

Επί τέλους οι δικαστές πρέπει να αποφάσίσουν τι θέλουν να είναι:

Κυβερνητικοί εντολοδόχοι (είναι αρκετοί και για όλα τα κυβερνητικά σχήματα κατά καιρούς),

Δημόσιοι υπάλληλοι (με όσα προνόμια αυτό συνεπάγεται)

Καλοπληρωμένοι εργαζόμενοι (με αγωγές για αποδοχές και συναφή)

Ηρωες που περπατούν στα σκοτεινά (συμβαίνει ενίοτε...)

Δικηγόροι μετά την παραίτηση ή τη σύνταξη (συχνότατο φαινόμενο και αυτό)

αποζημιούμενοι σε θέσεις μετά τη δράση... ή σε διαιτησίες κατά...

καθηγητές στα ΑΕΙ (που και αυτό συμβαίνει συχνά)

νομοπαρασκευάζοντες (συχνά ατυχέστατα...)

πολιτικοί (μα είναι ουκ ολίγοι)

και επίσης θα πρέπει να αποφασίσουν τι σημαίνει να είσαι δικαστής ή εισαγγελέας. Ποιά καριέρα επέλεξαν. Ποιά ζωή τους αρμόζει. Είναι δύσκολο το ερώτημα και οι νομικές σχολές παράγουν χιλιάδες αποφοίτων που καταλήγουν κάπου χωρίς να ξέρουν γιατί. Οπως άλλοι καταλήγουν υπουργοί ή πρωθυπουργοί.

Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Κανείς δεν αποφασίζει ποιός θέλει να είναι. Ανέχεται τη ζωή και τη δουλειά του. Αν και μερικοί είναι αλλιώς.

Εχω μία φίλη δικαστίνα που μου έλεγε χθες ότι της τηλεφώνησε ένας φίλος της και της ζήτησε να συντάξει ένα δικόγραφο για κάποιο κοινό φίλο. Εναντι αμοιβής. Οταν αρνήθηκε ευγενικά υπήρξε παρεξήγηση. Μα γιατί τώρα? Αυτά γίνονται... Ε το ξέρουμε ότι γίνονται. Εγώ δεν τα κάνω! ντρέπεται κανείς στις μέρες μας να δηλώσει ότι δεν τα παίρνει. Οτι έχει το δικαίωμα να είναι όπως του κατέβει στο κεφάλι. Πιθανότατα και έντιμος. Δεν απαγορεύεται!

Το αυτονόητο όμως μοιάζει να είναι το αντίθετο.

Συμπονώ και τη μάνα μου και τον Πρωθυπουργό. Δικαστής δεν θα μπορούσα να γίνω γιατί θα με δυσκόλευε η μοίρα ενός κλάδου που οφείλει να είναι έντιμος και ανεξάρτητος. Γιατί δεν πιστεύω σε έντιμους κλάδους και ανεξάρτητες εξουσίες. Εστω και αν πρέπει να είναι!

Η δική μου στάση είναι όπως πάντα ιδιόρρυθμη. Πιστεύω στα πρόσωπα και όχι στις κλαδικές αλήθειες και εντιμότητες. Υπάρχουν πρόσωπα αξιόλογα και έντιμα. Δεν είναι λίγα. Υπάρχουν δικαστές που ξέρουν γιατί κάνουν αυτή τη δουλειά. Συγκεκριμένα πρόσωπα. Αυτά τα πρόσωπα που ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΟΥΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΑΝΟΥΝ. ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ. Πως θέλουν να τους αφήσουν ήσυχους στη δουλειά τους.

Αυτούς τους ανθρώπους σκέπτομαι σήμερα αλλά και κάθε μέρα. Τους άλλους τους ξέρω. Οχι έναν έναν αλλά ως μάζα. Και τους ανέχομαι γιατί η μάζα στην οποία εντάσσομαι το απαιτεί.

Γιατί παρότι οι αρετές είναι μοναχικές οι άνθωποι ζουν σε ομάδες.

Τους σκέπτομαι σήμερα που δεν ξέρουν πως να σταθούν όρθιοι και να πουν:

- Οχι δεν είμαστε όλοι το ίδιο.

γιατί από τακτ, ή αρχές, ή κουλτούρα και αυτό τους φαίνεται δύσκολο και άπρεπο.

Ελεγεία στο δανεισμό

O διορισμός σε τράπεζα, είτε ήσουν δικηγόρος είτε ήσουν απλός απόφοιτος λυκείου, ήταν κάτι που πολλοί ονειρεύτηκαν ενθέρμως. Όσοι μάλιστα ξενιτεύτηκαν λόγω σπουδών είχαν και προσωπική εμπειρία των αμοιβών που συνεπαγόταν αυτή η ευτυχία. Μαζί πήγαινε και το κύρος του επαγγέλματος, το ύφος της υπεραπασχόλησης, τα επαγγελματικά ταξίδια, τα μπόνους, η παντοδυναμία του χρήματος, η έλλειψη παιδείας και παραγωγικότητας (όχι κανείς δεν ζήλευε τη χαρά της πραγματικής δημιουργίας καθώς αρκούσαν οι αριθμοί) και φυσικά η … ακριβούτσικη κόκα η οποία επέτρεπε τη συντήρηση του ακοίμητου τραπεζίτη. Πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια μου με … κόκα.

Η συγκεκριμένη κουλτούρα συνοδεύτηκε από τη νομική παντοδυναμία του τραπεζικού συστήματος η οποία οδήγησε σε μια ευρύτερη νομοθετική (και όχι μόνον) κουλτούρα φιλοτραπεζική. Συμβάσεις παραχώρησης, leasing, ΣΔΙΤ, ΒΟΟ, κάρτες, lease back και ένα σωρό άλλα τραπεζικά προϊόντα ξεπετάχθηκαν στην αγορά με μοναδικό στόχο την εύνοια του δανεισμού. Το δάνειο απέκτησε πολλά ονόματα και οι νομικοί πολλή δουλειά και κεφάτη παγκοσμιοποιημένη αντίληψη καθώς και θεωρητική συγκρότηση. Οι νέες μορφές συμβάσεων έγιναν trend.

Ο μιμητικός αυτός ενθουσιασμός, χωρίς ίχνος κριτικής στάσης ( η οποία περιορίσθηκε σε κατάρες του ΚΚΕ και μόνον) η ομοφωνία στην αντιγραφή και η απαξίωση της σκέψης συμπλήρωσαν τις συνέπειες της κόκας. Μια χαρωπή ευμάρεια κυριάρχησε για καιρό. Η τηλεόραση διαφήμισε την εικόνα της ευτυχίας στο θεσμό του τραπεζικού δανεισμού και γνωρίζω ελάχιστους που δεν ενέδωσαν σε αυτή την ευτυχία για την οποία κανενός η μαμά δεν είπε να προσέχει.

Μόνον οι ψυχίατροι εντόπισαν τοn εθισμό στις τραπεζικές κάρτες…
Η απορύθμιση έγινε μόδα (πόσα βιβλία...) με την αφορμή αυτή και το κράτος απαξιώθηκε δίνοντας τη θέση του σε ιδιάζοντα μορφώματα όπως οι Ανεξάρτητες Αρχές και άλλα τινά που θα μπορούσαν να εγγυηθούν την παρουσία της ιδιωτικής οικονομίας στους θεσμούς. Ο θεσμικός μιμητισμός ευδοκίμησε διεθνώς.

Το κράτος με τη σειρά του δανείστηκε και αυτό άφθονο χρήμα. Έπαιξε με το τραπεζικό σύστημα και συντηρήθηκε σε αγαστή συμμαχία. Η συμμαχία κράτους τραπεζών ευνοήθηκε και από την Ένωση θεσμικά. Ο ρόλος των συνεργατών στη δημιουργία των ευρωπαϊκών υποδομών καθιερώθηκε επίσημα. Τώρα ανταποδίδει.

Κάθε καλός μελετητής του οικονομικού δικαίου γνωρίζει τους κύκλους κρατικοποιήσεων και αποκρατικοποιήσεων τον τρόπο μεθοδικό τους τελευταίους αιώνες. Και τον τρόπο με τον οποίο συντελέσθηκαν. Σε αντίθεση με τις εξαγγελίες του μαρξισμού των εφάπαξ κρατικοποιήσεων, οι κύκλοι επιφέρουν πολύ περισσότερο κέρδος και στις δύο πλευρές μακροπρόθεσμα. Δε μιλάμε φυσικά για τους πολίτες…
Το ενδιαφέρον στον συγκεκριμένο κύκλο είναι ότι συντελείται μετά το τέλος του κομμουνισμού και με παγκοσμιοποιημένη έξαρση και αντιλήψεις.
Ο τρόμος, όπως και η πάλαι ποτέ χαρά, είναι διεθνής και τηλεοπτικά αναμεταδιδόμενος.
Αυτό που με προβληματίζει όμως περισσότερο είναι η απουσία ... και πάλι της σκέψης. Με χαρά θα πάψω να σκύβω το κεφάλι στους νομικούς και οικονομικούς παντογνώστες του City. Όμως σε ποιόν θα παραδοθώ?

Είναι η μοίρα της ελληνικής δεξιάς τα τελευταία χρόνια να κρατικοποιεί. Και μάλιστα των καραμανλήδων. Σε αντίθεση με τους σοσιαλιστές που ξεκίνησαν τις ιδιωτικοποιήσεις οι καραμανλικοί από τη δεκαετία του 70 κρατικοποιούν. Είναι τα παράδοξα της ιστορίας αυτά που όμως καλά αιτιολογούνται. Μήπως όμως και ο κ. Σαρκοζί δεν είναι δεξιός? Χάλασε ο κόσμος? Ο χειμώνας που έρχεται είναι μακρύς και ενδιαφέρων.
Η σκέψη καλά θα κάνει να επιστρατευτεί και ας ξανασκεφθούν τις τύχες τους όσοι δεν διορίσθηκαν σε τράπεζα και δεν πολυνταραβερίζονται εν γένει μαζί τους.
Όχι δεν προτείνω να διορισθούν στο δημόσιο οι ευνοούμενοι της Ευρώπης.
Στα πόδια τους να στέκονται προτείνω μοναχοί χωρίς κόκα και δάνεια, χωρίς δανικές εικόνες και σκέψεις.
Όσο και αν φαίνεται αδύνατο το σοκ μπορεί κάτι να προσφέρει.

Υιοθεσία και Υποκρισία

Ένα νομοσχέδιο που υπόσχεται πολλά χωρίς να κάνει αυτό που οφείλει, κατατέθηκε σήμερα στη Βουλή προς ψήφιση από τον Υπουργό Δικαιοσύνης. Πολλά μπορεί κανείς να πει για το νομοσχέδιο που αυτό λοιπόν Τα περισσότερα αφορούν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και περιορίζονται στο γιατί δεν περιλαμβάνει και του ομοφυλόφιλους. Ο e- lawyer εξαντλεί επιστημονικά το θέμα για το λόγο αυτό δεν θα επιμείνω.

Επιλέγω σήμερα να σταθώ στο θέμα της υιοθεσίας.

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης επ’αυτού μας λέει τα ακόλουθα:

"Στο Δεύτερο Κεφάλαιο τροποποιούνται, βελτιώνονται και εκσυγχρονίζονται διατάξεις του ΑΚ για την Υιοθεσία, το επώνυμο των συζύγων και το διαζύγιο. Ειδικότερα:
α. ως προς την Υιοθεσία: ρυθμίζονται επιμέρους ζητήματα που σκοπόν έχουν να βελτιώσουν τη λειτουργία του θεσμού για την ταχύτερη και ασφαλέστερη τέλεση της Υιοθεσίας. Διευκολύνεται η δυνατότητα Υιοθεσίας από ενδιαφερόμενους γονείς και πρόσωπα, χαράσσεται μια νέα πολιτική κατά της ιδρυματοποίησης των εγκαταλελημένων και ορφανών παιδιών και κατά των κυκλωμάτων εμπορίας και εκμετάλλευσης παιδιών. Συγκεκριμένα ρυθμίζεται η διαδικασία της στα δικαστήρια, που αναπληρώνουν την συναίνεση των φυσικών γονέων και προβλέπεται δυνητική ακρόαση των συγγενών του υιοθετουμένου. Με τις μεταβατικές διατάξεις διευρύνεται η διεθνής δικαιοδοσία των Ελληνικών δικαστηρίων, ώστε να είναι αρμόδια να δικάζουν υποθέσεις υιοθεσίας, όταν ένας από τους δύο (ο υιοθετών ή ο υιοθετούμενος) έχουν την Ελληνική ιθαγένεια. β. δίνεται η δυνατότητα στον κάθε σύζυγο, ως προς τις έννομες, πλέον, σχέσεις τους και όχι μόνο κοινωνικά, όπως μέχρι σήμερα, να μπορεί να προσθέτει, στο επώνυμό του αυτό του άλλου συζύγου. Τούτο γίνεται για λόγους διευκόλυνσης των συναλλαγών, στις οποίες προβαίνουν οι σύζυγοι δρώντας από κοινού, εμπορικά ή επιχειρηματικά, για την αντιμετώπιση προβλημάτων στο εξωτερικό, για γυναίκες με ξένη υπηκοότητα, αλλά και για άλλους, εντελώς προσωπικούς τους λόγους. Μία σύγχρονη φιλελεύθερη κοινωνία, πρέπει να αυξάνει τις δυνατότητες ελευθερίας των επιλογών κάθε πολίτη, ιδιαίτερα εκείνες που δεν βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο. γ. περιορίζεται σε δύο χρόνια, από τέσσερα, το αμάχητο τεκμήριο για τον ισχυρό κλονισμό του γάμου. Αυτό αποσκοπεί στη σύντομη λύση ουσιαστικά «νεκρών γάμων. Έτσι, αποφεύγεται η μακρόχρονη ψυχική ταλαιπωρία και φθορά των συζύγων που έχουν απομακρυνθεί ψυχικά και σωματικά μεταξύ τους και δίνεται σ’ αυτούς η δυνατότητα να ζουν, σύμφωνα με τον τρόπο που θα επιλέξουν μετά τη λύση του γάμου τους, ήρεμα."

Το θέμα της υιοθεσίας αποτελεί ένα ζήτημα που θα μπορούσε πολιτικά να επιτρέψει μια επανάσταση εφόσον σε καιρούς οικονομικά χαλεπούς θα πρόσφερε ανάσα σε τόσα εγκαταλελειμένα παιδιά (ας βλέπατε μόνον σήμερα την εικόνα του θαλάμου στο Αλεξάνδρα!) και πολλούς ακόμη υποψήφιους γονείς που τα περιμένουν χωρίς όμως πολλές ελπίδες. Θα αρκούσε να τολμήσει κανείς να γράψει τα σωστά λόγια. Μόνο λέξεις θα κόστιζε κύριε Υπουργέ η επανάσταση αυτή. Αλλά όμως όχι. Η επανάσταση αυτή δεν έγινε. Και ο λόγος είναι ένας και μόνον: τα πολλά και περίπλοκα συμφέροντα των ιδιωτικών υιοθεσιών!

Αυτών δηλαδή των υιοθεσιών που διεξάγει κανείς έναντι συνήθως παράνομης αμοιβής. Αυτών για τις οποίες κάποτε μαθαίνουμε ότι "βρέθηκαν έγκυες αλλοδαπές σε διαμέρισμα...". Αυτές για τις οποίες πολλοί συνάδελφοί μου ζουν και κερδοσκοπούν χωρίς ποτέ να μάθει κανείς "πόσο πάει" το παιδί. Οχι πολλά περισσότερα από ένα σκύλο καλής ράτσας πάντως...

Σα νομικός και σα γυναίκα θαύμασα για τον τρόπο που εξέθεσα το θέμα σήμερα το πρωί στην ΕΡΤ μια συνάδελφο που δεν γνωρίζω διόλου. Την κ. Ελένη Γκλεγκλέ . Με μια λέξη είπε αυτό που όφειλε έκαστος να τονίσει: ότι το προτεινόμενο σχέδιο νόμου ευνοεί τις ιδιωτικές υιοθεσίες. Τα παιδιά στο Μητέρα θα παραμείνουν για χρόνια σε αναμονή.

Τι μας κόστιζε κύριε Υπουργέ ως κοινωνία να γράψουμε 2-3 λέξεις επι πλέον?

Επιλέχθηκε για άλλη μια φορά να ευνοηθεί ο συμβιβασμός. Οπως έγινε και με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Με άλλο κόστος πάντως. Και προς όφελος φριχτών κυκλωμάτων!

Από τη σημερινή ημέρα κρατώ στο νου την κ. Γκλεγκλέ. Την ποιότητα και το ήθος που εξέπεμπε τηλεοπτικά βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.

Ο θυμός δεν έχει τέλος πάντως για τα παιδιά που περιμένουν. Και η έννοια μου για τη φίλη μου που πήγε να υιοθετήσει στην Καμπότζη επιλέγοντας τη διεθνή υιοθεσία ως εντιμότερη είναι μεγάλη. Καλοδέχομαι κάθε παιδί από την άκρη της γης. Ακόμη και το συμβολικό παράδειγμα της Αντζελίνας... Τρέμω όμως στη σκέψη ότι και εκεί κάποιοι επιβιώνουν δίνοντας με αντάλλαγμα τα παιδιά τους σε δυτικούς που απλώς δεν μπορούν να φέρουν σπίτι τους ένα από τα τόσα παιδάκια του Αλεξάνδρα...

Πρόταση νομοθετικής αντιμετώπισης της παχυσαρκίας!

Με ενδιαφέρον διάβασα χθες άκρως πατερναλιστικό άρθρο στην Καθημερινή του φιλελεύθερου κ. Στέφανου Μάνου με θέμα «Mια πρόταση για την καθημερινότητα». Η πρότασή του είναι απλή και γίνεται με αφορμή τη διαπίστωση του προβλήματος της ………… παχυσαρκίας και την ημέρα καταπολέμησής της που είναι η 24/10 (για όλα υπάρχει και μία μέρα).
Θα περίμενε κανείς ότι η ιδέα του συνδυάζεται με την μεγάλη οικονομική κρίση που αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε αδυνάτισμα. Αλλά όχι! Δεν προασπίζεται την πολιτική της ΝΔ ο κ. Μάνος ούτε υπεραμύνεται του τραπεζικού συστήματος και των κατορθωμάτων του.
Μας προτείνει μάλιστα αντιγραφή νομοθετικών μέτρων από άλλη χώρα . Ποια είναι τα μέτρα? Απλούστατα. Η αναγραφή των θερμίδων κάθε πιάτου στους καταλόγους των εστιατορίων! Σημειώνει μάλιστα ειδικά: «Όποιος αγοράζει φαγητό, καπουτσίνο, παγωτό, πίτσα θα ξέρει όχι μόνο τι πρέπει να πληρώσει, αλλά και πόσες θερμίδες θα καταναλώσει».
Δεν επιθυμώ να προχωρήσω σε ανάλυση του τι σημαίνει μενού και κάρτα μενού στη γαστριμαργία και τις παραδόσεις της. Είναι γνωστό σε πρώην υπουργούς το δίχως άλλο ότι η κάρτα έχει σοβαρό πρωτόκολλο! Εξίσου γνωστό πρέπει να είναι ότι η Αμερική των αναλφάβητων (δυστυχώς) πολιτών ξεκίνησε την πολιτική της κάρτας με εικόνες που προσφέρει και περισσότερη λιγούρα. Γνωστό είναι τέλος στον κύριο Μάνο ότι η Αμερική πάσχει από την μεγαλύτερη παχυσαρκία στον κόσμο.
Επιθυμώ όμως με αφορμή το άρθρο αυτό, με το οποίο διαφωνώ για πολλούς λόγους πλην των συγκεκριμένων νομικών που θα επισημάνω, να τονίσω τα εξής:
Η νομοθέτηση δι αντιγραφής μετά μεταφράσεως είναι ανεκτή μόνον όταν πρόκειται για κανόνες ενσωμάτωσης του κοινοτικού δικαίου. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις αποτελεί οικτρή μέθοδο νομοθετικής ξενομανίας. Η νομοθέτηση απαιτεί σκέψη και νόηση. Στην περίπτωση αυτή θα ήταν καλό να σκεφθεί κανείς τη γυμναστική και την κίνηση που στερούνται τα παιδιά με αποτέλεσμα να παχαίνουν και άλλα πολλά ανάλογα.
Η νομοθετική αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, όπως και της μελαγχολίας, της ανορεξίας, της κατάθλιψης, της ιλαράς, της πνευμονίας, κοκ μπορεί μόνον να μας βάλει σε σκέψεις για τις αναδουλειές του νομοθέτη. Θα μπορούσε μάλιστα να επιτρέψει στους γιατρούς να παρίστανται ευκαιριακά στα δικαστήρια ενώ οι νομικοί θα θεραπεύουν τις διάφορες παθήσεις. Προσωπικά διαφωνώ με την παντοκρατορία των γιατρών. Αλλά τρέμω ακόμη περισσότερο την παντοκρατορία των νομικών.

Τα τελευταία χρόνια οι νόμοι ασχολούνται με πολλά ανάλογα ζητήματα όπως τις ενδείξεις θανάτου στο πακέτο τσιγάρων (σε συνδυασμό με την ολιγωρία στην πώληση βαρύτατων ναρκωτικών), την απαγόρευση του ποτού και το ανάθεμα στην τροφή ως παράγοντος νόσου.
Το θέμα αυτό αξίζει να μας απασχολήσει σοβαρά. Μετά την εκκλησία και τις θρησκείες ανέλαβε τάχα η πολιτική τον έλεγχο όσων μέχρι πρότεινος αναλογούσε στη μαμά μας!

Όχι δεν ισχυρίζομαι ότι η παχυσαρκία δεν είναι πρόβλημα. Στον αγώνα μου κατά των κιλών που διαρκεί περίπου τριάντα χρόνια βρήκα πάντως καλούς συμμάχους σε άλλα πεδία. Οι πολιτικοί, οι υπουργοί και οι παπάδες με πάχυναν κάμποσες φορές με τη μιζέρια τους και τις αποτυχίες τους που με οδηγούσε στο ψυγείο για παρηγοριά. Όμως χτες που θύμωσα με τον κ. Μάνο (καθότι όλα τάχε η Μαργιορή ο φερετζές της έλλειπε…) δεν πήγα στο ψυγείο. Πήγα βόλτα με τους λίγους χαρούμενους ανθρώπους που έχουν απομείνει γύρω μου. Είναι παχουλοί δε λέω και αυτοί. Αλλά είναι υπεύθυνοι για τη μοίρα τους. Και το τελευταίο που θα έκαναν είναι να νομοθετήσουν τη δίαιτα.

Ας είναι κ. Μάνο: προτείνω καλύτερο μέτρο νομοθέτησης:
«Από την έναρξη ισχύος του παρόντος, εισάγεται τεκμήριο κομψότητος για το σύνολο των πολιτών της χώρας οι οποίοι και θεωρούνται οι καλύτεροι εραστές διεθνώς».
Τουλάχιστον με τη διάταξη αυτοί κάποιοι θα γελάσουν και οι πικραμένοι των λοιπών νομοθετικών φορολογικών και λοιπών τεκμηρίων θα νοιώσουν λίγη αισιοδοξία.

Όσο για τη νομοθετική αντιγραφή θα επανέλθω με παλιότερες ιδέες του ιδίου αντιγραφέα.