οταν τα χαμένα παιδιά γίνονται συνήθεια

του παρδαlaw - 4/5/2015 8:28:59 μμ
Μετά τη μικρή Μαρία, ο Βαγγέλης και μετά το Βαγγέλη που αναζήτησε το Πανελλήνιο η μικρή Αννυ.
Ιστορίες για μωρά τεμαχισμένα και βρασμένα διαδίδονται χωρίς αιδώ.
Εξίσου χωρίς αιδώ τα μωρά, όχι μόνο στη χώρα μας βέβαια, δίνουν τροφή στη φρίκη.
Αν παρατηρήσει κανείς τη δημοσιότητα θα δει ότι η τρυφερότητα συνδέεται με σκύλους και τα παιδιά με φρίκη.
Σεισμός στο Νεπάλ? παιδιά κομμάτια
"Λαθρομετανάστες?" πνιγμένα μωρά
Η γύρω μας ζωή? παιδιά, πολλά παιδιά χαμένα και νεκρά. Μάλιστα για να γίνει η φρίκη μεγαλύτερη συχνά και βιασμένα και βραστά.
Η μικρή Αννυ αναπαύεται ελπίζω κάπου στον παράδεισο των μικρών χαμένων παιδιών στην αγκαλιά ενός μεγάλο άσπρου σκύλου και ενός καλού θεού που δεν παίρνει ναρκωτικά, δεν βλέπει πολλή τηλεόραση και δεν έχει "καλούς" δικηγόρους.
Συχνά τη ζηλεύω. Εκεί που κάθεται σίγουρα δεν θα μαθαίνει για βραστά μωρά αλλά θα παίζει με άλλα παιδάκια και μεγάλους που συχωρεμένοι πλέον θα αποκτούν στην πλάτη φτερά.
Τα νεκρά παιδιά από τη Μήδεια και τον Κρόνο είναι στοιχείο του πολιτισμού μας. Οπως στοιχείο του πολιτισμού μας είναι η αγάπη για τα παιδιά και ιδίως τα μικρά παιδιά.
Δυστυχώς ο πολιτισμός με τα "βραστά μωρά" με ματαιώνει και προτιμώ να μην τον τιμώ. Η τραγικότητα είναι μία άποψη αλλά ακόμη και οι γάτοι που σκοτώνουν τα γατάκια έχουν κάποιο λόγο.
Ας μην εθιζόμαστε (από μικροί είναι η αλήθεια) στην άποψη ότι ο πατέρας στέλνει το παιδί του στο σταυρό και είναι για το καλό όλων μας, ή το τρώει και έτσι δημιουργείται πολιτισμός κοκ.
Οσο και να πουλάει το θέμα θα οφείλαμε στην Αννυ τη σιγή μας και το δικαίωμά της τουλάχιστον να μας ξεχάσει.