Πάτερ ημών!

Οταν κάμποσα χρόνια πίσω διάβαζε σε σπαστά ελληνικά στη Μητρόπολη μπροστά στη σoρό του πατέρα του ο Γιώργος Παπανδρέου το γνωστό: "Τάμαθες τα νέα πατέρα", όλοι πρόσεχαν ότι η σωρός ήταν ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Και ο χθεσινός πρωθυπουργός και τότε γιός σε πένθος ήταν ένα ορφανό με χωρισμένους γονείς και βαρύτατα "κερατωμένη φεμινίστρια αμερικανίδα μητέρα". Αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Ακόμη χειρότερο ήταν ότι η "στρίγγλα γκόμενα" χρειάσθηκε να τον στηρίξει για να πάρει και κανένα υπουργείο όταν ο πατέρας ήταν διασωληνωμένος πρωθυπουργός. Τύχη κακή για ένα νέο πολιτικό και σκληρή για ένα φιλόδοξο σοσιαλιστή. Καμία απολύτως υπερηφάνεια!

Και αυτός και τα απομεινάρια της κραταιάς του οικογένειας προσπάθησαν να διατηρήσουν την εικόνα της ενότητας και του ταλέντου που χαμένο δεν πήγε. Ολοι συνέχισαν το δρόμο τους. Ενας έγινε ... καθηγητής ελληνικού πανεπιστημίου, άλλος έγραψε με δυσκολία στην ξένη αυτή και δύσκολη γλώσσα ... λογοτεχνία (τον θυμήθηκα προ ημερών στο έργο Πρώτη φορά νονός της Ολγας Μαλέα (δηλαδή Κουταλίδη, ιδέα που είχε και αυτή η κοπέλα για καλλιτεχνικό ψευδώνυμο!.
Θα μου πείτε το μπλογκ είναι νομικό. Τι μας λες τώρα φτηνή ψυχολογία...
Σωστά.
Ομως το ψυχόδραμα αυτών των παιδιών συνδέθηκε με τη μοίρα της χώρας μας (όπως και των παιδιών των λοιπών τριών οικογενειών που όμως στη μία περίπτωση ο Πατέρας ζει και βασιλεύει και μάλιστα αμφισβητείται αν ποτέ πεθάνει, ενώ στην άλλη πατέρας μάλλον δεν υπήρξε ποτέ κανείς και πουθενά).

Υπό αμερικανικές συνθήκες λοιπον πολιτικού βίου, καλή αμερικανική δικηγορική εταιρία δεν θα υποστήριξε κανέναν πρωθυπουργό για ένα τόσο άθλιο και άσχετο κείμενο δανείου όσο το Μνημόνιο. Η άλλη πλευρά το δίχως άλλο με την ισχύ του δανειστή θεώρησε ότι θα βγάλει την άκρη τότε που θα χρειασθεί με τρόπο αποτελεσματικό. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα υπήρχε δικηγορικό γραφείο που θα πρόσφερε στους δανειστές legal opinion εκπροσώπων του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους σε σύμβαση διεπόμενη από αγγλικό δίκαιο. Υπό κανονικές συνθήκες το να γίνουν τα πράγματα σωστά θα ήταν ανάγκη για το κύρος του δανείου (όχι φυσικά του δανιζομένου).

Ομως όχι όλα στα κουτουρού. Κάτι συνταγματολόγοι παραπονέθηκαν για τις συνταγματικές πλειοψηφίες λέγοντας ότι πρόκειται για διεθνή σύμβαση. Κάτι άλλοι δικηγόροι προσέφυγαν στο ΣτΕ. Και το πικραμένο παιδάκι πήρε την άγουσα παραδίδοντας τη χώρα στο καταπληκτικότερο θεσμικό ατόπημα που είναι η παρούσα πολιτική διευθέτηση. Χωρίς να ανοίξει μύτη. Χωρίς ούτε ένα παράπονο πικραμένου συνταγματολόγου.Ολα καλά. Ολα για το μοναχικό παιδί με την μητριά του παραμυθιού.

Η περίφημη διαφάνεια, η πρόσβαση στα έγγραφα σε κανέναν δεν έδωσε την ιδέα να ζητήσει να δει το τελικό κείμενο της Legal Opinion του ΝΣΚ (που πάντως κατά νόμο δεν επιτρέπεται να υπογράφει τέτοιο πράγμα). Κανείς δεν ζήτησε να δει ποιές διατάξεις ναι ναι αυτές που είναι στις τελίτσες του σχεδίου καθιστούν νόμιμα και εκτελεστά τα αναφερόμενα εκεί (ζητώ συγγνώμη για τον απλουστευτικό τρόπο που τα γράφω αλλά όποιος ξέρει τα κείμενα θα τα καταλάβει πιστεύω). Η διαφάνεια εσιώπησε και μαζύ της η κάθε αξιοπρέπεια των υπογραφών, των υπογραφόντων και των υπογραφομένων.
Βέβαια θα μου πεις εδώ δόθηκε διαιτητική αρμοδιότητα στο ΔΕΕ στη βάση άρθρου της Συνθήκης (272 ΣΛΕΕ) που αφορά σε άλλο θέμα με τέχνασμα αβέβαιο αυτό θα ήταν το θέμα μας?

Ε λοιπόν από τα ψυχικά παιδικά τραύματα περάσαμε σε νομικές ακροβασίες. Ιδού η αιτία!
Ο νόμος είναι πάντα προϊόν του Πατέρα. Του Πατέρα που συμβολικά καθορίζει κανόνες και ρυθμίζει συνέπειες. Σήμερα οποιαδήποτε λογική κανόνων χάνεται ραγδαία καθιστώντας φαινάκη και τη σκέψη ακόμη της κανονιστικής λογικής.

Είναι γεγονός ότι τις συνέπειες της μεταπολεμικής ηθικής στους κανόνες δικαίου τις εισπράττουμε όλοι. Το μπάχαλο του πατρικού ρόλου που διατήρησε τα απομεινάρια του ανδρισμού του παριστάνοντας τον εραστή απεικονίσθηκαν σε φαύλες διατάξεις και βαθύτατη ανομία. Δήθεν κανόνες, δήθεν συνέπειες, δήθεν δημοκρατίες. Το φαινόμενο δεν είναι εθνικό. Μοιάζει να είναι γενικευμένο.

Σε λίγες μέρες η Μαίριλ Στρήπ θα μας θυμίσει στο σινεμά πόσο χάος έσπειρε (και φυσικά μιμηθήκαμε) και η κυρία Θάτσερ. Για να μην θυμηθώ άλλες γυναίκες εξουσίας.
Καιρός να δούμε την κοινωνία που στήνουμε με άλλο βλέμμα. Και αν οι κανόνες και οι πατέρες δεν αρκούν να τους αλλάξουμε με κάτι άξιο να διατηρήσει τις κοινωνικές ομάδες ενεργές και λειτουργικές. Εστω και αν το πολίτευμα δεν λέγεται δημοκρατία. Ας είναι όμως να μην λέγεται φασισμός (με ότι όνομα αυτό μπορεί να ακουσθεί).

Απόψε συζητάμε τις σκανταλιές του κ. Κουλούρη ενώ άστεγοι πεθαίνουν στο δρόμο. Και αυτός ο θάνατος δεν ήταν δήθεν. Ο θάνατος αυτός είναι αληθινός.

... ως εν ουρανώ και επί της γης....