Οσοι σπούδασαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 80 νομικά θυμούνται το δίχως άλλο την άνθιση της Γαλλικής Σχολής, των σπουδών στο Παρίσι, την ελευθερία που ανέδιδε η χώρα και ο πολιτισμός της. Η Γαλλία τόπος εξορίας για πολλούς την περίοδο της Χούντας έγινε δεύτερη πατρίδα της Μελίνας, του Μάνεση, του Καραμανλή και άλλων επώνυμων της εποχής. Τα αμφιθέατρα γέμιζαν με απόψεις γαλλοθρεμένων και δημιουργήθηκε μια στρατιά μεταπτυχιακών και διδακτόρων γαλλικής προέλευσης επειδή γοητεύθηκαν από την ελευθερία, την τέχνη, τον Μπρέλ, το Σηκουάνα, τα κινήματα.
Στο Σηκουάνα έκανε και ο Μιτεράν την τελευταία συμβολική κίνηση της καριέρας του αφήνοντας λουλούδια για έναν δολοφονημένο Αραβα, χτίζοντας εκεί κοντά το Ινστιτούτο του Αραβικού Κόσμου. Κανείς δεν θεώρησε ποτέ ότι στη Γαλλία δεν υπήρχε προσωπική ζωή. Ηταν όμως εκτός συζήτησης και εκτός προβολής. Τα ΜΜΕ προέβαλαν με ζήλο την αποχώρηση της κ. Σινκλαίρ από τη δημοσιογραφία λόγω του συζύγου της τότε που ήμουν και εγώ εκεί, Στροσ Καν αλλά μέχρι εκεί. Προέβαλαν το ήθος της και θρήνησαν την απώλεια μιας μεγάλης δημοσιογράφου.
Σήμερα όλοι αναρωτιόμαστε με μια φωνή αν το παιδί της Μπρούνι είναι του Στροσ Καν του ασυγκράτητου εραστή και άρχοντα του ΔΝΤ σοσιασλιστή ηγέτη.
Θα ήθελα πραγματικά τη θέση των πολιτικών επιστημόνων για τις εξελίξεις αυτές ιδίως των γαλλοσπουδασμένων που γέμιζαν κάποτε τα αμφιθέατρα με τους συμβολισμούς της δημοκρατίας και τα ΜΜΕ.
Ομως και αυτοί αναλώθηκαν σε κόλπα! όσο για τους γάλλους λάτρεψαν τον Τοκβιλ όπως και οι έλληνες γαλλόφρονες το Ντουόρκιν.
Η δημοκρατία κυοφορεί αναζητείστε τον δότη σπέρματος που τα κατάφερε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου