Dominique Strauss Kahn

Πολλά νομικά ζητήματα θέτει η υπόθεση Dominique Strauss Kahn. Θα λυθούν στα δικαστήρια και στην πολιτική που επέλεξε ο ίδιος να υπηρετήσει. Εδώ απόψε θα μιλήσω για κάποιους συμβολισμούς με την ευκαιρία των παθών του ανδρός.
Η συζήτηση για τον Strauss Kahn γάλλο αστό, πρώην οργανωμένο κομμουνιστή, μετέπειτα σοσιαλιστή, πανεπιστημιακό με κυβερνητικές θέσεις και πολλούς γάμους και φιλοδοξίες με συναρπάζει. Ολοι έχουμε κάτι να πούμε. Ολοι να υποστηρίξουμε το αμερικανικό σύστημα ή να το απαξιώσουμε που τον οδήγησε τηλεοπτικά σιδηροδέσμιο και τον θεωρεί ύποπτο ενώ εν τέλει παραιτείται από το ΔΝΤ. Διαβάσαμε για τις γυναίκες του, τους δικηγόρους του τις αντιφάσεις του και κυρίως τις ... πολλές φιλοδοξίες του. Το γεγονός ότι η γαλλική πολιτική ζωή κινείται ανάμεσα στον Σαρκοζί και τον Στρος Καν, την Κάρλα και την Σινκλέρ δεν το σχολιάζω. Δεν σχολιάζω επίσης το τι γυρεύει ένας σοσιαλιστής στο ΔΝΤ... Δεν σχολιάζω την ανδρική ευχαρίστηση για την "αξιοπρέπεια" της συζύγου του που είναι εφάμιλλη της κας Κλίντον. Παρά τα χρόνια που περάσαμε με φεμινισμό ακόμη υπάρχει άφθονη αναξιοπρέπεια σε πάμπολλες γυναίκες που περηφανεύονται για τα κέρατά τους (και σύζυγοι που χαίρονται γι΄αυτό). Ολα αυτά κάτι μας θυμίζουν.

Η περίπτωση του Στρος Καν είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις ανδρών με εξουσία και πολλές φιλοδοξίες που θεωρούνται ερωτικά ακαταμάχητοι σε προχωρημένη ηλικία χωρίς πολλή ντροπή. Προ ετών καμαρώναμε τον ερωτικό κούνελο πρωθυπουργό και τον κανακεύαμε για τα κατορθώματά του. Η Ιταλία έχει τώρα σειρά. Πολλοί υπουργοί καμαρώνουν για τον ίδιο λόγο ενίοτε με σπασμένα μούτρα. Πολλοί άνδρες εξουσίες αντί να περιορίζονται στις κατουρημένες ποδιές που έχουν φιλήσει ενόψει των φιλοδοξιών τους (διότι εδώ και χρόνια οι μεγάλοι άνδρες δεν φύονται στα πεδία των μαχών αλλά σε λίμνες σάλιου) θεωρούν ότι είναι και εραστές. Μόνοι τους τα συζητάνε στις λέσχες, μόνοι τους στριμώχνουν καμαριέρες και πληρώνουν καλλ γκιρλς, μόνοι τους χαίρονται. Περίεργη η ζωή να ερωτοτροπούν τα τερατώδη ανδρείκελα με τις χοντρές κοιλιές. Τι μούρθε και μένα τώρα!

Δεν αρκεί στις χοντρές αυτές κοιλιές η φήμη και το χρήμα. Θέλουν και να αρέσουν.
Και φυσικά επειδή αυτό δεν συμβαίνει θυμώνουν και πιέζουν με την εξουσία τους μήπως και κάποιος τους ερωτευθεί έστω και μία καμαριέρα να τους καθότανε θα έφτανε. Ο Δικηγορικός μας σύλλογος μπορεί να "τιμήσει" πάμπολλους τέτοιους μάγκες. Το αυτό και ο Ιατρικός και το ΤΕΕ. Η χώρα μας μικρή αλλά οι αντιγραφές σπουδαίες.

Τώρα τα πιό δύσκολα.

Πόσες από εμάς δεν το δοκιμάσαμε? Πόσες δεν το υποστήκαμε?

Ας μετρηθούμε λοιπόν με την αφορμή του Dominique του σοσιαλιστή.
Ο δρόμος για την ισοτιμία των φύλων είναι μεγάλος και έχει πολλές ακόμη περιπέτειες για όλες και όλους μας.
Προσωπικά δεν ξέρω τίποτε για τον Dοminique που πάντως ανυπεράσπιστος δεν είναι. Θα την βγάλει την άκρη στη ζωή του.
Ξέρω όμως ότι όσα χρόνια σπουδάζω και εργάζομαι έχω σφίξει πολλές φορές τα δόντια. Κάποιο δόντι μου μάλιστα το έσπασα μόνη μου από τέτοια αγωνία. Και η ευρωπαϊκή μας κουλτούρα δεν κατηγορεί τους Λουδοβίκους με τις μεγάλες κοιλιές που περνιούνται για ωραίοι. Το χαίρεται!
Μερικές φορές μπαίνω στον πειρασμό να κατονομάσω μερικούς. Φοβάμαι όμως ότι θα κολακευθούν. Οτι θα εκλάβουν για έπαινο την φρίκη που έχουν προκαλέσει οι αδέξιοι ερωτίλοι της εξουσίας.
Παρόλα αυτά οι βιασμοί είναι βιασμοί (ή έστω ερωτικές παρενοχλήσεις). Και τα θύματα πρέπει να μιλούν και να ελευθερώνονται. Κάποτε όλες οι γυναίκες του τέλους του 20ου αιώνα θα έχουν το κουράγιο της μαύρης καμαριέρας. Και οι αξιότιμες σύζυγοι θα ντρέπονται για την συγκάλιψη που προσφέρουν για ένα τίτλο κυρίας με κέρατα και χρυσαφικά.
Δεν ξέρω αν ο δικηγόρος του Στρος Κάν αθώωσε το Σωκράτη, προσωπικά ονειρεύομαι να δικαιώσω μια γενιά γυναικών που αιφνιδίως βγήκαν από κουζίνες τους και αναστάτωσαν την εξουσία ...