ΑΡΝΗΣΙΔΙΚΕΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ?

- 11/9/2013

Διαβάζουμε σήμερα ότι με απόφαση του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων Χάρη Θεοχάρη ενεργοποιούνται οι νέες διατάξεις του νόμου 4152/2013 με τις οποίες οι φορολογούμενοι υποχρεούνται στο εξής, πριν από τη προσφυγή στη δικαιοσύνη, να περάσουν πρώτα από μια νέα διοικητική διαδικασία επανεξέτασης της φορολογικής διαφοράς.
Κανένα πρόβλημα θα έλεγε κανείς, εφόσον βέβαια θεωρεί ότι η διοικητική αυτή διαδικασία (ενδικοφανής προσφυγή) δίνει μία ευκαιρία τόσο στο φορολογούμενο, όσο και στο δημόσιο να αποφύγουν ένα δικαστικό αγώνα. Όσοι βέβαια ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα γνωρίζουν πολύ καλά ότι πολύ σπάνια (αν όχι ποτέ) τέτοιου είδους διαδικασίες φέρνουν και αποτέλεσμα. Δύσκολα η διοίκηση, στην κατάσταση που την έχουμε φέρει, μπαίνει στη διαδικασία να επιλύσει τέτοιου είδους ζητήματα και τα στέλνει πάντα στα δικαστήρια. Ακόμη και όταν το δίκιο του προσφεύγοντα είναι παραπάνω και από προφανές.
Πέραν αυτού όμως από τις προαναφερθείσες διατάξεις προβλέπεται ότι θα πρέπει, προκειμένου να ασκηθεί αυτή η ενδικοφανής (και άρα υποχρεωτική για τη δικαστική συνέχεια της διαφωνίας) προσφυγή πρέπει να γίνει και καταβολή του 50% του επιβληθέντος προστίμου ή να ζητηθεί η αναστολή της. Γνωρίζουμε όλοι ότι με προηγούμενη νομοθετική πρωτοβουλία η αναστολή εκτέλεσης τέτοιων πράξεων έχει και αυτή καταστεί ουσιαστικά ανέφικτή.
Δε χωρεί αμφιβολία ότι το δικαίωμα στη δικαστική προστασία περιορίζεται σημαντικά ενόψει των εισπρακτικών αναγκών. Τούτο διότι η αποτελεσματικότητα της δικαστικής προστασίας κάμπτεται καταρχάς από το γεγονός ότι πριν από την προσφυγή στο δικαστήριο μεσολαβεί ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα αβεβαιότητας, κατά το οποίο επιχειρείται η επίλυση της διαφοράς σε διοικητικό επίπεδο. Με δεδομένο ότι η διοικητική προσφυγή δε γίνεται ως επί το πλείστον δεκτή τούτο σημαίνει προσαυξήσεις στο αρχικό πρόστιμο για όλη τη διάρκεια της εκκρεμότητας αυτής. Με δεδομένο όμως ότι επιβάλλεται η καταβολή του 50% της οφειλής και τη δυσκολία στην επίτευξη της αναστολής της αίρεται και το τελευταίο κάπως ευνοϊκό μέτρο που υπήρχε στις φορολογικές διαφορές και ήταν η αυτόματη αναστολή σε περίπτωση δικαστικής αμφισβήτησης. Το γεγονός ότι πρέπει να καταβάλεις το 50% άλλωστε της οφειλής περιορίζει σημαντικά και την αποτελεσματικότητα της δικαστικής προστασίας, διότι προφανώς αποθαρρύνει το διοικούμενο να μπει και σε περαιτέρω έξοδα όταν καταβάλει τόσο σημαντικό μέρος του ποσού.
Το ότι πάντως έχει γίνει κατάχρηση στη διαδικασία αναστολής στο παρελθόν δε δικαιολογεί αυτού του είδους τον περιορισμό της δικαστικής προστασίας..