του partner wolf - 9/7/2013Χαίρομαι που μ’άκουσες και έμαθες από μικρός να τις αγαπάς όπως εγώ. Απολαμβάνω που συνεννοούμαστε ακόμη και σ’αυτό το θέμα.
Τα πρωϊνά στις βόλτες μας, καθώς βιαζόμαστε, τεντώνονται και απλώνονται στον ήλιο νωχελικές και μας θυμίζουν το αληθινό νόημα της ζωής χωρίς να έχουν κάτι συγκεκριμένο να κάνουν. Αναζητούν τη σωστή γωνία απέναντι στο φως.
Όταν γεννούν την άνοιξη η γειτονιά ανθίζει γατάκια. Παίζουν με τις ουρές τους και παίζει μαζί τους όλη η οικουμένη. Με τσιμπλιασμένα μάτια σε κοιτούν και ξέρεις ότι με ένα σάλτο τους κάτι σημαντικό, κάτι σπουδαίο, επιτέλους συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.
Όταν κυνηγούν τα περιστέρια, χορτάτες πάντα από ανθρώπινα σκουπίδια μας αποενοχοποιούν για κάθε φριχτή επίθεση. Οι γάτες σκοτώνουν με χάρη και κάνουν τέχνη το θάνατο. Χωρίς ενοχές.
Όταν χαϊδεύονται αποδεικνύουν το αναίτιο της στοργής. Την απόλαυση της αφής. Την τελειότητα που κρύβει το χάδι.
Όταν πεθαίνουν δεν θρηνούν. Αδιαφορούν απέναντι στο τέλος. Η ομορφιά τους διαρκεί όσο ν’ανοίξεις και να κλείσεις τα βλέφαρα. Δεν τις νοιάζει διόλου το μετά.
Σ’ευχαριστώ λατρεμένε μου φίλε, που με δέχεσαι να λατρεύω τις γάτες και τις αντιμετωπίζεις φιλικά και χωρίς καχυποψία. Εστω και αν έχεις γεννηθεί για να τις κυνηγάς. Εσύ είσαι το καλύτερό μου εγώ. Εκείνες είναι το νόημα της βόλτας μας στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου