Νέος ή γέρος

Οι εκλογές αυτές θα αποτελέσουν σύγκρουση γενεών λένε κάποιοι. Νέοι εναντίον γέρων. Διαφορετικά συμφέροντα, διαβάζω εδώ και εκεί, μεταξύ νέων και γέρων δικηγόρων.

Όντας περίπου στη μέση ηλικιακά, ούτε γριά ούτε νια πλέον για δικηγόρος, νομίζω ότι οι αφορισμοί αυτοί πράγματι αρμόζουν σε συνδικαλιστές που δεν έχουν τίποτε άλλο να προτείνουν εκτός από την ηλικία. Είτε ως νέοι είτε ως γέροι θα πρέπει να προτιμηθούν για το λόγο ως Πρόεδροι του Συλλόγου τους.  

Θα μπορούσαμε μάλιστα να θέσουμε και άλλα ανάλογα όρια:  Άνδρες κατά Γυναικών που ψευτοδουλεύουν και γεννάνε και παίρνουν τόσες δουλειές επειδή είναι όμορφες και σπασίκλες,  Αθηναίοι κατά επαρχιωτών που έρχονται στο σύλλογο της Αθήνας και τρώνε το ψωμί του βέρου Αθηναίου, συγγενείς δικηγόρων από τζάκι και δικηγόροι πρώτης γενιάς με το σπαθί τους. Με ή δίχως μεταπτυχιακό. Με σπουδές σε ελληνικό ή σε πανεπιστήμιο άλλης χώρας. Επίσης θα μπορούσαμε να διακρίνουμε Ολυμπιακούς εναντίον Παναθηναϊκών (να πάνε στο ΔΣ Πειραιά οι πρώτοι), Χριστιανούς εναντίον αθέων (είναι γνωστό πόσο υποστηρίζονται μεταξύ τους οι χριστιανοί και ιδίως των χριστιανικών οργανώσεων), Μασόνοι κατά ανένταχτων, να συνεχίσω ακόμη?

Βλέπω με τρόμο ότι το πολιτικό σκέλος δεν αναφέρεται ολωσδιόλου καθώς θεωρείται δεδομένο: νέοι κόμματος Α ή Β - γέροι κόμματος Α ή Β.

Το προφίλ του υποψήφιου είναι λοιπόν κομματικό και ηλικιακό.

Τι κάνει ως επαγγελματίας? Αν εργάζεται και τι ακριβώς κάνει? Αν ξέρει το επάγγελμα και τις ανάγκες του? Αν έχει γνώμη? Αν έχει κοινωνικότητα? Αν έχει καλλιέργεια? Αν έχει χιούμορ? Αν είναι ελευθερόφρων και ανεκτικός? Αν έχει ήθος?

Αλλοίμονο όχι αυτά. Αρκεί νέος ή γέρος Συριζαίος, Πασόκος, ΝΔιτης. Αρκεί!
σε ποιους?

Σε αυτούς που είναι συνδικαλιστές και ο τόπος είναι γεμάτος τέτοιους. Τους ξέρουμε από τα αμφιθέατρα και τους βλέπουμε στα δικαστήρια ή στις ενώσεις νέων ή γέρων… Συνδικαλιστές καριέρας.  Αυτό λοιπόν είναι ο Πρόεδρος του ΔΣΑ? Ή οποιουδήποτε Δικηγορικού Συλλόγου?  

Τότε δεν πάμε για εκλογές αλλά για νέους ωραίους και ατυχείς ή γερομπαμπαλήδες όλους συνδικάλες και γιατί όχι… με έφεση στο ποτό (αρετή που επί χρόνια χαρακτήριζε το συνδικαλισμό στο ΔΣΑ). Λέει η ιστορία μάλιστα ότι όταν βγαίνουν τα αποτελέσματα ο καφετζής φέρνει μπουκάλι ουίσκι ανά κεφάλι.

Προσωπικά δεν θα έθετα κανένα όριο και καμία απαγόρευση. Το επάγγελμά μας είναι το πιο ελεύθερο επάγγελμα στον κόσμο. Όλοι χωράνε αν αξίζουν. Και υπάρχει χρόνος αρκετός να το αποδείξουν. Ακόμη και οι συνδικαλιστές καριέρας και οι μπεκρήδες. Ακόμη και αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε ηλικιακές κατηγορίες ή σε άλλες κατηγορίες. Ελεύθερο επάγγελμα σημαίνει πριν από όλα ελεύθερη σκέψη.

Επενδύσεων το ανάγνωσμα

Πολύς ο λόγος αυτό τον καιρό για την απρονοησία των σύγχρονων  πολιτικών ως προς το ζήτημα της προαγωγής των επενδύσεων στη χώρα. Αρχικά να αντιπαρέλθει κανείς το γεγονός ότι για πολλά χρόνια τις επενδύσεις για τις οποίες γίνεται λόγος τελευταία,  οργάνωσαν και αποδιοργάνωσαν κατά τον ίδιο τρόπο επακριβώς το σύνολο των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα με συναρπαστική ομοφωνία, η οποία σήμερα βέβαια εκφράζεται ως διαφωνία. Έτσι είναι όμως η εξουσία. Συνεχής διαπραγμάτευση. Πόσες εκλογικές μάχες δεν δόθηκαν τάχα πάνω σε «επενδύσεις» οι οποίες προσδοκούσαν τη βοήθεια της εξουσίας?

Η χώρα μας από την δημιουργία ελληνικού κράτους γνώρισε ένα ιδιαίτερο καθεστώς οικονομικών ευκαιριών για διάφορους εταίρους, διεθνείς εταιρίες, φυσικά πρόσωπα κλπ. Ο συνηθισμένος τρόπος έκφρασης αυτής της ευνοϊκής λογικής ήταν η μοναδικής πρωτοτυπίας διεθνώς, κύρωση με νόμο συμβάσεων ώστε να μην μεταβάλλονται με την ελευθερία της βουλήσεως. Έτσι βέβαια μεταβάλλονταν μόνο με νομοθετήματα κρατικής παραγωγής συχνά μονομερώς. Αργότερα την περίοδο του σχεδίου Μάρσαλ το νδ. 2687/52 το οποίο αφορούσε το ιδιαίτερο καθεστώς που προσδόθηκε σε κεφάλαια εξωτερικού που αφορούσαν παραγωγικές επενδύσεις αυξημένης τυπικής ισχύος για συγκεκριμένο όμως χρόνο. Η ισχύς του νομοθετικού αυτού διατάγματος διατηρήθηκε και μετά το Σύνταγμα του 1975 με το άθρ. 107 Σ.

Για το νομοθετικό αυτό διάταγμα και τις εγκριτικές πράξεις που το αφορούν υπάρχει άφθονη θεωρία και νομολογία. Το διάταγμα αυτό βέβαια μετά την είσοδο της χώρα στην ΕΕ έπαψε να έχει ισχύ για κεφάλαια κοινοτικά καθώς η ελευθερία κινήσεων κεφαλαίων θα καθιστούσε το ευνοϊκό αυτό καθεστώς κρατική ενίσχυση. Με εξαίρεση ίσως τον Παναγιώτη Μπερνίτσα ομόφωνα το δικηγορικό κατεστημένο θεώρησε ότι το καθεστώς του νδ 2687/53 είναι μονόδρομος και επέμειναν πείθοντας τους εντολείς τους για τη μοναδικότητα της αξίας του. Παρόλα αυτά η χώρα, υπό την εμμονή τους άλλα και  κρατικών μανδαρίνων, στη βάση της πολιτικής και νομικής ανασφάλειας του ελληνικού συστήματος, εξέδωσε τέτοια διατάγματα ακόμη και την περίοδο μετά το  1995, για το αεροδρόμιο των Σπάτων, το Καζίνο της Θεσσαλονίκης, και για την TVX ενώ πρόσφατα ακόμη η Fraport αξίωνε ανάλογη εφαρμογή για την ίδια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου συνέπραξε δυναμικά σε αυτό.

Πολλές επενδύσεις κεφαλαίων εξωτερικού υπήχθησαν στη συγκεκριμένη κατηγορία μετά από την προβλεπόμενη διαδικασία του νόμου, ο οποίος πάντως ήθελε οι επενδύσεις να είναι παραγωγικές και τα προνόμια να έχουν συγκεκριμένη διάρκεια. Η υπαγωγή στο συγκεκριμένο καθεστώς  ή η με νόμο κύρωση προνομιακών καθεστώτων για συγκεκριμένους πρωταγωνιστές της οικονομίας, με έμφαση στις φοροαπαλλαγές, στην νομική παγιοποίηση, τη διαιτησία, κλπ δεν επέφερε πάντως την ασυλία που κάποιοι προσδοκούσαν καθώς πολλές επενδύσεις τέτοιου είδους δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, παρά το ειδικό προνομιακό τους καθεστώς. Μοιάζει δηλαδή η οικονομία να έχει δικούς της κανόνες. Και ευτυχώς!

Η πραγματικότητα έδειξε ότι εταιρίες χωρίς κανένα προνόμιο πέτυχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα λειτουργώντας με τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας παρά οι εταιρίες που προικίσθηκαν με προνόμια τα οποία τις οδήγησαν στην αγκαλιά του Δημοσίου.

Από την διαδικασία αυτή που πάντως πολλοί ακόμη επιθυμούν μας έμεινε ο όρος «επενδύσεις» ο οποίος χρησιμοποιείται στο ελληνικό λεξιλόγιο ως οικονομική διαδικασία με εξαιρετικά προνόμια τα οποία χορηγεί το κράτος και κατά το δυνατό για πάντα. Δεν έχει δηλαδή ο όρος την οικονομική έννοια που έχει ο όρος investment διεθνώς. Ποιος άραγε διεθνής επενδυτής θα θεωρούσε ότι θα λάβει εξαιρετικό καθεστώς τέτοιου είδους σε ελεύθερες οικονομίες, αν δεν επρόκειτο για χώρα υπανάπτυκτη? Ε λοιπόν έτσι αντιμετωπίζεται η χώρα ως τριτοκοσμική ακόμη και μετά την είσοδο στην ΕΕ. Το δίχως άλλο όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης γι’αυτό.

Τις οικονομικές δραστηριότητας ιδιαίτερου πολιτικού ενδιαφέροντος λοιπόν ονομάζουμε συχνά επενδύσεις θεωρώντας ότι ως τέτοιες θα πρέπει να τύχουν εξαιρετικού καθεστώτος με προνόμια και ενισχύσεις. Η Αλουμίνιον ήταν κάποτε στο συγκεκριμένο καθεστώς με τιμή ρεύματος από τη ΔΕΗ όλως εξαιρετική. Το παράδοξο είναι ότι το καθεστώς αυτό συνεχίσθηκε ακόμη και όταν έληξε η προθεσμία του νόμου και ενώ η χώρα ήταν μέλος της ΕΕ. Θα μπορούσε να αναφερθεί κανείς σε πολλά παραδείγματα. Θα μπορούσε όμως να αναφερθεί και σε παραδείγματα που παρόλα τα προνόμια που χορηγήθηκαν προξένησαν μια μεγάλη τρύπα στο νερό. Εξίσου καλά θα μπορούσε κανείς να αντιπαραβάλλει οικονομικές δραστηριότητες υπό καθεστώς πλήρους ελευθερίας και χωρίς κρατικιστικά προνόμια που πέτυχαν πολύ καλύτερα κέρδη και πρόσφεραν φόρους, θέσεις εργασίας κλπ. H ευλογημένη ελευθερία της βουλήσεως επέτρεψε υπαγωγή σε διαιτησία σε όποιους το επιθυμούσαν αν και πρέπει να ομολογήσω ότι «επενδυτές» αναφέρουν ότι τους συμφέρει η τακτική δικαιοσύνη. Αργεί πολύ και το αποτέλεσμα τους «κοστίζει» φθηνότερα με σίγουρο αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν είναι ακριβές αυτό φυσικά.

Έμεινε όμως καλά ριζωμένη στις αντιλήψεις μας η πεποίθηση του κράτους ζητιάνου και τούτο  φανερώνεται συχνά σε πολλά νομοθετήματα αλλά και στον τύπο και την κοινή γνώμη. Σε αντίθεση μάλιστα με τον αυστηρό καπιταλισμό ακόμη και το τραπεζικό σύστημα αξιώνει τέτοια προνόμια τα οποία προξενούν εναγκαλισμό της οικονομικής δράσης με το κράτος και συχνούς εκβιασμούς από ένα δημοσιουπαλληλικό σύστημα εντελώς αντίθετο με τους νόμους της αγοράς. Ο ζητιάνος εξελίσσετο σε κοινό εκβιαστή μόνο και μόνο γιατί η οικονομική δραστηριότητα δεν γινόταν με την ελευθερία της οικονομικής γενναιότητας και του ρίσκου που φέρνει κέρδη αλλά ως οβολός τον οποίο εκμεταλλεύτηκε ένα σύστημα μανδαρίνων με όχι πολύ διάφανα κίνητρα. Έτσι ο «επενδυτής» δεν έχει ίδια φορολογική μεταχείριση, δεν έχει ισονομία, δεν έχει υποχρεώσεις όπως κάθε άλλος επιχειρηματίας.

Αναρωτιέται συνεπώς κανείς διαβάζοντας τους ποικίλους «θρήνους» για την απώλεια επενδύσεων για τι ακριβώς αναφέρονται και οιμώζουν. Για την απουσία ελεύθερου καπιταλισμού και παραγωγικότητας ή για τη συντήρηση των κρατικιστικών προνομίων που εμφανίζονται ως κίνητρα και εν τέλει δεν οδηγούν σε σπουδαία αποτελέσματα.

Μιλώντας για επενδύσεις σήμερα θα περίμενε κανείς ρίσκο, ελευθερία και νομοθετικό καθεστώς επιτρεπτικό. Θα περίμενε να μην υπάρχουν τα προνόμια που η Ευρωπαϊκή Ένωση ονομάζει κρατικές ενισχύσεις.  Όμως ακόμη και το φιλελεύθερο μέρος της ΝΔ, αντίθετα με τα πεπραγμένα του παρελθόντος μιλά πολιτικά και δρα υπέρ του επενδυτικού λεγόμενου παρεμβατισμού. Για τον οβολό και για τον εκβιασμό που επιφέρει.

Δεν θα αναφερθώ στους πολλούς παράγοντες της δημοσιογραφίας και τη λογική τους. Η εξέλιξη των ΜΜΕ υπό κανόνες αγοράς τους κατέστησε ούτως ή άλλως ανέργους ή εντελώς κακοπληρωμένους καθώς καμία είδηση πλέον δεν είναι πιστευτή ενώ τα ΜΜΕ θεωρούνται χώρος «διαπλοκής» κατά κοινή παραδοχή.

Δεν θα αναφερθώ ούτε στους  εργαζόμενους που οδηγούνται υπό την απειλή της ανεργίας σε συμπεριφορές απελπισίας, αποδεχόμενοι ακόμη και τη νομική τους εκπροσώπηση να την πληρώνει και ελέγχει ο εκάστοτε «επενδυτής» ωσάν και τα συμφέροντα να είναι κοινά.

Θα αναφερθώ κυρίως στους νέους οι οποίοι πιπιλίζουν το δάχτυλο με πάθος ενώ έχουν από καιρό ενηλικιωθεί. Και ελπίζουν σε θαύματα και μαγικές εξελίξεις που θα φέρουν τη χώρα στον καιρό της ευδαιμονίας της παιδικής τους ηλικίας στη δεκαετία του 1990. Σ’αυτούς θα πω λοιπόν ότι η οικονομία κάνει κύκλους σταθερά, ότι πολλοί επενδυτές ενδεδυμένοι με προνόμια πτώχευσαν (ορισμένοι και ξεπτώχευσαν ) και τίποτε δεν έμεινε να τους θυμίζει. Σ’αυτούς θα μιλήσω για την αξία της οικονομικής ελευθερίας, της ισονομίας και της υπερηφάνειας, αρετών που οδηγούν στο κέρδος όπως ακόμη και οι ΗΠΑ έχουν αποδείξει. Αλήθεια πόσους ελληνοαμερικανούς γνωρίζουμε που έγιναν κολοσσοί να έλαβαν καθεστώς προνομιακό? Προσωπικά θέλω μόνο να θυμίσω ότι επενδύσεις του Ωνάση που υπήχθησαν σε καθεστώς του νδ 2687/52 δεν έγινε ποτέ ή τις έχασε εν τέλει. Οι άλλες όμως…. Φαίνεται πως κάπως τα κατάφερε από μόνος του.

γράμματα σε ένα νέο δικηγόρο

23 Sep γράμματα σε ένα νέο δικηγόρο

Posted at 15:10h in Δικηγορικά by Ελένη Τροβά

Η εικόνα του δικηγόρου για πολλούς από τους νέους συναδέλφους έχει στηθεί μέσα από τηλεοπτικές σειρές και ταινίες που έγιναν επιτυχία. Δεν ονειρεύονται απαραίτητα να γίνουν “ο δικηγόρος του διαβόλου”, ούτε μέλος της ” φίρμας” αλλά επενδύουν τα νιάτα τους σε μια πραγματικότητα που απέχει ιδιαίτερα από αυτή που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν. Παιδικά πανελλαδικών εξετάσεων, που αρίστευσαν, που έδωσαν υπερηφάνεια στους γονείς και συγγενείς του, ή συχνά ακόμη και στον τόπο καταγωγής τους, ονειρεύτηκαν μία καριέρα ανάλογη των επαίνων που έλαβαν, την ψυχικής και ακαδημαϊκής επένδυσης που έγινε γι’αυτούς. Γιατί μα την αλήθεια επένδυση είναι οι σπουδές ενός νέου Έλληνα που χρηματοδοτούνται από την οικογένεια συνήθων με θυσίες. Μετά μεταπτυχιακό, ίσως δεύτερο μεταπτυχιακό, διδακτορικό ενίοτε. Γλώσσες φυσικά αρκετές. Κάποτε αρκούσε να γνωρίζεις μία γλώσσα για να κάνεις σπουδαία καριέρα στον τόπο. Σήμερα με περισσότερες συχνά των τριών ξένων γλωσσών και περιμένεις να περάσεις συνέντευξη με κάποια δικηγορική εταιρία που ενδέχεται να σε προσλάβει. Πόσους όμως θα προσλάβει και η εταιρία αυτή? Άλλοτε πάλι πρόκειται για παιδιά που δεν έδωσαν πανελλαδικές αλλά σπούδασαν σε ξένα πανεπιστήμια κάθε είδους. Έχω δει σε βιογραφικό πανεπιστήμιο πόλης που δεν ήξερα ότι υπάρχει. Έχω δει όμως και πολλές Οξφόρδες ή Καίμπριτζ. Και πάλι φυσικά μια οικογενειακή επένδυση έγινε, που περιμένει να ανταμειφθεί και να παράγει καρπούς: την καριέρα. Πάλι ξένες γλώσσες, πάλι  χόμπι, πάλι μεταπτυχιακά.

Όμως η πραγματικότητα  του δικηγόρου δεν είναι αυτή που περίμεναν οι άξιοι νέοι και νέες του επαγγέλματος. Αν έχουν συγγενή δικηγόρο, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της σχέσης με το γονιό στη δουλειά. Διόλου εύκολο. Αν δεν έχουν συγγενή ίσως έχουν κάποιο γνωστό. Και τότε ο γνωστός που εξυπηρετεί καταλήγει να κάνει τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση, καθώς δεν έχει επιλέξει το νέο φυντάνι, αλλά του επιβλήθηκε. Αν περάσουν συνέντευξη σε δικηγορική εταιρία και τους πάρουν διαπιστώνουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο όμορφα όσο τους τα περιέγραφαν οι γνωστοί τους που δούλευαν εκεί. Και πώς τάχα? οι αμοιβές “ρεαλιστικές”, τα ωράρια ανύπαρκτα,η συνεργασία δύσκολη (για κάθε Έλληνα). Ακόμη χειρότερα όμως χωρίς μέλλον. Διότι συνήθως η ελληνική δικηγορική εταιρία είναι ένα οικογενειακό μαγαζί που δηλώνει ότι έχει ενταχθεί στο City. Eνα μαγαζί που συνήθως ο ή οι διάδοχοι δεν έχουν το επίπεδο του πατριάρχη (και μάλλον καλά κάνουν αφού και αυτοί δεν διάλεξαν αυτή τη δουλειά αλλά υποχρεώθηκαν σε διαδοχή). Αλλά και αν το ζήτημα των διαδόχων δεν είναι στο προσκήνιο υπάρχει το τεράστιο ζήτημα των εφήμερων συνεργασιών. Αποδεδειγμένα οι ελληνικές δικηγορικές εταιρίες τα τελευταία 10 χρόνια άλλαξαν βασικούς εταίρους και διασπάστηκαν ή ανασυγκροτήθηκαν. Σπάνιες οι εξαιρέσεις. Στην περίπτωση αυτή ο νέος που εργάζεται σε μία εταιρία πρέπει να διαλέξει με ποιόν θα πάει, ή να μην πάει πουθενά. Υπάρχει ακόμη το ζήτημα της “διαπλοκής”, των κομματικών δικηγορικών γραφείων (όπου οφείλεις να ταυτιστείς ιδεολογικά προδήλως), των εισπρακτικών. Μα την αλήθεια τα περισσότερα βιογραφικά έχουν περάσει από εισπρακτικές. Κρίμα.

Τέλος υπάρχουν οι καλοί πανεπιστημιακοί φοιτητές που προτιμώνται από τους καθηγητές τους. Οι νέοι συνάδελφοι τσιμπάνε όλοι ανεξαιρέτως χωρίς να ενημερωθούν για ανάλογες περιπτώσεις του παρελθόντος και της εξέλιξης που αυτές είχαν. Προσωρινή η χαρά και εδώ.

Όπως και νάχει το ζήτημα οι συμβιβασμοί είναι μεγάλοι και η προσγείωση απότομη. Σίγουρα η εικόνα του δικηγόρου των τηλεοπτικών σειρών, η εικόνα που είχαν οι γονείς και οι φίλοι τους, η εικόνα που ονειρεύτηκε κάθε αριστούχος δεν υπάρχει.

Ποτέ δεν υπήρχε βέβαια. Τίποτε σήμερα δεν είναι πολύ διαφορετικό από το παρελθόν εκτός από το μέγεθος της προσδοκίας. Γιατί ως γνωστόν όσο περισσότερο ταπεινωμένη είναι μία κοινωνία τόσο περισσότερα προσδοκά.

Και μετά τις διαπιστώσεις τι μένει? Μένει προσωρινά, το σύστημα γνωριμιών και υποστήριξης, λίγο πιο μακροπρόθεσμα οι εκλεκτικές συγγένειες, ίσως και κάποιες ευκαιρίες που δίνονται από τα πρώτα βήματα σε κάποιους. Όμως η “φίρμα” και ο “δικηγόρος” δεν υπάρχει. Τι μένει λοιπόν μετά από όλα αυτά για να πιστέψεις και να περιμένεις αν είσαι νέος συνάδελφος? Μόνον η αξία. Η αξία η οποία είναι μοναδική για κάθε επαγγελματία και φτιαγμένη στα μέτρα του. Άλλος κοινωνικός, άλλος εργατικός, άλλος μεγάλο νομικό μυαλό, άλλος γόης. Όλα τα είδη σε ζήτηση. Η αξία όμως ξεχωρίζει με το χρόνο και τις δοκιμασίες. Νέα για γρήγορες χαρές από εμένα δεν θα ακούσετε. Και πώς άλλωστε όταν στην ηλικία μου και με τις 18 νίκες του χρυσού στο ιστορικό μου, μεταξύ άλλων, συνομολογώ ότι ο πελάτης αποφάσισε μετά την 18η να αλλάξει… δικηγόρο? Θα ακούσετε όμως από εμένα για ζωές γεμάτες σκέψη, για προσωπικότητα που χτίζει το επάγγελμα, για τη μοναδική ελευθερία που προσφέρει. Ας αφήσουμε τα ψέμματα κατά  μέρος. Οι αλήθειες του επαγγέλματος είναι συναρπαστικές αν απενδυθούν τα τηλεοπτικά και τα διαδιδόμενα ευρέως ψεύδη.

Συνεπώς για το δικηγόρο, δεν υπάρχει ούτε μία συνταγή, ούτε ένα μοντέλο. Δικηγόρος είναι όποιος καταφέρει να χτίσει το δικό του υπόδειγμα επαγγελματία. Με αρετή την προσωπικότητά του. Και εν τέλει την αξία του.

περίεργες συμπτώσεις

Η antigold σήμερα έχει σε αποκλειστικότητα το δικόγραφο του Ελληνικού Δημοσίου για τη διαιτησία. Δεν θα εξετάσει κανείς την παγκόσμια πρωτοτυπία της τόσης δημοσιότητας διαιτητικής διαδικασίας. Αυτό το θέμα είναι νομικό και ίσως αντικείμενο συνεδρίου.
Tο δημοσίευμα της antigold περιλαμβάνει και σοβαρή ανάλυση ειδικών. Το δικόγραφο αναπαράγει ήδη το Βήμα και σίγουρα και άλλες εφημερίδες ενώ οι εργαζόμενοι πορεύονται.
Ο διάβολος όμως κρύβεται στη λεπτομέρεια. Και ιδού. Το αναπαραγόμενο δικόγραφο από την antigold έχει σφραγίδα επίδοσης του δικαστικού επιμελητή. Το δικόγραφο επιδόθηκε σε δύο πρόσωπα ΜΟΝΟΝ. Τον διαιτητή και την διάδικο εταιρία. Καθώς αποκλείεται ο διαιτητής να το διέδωσε είναι βέβαιο ότι το σφραγισμένο δικόγραφο που της επιδόθηκε το διέδωσε η ίδια η εταιρία, ξεχνώντας να σβήσει τη σφραγίδα του επιμελητή. Ρωτά ο αφελής:
Tι δίκτυα υπάρχουν μεταξύ andigold και eldorado?
Tι συμφέρον έχει η εταιρία να διαδώσει το δικόγραφο που της επιδόθηκε?
και γιατί η andigold προβάλει τα δικόγραφα που προβάλει και η eldorado?
Το ελληνικό Δημόσιο δεν τοποθετήθηκε επί του ζητήματος. Το ήξερα τάχα ότι θα γίνει κάτι τέτοιο? Ισως γι'αυτό να έγραψε και τα παραπανίσια λόγια των αναγκαίων για μια διαιτησία του ΚΠΟΛΔ?

Προσέξτε λοιπόν τη σφραγίδα επίδοσης στην πρώτη σελίδα!

 http://antigoldgr.org/blog/2017/09/21/apokleistiko-to-plires-keimeno-tis-diaitisias-me-tin-ellinikos-chrysos-skouries/

Ζητήματα δεοντολογίας

Η κρίση έφερε τους δικηγόρους στα όριά τους. Απλήρωτοι από πολλούς πελάτες, λένε ότι είναι ακόμη και  γνωστοί καρχαρίες της αγοράς. Πολιτικά μπερδεμένοι καθώς τα δικηγορικά σπίτια που ευνοούσαν τα παλαιά κόμματα βρίσκονται ενώπιον των νέων συριζαίικων τζακιών, φυσικά και των ΑΝΕΛ. Ακριβή η πρόσβαση δικαιοσύνη όσο ποτέ κάνει τους πελάτες να την αποφεύγουν σαν το διάολο το λιβάνι. Πτωχεύσεις εταιριών και λίγες οικονομικές απόπειρες, άρα αναδουλειά. Μόνον οι ποινικολόγοι δεν περιόρισαν τη ζήτησή τους. Ίσως όπως κάποιοι λένε να περιόρισαν λίγο τις αμοιβές τους. Τα ταμεία και η φορολογία έδωσαν τη χαριστική βολή: το τέλος της μεσαίας τάξης είναι εδώ.
Οι δικηγόροι εξάντλησαν την αλληλεγγύη τους την εποχή της απεργίας. Μιας απεργίας βέβαια που είχε πολλές εξαιρέσεις και άδειες παράστασης. Μετά το τέλος της απεργίας τα μαχαίρια ακονίσθηκαν και το νέο ήθος ξεπετάχτηκε με ορμή. Να φάμε ο ένας τον άλλο. Να κλείσει το σπίτι του γείτονα. Να του αρπάξουμε όποια δουλειά έχει.
Όλοι το έχουμε ζήσει: λαμβάνεις εντολή σήμερα και την ίδια μέρα άλλος δικηγόρος σπεύδει να καταθέσει δικόγραφο στο όνομα του πελάτη. Όταν μου συνέβη πέρσι, ο καταθέσας ήταν από τα λεγόμενα μεγάλα γραφεία. Υποχώρησε καθώς ο πελάτης δεν σήκωσε κουβέντα. Κάτι πολύ σπάνιο όμως. Το Συμβούλιο Επικρατείας έτριβε τα μάτια του. Δεν προσέφυγα στο πειθαρχικό από σεβασμό στον πελάτη. Να μην τρωγόμαστε σαν τα κοκόρια ενώ ο άλλος καίγεται.
Οι συνάδελφοι διηγούνται πολλές ιστορίες επαγγελματικής ασυδοσίας στα θέματα δεοντολογίας που με ζήλο προστατεύει ο Κώδικας. Και όχι από τα παιδάκια τα ξεπεταρόνια του επαγγέλματος. Από γέροντες που όφειλαν να έχουν αποσυρθεί για να απολαύσουν τις ώρες που τους απομένουν. Από μεγάλους της αγοράς. Διότι η όρεξη ποτέ δεν περιορίζεται.
Προσωπικά δέχθηκα αρκετές τέτοιες επιθέσεις. Κάποιος πολύ γνωστός συνάδελφος προ ετών κατέθεσε προσφυγή εναντίον μου στο πειθαρχικό γιατί ενώ μου πήρε πελάτη ισχυριζόμενος πολιτικές διασυνδέσεις  χωρίς να έχω πληρωθεί, θεωρούσε ότι μπορεί να τον εμποδίσω! Έσπευσε πρώτος δηλαδή. Η κυρία Σόνια Δροσοπούλου, σύμβουλος του ΔΣΑ τότε και μέλος του πειθαρχικού μου τηλεφώνησε και με ενημέρωσε με τάκτ. Φυσικά ο φάκελος έκλεισε αμέσως καθώς δεν υπήρχε παράπτωμα δικό μου. Όμως η παράκληση ήταν να μην το παρατραβήξω και κάνω εγώ προσφεύγοντας εναντίον του καταγγείλαντος. Με την κυρία Δροσοπούλου μείναμε φίλες και ευχόμαστε η μία στην άλλη πάντα στις ονομαστικές γιορτές. Ο συνάδελφος κράτησε τον πελάτη, έχασε την υπόθεση που ήταν διαγωνισμός για μεγάλο έργο πολύ σύντομα. Βαρύ το τίμημα για τον πελάτη. Αλλά δεν τον λυπάμαι. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Ο συνάδελφος είχε φθάσει στο σημείο να υποστηρίξει τότε ότι ήμουν εξώγαμο τέκνο ανταγωνιστή του εντολέα και θα τον έριχνα. Εγγράφως μάλιστα! Conflict λόγω αίματος. Ευτυχώς ο πατέρας μου, δικηγόρος και αυτός, είχε πεθάνει προ πολλού. Δεν τον κατήγγειλα τον «σινάμενο» τότε. Βαριόμουν δε φοβόμουν.
Τέτοιες ιστορίες δικηγορικής αλητείας θα επισημαίνω συχνά αυτό τον καιρό και ο νοών νοείτω. Διότι διάφοροι υποψήφιοι για τις εκλογές σπεύδουν να μας προτείνουν να ξεχάσουμε τις αλητείες των επιτιθέμενων συναδέλφων ενόψει εκλογών. Μαζεύουν ψήφους από τα λαμόγια του επαγγέλματος. Καλύτερα λοιπόν θα ήταν σε αυτές τις εκλογές η κρίση να αντιμετωπισθεί με ήθος και αλληλεγγύη. Όχι με συγχώρεση στους ημιθανείς καρχαρίες για ψηφαλάκια. Και αν υπάρξει μία πρόσκληση για συστράτευση από τους υποψήφιους ας είναι υπέρ της νομιμότητας. Όχι υπέρ της παρανομίας. Εκτός και αν υποθέτουν ότι είναι τόσα τα λαμόγια που δίχως τους δεν εκλέγονται.