Η είδηση αυτή που θα μας απασχολήσει έντονα λόγω της επικείμενης έκδοσης απόφασης για αποζημίωση μόνον των οικογενειών από το νοσοκομείο θέτει ένα μεγάλο ζήτημα που δημιουργεί πολλά ερωτηματικά για όσα η επιστήμη μέχρι σήμερα θεωρούσε ως δεδομένα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Πριν από είκοσι χρόνια δύο νεογέννητα κοριτσάκια που τοποθετήθηκαν σε διπλανές θερμοκοιτίδες στο μαιευτήριο δόθηκαν σε λάθος γονείς. Το «λάθος» έγινε αντιληπτό δέκα χρόνια αργότερα. Μια απίστευτη ανθρώπινη ιστορία.
«Αν αυτό συνέβη σε εμάς, μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε» δηλώνει η Σοφί Σερανό, η μητέρα ενός από τα δύο κορίτσια που ανταλλάχθηκαν πριν από 20 χρόνια σε ένα μαιευτήριο στην πόλη των Καννών, στη Γαλλία. Οι δύο οικογένειες που δεν μεγάλωσαν τα βιολογικά τους παιδιά απαίτησαν αποζημίωση πάνω από 12 εκατομμύρια ευρώ και το δικαστήριο θα αποφασίσει στις 10 Φεβρουαρίου.
Στις 4 Ιουλίου 1994 η Σοφί Σερανό γέννησε τη μικρή Μανόν. Επειδή είχε ίκτερο το νεογέννητο τοποθετήθηκε σε θερμοκοιτίδα μαζί με ένα άλλο κοριτσάκι που είχε το ίδιο πρόβλημα. Τη νύχτα της 8ης Ιουλίου έγινε κάποιο λάθος και τα παιδιά δόθηκαν στους λάθος γονείς.
Οι δύο μητέρες είχαν εκφράσει επιφυλάξεις όταν παρέλαβαν τα νεογέννητα αλλά δεν επέμειναν.
Οι γονείς της Μανόν κατάλαβαν το λάθος όταν το παιδί έγινε 10 ετών. Ο πατέρας ζήτησε τεστ DNA επειδή έβλεπε ότι το παιδί δεν του έμοιαζε καθόλου και είχε σκούρο δέρμα. Πίστευε μάλιστα ότι υπήρχε ένα πρόβλημα με την μητέρα και απαίτησε να γίνει έλεγχος. Μετά το τεστ ανακάλυψαν ότι το παιδί δεν ήταν δικό τους.
Αμέσως άρχισε έρευνα για να βρουν την άλλη οικογένεια. Τους γίνεται γνωστό ότι στο μαιευτήριο τρία νεογέννητα έπασχαν από ίκτερο , ένα αγόρι και δύο κοριτσάκια. Τελικά κατέληξαν στην άλλη οικογένεια με το δεύτερο κοριτσάκι, η οποία κατάγεται από το εξωτικό νησί Reunion, πρώην γαλλική αποικία και διαμένει στην ίδια περιοχή των Καννών. Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι το κοριτσάκι έχει εξωτικά χαρακτηριστικά, σκούρο δέρμα και μαλλιά.
Οι γονείς συναντούν για πρώτη φορά το βιολογικό τους παιδί όταν
εκείνο είναι 10 ετών αλλά δεν ζητούν να γίνει ανταλλαγή. «Ηταν μια
περίεργη και ταραγμένη στιγμή» θυμάται σήμερα η Μανόν. «Βρέθηκα μπροστά
σε μια γυναίκα που είναι η βιολογική μου μητέρα και είναι άγνωστη».
Από εκείνη τη στιγμή οι δύο οικογένειες απομακρύνονται. «Ηταν πολύ δύσκολο, ο καθένας παίρνει το δρόμο του γιατί ήταν πολύ εξουθενωτικό συναισθηματικά, έπρεπε να βρούμε κάποιες σταθερές» δηλώνει η μητέρα Σοφί Σερανό στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, 38 ετών.
Δέκα χρόνια αργότερα οι δύο οικογένειες αποφάσισαν να ζητήσουν αποζημίωση στα δικαστήρια 12 εκατομμύρια ευρώ. Ζητούν 3 εκατομμύρια ευρώ για κάθε κορίτσι που άλλαξε το μαιευτήριο, 1,5 εκατομμύριο για τρεις από τους γονείς, 750.000 ευρώ για κάθε αδελφό και αδελφή. Και αποφάσισαν να κρατήσουν τα μη βιολογικά τους παιδιά που είχαν μεγαλώσει επί 20 χρόνια.
Για τον δικηγόρο της οικογένειας θα πρέπει να επιβληθεί η μεγαλύτερη ποινή προς παραδειγματισμό ώστε και οι ασφαλιστικές εταιρείες να φοβηθούν και τα μαιευτήρια.
Για τη γράφουσα το κρίσιμο της είδησης δεν είναι το ποσό της αποζημίωσης που θα επιδικασθεί όσο το γεγονός ότι δύο οικογένειες γνωρίζοντας ότι τα παιδιά τους δεν ήταν τα βιολογικά και μη έχοντας επιλέξει να υιοθετήσουν ή να αποδεχθούν μη βιολογικό παιδί, κράτησαν και αγάπησαν αυτό που μεγάλωναν επί δέκα έτη, μέχρι τη στιγμή που κατάλαβαν με βεβαιότητα ότι το παιδί δεν ήταν δικό τους βιολογικά. Το έβλεπαν καθαρά: το παιδί είχε άλλο χρώμα. Το διαισθάνονταν αφού έκαναν τεστ DNA ιδίως οι λευκοί γονείς διότι οι έγχρωμοι δεν φαίνεται να έκαναν ούτε αυτό. Ομως ακόμη και αν ζήτησαν αποζημίωση από το νοσοκομείο παιδί τους κράτησαν και ένοιωσαν αυτό που μεγάλωσαν.
Η θέση αυτή ανατρέπει πάμπολλες παραδοχές της επιστήμης για τη σημασία της βιολογικής σχέσης με το γονιό. Οσοι από εμάς έχουν υιοθετήσει το γνωρίζουν καλά. Διαβάζοντας και μαθαίνοντας το παν συνηγορεί υπέρ του γεγονότος ότι ένα μεγάλο τραύμα υπάρχει και για το παιδί και για το γονιό που θεραπεύεται (αν θεραπευθεί) με κόπο. Το τραύμα της μη βιολογικής σχέσης.
Δεν θα αναφερθώ στο σημείο αυτό για τα ζητήματα κληρονομικού δικαίου, ούτε για το εύρος των προκαταλήψεων που υπάρχουν ακόμη.
Η συγκεκριμένη ιστορία μου θυμίζει κυρίως την υποδούλωση της επιστήμης στις προκαταλήψεις και τα αυτονόητα της κοινωνικά κρατούσας ιδεολογίας. Οσοι από εμάς υιοθέτησαν γνωρίζουν πώς οι ειδικοί αντιμετωπίζουν τη "δυσκολία" της σχέσης με το μη βιολογικό παιδί.
Επιστήμες όπως η ψυχιατρική θα είχαν πολλά να διδαχθούν για το "μεγάλο τραύμα του βρέφους" από τέτοιες περιπτώσεις που είναι πολλές αλλά και από άλλες περιπτώσεις όπου κοινωνίες ολόκληρες μεγάλωναν τα παιδιά των άλλων χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τη βιολογική καταγωγή και σχέση.
Ισως οι επιστήμες να είναι έρμαια των προκαταλήψεων και αυτές που θέλουν υπό το παρόν νομικό καθεστώς της δύσης η κληρονομική διαδοχή να αφορά τα φυσικά τέκνα ποπυ γεννιώνται σε καθεστώς νομίμου γάμου, δημιουργώντας δυσπιστία στα γεννημένα χωρίς γάμο, στα θετά, κοκ.
Η αλήθεια που μας διδάσκουν οι πλησιέστερες σε μας γάτες είναι ότι όποιο γατάκι βάλεις στο στήθος τους το αγαπούν. Επίσης ότι οι γάτοι σκοτώνουν με ευκολία τα φυσικά τους τέκνα... Και άλλα ζώα έχουν πολλά να μας πουν για τη σημασία της βιολογίας ιδίως στο μέτρο που δεν έχουν περιουσία και η έννοια τους είναι η επιβίωση και όχι η κληρονομική διαδοχή.
Συχνά πολλοί γονείς που υιοθετούν αναρωτιούνται πώς θα πουν στο παιδί τους την επώδυνη θεωρούν πληροφορία του ότι δεν είναι βιολογικοί τους γονείς. Πολλά παιδιά πάσχουν από ανάλογες επώδυνες ιστορίες που στο κέντο τους δεν έχουν αυτή καθ'έαυτή την πληροφορία όσο το ΨΕΜΜΑ που συνδέουν με αυτήν. Ας σκεφθούν την περίπτωση των Σερανό και του παιδιού τους του σοκολατένιου, που ήξεραν το "λάθος" ποτέ δεν το θέλησαν αλλά αγάπησαν το παιδί που μεγάλωσαν όπως και οι άλλοι γονείς που δεν ξέρουμε το όνομά τους.
Εχοντας υιοθετήσει ένα μεγάλο παιδί που ήξερε τα πάντα για την οικογένεια που κάναμε μαζύ του μπορώ να επιβεβαιώσω ότι η μόνη οδύνη είναι η προκατάληψη και το ψεύδος. Θα καλούσα λοιπόν τη νέα κυβέρνηση σε ένα μέτρο το οποίο δεν έχει κόστος αλλά έχει ουσία:
Να αναθεωρήσει το νόμο για την υιοθεσία, άμεσα. Να επιτρέψει στα παιδιά να έχουν γονείς και σε όποιον θέλει να είναι γονιός να έχει ένα ή περισσότερα παιδιά.Η νομοθεσία στη χώρα μας ευνοεί μόνον το εμπόριο παιδιών την παρανομία και την βιομηχανία εξωσωματικών χωρίς μέτρο και λογική.
Θα το κάνει?
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Πριν από είκοσι χρόνια δύο νεογέννητα κοριτσάκια που τοποθετήθηκαν σε διπλανές θερμοκοιτίδες στο μαιευτήριο δόθηκαν σε λάθος γονείς. Το «λάθος» έγινε αντιληπτό δέκα χρόνια αργότερα. Μια απίστευτη ανθρώπινη ιστορία.
«Αν αυτό συνέβη σε εμάς, μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε» δηλώνει η Σοφί Σερανό, η μητέρα ενός από τα δύο κορίτσια που ανταλλάχθηκαν πριν από 20 χρόνια σε ένα μαιευτήριο στην πόλη των Καννών, στη Γαλλία. Οι δύο οικογένειες που δεν μεγάλωσαν τα βιολογικά τους παιδιά απαίτησαν αποζημίωση πάνω από 12 εκατομμύρια ευρώ και το δικαστήριο θα αποφασίσει στις 10 Φεβρουαρίου.
Στις 4 Ιουλίου 1994 η Σοφί Σερανό γέννησε τη μικρή Μανόν. Επειδή είχε ίκτερο το νεογέννητο τοποθετήθηκε σε θερμοκοιτίδα μαζί με ένα άλλο κοριτσάκι που είχε το ίδιο πρόβλημα. Τη νύχτα της 8ης Ιουλίου έγινε κάποιο λάθος και τα παιδιά δόθηκαν στους λάθος γονείς.
Οι δύο μητέρες είχαν εκφράσει επιφυλάξεις όταν παρέλαβαν τα νεογέννητα αλλά δεν επέμειναν.
Οι γονείς της Μανόν κατάλαβαν το λάθος όταν το παιδί έγινε 10 ετών. Ο πατέρας ζήτησε τεστ DNA επειδή έβλεπε ότι το παιδί δεν του έμοιαζε καθόλου και είχε σκούρο δέρμα. Πίστευε μάλιστα ότι υπήρχε ένα πρόβλημα με την μητέρα και απαίτησε να γίνει έλεγχος. Μετά το τεστ ανακάλυψαν ότι το παιδί δεν ήταν δικό τους.
Αμέσως άρχισε έρευνα για να βρουν την άλλη οικογένεια. Τους γίνεται γνωστό ότι στο μαιευτήριο τρία νεογέννητα έπασχαν από ίκτερο , ένα αγόρι και δύο κοριτσάκια. Τελικά κατέληξαν στην άλλη οικογένεια με το δεύτερο κοριτσάκι, η οποία κατάγεται από το εξωτικό νησί Reunion, πρώην γαλλική αποικία και διαμένει στην ίδια περιοχή των Καννών. Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι το κοριτσάκι έχει εξωτικά χαρακτηριστικά, σκούρο δέρμα και μαλλιά.
Οι γονείς συναντούν για πρώτη φορά το βιολογικό τους παιδί όταν
εκείνο είναι 10 ετών αλλά δεν ζητούν να γίνει ανταλλαγή. «Ηταν μια
περίεργη και ταραγμένη στιγμή» θυμάται σήμερα η Μανόν. «Βρέθηκα μπροστά
σε μια γυναίκα που είναι η βιολογική μου μητέρα και είναι άγνωστη».Από εκείνη τη στιγμή οι δύο οικογένειες απομακρύνονται. «Ηταν πολύ δύσκολο, ο καθένας παίρνει το δρόμο του γιατί ήταν πολύ εξουθενωτικό συναισθηματικά, έπρεπε να βρούμε κάποιες σταθερές» δηλώνει η μητέρα Σοφί Σερανό στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, 38 ετών.
Δέκα χρόνια αργότερα οι δύο οικογένειες αποφάσισαν να ζητήσουν αποζημίωση στα δικαστήρια 12 εκατομμύρια ευρώ. Ζητούν 3 εκατομμύρια ευρώ για κάθε κορίτσι που άλλαξε το μαιευτήριο, 1,5 εκατομμύριο για τρεις από τους γονείς, 750.000 ευρώ για κάθε αδελφό και αδελφή. Και αποφάσισαν να κρατήσουν τα μη βιολογικά τους παιδιά που είχαν μεγαλώσει επί 20 χρόνια.
Για τον δικηγόρο της οικογένειας θα πρέπει να επιβληθεί η μεγαλύτερη ποινή προς παραδειγματισμό ώστε και οι ασφαλιστικές εταιρείες να φοβηθούν και τα μαιευτήρια.
Για τη γράφουσα το κρίσιμο της είδησης δεν είναι το ποσό της αποζημίωσης που θα επιδικασθεί όσο το γεγονός ότι δύο οικογένειες γνωρίζοντας ότι τα παιδιά τους δεν ήταν τα βιολογικά και μη έχοντας επιλέξει να υιοθετήσουν ή να αποδεχθούν μη βιολογικό παιδί, κράτησαν και αγάπησαν αυτό που μεγάλωναν επί δέκα έτη, μέχρι τη στιγμή που κατάλαβαν με βεβαιότητα ότι το παιδί δεν ήταν δικό τους βιολογικά. Το έβλεπαν καθαρά: το παιδί είχε άλλο χρώμα. Το διαισθάνονταν αφού έκαναν τεστ DNA ιδίως οι λευκοί γονείς διότι οι έγχρωμοι δεν φαίνεται να έκαναν ούτε αυτό. Ομως ακόμη και αν ζήτησαν αποζημίωση από το νοσοκομείο παιδί τους κράτησαν και ένοιωσαν αυτό που μεγάλωσαν.
Η θέση αυτή ανατρέπει πάμπολλες παραδοχές της επιστήμης για τη σημασία της βιολογικής σχέσης με το γονιό. Οσοι από εμάς έχουν υιοθετήσει το γνωρίζουν καλά. Διαβάζοντας και μαθαίνοντας το παν συνηγορεί υπέρ του γεγονότος ότι ένα μεγάλο τραύμα υπάρχει και για το παιδί και για το γονιό που θεραπεύεται (αν θεραπευθεί) με κόπο. Το τραύμα της μη βιολογικής σχέσης.
Δεν θα αναφερθώ στο σημείο αυτό για τα ζητήματα κληρονομικού δικαίου, ούτε για το εύρος των προκαταλήψεων που υπάρχουν ακόμη.
Η συγκεκριμένη ιστορία μου θυμίζει κυρίως την υποδούλωση της επιστήμης στις προκαταλήψεις και τα αυτονόητα της κοινωνικά κρατούσας ιδεολογίας. Οσοι από εμάς υιοθέτησαν γνωρίζουν πώς οι ειδικοί αντιμετωπίζουν τη "δυσκολία" της σχέσης με το μη βιολογικό παιδί.
Επιστήμες όπως η ψυχιατρική θα είχαν πολλά να διδαχθούν για το "μεγάλο τραύμα του βρέφους" από τέτοιες περιπτώσεις που είναι πολλές αλλά και από άλλες περιπτώσεις όπου κοινωνίες ολόκληρες μεγάλωναν τα παιδιά των άλλων χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τη βιολογική καταγωγή και σχέση.
Ισως οι επιστήμες να είναι έρμαια των προκαταλήψεων και αυτές που θέλουν υπό το παρόν νομικό καθεστώς της δύσης η κληρονομική διαδοχή να αφορά τα φυσικά τέκνα ποπυ γεννιώνται σε καθεστώς νομίμου γάμου, δημιουργώντας δυσπιστία στα γεννημένα χωρίς γάμο, στα θετά, κοκ.
Η αλήθεια που μας διδάσκουν οι πλησιέστερες σε μας γάτες είναι ότι όποιο γατάκι βάλεις στο στήθος τους το αγαπούν. Επίσης ότι οι γάτοι σκοτώνουν με ευκολία τα φυσικά τους τέκνα... Και άλλα ζώα έχουν πολλά να μας πουν για τη σημασία της βιολογίας ιδίως στο μέτρο που δεν έχουν περιουσία και η έννοια τους είναι η επιβίωση και όχι η κληρονομική διαδοχή.
Συχνά πολλοί γονείς που υιοθετούν αναρωτιούνται πώς θα πουν στο παιδί τους την επώδυνη θεωρούν πληροφορία του ότι δεν είναι βιολογικοί τους γονείς. Πολλά παιδιά πάσχουν από ανάλογες επώδυνες ιστορίες που στο κέντο τους δεν έχουν αυτή καθ'έαυτή την πληροφορία όσο το ΨΕΜΜΑ που συνδέουν με αυτήν. Ας σκεφθούν την περίπτωση των Σερανό και του παιδιού τους του σοκολατένιου, που ήξεραν το "λάθος" ποτέ δεν το θέλησαν αλλά αγάπησαν το παιδί που μεγάλωσαν όπως και οι άλλοι γονείς που δεν ξέρουμε το όνομά τους.
Εχοντας υιοθετήσει ένα μεγάλο παιδί που ήξερε τα πάντα για την οικογένεια που κάναμε μαζύ του μπορώ να επιβεβαιώσω ότι η μόνη οδύνη είναι η προκατάληψη και το ψεύδος. Θα καλούσα λοιπόν τη νέα κυβέρνηση σε ένα μέτρο το οποίο δεν έχει κόστος αλλά έχει ουσία:
Να αναθεωρήσει το νόμο για την υιοθεσία, άμεσα. Να επιτρέψει στα παιδιά να έχουν γονείς και σε όποιον θέλει να είναι γονιός να έχει ένα ή περισσότερα παιδιά.Η νομοθεσία στη χώρα μας ευνοεί μόνον το εμπόριο παιδιών την παρανομία και την βιομηχανία εξωσωματικών χωρίς μέτρο και λογική.
Θα το κάνει?
1 σχόλιο:
Η αποζημίωση που επιδικάσθηκε τελικώς ήταν της τάξεως των 2 εκ ευρώ.
Δημοσίευση σχολίου