O Σωτήρης και η Συλλογή του: η άλλη Αρκαδία

Το Σωτήρη τον γνωρίζω πάνω από 25 χρόνια. Ξεκίνησε να δικηγορεί σε ένα γραφείο συστεγαζόμενος με κάποιους γνωστούς μου και δουλεύει ακόμη αφού φυσικά εξελίχθηκε επαγγελματικά πολύ από τότε. Είναι όμως ένας δικηγόρος όπως υπάρχουν και άλλοι πρέπει να σημειώσω που έχει μεταξύ άλλων το πάθος της συλλογής. Η σχέση του με την τέχνη είναι ιδιαίτερη και δεν ξέρω πολλά να πω γι'αυτό. Το πρότυπο όμως του δικηγόρου συλλέκτη έργων τέχνης πάντα με έβαζε σε σκέψεις. Θα εξηγηθώ καλύτερα! Αλλά θα μείνω λίγο ακόμη στο Σωτήρη. Φυσικά γράφω για το Σωτήρη το Φέλιο και το ίδρυμα Η άλλη Αρκαδία όπου νομίζω είναι και η συλλογή του. Με πλούσια δραστηριότητα το Ιδρυμα αυτό προβάλει την καλλιτεχνική δημιουργία και νέους εν ζωή έλληνες καλλιτεχνες διεθνώς. Ο Σωτήρης αποτελεί εκπρόσωπο μεταξύ των νεώτερων συναδέλφων της ειδικής εκείνης κατηρορίας που "κομίζουν εις την τέχνη" ένα μέρος του είναι τους, και αντιστροφα η τέχνη τους συμπληρώνει. Ενας φιλότεχνος λοιπόν δικηγόρος που αφιερώθηκε στο πάθος του. Είναι τάχα η δικηγορία ως επάγγελμα ανεπαρκής να μας προσφέρει την υπαρξιακή εκείνη διάσταση που επιτρέπει σε κάποιον να νοιώθει πληρέστερος? είναι ο ρόλος του δικηγόρου ανεπαρκής να μας καλύψει τα κενά του βίου που ίσως μπορούν άλλα επαγγέλματα? Γι'αυτό η τέχνη? Γι'αυτό για άλλους η πολιτική, η δημοσιοργαφία, ή άλλα παράλληλα έργα? Είναι γεγονός ότι σπάνια θα δει κανείς άλλους επαγγελματίες καταξιωμένους να αποκτούν δεύτερη υπόσταση. Ισως γιατί ένας γιατρός ή ένας αρχιτέκτονας νοιώθει επαρκώς ότι δημιουργεί, ότι πράττει... Ενώ εμείς? Ισως πάλι η δικηγορία να μας το επιτρέπει αρκούντως καθώς δεν αξιώνειτόση πολλή μελέτη ή αφιέρωση. Ισως να έχει να κάνει και με την αστική προέλευση του επαγγέλματος. Πριν μερικές δεκαετίες δικηγόρος δεν γινόταν κάθε παιδί της επαρχίας ή κάθε παιδί μικροαστικής καταγωγής. Οφειλες να είσαι μεγαλοαστός και στην Αθήνα αθηναίος. Σήμερα δικηγόροι γίνονται όλοι. Τουλάχιστον ως προς τον τίτλο τον επαγγελματικό, ως προς την ταυτότητα. Και λεφτά βγάζουν αρκετοί. Η κοινωνική όμως αποδοχή δεν είναι σπουδαία. Δεν είσαι καν αστός με το συγκεκριμένο επάγγελμα. Δεν σε καλούν επειδή απλώς κερδίζεις χρήμα ή έχεις πελάτες. Συνήθως μάλιστα οι πελάτες για να σε χρειάζονται δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά. Οσο και να λέμε ότι κάνουμε συμβουλευτική δικηγορία οπότε συνυπάρχουμε με καλύτερα παιδιά, ο καλός δικηγόρος είναι αυτός που κάνει τα "βαρειά χειρουργία". Αρα παίζει με κακά παιδιά. Η τέχνη, είναι η παράλληλη εκείνη υπόσταση που επιτρέπει την αστική ταυτότητα, την συνύπαρξη με καλύτερα παιδιά αν διατηρείς παιγνιώδη φύση. Ε ναι. Ο Σωτήρης παραμένει παιχνιδιάρης.Και ας σκεφτούμε όλοι όσοι είμαστε ακόμη στο παιχνίδι και δεν ξαποσταίνουμε στο θώκο του μεγαλείου που φαντασιώνουμε ότι όλο και κάποια μπάλα ή κάποια κούκλα χρειάζεται για να μην σκευρώσεις από το κλίμα των καιρών που είναι μουντό.