Αποτέλεσε ένα επιστημονικό αντικείμενο που λίγοι αγάπησαν. Η ιστορία του δικαίου στις μέρες μας ήταν μερικά κεφάλαια βυζαντινορωμαϊκού δικαίου και σοσ για τις εξετάσεις. Μετά δεν το ξαναβρίσκεις μπροστά σου. Ομως όσο περνούν τα χρόνια μετανιώνω γι αυτό. Σπεύδω και προμηθεύομαι την λιγοστή βιβλιογραφία. Ολο και βρίσκω κάτι το ενδιαφέρον που αναζητώ. Οσο μεγαλώνω με συναρπάζει.
Τον τελευταίο καιρό μάλιστα διερωτώμαι γιατί δεν έχει αναδειχθεί επαρκώς ο συσχετισμός της γλώσσας μας και της ιδιαιτερότητάς της (η πρώτη γνωστή γραπτή γλώσσα που περιέλαβε φωνήεντα) και του γραπτού δικαίου. Ο Δράκων και ο Σόλων θα μπορούσαν να αναδείξουν μία άλλη διάσταση στη θέσπιση κανόνων αφού μόνον τότε υπήρξαν φωνήεντα. Θα μου πεις γιατί?
Μα γιατί οι προηγούμενοι γραπτοί κανόνες των γραπτών γλωσσών χωρίς φωνήεντα απαιτούσαν έναν ιδιάζοντα ρόλο του αναγνώστη που γινόταν ταυτόχρονα και ερμηνευτής καθώς προσέθετε κατά το δοκούν τα φωνήεντα και έδινε περιεχόμενο στο θεσμοθετιμένο κείμενο. Εχουμε σκεφθεί ότι οι 10 εντολές δεν είχαν φωνήεντα? ότι η ραββινική ερμηνευτική μέθοδος μέχρι σήμερα πλουτίζει συνειδητά ή όχι τον τρόπο ερμηνείας του δικαίου διεθνώς?
Η ελληνική αντίθετα είναι απλή και δημοκρατική. Δεν χωράει πολλές αυθαιρεσίες. Η γραμματική ερμηνεία βασίζεται στη γλώσσα που μπορεί να διαβασθεί και έχει από μόνη της περιεχόμενο και λογική. Με φωνήεντα.
Αυτά διαβάζω αυτό τον καιρό με ζήλο. Και έτσι ακονίζω λίγο δημιουργικά το νου μου.
Ιστορία δικαίου με έμφαση στα φωνήεντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου