όλοι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ

Posted at 17:43h in Ο νέος είναι ωραίος by Ελένη Τροβά

του kelsen junior
όπως αναμενόταν σταδιακά ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί τον κόσμο του με τον τρόπο που δίδαξαν τα προηγούμενα κόμματα. Σίγουρα δεν είναι η πολιτική ταύτιση που προάγεται αφού όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα και με τα δικαστήρια των αδειών των τηλεοπτικών καναλιών το Δημόσιο για πρώτη φορά εκπροσωπήθηκε από ιδιώτες δικηγόρους γνώριμους στο πανελλήνιο από τους καιρούς του προσημιτικού ΠΑΣΟΚ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τομές σε διαφωνούντες και με συμμαχίες προχωρεί στη δημιουργία της δικής του νομενκλατούρας με πρωταγωνιστές ποιούς άλλους τους νομικούς.
Ετσι σήμερα ανακοινώθηκε ότι αναλαμβάνει νέος Συνήγορος του Πολίτη ο κ. Ανδρέας Ποττάκης. Δεκτή με πλειοψηφία τεσσάρων πέμπτων, έγινε από τη Διάσκεψη των προέδρων της Βουλής λοιπόν , η υποψηφιότητα Ανδρέα Ποττάκη για τη θέση του νέου Συνηγόρου του Πολίτη. Θετική ψήφο έδωσαν 21 βουλευτές, ένας ψήφισε κατά, ενώ υπήρξαν και δύο «παρών». Ο συμπαθέστατος  κ. Ποττάκης που είναι δικηγόρος και κάτοχος διδακτορικού του Συνταγματικού Δικαίου από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, είναι γιος του πρώην υπουργού και βουλευτή Κορινθίας του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Ποττάκη και διετέλεσε προϊστάμενος της Νομικής Υπηρεσίας της Κυβέρνησης επί ΣΥΡΙΖΑ από όπου παραιτήθηκε. Αγαπητός μαθητής του Σπύρου Φλογαϊτη και χαμηλών τόνων αναλαμβάνει μία θέση που ανέδειξε το Διαμαντούρο και τον Καμίνη σε οντότητες με πολιτική καλίμπρα. Σιγά σιγά λοιπόν οι Ανεξάρτητες Αρχές παίρνουν το δρόμο τους και αναμένεται ο ορισμός των μελών της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων με ιδιαίτερη ανυπομονησία.
Από τον ίδιο χώρο προέρχεται και η αναπληρώτρια Πρόεδρος του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς κ. Χαρούλα Απαλλαγάκη μετά την βελούδινη έξοδο του κ. Σάλλα. Η νομική κοινότητα, βαίνουσα παράλληλα με τα πολιτικά πράγματα εμπλουτίζει τη νέα νομενκλατούρα με μέθοδο και στόχευση.
Σήμερα πάλι σε σχέση με το ίδιο ζήτημα ο κ. Πρετεντέρης μίλησε για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τη συμμετοχή του στη δημιουργία αυτής της νέας νομενκλατούρας με άλωση της δικαιοσύνης. Μίλησε (έγραψε) σκληρά. Δικαιολογείται όμως θα έλεγε κανείς λόγω της συγκυρίας.
Ολοι οι νέοι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν κατά τα φαινόμενα δεν είναι παρά οι απανταχού δυσαρεστημένοι, παρακαμφθέντες νεοδημοκράτες, προσημιτικοί πασόκοι, υπόδικοι και γενικώς καταζητούμενοι τραπεζίτες, άνθρωποι που σπεύδουν να καταλάβουν το κενό που άφησε η καλή συνάδελφος (κόρη και αυτή) κ. Κωσταντοπούλου η οποία πρόλαβε και έγινε Πρόεδρος της Βουλής.
Η συνταγή στη δημιουργία της νέας εκάστοτε τάξης είναι γνωστή. Και κυρίως οφείλει να μην είναι επικίνδυνη και νεωτερίζουσα. Ακόμη δεν περάσαμε στον Αύγουστο και ένας νέος κόσμος ανατέλλει. Τα νέα Κανάλια έρχονται. Οι νέες Τράπεζες έρχονται. Οι νέοι εργολάβοι εντοπίζονται στους απόντες από τον κατάλογο της Επιτροπής Ανταγωνισμού (αλήθεια εκείνης οι Πρόεδροι τι θα απογίνουν?). “Εκείνο το καλοκαίρι” θα λέμε μετά από χρόνια δημιουργήθηκε η νέα τάξη του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς που κυβερνούσε: παλαιοί, ακίνδυνοι, δοκιμασμένοι, συγγενείς, αναλώσιμοι, προετοιμάζουν την επιβεβαίωση της επανάστασης που δεν έγινε και που στοιχειώνει τις ψυχές των αριστερών που κοιτάζουν τις πρώην σοβιετικές ουκρανές να εκδίδονται και δεν λυπούνται καθόλου.

Στο παραπέντε

Posted at 15:36h in Law lifestyle by Ελένη Τροβά

Στο ξεκαθάρισμα των υποψηφίων που διεκδικούν τηλεοπτικές άδειες πανελλαδικής εμβέλειας, προχωρά σήμερα η κυβέρνηση, ανακοινώνοντας τα επιχειρηματικά σχήματα που πέρασαν τον έλεγχο της αρμόδιας επιτροπής αλλά και των ορκωτών λογιστών για τους φακέλους που υπέβαλλαν. Η νοσταλγία των ξεχωριστών ωρών της ιδιωτικής τηλεόρασης δεν μπορεί να χαθεί από τις νεωτερίζουσες όμως στιγμές ούτε από την συντριβή των άλλοτε κραταιών.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στον κατάλογο των προεπιλεγέντων που θα ανακοινωθεί, δεν θα περιλαμβάνεται το MEGA CHANNEL, του οποίου η υποψηφιότητα θα απορριφθεί για τυπικούς λόγους καθώς δεν προσκόμισε τραπεζική ενημερότητα. Την αποβολή της από τον διαγωνισμό προανήγγειλε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ την περασμένη Πέμπτη, λέγοντας ότι για το λουκέτο που έρχεται για το κανάλι ευθύνονται οι τρεις βασικοί του μέτοχοι που έπαψαν να το στηρίζουν οικονομικά. Στο ίδιο πνεύμα εξέδωσε ανακοίνωση την Παρασκευή, τονίζοντας ότι οι μέτοχοι θα πρέπει να καταβάλουν τα δεδουλευμένα των εργαζομένων, κι ας παραμένουν δεσμευμένοι οι λογαριασμοί του MEGA από τις τράπεζες. Το κανάλι όμως αυτό δεν είναι οι μέτοχοί του μόνον. Είναι και η ιστορία του και οι παραγωγές του. Είναι και η ιστορία της τηλεόρασης στην Ελλάδα που πέρασε από το Πέητον Πλέις στη Θεοπούλα και προχωρά χωρίς ακόμη η ελευθερία του λόγου να έχει το χώρο που της αξίζει.
Είναι πιθανό όμως, εκτός της υποψηφιότητας του MEGA, να αποβληθούν από τον διαγωνισμό κι άλλα σχήματα, αφού σύμφωνα με τους εκπροσώπους των καναλιών που παρακολουθούν την διαδικασία, έχουν εντοπιστεί κι άλλες παραλείψεις ή τυπικά κωλύματα, για τα οποία όμως η μόνη αρμόδια να τα κρίνει είναι η επιτροπή που έχει συγκροτήσει η κυβέρνηση. Στο παραπέντε συνεπώς των εξελίξεων αναφέρουν τα δημοσιογραφικά νέα:
-Ενώ η προκήρυξη αναφέρει ρητώς οτι η υποψήφια εταιρεία θα πρέπει να έχει ως αποκλειστικό της αντικείμενο τα ΜΜΕ, μία από τις δέκα συστάθηκε με την κλασική “φόρμα” των εταιρειών που δημιουργούνται στην αλλοδαπή και εμφανίζει ως αντικείμενο των δραστηριοτήτων της, τα ΜΜΕ, συμβουλές επικοινωνίας, δημόσιες σχέσεις, μέχρι και επενδύσεις για ιχθυοκαλλιέργειες!
-Σε μια εταιρεία εμφανίζεται ως στέλεχός της, πρώην ανώτερος υπάλληλος υπουργείου και σε μια άλλη, τρία στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που μόλις αποστρατεύθηκαν!
-Η προκήρυξη προβλέπει ρητώς οτι οι μέτοχοι των υποψηφίων εταιρειών, θα πρέπει να καταθέσουν στον φάκελο με τα απαιτούμενα έγγραφα και τις φορολογικές τους δηλώσεις των δέκα τελευταίων ετών. Σε μία περίπτωση αυτό είναι αδύνατον.
Κλείνει όπως φαίνεται μία εποχή της νέας ελληνικής πραγματικότητας με το πέρας των πρωτοπόρων της ιδιωτικής τηλεόρασης που καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι αδύναμοι και μοιραίοι. Στο παραπέντε βρισκόμαστε αυτού του τέλους που δεν φαίνεται να μοιάζει ένδοξο και δυνατό όσο ήταν το ξεκίνημα κάποτε της ιδιωτικής τηλεόρασης. Η άλλοτε ισχυροί κατέστησαν βοθροκάναλα και οι δικαστικοί τους αγώνες οδηγούν σε ανακοινώσεις συνεχών απορρίψεων αιτήσεων αναστολής και δηλώσεις του Προέδρου του ΣτΕ από καθέδρας τις οποίες επικαλείται η Κυβέρνηση αναδεικνύοντας τη δυσπραγία των ιδιωτικών καναλιών.
Ο θερμός αύγουστος της τηλεόρασης εμπλουτίζεται από ανακοινώσεις γεμάτες αίμα και νεκρούς που οδηγούν ακόμη και το MEGA σε έκτακτα δελτία ειδήσεων. Παράξενη εποχή χωρίς ίχνος χαμόγελου και τσαχπινιάς της Θεοπούλας. Θυμίζουμε ότι ο δημιουργός της έξοχης αυτής σειράς ήταν συνάδελφος νομικός. Τον κ. Καπουτζίδη εννοώ. Τον γεμάτο ιδέες και έμπνευση κ. Καπουτζίδη.

υιοθεσία και αναδοχή

 

Posted at 15:20h in Της ημέρας by Ελένη Τροβά

μεταξυ των ειδήσεων των ημερών και αυτή των προτάσεων της ΝΔ για την αναδοχή και την υιοθεσία:
Τις προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας ΛΟΙΠΌΝ για τη βελτίωση του καθεστώτος των εγκαταλελειμμένων παιδιών, της αναδοχής και της υιοθεσίας στην Ελλάδα παρουσίασαν νωρίτερα σήμερα ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. κ. Κ. Χατζηδάκης και η βουλευτής του κόμματος κ. Νίκη Κεραμέως.
«Η κατάσταση στη χώρα μας στο ζήτημα της αναδοχής και των υιοθεσιών εγκαταλελειμμένων παιδιών είναι πολύ χειρότερη από ό,τι σε άλλες χώρες. Έχουμε 4 φορές μικρότερο ποσοστό υιοθεσιών από ό,τι ο μέσος όρος της υπόλοιπης Ευρώπης και 10 φορές μικρότερο ποσοστό από ό,τι στις ΗΠΑ.Παράλληλα, παρατηρείται μακροχρόνια αναμονή για υιοθεσίες που φτάνει ακόμα και στα 7 έτη» ανέφερε ο κ. Χατζηδάκης.
Από την πλευρά της, η κ. Κεραμέως «το θέμα είναι στην επικαιρότητα: πρώτον, γιατί γύρω μας, υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που ταλαιπωρείται επί σειρά ετών, γιατί η διαδικασία της υιοθεσίας είναι πολύπλοκη, χρονοβόρα και αποθαρρυντική. Αλλά και διότι, σε διάφορα νοσοκομεία της χώρας “στοιβάζονται”, εγκαταλελειμμένα, πολυάριθμα βρέφη», ενώ «η κατάσταση επιδεινώνεται από τη δράση κυκλωμάτων παράνομης εμπορίας βρεφών».
Η δέσμη προτάσεων της Ν.Δ., που περιλαμβάνονται και στο νέο κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματος, προβλέπει:
1η πρόταση: Σύσταση ενός πανελλαδικού συντονιστικού οργάνου, το οποίο θα είναι αρμόδιο για την παρακολούθηση των εγκαταλελειμμένων παιδιών σε όλη την Ελλάδα, των διαδικασιών αναδοχής και υιοθεσίας, καθώς και το συντονισμό των απαραίτητων δράσεων.
2η πρόταση: Λειτουργία ηλεκτρονικών Εθνικών Μητρώων, Εθνικού Μητρώου Ανηλίκων προς αναδοχή και υιοθεσία (συμπεριλαμβανομένων των εγκαταλελειμμένων ανηλίκων), δεύτερον, Εθνικού Μητρώου Εγκεκριμένων Υποψηφίων Αναδόχων και Εγκεκριμένων Υποψήφιων Θετών Γονέων, τρίτον Εθνικού Μητρώου Αναδοχών και Υιοθεσιών.
3η πρόταση: Αύξηση του αριθμού των εισαγγελέων Ανηλίκων, που είναι αρμόδιοι, μεταξύ άλλων, για τη διερεύνηση υποθέσεων εγκατάλειψης και καταγγελιών που αφορούν ανηλίκους.
4η πρόταση: Ενίσχυση των υπαρχουσών δομών φιλοξενίας παιδιών και των κοινωνικών υπηρεσιών. Είναι απαραίτητη η περαιτέρω στελέχωση και η ενδυνάμωση των δομών με κατάλληλα εκπαιδευμένο επιστημονικό προσωπικό, ιδίως κοινωνικούς λειτουργούς, παιδοψυχολόγους και βρεφονηπιοκόμους.
5η πρόταση: Σύμπραξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα για τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών, λόγου χάριν στο πλαίσιο ενίσχυσης – υποστήριξης των υπαρχουσών κρατικών δομών. Οι συμπράξεις θα μπορούσαν να αποδειχτούν επωφελείς, όχι μόνο σε επίπεδο χρηματοδοτικών εργαλείων, αλλά και τεχνογνωσίας.
6η πρόταση: Αμεση εφαρμογή του σχετικού θεσμικού πλαισίου για την αναδοχή (Π.Δ. 86/2009), το οποίο υφίσταται, αλλά δεν εφαρμόζεται σε μεγάλο βαθμό, αλλά και την εν γένει ενίσχυση του θεσμού.
7η πρόταση: Η επιτάχυνση της διαδικασίας της υιοθεσίας. Θεσμοθέτηση ενός συνολικού χρονικού πλαισίου μέσα στο οποίο να ολοκληρώνεται η διαδικασία της υιοθεσίας, με έναρξη το χρονικό σημείο υποβολής της αίτησης στο δικαστήριο και λήξη την έκδοση της δικαστικής απόφασης, με την οποία τελείται η υιοθεσία.
8η πρόταση: Θεσμοθέτηση αυστηρότερων ρυθμίσεων για τις ιδιωτικές υιοθεσίες, ώστε να περιοριστεί η δυνατότητα παράνομου εμπορίου βρεφών και παράνομων υιοθεσιών. Η σύσταση του πανελλαδικού συντονιστικού οργάνου, αλλά και η λειτουργία στην πράξη των εθνικών μητρώων θα αποτελέσουν τις ελάχιστες προϋποθέσεις για εξυγίανση του τοπίου της ιδιωτικής υιοθεσίας.

Για μείζον ζήτημα που αφορά ανθρώπους, οικογένειες και παιδιά, έκανε λόγο ο Κωστής Χατζηδάκης κατά την παρουσίαση των προτάσεων της ΝΔ για τη βελτίωση του καθεστώτος εγκαταλελλειμένων παιδιών, υιοθεσίας και αναδοχής τους, υπογραμμίζοντας μέσω αυτής της πρωτοβουλίας το ενδιαφέρον της ΝΔ για μια πολιτική που θα έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασαν ο κ. Χατζηδάκης και η κα. Κεραμέως στην Ελλάδα έχουμε 4 φορές μικρότερο αριθμό υιοθεσιών και αναδοχών εγκαταλελλειμένων παιδιών από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και 10 φορές μικρότερος από τις ΗΠΑ. Η μακροχρόνια αναμονή μάλιστα φτάνει ως και τα 10 χρόνια γεγονός που λειτουργεί αποτρεπτικά για την υιοθεσία.

Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ μίλησε για «δαιδαλώδεις διαδικασίες και διαφθορά», ενώ από την πλευρά της η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επεσήμανε ότι οι χρονοβόρες διαδικασίες οδηγούν σε παραίτηση από την διαδικασία τους υποψήφιους γονείς, ενώ παράλληλα «αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται από τη δράση παράνομων κυκλωμάτων εμπορίας βρεφών».

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΝΔ οι υιοθεσίες τα τελευταία τρία χρόνια έχουν μειωθεί ως και 50%. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το 2012 στην Ελλάδα υπήρξαν 543 υιοθεσίες ενώ το 2015 έφτασαν μόλις τις 271, κάτι που αποδίδεται εκτός όλων των άλλων και στις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης.
«Θέλουμε να φτιάξουμε μια Ελλάδα που θα νοιάζεται και θα εργάζεται για όλους» τόνισε ο κ. Χατζηδάκης αναφερόμενος στην κοινωνική πολιτική με αφορμή τις προτάσεις της ΝΔ για το ζήτημα των υιοθεσιών των εγκαταλελειμμένων παιδιών. «Η ΝΔ έχει ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα κοινωνικής φύσης» ανέφερε από την πλευρά της η Νίκη Κεραμέως.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασαν τα στελέχη της ΝΔ τα βασικότερα προβλήματα που εμφανίζονται κατά την διαδικασία αναδοχής και υιοθεσίας είναι ο κατακερματισμός και η αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων, η ανυπαρξία συντονισμού των αρμόδιων φορέων, η ανυπαρξία ενιαίας εθνικής λίστας υποψήφιων αναδόχων και γονέων, η ανυπαρξία ενιαίας εθνικής λίστας εγκαταλλελειμένων και προς αναδοχή παιδιών και η περιορισμένη αξιοποίηση του θεσμού της διακρατικής υιοθεσίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κατατίθεται πρόταση για την υιοθεσία στη Χώρα. Ούτε είναι η τελευταία που θα μείνει στα ντουλάπια της λήθης. Ζήτημα κρίσιμο και ουσιαστικό καθώς αν και δεν έχει οικονομικό κόστος για το κράτος παραμένει στο περιθώριο της νομοθετικής πρωτοβουλίας αφήνοντας τα παιδιά να ιδρυματοποιούνται με τραγικές συνέπειες και για τα ίδια και για το κοινωνικό σύνολο.
Θα μας επιτρέψει η ΝΔ την πρόταση για μια ακόμη προσθήκη στις σκέψεις της, αυτή που θα ζητούσαν όσοι βιώνουν καθημερινά το θέμα: προϋπόθεση για να υιοθετείται ένα παιδί είναι να είναι νομικά ελεύθερο. Οταν όμως εγκαταλείπεται ή οι γονείς είναι άγνωστοι ή κακοποιητικοί το παιδί δεν μπορεί να δοθεί σε υιοθεσία διότι απαιτείται να βρεθούν και να συναινέσουν. Η πρότασή μας συνποσούται συνεπώς στα εξής: μετά το πέρας 6 μηνών κατ’ανώτατο όριο από την εγκατάλειψη παιδιού να κηρύσσεται αυτοδικαίως και εκ του νόμου ελεύθερο αμαχήτως. Τότε όλα θα αλλάξουν…

ΣτΕ και Εθνική Σχολή Δικαστών

Posted at 15:56h in Και οι νομικοί έχουν ψυχή by Ελένη Τροβά

Καθηγητής Νομικής Σχολής ως εξεταστής  στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών έβαλε πλάτη σύμφωνα με το Πρώτο Θέμα κατά τις εισαγωγικές  εξετάσεις προκειμένου να εισαχθούν στην Σχολή δύο δικηγορίνες, οι οποίες ήταν μέλη των δικηγορικών εταιρειών που είχε, δηλαδή ήταν συνέταιροί του (μάλιστα η μια έκανε και την δικηγορική άσκησή της  στο γραφείο του).
Παρ΄  όλα αυτά, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα τόσο σύσσωμα τα μέλη της εξεταστικής επιτροπής, όσο και η πλειοψηφία του  Συμβουλίου της Επικρατείας, αποφάνθηκαν ότι είναι νόμιμη και ηθική η συμμετοχή του καθηγητή στην εξεταστική επιτροπή και δεν υπάρχει ζήτημα ασυμβιβάστου, αφού εξ άλλου, το είπε και ο ίδιος ο πανεπιστημιακός διδάσκαλος ότι δεν τίθεται θέμα ασυμβίβαστου.
Ειδικότερα, δυο υποψήφιοι  που δεν πέρασαν στις τελευταίες εισαγωγικές εξετάσεις της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας καταγγέλλοντας το γεγονός, όπως και άλλα παράδοξα του διαγωνισμού. Δεν είναι γνωστό ποιά ήταν η προσβαλλόμενη πράξη αλλά φαίνεται ότι το δικαστήριο μπήκε στην ουσία της υπόθεσης. Μιας υπόθεσης για την οποία βοά η νεολαία των δικηγόρων και ιδίως όσοι προσδοκούν να γίνουν φοιτητές στη σχολή δικαστών.
“Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο  έκρινε ότι δεν συντρέχει ασυμβίβαστο συμμετοχής του καθηγητή στην επιτροπή αξιολόγησης,  παρά τις σχέσεις που είχε με τις δυο συνεργάτιδές του στις δικηγορικές εταιρείες του. Οι σχέσεις αυτές όλως  συμπτωματικά διεκόπησαν μόλις δύο μήνες πριν τη συγκρότηση της επιτροπής του διαγωνισμού. Μάλιστα, η μια εκ των δύο έκανε και τη  δικηγορική άσκησή της στο γραφείο του καθηγητή.
Όπως ήταν αναμενόμενο ο Πανεπιστημιακός διδάσκαλος, πρότεινε δυο από τα τέσσερα θέματα   των γραπτών εξετάσεων και βαθμολόγησε τα γραπτά των υποψηφίων, ενώ φυσικά συμμετείχε και στις προφορικές εξετάσεις.
Όμως, αντιτάχθηκε στην όλη αυτή  λογική η προεδρεύουσα του Τμήματος του ΣτΕ που εξέδωσε τις αποφάσεις, η αντιπρόεδρος Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, η οποία  σε όλους τους τόνους ξεκαθάρισε ανεπιφύλακτα  ότι είχε κώλυμμα και δεν έπρεπε να συμμετέχει ο καθηγητής στην επιτροπή εξετάσεων, αλλά έμεινε μειοψηφία, μαζί με δύο ακόμη παρέδρους.
Χαρακτηριστικό της σχέσης του εν λόγω καθηγητή με τις δύο δικηγορίνες, είναι (όπως ελέχθη κατά την ακροαματική διαδικασία) ότι όταν η μία εκ των δύο εισήλθε στο χώρο της προφορικής εξέτασης, την υποδέχθηκε παρουσία όλων, όχι απλά  με το μικρό της όνομα, αλλά με το  χαϊδευτικό της.
Μάλιστα, μεταξύ των λόγων  που επικαλέσθηκε ο ένας εκ των υποψηφίων που προσέφυγε στο ΣτΕ, ήταν ότι κατά την προφορική εξέταση ο καθηγητής απευθύνθηκε προς την παλαιά συνεργάτιδα του  «σε τόνο προσωπικό και οικείο» κάτι που  «θα μπορούσε να επηρεάσει και   τα λοιπά μέλη της επιτροπής». Φυσικά και τα επιχειρήματα αυτά, απερρίφθησαν από τους συμβούλους Επικρατείας.
Ο εν λόγω καθηγητής ως μέλος   της επιτροπής του διαγωνισμού υπέβαλε δήλωση προς την επιτροπή στην οποία ανέφερε ότι  στις εξετάσεις που καλείται να διεξαγάγει προσεχώς επιτροπή «θα μετάσχει και δικηγόρος που συνεργάσθηκε μαζί μου στο παρελθόν, σε συνεργασία η οποία ουσιαστικά διεκόπη πριν από ενάμισι περίπου χρόνο, ήταν όμως και εταίρος σε δικηγορική εταιρεία της οποίας κύριος εταίρος ήμουν και εγώ, όπου και παρέμεινε τυπικά μέχρι την διάλυσή της, την 31η Δεκεμβρίου 2015. Θέτω το γεγονός αυτό υπόψη σας,  ώστε να κρίνετε αν συντρέχει λόγος ασυμβιβάστου της συμμετοχής μου σε αυτήν».
Ανάλογη δήλωση υπέβαλε   και για την δεύτερη δικηγόρο η οποία ήταν συνεταίρος σε άλλη δικηγορική εταιρεία του. Η επιτροπή του διαγωνισμού αποφάνθηκε  ότι «δεν θεωρεί ότι συντρέχει στο πρόσωπό του νόμιμο κώλυμμα συμμετοχής». Μάλιστα η επιτροπή έλαβε την απόφασή της  «σε συνδυασμό με την προφορική δήλωση» του   καθηγητή  ότι «δεν θεωρεί ο ίδιος» ότι «συντρέχει στο πρόσωπό του νόμιμο κώλυμμα συμμετοχής».
Η πλειοψηφία του ΣτΕ, αφού κάνει λόγο για «την αρχή της αμεροληψίας», για «εχέγγυα αμερόληπτης κρίσης, ώστε να δημιουργείται στους πολίτες η πεποίθηση για το αδιάβλητο», κ.λπ., σημειώνει:   «Για τη στοιχειοθέτηση,   της ιδιάζουσας σχέσεως ή του ιδιαίτερου δεσμού μέλους συλλογικού οργάνου προς κρινόμενο υποψήφιο δεν αρκεί οποιαδήποτε προσωπική ή επαγγελματική σχέση, αλλά τέτοια που, ενόψει των συντρεχουσών περιστάσεων της συγκεκριμένης περιπτώσεως, είναι πρόσφορη να δημιουργήσει εύλογες υπόνοιες ότι το μέλος του οργάνου έχει ήδη σχηματισμένη και, συνεπώς, προκατειλημμένη γνώμη για τον υποψήφιο τον οποίο πρόκειται να κρίνει». Κατόπιν αυτών, αποφάνθηκε ότι δεν στοιχειοθετείται η ύπαρξη ιδιάζουσας σχέσης του καθηγητή με τις δύο συνεταίρες του  και έτσι απλά, το ΣτΕ απέρριψε ως αβάσιμους όλους  τους ισχυρισμούς των δυο υποψηφίων που έμειναν  εκτός Σχολής.
Αικατερίνη Σακελλαροπούλου: Ιδιαίτερη και ιδιάζουσα σχέση
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου είχε 180 μοίρες αντίθετη άποψη από τους συναδέλφους της, τονίζοντας ότι η σχέση του καθηγητή με τις πρώην συνεργάτιδές τους συνιστούν ιδιαίτερη και ιδιάζουσα σχέση.
Η  αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, επισημαίνει ότι όπως προκύπτει  η «Ψ» ήταν μέλος της εταιρείας «Χ» από 25.7.2014 έως 31.12.2015, η σχέση δε αυτή της εν λόγω υποψήφιας με το μέλος της επιτροπής του διαγωνισμού   αποτελεί σχέση συνεργασίας μεταξύ ελευθέρων επαγγελματιών, η οποία προϋποθέτει σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τη διάρκειά της ή τις ειδικότερες συνθήκες υπό τις οποίες αναπτύσσεται   τη συνδρομή του στοιχείου της ιδιαίτερης προσωπικής εμπιστοσύνης μεταξύ των συνεργαζομένων ελευθέρων επαγγελματιών».
Ενόψει αυτών, συνεχίζει η κυρία Σακελλαροπούλου, «η   σχέση του μέλους της επιτροπής του διαγωνισμού και της υποψήφιας,   η οποία είχε, σε κάθε περίπτωση, ικανή χρονική διάρκεια και λύθηκε μόλις δύο μήνες πριν τη συγκρότηση της επιτροπής του διαγωνισμού, συνιστά ιδιαίτερη και ιδιάζουσα σχέση, από την οποία δημιουργείται τεκμήριο επηρεασμού του μέλους αυτού της επιτροπής του διαγωνισμού».
Την ίδια άποψη εξέφρασε  η αντιπρόεδρος και για την δευτέρα υποψηφία «Ζ», με άλλες όμως χρονολογικές αναφορές. Πρέπει  να επισημανθεί ότι η δεύτερη υποψηφία ήταν και ασκούμενη στο γραφείο   του καθηγητή κατά τη  διετία 2010-2012.
Οι δυο  συνεργάτιδες θα δικάζουν υποθέσεις του καθηγητή
Όπως έλεγαν νομικοί, οι  δύο σπουδάστριες πλέον της Εθνικής Σχολή Δικαστικών Λειτουργών και συνεργάτιδες του καθηγητή, πριν καν εισαχθούν στην Σχολή γαλουχήθηκαν στο  πώς λειτουργούν οι ανάλογες επιτροπές που πρέπει να έχει μπάρμπα στην Κορώνη για να είναι σίγουρη η εισαγωγή σου, πώς λειτουργούν και πράττουν οι ενασχολούμενοι στον χώρο της Δικαιοσύνης με όποια ιδιότητα και αν έχουν, πώς εκδίδονται  οι δικαστικές αποφάσεις, κ.λπ.  Σίγουρα, αυτούς τους απαράβατους κανόνες  θα ακολουθήσουν στη δικαστική τους καριέρα.
Φυσικά, όταν αποφοιτήσουν από τη Σχολή και ανέβουν στην έδρα, δεν θα δηλώσουν εξαίρεση όταν θα δικάζουν υπόθεση που δικηγόρος θα είναι ο καθηγητής και πρώην συνεταίρος τους, αφού  η επιτροπή του διαγωνισμού το είπε  ότι είναι όλα ηθικά και νόμιμα, ενώ παράλληλα  θα έχουν να επικαλεστούν και τις  αποφάσεις του ΣτΕ.
Έτσι, κάτω από αυτό το πνεύμα και από όσα διδάχτηκαν από τους παλαιότερους νομικούς (καθηγητές, δικαστές και δικηγόρους), οι δύο μέλλουσες δικαστίνες θα αποδίδουν  Δικαιοσύνη…….  στο όνομα του Ελληνικού λαού”
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το όνομα του Καθηγητή είναι γνωστό. Αυτό που εμάς προβληματίζει είναι η αθωότητα των νέων υποψηφίων και η έντονη εμπιστοσύνη τους στη δικαιοσύνη. Αρχικά επειδή πίστεψαν ότι η εισαγωγή τους στο δικαστικό σώμα είναι αδιάβλητη. Στη συνέχεια επειδή πίστεψαν ότι η δικαστική οδός είναι ο δρόμος προς την απόδωση δικαιοσύνης. Προσωπικά έχω ακούσει ικανό αριθμό περιστατικών με διαβλητές επιλογές. Εχω επίσης ακούσει ότι στην υπόθεση αυτή τα παιδιά είχαν απόλυτο δίκαιο. Το ΣτΕ ακολουθώντας την τακτική της στρουθοκαμήλου έσωσε πιστεύει τα προσχήματα και έβαλε στη θέση τους τα άτακτα παιδιά. Το ίδιο δικαστήριο άλλωστε σήμερα συναπαρτίζεται από πολλούς απόφοιτους της σχολής δικαστών πλέον και σε βαθμό Συμβούλου Επικρατείας. Είναι δυνατό να αμφισβητήσεις το λίκνο που σε έθρεψε?
Από την άλλη μεριά θα ήθελα να επισημάνω στους αιτούντες που ίσως τώρα κάπου απελπισμένοι σκέπτονται ότι η προσπάθειά τους απέτυχε ότι ακόμη και αν εκείνοι καταφέρουν να εισέλθουν στη σχολή δικαστών και να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους επέτυχαν ένα σημαντικό διάβημα που διδάσκει και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Ενώ το δικαστικό σύστημα τρίζει σε όλα τα επίπεδα και τούτο είναι γνωστό σε όλους, η έκδοση αυτής της απόφασης εκθέτει τη δικαιοσύνη περισσότερο από όσο φαντάζονται. Τούτο διότι περισσότερο από τις φοιτήτριες του καθηγητή, τα παιδιά των δικαστών είναι που προηγούνται και διαδέχονται τους γονείς τους στις δικαστικές έδρες, τους μισθούς και τις αντιλήψεις. Η δίκη αυτή τους οδήγησε να αναπροσδιορίσουν την “αμεροληψία” και να χτυπήσουν την πάσχουσα στο κεφάλι δικαιοσύνη και στο χαμηλό υπογάστριο.

ΣτΕ Ολ 1466/2016: η δικηγορική αποχή

Posted at 15:28h in Δικηγορικά by Ελένη Τροβά

Η πρόσφατη νομολογία είναι πλούσια σε επίλυση ζητημάτων που αφορούν στο δικαίωμα απονομής δικαιοσύνης, στην ένδικη προστασία, στην ασφάλεια δικαίου κλπ. Τα παράβολα, το κόστος των σύγχρονων δικών, οι αποζημιώσεις από τη μακρά διάρκεια των δικών είναι κάποιες από τις αποφάσεις που συγκροτούν το σώμα της σύγχρονης δικαιοδοτικής λειτουργίας στη χώρα. Πρόσφατα κιόλας παρουσιάσαμε στο άρθρο Ακριβή μου Δικαιοσύνη τις απόψεις του συναδέλφου κ. Δέγλερη σε ένα πρόσφατο βιβλίο του.
Δύο σημαντικές αποφάσεις προστίθενται στην τελευταία απόφαση που αφορά στο πόθεν έσχες των δικαστικών λειτουργών κατόπιν της αιτήσεως ακυρώσεως των δικαστικών ενώσεων που σχολιάσαμε ήδη, σε σχέση με την λειτουργία της δικαιοσύνης και το συνταγματικό της καθεστώς. Η πρώτη αφορά τα μισθολογικά των δικαστών και η δεύτερη την αποχή των δικηγόρων.
Συνοπτικά οι αποφάσεις αυτές αναφέρουν:
Μισθοδικείο (Ειδικό Δικαστήριο άρ. 88 παρ. 2 Σ.) 127/2016
Συνταγματικές αρχές του κράτους δικαίου, της ασφάλειας δικαίου και της διάκρισης των λειτουργιών – Ένδικη προστασία (άρ. 20 παρ. 1 και 95 παρ. 5 Σ. και άρ. 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ) – Ιδιαίτερη μισθολογική μεταχείριση των δικαστικών λειτουργών (άρ. 87 και 88 Σ.) – Έκταση δικαιοδοσίας και δεσμευτικότητα αποφάσεων του Μισθοδικείου (Ειδικού Δικαστηρίου άρ. 88 παρ. 2 Σ.) – Υποχρέωση των οργάνων της νομοθετικής και εκτελεστικής λειτουργίας για συμμόρφωση προς απόφαση του Μισθοδικείου που κρίνει αντισυνταγματικές διατάξεις νόμου περί μείωσης των αποδοχών των δικαστικών – Αντίθετη στο Σύνταγμα και στην ΕΣΔΑ η διάταξη του άρθρου 86 παρ. 6 του ν. 4307/2014, η οποία προέβλεψε την περικοπή κατά 50% της διαφοράς αποδοχών που οφείλονταν στους δικαστικούς λειτουργούς για το χρονικό διάστημα από 1.8.2012 έως και 30.6.2014, κατόπιν της κήρυξης ως αντισυνταγματικών, με την 88/2013 απόφαση του Μισθοδικείου, των ρυθμίσεων του ν. 4093/2012 περί αναδρομικής μείωσης των αποδοχών τους (http://www.humanrightscaselaw.gr/)
ΣτΕ Ολομ. 1466/2016
Δικαιοδοτική λειτουργία και δικαίωμα ένδικης προστασίας (άρθρα 26 και 20 παρ. 1 Σ. – άρθρο 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ ) – Επαγγελματική ελευθερία και αρχές της αναλογικότητας και της απαγόρευσης κατάχρησης δικαιώματος (άρθρα 5 παρ. 1 και 25 παρ. 1 και 3 Σ.) – Δικηγόροι – Εκτελεστότητα απόφασης δικηγορικού συλλόγου για αποχή των μελών του από τα καθήκοντά τους – Επαναλαμβανόμενες αποφάσεις περί αποχής, περιορισμένης χρονικής διάρκειας – Κριτήρια νομιμότητας – Χρόνος διάρκειας της αποχής –  Έκταση δικαστικού ελέγχου – Πρόσφατη αποχή διαρκείας (άνω των 4 μηνών) των δικηγόρων Δ.Σ.Α. – Η συνολική διάρκεια κρίνεται ότι έχει υπερβεί τον επιτρεπόμενο βραχύ χρόνο αποχής (http://www.humanrightscaselaw.gr/).
Το πλήρες κείμενο της απόφασης αυτής έχει παρουσιάσει ήδη ο συνάδελφος Αντώνης Αργυρός σε ανάρτησή του και μπορείτε να δείτε εδώ.
Η δικαιοδοτική λειτουργία θίγεται λοιπόν όπως και το δικαίωμα ένδικης προστασίας  από την αποχή των δικηγόρων που ασκείται κατασχηστικά λόγω της συνολικής της διάρκειας, θίγεται επίσης από τους περιορισμούς στις αποδοχές των δικαστικών λειτουργών, δεν θίγεται όμως από τα τεράστια επιβληθέντα παράβολα.
Η απόφαση για την δικηγορική αποχή είναι ορθότατα γραμμένη και εκδόθηκε έγκαιρα και σε κατάλληλο χρόνο. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι αποδίδει δικαιοσύνη. Οπως δεν αποδίδει δίκαιο η απόφαση για τα παράβολα, ή την προσωρινή δικαστική προστασία. Γι΄αυτό νομίζω ότι τις αποφάσεις δεν πρέπει να τις διαβάζει κανείς μία μία αλλά συνολικά και συνδιασμένα. Αυτός είναι άλλωστε και ο ρόλος των Προέδρων των Δικαστηρίων που πρόσφατα εκφέρουν αυτόνομο δημόσιο λόγο.
Δεν θα τολμήσουν πολλοί να κρίνουν την απόφαση του ΣτΕ για την αποχή των δικαστών ούτε να τη σχολιάσουν. Η απόφαση είναι σωστή και άριστα γραμμένη. Θυμίζει άλλες εποχές του δικαστηρίου, δεν φλυαρεί και επιλύει το ζήτημα όπως αρμόζει σε ένα ακυρωτικό δικαστήριο. Η απόφαση αυτή όμως δεν είναι δίκαιη. Και τούτο διότι:

1. η αποχή έγινε με προσωπικό κόστος του δικηγορικού κόσμου και όχι με ζημία της εργοδοσίας
2. η αποχή είχε αιτήματα που αφορούν στην δυνατότητα συνέχισης της άσκησης των καθηκόντων τους
3. η αποχή είχε ένα στοργικό βλέμμα για τους νέους (έστω και με συνδικαλιστικά κίνητρα) που ίσως υποχρεωθούν να αφήσουν το συγκεκριμένο επάγγελμα για καλά.

Η αποχή των δικηγόρων είχε και άλλα κίνητρα. Προστάτεψε την κυβέρνηση από μια μεγάλη όξυνση τη χρονιά που θα δικαζόντουσαν κρίσιμα θέματα. Ιδίως ποινικά που σταδιακά παραγράφονται. Βοήθησε την αγορά να συνεχίσει υφιστάμενη για λίγο καιρό ακόμη. Αλλά τούτο είναι συγκυριακό. Γιατί η Ελλάδα καταδικάζεται από το Στρασβούργο για την αργή απονομή της δικαιοσύνης χρόνια τώρα.
Η απόφαση αυτή της Ολομέλειας 1466/2016 μπορεί μόνον υπό ένα όρο να δικαιώσει την ορθότητά της ως προς την απονομή δικαίου. Αν ακολουθήσει ακύρωση των εκτελεστικών του νόμου πράξεων για το ασφαλιστικό. Αν κριθεί ότι αντίκειται στην ελευθερία άσκησης επαγγέλματος η υποχρέωση πληρωμής ταμείων με τρόπο που αποκλείει την άσκηση του επαγγέλματος ολοκληρωτικά. Διαφορετικά θα έχουμε μία επιτυχή εγχείρηση και έναν νεκρό ασθενή.

οταν κερδίζεις χάνοντας

 

Posted at 17:59h in Παρδαlaw by Ελένη Τροβά

Στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας συζητήθηκαν προ καιρού η προσφυγή που έχουν καταθέσει τέσσερις δικαστικές Ενώσεις και ζητούν να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική και παράνομη η υπουργική απόφαση που καθορίζει το περιεχόμενο των δηλώσεων πόθεν έσχες (περιουσιακής κατάστασης) και οικονομικών συμφερόντων, ως προς το σκέλος που αφορά την δήλωση των φυλασσομένων τιμαλφή, μετρητών, κ.λπ. σε θυρίδες ή εκτός Τραπεζών.
Οι τέσσερις Ενώσεις στρέφονταν κατά ορισμένων διατάξεων της από 24.11.2015 απόφασης του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δ. Παπαγγελόπουλου και του υπουργού Οικονομικών Ευ. Τσακαλώτου, που καθορίζει το περιεχόμενο της δήλωσης πόθεν έσχες και της δήλωσης οικονομικών συμφερόντων.
Οι Ενώσεις ζητούσαν να ακυρωθεί η επίμαχη υπουργική απόφαση ως προς το σκέλος που αναφέρει στη δήλωση περιουσιακής κατάστασης ότι: α) δηλώνονται τα φυλασσόμενα εκτός των Τραπεζών μετρητά (πάνω από 15.000 ευρώ), τιμαλφή, πολύτιμα είδη και μέταλλα, πολύτιμοι λίθοι συνολικής αξίας πάνω από 30.000 ευρώ και β)δηλώνονται τα στοιχεία των οικείων συγγενών (ενήλικων και θετών τέκνων, αδελφών, παππούδων και γιαγιάδων, εγγονών, κ.ά., την στιγμή που ο νόμος έχει καταργήσει την υποχρέωση αυτή.
Παράλληλα, μεταξύ των άλλων, υποστήριζαν ότι η εν λόγω υπουργική απόφαση παραβιάζει τις συνταγματικές διατάξεις για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, αλλά και την συνταγματική αρχή της αναλογικότητας.
Η εισηγήτρια της υπόθεσης Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου, κατά την συζήτηση της υπόθεσης στην Ολομέλεια (πρόεδρος ο Ν. Σακελλαρίου) ανέφερε ότι πλέον των ισχυρισμών που επικαλούνται οι δικαστικές Ενώσεις, επιπρόσθετα το ΣτΕ αυτεπάγγελτα θα εξετάσει (καθώς οι Ενώσεις δεν επικαλεστήκαν) εάν η επίμαχη υπουργική απόφαση είναι σύμφωνη με «την συνταγματική αρχή της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των δικαστικών λειτουργών και την αρχή της οργανωτικής διάκρισης των λειτουργιών», κατά το σκέλος εκείνο που «ο έλεγχος των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης και οικονομικών συμφερόντων των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργικών» ανατίθεται με διάταξη νόμου «σε επιτροπή η οποία δεν ανατάσσεται στην δικαστική λειτουργία και στην οποία συμμετέχει μειοψηφικός αριθμός δικαστικών λειτουργών» όπως μας είχε πληροφορήσει η Ιωάννα Μάνδρου στην Καθημερινή.
Δημοσιεύθηκε σήμερα η είδηση από γνωστό δημοσιογράφο του δικαστικού ρεπορτάζ ότι απορρίφθηκαν οι αιτήσεις ακυρώσεως των τεσσάρων δικαστικών ενώσεων για τις δηλώσεις πόθεν έσχες. Θεωρήθηκε μάλιστα ως υπέρμετρος ζήλος η δίκη αυτή των δικαστικών ενώσεων. Για την ιστορία αναπαράγουμε την είδηση όπως δημοσιεύθηκε στο Πρώτο Θέμα

Απορρίφθηκε από το ΣτΕ η προσφυγή τεσσάρων δικαστικών Ενώσεων για τις δηλώσεις πόθεν έσχες

Παναγιώτης Τσιμπούκης 06/07/201618:26

Οι Ενώσεις στρεφόντουσαν κατά ορισμένων διατάξεων της από 24.11.2015 απόφασης του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλου και του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου

Θόρυβο χωρίς λόγο από υπερβάλλοντα ζήλο, όπως διαφαίνεται, προκάλεσαν οι τέσσερις δικαστικές Ενώσεις κατά ορισμένων σημείων της υπουργικής απόφασης που καθορίζει το περιεχόμενο των δηλώσεων πόθεν έσχες δικαστών και εισαγγελέων, καθώς η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας ομόφωνα απέρριψε ως αβάσιμη την προσφυγή τους.
Οι τέσσερις δικαστικές Ενώσεις είχαν προσφύγει στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο και ζητούσαν να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική και παράνομη η υπουργική απόφαση που καθορίζει το περιεχόμενο των δηλώσεων πόθεν έσχες (περιουσιακής κατάστασης) και οικονομικών συμφερόντων, ως προς το σκέλος που αφορά την δήλωση των φυλασσομένων τιμαλφών, μετρητών, κ.λπ. σε θυρίδες ή εκτός Τραπεζών.
Οι Ενώσεις στρεφόντουσαν κατά ορισμένων διατάξεων της από 24.11.2015 απόφασης του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλου και του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου, που καθορίζει το περιεχόμενο της δήλωσης πόθεν έσχες και της δήλωσης οικονομικών συμφερόντων. Αναλυτικότερα, οι Ενώσεις ζητούσαν να ακυρωθεί η επίμαχη υπουργική απόφαση ως προς το σκέλος εκείνο που αναφέρει στη δήλωση περιουσιακής κατάστασης ότι:

1)δηλώνονται τα φυλασσόμενα εκτός των Τραπεζών μετρητά (πάνω από 15.000 ευρώ), τιμαλφή, πολύτιμα είδη και μέταλλα, πολύτιμοι λίθοι συνολικής αξίας πάνω από 30.000 ευρώ και
2)δηλώνονται τα στοιχεία των οικείων συγγενών (ενήλικων και θετών τέκνων, αδελφών, παππούδων και γιαγιάδων, εγγονών, κ.ά.), την στιγμή που ο νόμος έχει καταργήσει την υποχρέωση αυτή. Η Ολομέλεια του ΣτΕ (πρόεδρος ο Νικόλαος Σακελλαρίου και εισηγήτρια η σύμβουλος Επικρατείας Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου) με την υπ΄ αριθμ. 1468/2016 απόφασή της, έκρινε ότι η υπουργική απόφαση που ζητούν την ακύρωσή της ως αντισυνταγματική και παράνομη, «δεν έχει έδαφος εφαρμογής στους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς».
Το ότι δεν καταλαμβάνει στους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς, σημειώνουν οι σύμβουλοι Επικρατείας, προκύπτει και από το υπόμνημα που κατέθεσαν οι αρμόδιοι υπουργοί, στο οποίο σημειώνουν ότι δεν αφορά η επίμαχη απόφασή τους το δικαστικό και εισαγγελικό σώμα.
Στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο είχαν προσφύγει: 1) Ένωση Δικαστικών Λειτουργών Συμβουλίου της Επικρατείας, 2)Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου, 3) Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος και 4)Ένωση Διοικητικών Δικαστών.

Η δική μας εκτίμηση είναι διαφορετική.

Παρότι θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό να απορριφθεί από το δικαστήριο ένα ένδικο βοήθημα που άσκησαν δικαστές και θα απαντούσε στις διαμαρτυρίες που τόσο συχνά ακούγονται για τα μισθολογικά τους ότι Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει, στην περίπτωσή μας τα πράγματα είναι και πάλι υπέρ των αιτούντων ενώσεων.

Η απόφαση με τον τρόπο που εκδόθηκε ξεκαθάρισε ότι η υποχρέωση αυτή δεν αφορά τους δικαστές τωνάνω ενώσεων καθώς δεν τους καταλαμβάνει όπως προκύπτει από το υπομνημα των αρμόδιων υπουργών.

Η απόρριψη της προσφυγής έγινε χωρίς το δικαστήριο να εισέλθει στην ουσία του θέματος, καθώς κρίθηκε ότι οι προσβαλλόμενες διατάξεις δεν αφορούν τους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς.
Το γεγονός ότι οι δικαστές και εισαγγελείς δεν υπάγονται στις διατάξεις για δήλωση στο πόθεν έσχες, μετρητών, τιμαλφών και θυρίδων, όπως σημειώνεται στην απόφαση της Ολομελείας του ΣτΕ, πέραν των άλλων διευκρινίστηκε και από το υπόμνημα που κατέθεσαν οι αρμόδιοι υπουργοί ( Δημ. Παπαγγελόπουλος και Ευ. Τσακαλώτος.
Στα υπομνήματα αυτά ξεκαθαρίζεται ‘οτι δεν αφορούν οι εν λόγω ρυθμίσεις τους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς σε ό,τι αφορά τις δηλώσεις τους για πόθεν έσχες.

Ετσι αν και η αίτηση ακυρώσες απορρίφθηκε η δίκη αποτελεί πανηγυρική νίκη των αιτούντων καθώς απαλλάσσονται με βεβαιότητα από τη σχετική υποχρέωση.

Είναι όμως σύνηθες να συμβαίνει έτσι στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Συχνά μία αίτηση ακυρώσεως που απορρίπτεται συνιστά σπουδαία νίκη για τον αιτούντα. Θα μπορούσα να αναφέρω κάποιες τέτοιες υποθέσεις που αφορούν πχ στην μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων στο ΤΑΙΠΕΔ που απορρίφθηκαν μεν αλλά με σκεπτικό ότι τα μεταβιβαζόμενα κατά το νόμο δικαιώματα χωρίς βάρη δεν συμπεριλαμβάνουν και απαιτήσεις τρίτων. Ετσι οι τρίτοι εκτέλεσαν τις απαιτήσεις τους παρά τη ρητή αναφορά στο νόμο. Και άλλες τέτοιες υποθέσεις θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς.

Θα επισήμαινα μάλιστα ότι τούτο συχνά συμβαίνει και με άλλες δίκες όταν έχεις την υπομονή να επιμένεις στο ζητούμενο έστω και αν για την ανάγκη της νίκης χάσεις τον πύργο, μερικούς στρατιώτες ή ίσως και τη βασίλισσα. Η δίκη αυτή συνεπώς αποτελεί περίτρανη νίκη των δικαστικών ενώσεων κατά του καθού Δημοσίου την οποία μάλιστα ως φαίνεται τους “χάρισε” με τη σχετική δήλωση που κατέθεσε με υπόμνημα.

ακριβή μου δικαιοσύνη

Posted at 15:42h in Βιβλίο by Ελένη Τροβά

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Δέγλερη από τις εκδόσεις Σάκκουλα (Αθήνα- Θεσσαλονίκη) με θέμα: «Το θεμελιώδες δικαίωμα στην αποτελεσματική (και πραγματική) προσωρινή δικαστική προστασία στις δημόσιες συμβάσεις σε περίοδο κρίσης.
Το «παράδειγμα» της ακριβής δικαιοσύνης- μια αποκλίνουσα σχέση δικαίου και δικαιοσύνης.
Τον Παναγιώτη Δέγλερη τον διαβάζω χρόνια και τον γνωρίζω ως αναγνώστης θέλω να πιστεύω «επαρκής». Τον παραπέμπω στα συγγενικά συχνά γραπτά μου όπως παραπέμπουν όσοι δεν κολακεύουν δια της παραπομπής κατά τα ακαδημαϊκά ήθη. Τις εννοώ τις παραπομπές!
Ήξερα ότι είναι κοντά στην ηλικία μου αλλά δεν είχε συμβεί να τον συναντήσω μέχρις ότου ένας γλυκίτατος κοινός μας γνωστός επισήμανε τόσο τη μεταξύ μας συγγένεια όσο και την δική του συμπάθεια στο πρόσωπό του. Στο γραφείο μου τώρα στέκει το νέο του έργο πριν προλάβω να τον γνωρίσω από κοντά.
Ένα βιβλίο που όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον συγκεκριμένο επαγγελματικό χώρο θα θέλαμε να είχαμε γράψει. Ένα βιβλίο για την απονομή δικαιοσύνης στις δημόσιες συμβάσεις ιδίως την προσωρινή, όπως μας την υποσχέθηκε το κοινοτικό δίκαιο κάποτε για να είναι αποτελεσματική και ουσιαστική, αλλά και τις συνέπειες των μεθοδεύσεων που την καθιστούν φενάκη.
Διαβάζοντάς το σκέπτομαι ότι οι ενδιαφερόμενοι φορείς του θεμελιώδους δικαιώματος στην αποτελεσματική προσωρινή δικαστική προστασία ούτε που θα μπορούσαν να πιστέψουν πώς ένας συγγραφέας ξόδεψε τόση ψυχή για εκείνους που συνήθως η ελληνική κοινωνία θεωρεί κατά τεκμήριο ως μπαμπέσηδες: δηλαδή τους συμβαλλόμενους με τις αναθέτουσες αρχές. Τη σκέψη αυτή δεν μπορώ να μην επισημάνω διαπιστώνοντας ότι η στοργή του δικηγόρου για τον εντολέα του έχει εξαφανισθεί τελείως. Ο Παναγιώτης Δέγλερης θα μπορούσε να αναγγείλει απλά στους πελάτες του ότι «προσωρινή προστασία» δύσκολα πλέον γιατί το παράβολο είναι τόσο ακριβό και η νομολογία τόσο παράδοξη που δεν κάνεις τίποτε ουσιώδες. Λίγο ως πολύ αυτό το μάθαμε όλοι. Όμως ο Παναγιώτης Δέγλερης αντιμετώπισε και αυτούς ακόμη τους δυνάμει πελάτες ως φορείς ενός θεμελιώδους δικαιώματος, όπως δηλαδή στ’αλήθεια είναι. Και πάλεψε έστω και με τη δύναμη της θεωρίας και της σκέψης να στηρίξει τη θέση του με  περισσή τιμιότητα.
Διαβάζοντάς το σκέπτομαι επίσης ότι λόγω της σε βάθος γνώσης του θέματος που πραγματεύεται δεν φοβάται να κρίνει και να τοποθετηθεί απέναντι σε δικαστικές αποφάσεις. Σπάνιο στις μέρες μας από τη θεωρία όπου συνήθως διαβάζεις ποτάμια κολακίας προς τα δικαστήρια αν όχι και τους δικαστές επωνύμως προσωπικά και ταπεινά. Αν η ιδιότητα του arretiste  είναι η πιο σημαντική τιμή για ένα θεωρητικό νομικό, η ελληνική θεωρία έχει παραιτηθεί αυτής της τιμής λόγω της επαγγελματικής δράσης στην οποία συνήθως αναλίσκεται. Όχι όμως ο Παναγιώτης Δέγλερης, ο οποίος με πολύ προσοχή σχολιάζει και τοποθετείται απέναντι σε γνωστές δικαστικές υποθέσεις.  Σε εποχές που ούτε οι δικηγορικοί μας σύλλογοι δεν τολμούν να σχολιάσουν ευθέως την κρίση περί αντισυνταγματικότητας της δικηγορικής αποχής, το να σχολιάζει ένας επαγγελματίας τους δικαστές των εντολέων του χρειάζεται κουράγιο. Γιατί για το θέμα αυτό αν και όλοι συζητάμε δεν γράφουμε.
Διαβάζοντάς το διαπιστώνω ότι ο Παναγιώτης Δέγλερης είναι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος (αν και νομικός δεν σταμάτησε να διαβάζει όπως μας λένε άλλοι διάφοροι…). Η σκέψη του για την ακριβή δικαιοσύνη και τις συνέπειές της περνά από τον Foucault και φθάνει σαν ψαράκι στο νερό στο Πρωτοδικείο Χανίων και την Εφημερίδα Δημοσίου Δικαίου. Η ιδιότητα αυτή επιτρέπει την σφαιρική προσέγγιση του ζητήματος που πραγματεύεται και την κρίση ως προς τους νόμους και τους σκοπούς που εξυπηρετούν. Ένα βιβλίο που δεν μιλά για ένα μόνο νόμο είτε αυτός είναι ο ΑΚ είτε είναι το κοινοτικό δίκαιο της προσωρινής δικαστικής προστασίας είναι πραγματικά σπάνιο. Το μεγάλο μου παράπονο διαβάζοντας εμπράγματο ήταν πάντα ότι η κυριότητα αν και ρυθμίζεται από τον ΑΚ περιγράφεται χωρίς την ουσιαστική της έκφανση που βρίσκεται σε άλλες ρυθμίσεις νομοθετικές τις οποίες παραλείπουν να παραθέτουν και να σχολιάζουν οι συγγραφείς. Το ίδιο με προβλημάτιζε πάντα ως προς τη μέθοδο γραφής της θεωρίας και στο δημόσιο δίκαιο. Το παράπονό μου ήταν ότι μιλάμε σαν γιατροί που διαφημίζουμε φάρμακα επειδή πηγαίνουμε σε συνέδρια φαρμακευτικών εταιριών. Απειρα βιβλία για το πόσο σωστό είναι το κοινοτικό δίκαιο της προσωρινής δικαστικής προστασίας ή η αίτηση ακυρώσεως ή εν γένει πόσο σωστοί είναι διάφοροι κανόνες που θεσπίζονται. Σπάνια να διαβάσεις σχολιασμό τους. Ιδίως με αφορμή παλιές εκδόσεις βλέπεις ότι υμνείται ο νομοθέτης έστω και αν έστερξε να καταργήσει το νόμο του τρεχάτος. Ο Παναγιώτης Δέγλερης δεν υμνεί το νομοθέτη.
Διαβάζοντας το βιβλίο τέλος διαπιστώνω ότι δεν μένει στο σημείο αλλά επιστρέφει στο όλο. Δεν περιορίζεται στο παράβολο που θεσπίσθηκε για να μειωθούν οι διαφωνίες για τους διαγωνισμούς που αναγκάζεται να κάνει το Δημόσιο, αλλά αναλύει το ζήτημα της ακριβής δικαιοσύνης, την νεοελληνική «κανονικότητα» και την σταθερά αποκλίνουσα σχέση δικαίου και δικαιοσύνης. Ο συγγραφέας είναι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που παρουσιάζει επιχειρήματα και θεμελιώνει κριτικό λόγο. Γνωρίζοντας ότι οι δικηγόροι πλέον δεν αγοράζουμε βιβλία (όπως παραπονούνται οι εκδότες) διότι που λεφτά για πέταμα, λυπάμαι που δεν αγόρασα το βιβλίο αυτό. Με τιμά ότι μου προσφέρθηκε αλλά θα προτιμούσα να το είχα αγοράσει και να το είχα δωρίσει σε πολλούς άλλους συνοδοιπόρους στη γραφή νομικούς που εκδίδουμε βιβλία με ναρκισσισμό και αντιοικολογική σκέψη. Δυστυχώς συχνότατα σκέπτομαι τα δένδρα που χάνονται για να φωτογραφίζει έκαστος εξ ημών την προσδοκία αθανασίας που καλλιεργεί. Ο συγγραφέας πρόταξε τη γνώμη του απέναντι στη ματαιοδοξία.
Θα προσπαθήσω να γνωρίσω το συγγραφέα αυτόν από κοντά, όχι μόνον γιατί έχουμε έναν κοινό γλυκίτατο φίλο και αρκετά κοινά μεράκια αλλά γιατί θέλω να δω δια ζώσης δικηγόρους που σκέπτονται και μοιράζουν τη σκέψη τους με άλλους με γνώση, αρετές, κέφι, και θα κατηφορίσω στον Πειραιά που πάντα αγαπούσα πολύ. Μπράβο και στον Παναγιώτη το Σάκκουλα που εξέδωσε ένα ακόμη βιβλίο που διαβάζεται και δεν στολίζει βιβλιοθήκες ή βιογραφικά. Δεν προσδοκώ να διαβάσει το βιβλίο αυτό ο νομοθέτης ή ο δικαστής. Δεν προσδοκώ να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων. Αντίθετα πιστεύω ότι θα δώσει έναυσμα για δικαίωση όσων πιστεύουν ότι η προσφυγή στη δικαιοσύνη κάνει κακό στην υγεία και χαλάει τα δόντια όπως οι καραμέλες καθώς πέτυχε το στόχο της πονηρούτσικα. Όμως χαίρομαι που υπάρχουν ακόμη συγγραφείς που πιστεύουν στην απονομή δικαιοσύνης και προσπαθούν προς την κατεύθυνση αυτή άδολα.
Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο και μαζί του  η ελπίδα για περισσότερους σκεπτόμενους ανθρώπους.

«θα του έκοβα τη γλώσσα από τη ρίζα»

Posted at 14:36h in Μεγάλες - Μικρές δίκες by Ελένη Τροβά

Το νόημα της δίκης είναι η απόδοση δικαιοσύνης. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουμε όσοι προσβλέπουμε στη δικαιοσύνη με κάποιο τρόπο, ιδίως όσοι την υπηρετούμε.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δικαιοσύνη δεν υπάρχει με τρόπο απόλυτο όσο απόλυτη είναι τουλάχιστον η ανάγκη του ανθρώπου για την απόδοσή της. Ούτε η θεία δικαιοσύνη είναι απόλυτη: Στον κόσμο πεθαίνουν βίαια παιδιά!
Παρόλα αυτά ο άνθρωπος ζει με την επίμονη φαντασίωση ότι υπάρχει δικαιοσύνη «κάπου» και ότι αυτή μπορεί «κάπως» να αποδοθεί. Εμείς καλούμαστε να υπηρετήσουμε αυτό το σκοπο΄.
Η δίκη είναι η δεύτερη μετά τη «θεία δίκη» φαντασίωση για απόδοση δικαιοσύνης, στο πλαίσιο της κοινωνικής συμβίωσης. Η δίκη στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η απάντηση του πολιτισμού στην αυτοδικία, στην εκδίκηση. Διότι το ένστικτο ωθεί σε εκδίκηση. Η δίκη μπροστά σε δικαστήριο είναι μια αναπαράσταση, μια θεατρική τραγωδία που επιδιώκει κάθαρση. Και για την παράσταση αυτή όμως υπάρχουν κανόνες. Η υπερασπιστική γραμμή αποτελεί ένα προνόμιο της υπεράσπισης που επιτρέπει συχνά την απάτη και το ψέμμα. Η υπερασπιστική γραμμή δημιουργεί μία δίκη μέσα στη δίκη. Μία άλλη αλήθεια. Οταν μιλάμε στη χώρα μας για υπερασπιστική γραμμή φυσικά σκεπτόμαστε τα καμώματα του δικηγόρου Αλέξη Κούγια. Δικηγόρου που δεν περιορίζεται σε πελάτες χαμηλού προφίλ. Τον προτιμούν και “πλούσιοι και διάσημοι”.
Κάθε δίκη λοιπόν βάζει σε σκέψεις τους υπηρέτες της δικαιοσύνης. Συχνά ιδιαίτερα πικρές καθώς στα δρώμενά της συγκαταλέγονται ψεύδη, ελπίδες, φρίκη. Μια νέα πραγματικότητα όταν η προηγούμενη έχει ήδη καρποφορήσει με νεκρούς ή άλλες αδικίες.
Πρόσφατα η δίκη των ανθρώπων που σκότωσαν το συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα προκάλεσε ρίγη στους νομικούς: όχι για το έγκλημα, όχι για τους θύτες. Αλλά για την υπερασπιστική γραμμή του συνηγόρου Αλέξη Κούγια.
Η αλήθεια είναι ότι η νεοελληνική κοινωνία είναι σκληρή για τους ανθρώπους της τέχνης που δολοφονήθηκαν όντας επώνυμοι και αυτοί. Ο ανώνυμος θύτης, απέναντι στο επώνυμο θύμα με τα πνευματικά προσόντα και τις ανθρώπινες αδυναμίες προξενεί σκέψεις και προβληματισμούς. Το γεγονός όμως παραμένει ότι ο φόνος είναι το έγκλημα και ο νόμος τιμωρεί την ανθρωποκτονία, την πράξη της αφαίρεσης της ζωής.  Αναζητώντας τη δυνατότητα απόδοσης δικαιοσύνης για το θεμελιακό αδίκημα της αφαίρεσης της ζωής δεν μπορεί κανείς να μην ακούσει το συνήγορο υπεράσπισης Αλέξη Κούγια.  Φορέας μιας αντίληψης που επιτρέπει στην υπεράσπιση τα πάντα και δυστυχώς συχνά επικρατεί, καταφέρνει να εμφανίζει το θύτη ως θύμα και να σκυλεύει το θύμα του χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ένας δικηγόρος που πληρώνεται άλλωστε ίσως να θεωρεί ότι αυτή είναι η δουλειά του: να πληρώνεται όσο καλύτερα μπορεί για το αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά το αποτέλεσμα πάντως δεν  δικαίωσε την υπερασπιστική γραμμή του «μοντελοπνίχτη».
Τέλος λοιπόν έλαβε η υπόθεση της άγριας δολοφονίας του λογοτέχνη Μένη Κουμανταρέα στο διαμέρισμά του στην Κυψέλη, στις 5 Δεκεμβρίου του 2014, με τους δράστες να καταδικάζονται σε ισόβια κάθειρξη χθες από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας. Οι δράστες είχαν παραβιάσει την οικία του λογοτέχνη με στόχο τη ληστεία (είχε πρόσφατα πουλήσει το πατρικό του στην Κηφισιά) και προέβησαν σε ωμότητες σε βάρος του Μένη Κουμανταρέα, αφήνοντάς τον νεκρό με μώλωπες και ρήξη σπληνός και νεφρού στο κρεβάτι του. Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε ελαφρυντικό υπέρ των δραστών, καθώς ο εισαγγελέας είχε διατυπώσει την άποψη πως δεν είχε επιδειχθεί “ούτε ίχνος μετανοίας” από την πλευρά τους για την πράξη τους. Οι ερωτικές επιλογές θύματος και θυτών δεν έδειξαν να ενδιαφέρουν το δικαστήριο, δεδομένων, μάλιστα, και των κινήτρων των δραστών.
Η υπερασπιστική γραμμή της  επίθεσης κατά του θύματος και της λάσπης και ψευδολογίας έχει γίνει κοινότυπη πλέον. Λίγο η αδυναμία να κοπιάσει κανείς στην ανεύρεση επιχειρημάτων, λίγο το θράσος που έχει εγκαθιδρύσει βασίλειο στη χώρα, λίγο η ικανοποίηση που προσφέρει στον πελάτη να βρίζεις αντί γι’αυτόν όπως θα ήθελε αλλά δεν μπορεί εκεί που κάθεται στο σκαμνί, λίγο και η μόδα, ε! η λάσπη είναι και αυτή μια λύση.
Στη δίκη για το φόνο του Μένη Κουμανταρέα καταδικάσθηκε η λάσπη των δικηγόρων.
Όπως ευχήθηκε ο Αλέξης Κούγιας με τα λόγια τούτα:
«Η πράξη του κατηγορούμενου μπορεί να έσωσε πολλά παιδιά, αυτή είναι η πραγματικότητα. Εμένα αν μου το ‘χε κάνει ο αείμνηστος, θα του είχα κόψει και τα γεννητικά όργανα και τα χέρια και τα πόδια»
Εύχομαι και εγώ με τη σειρά μου η τύχη της συμπεριφοράς του συνηγόρου  για τους κατηγορούμενους να σώσει κάποια νέα παιδιά που αναζητούν στα νομικά το μέλλον τους νέους δικηγόρους που ίσως ζηλέψουν τα μεγάλα αμάξια του και τον μιμηθούν. Γιατί ως δικηγόρος και εγώ αν δεν υπήρχε ο νόμος για όσα  λέει και ισχυρίζεται ευτελίζοντας την απόδοση δικαιοσύνης και το επάγγελμά μας «θα του έκοβα τη γλώσσα από τη ρίζα» και ως δικηγόρος και συνάδελφος και ως συμμέτοχος στα δικαστικά δρώμενα της εποχής για το επίπεδο που οδήγησε την υπεράσπιση και την υπερασπιστική γραμμή του δικηγόρου.
Η δίκη του φόνου του Μένη Κουμανταρέα έφερε στην επιφάνεια το θέμα της επιλογής υπερασπιστικής γραμμής και πάλι. Μετά το δεκαπεντάχρονο παιδί που κατά τον ίδιο δικηγόρο μάλλον έπρεπε να το βγάλουμε από τη μέση γιατί ήταν άτακτος και άλλαξε σχολικό περιβάλλον, ο συγγραφέας που καλά να πάθει να γλυτώσουμε δεν μπορεί παρά να προξενεί ανατριχίλες για τις “δίκες μας”. Οι δίκες της σύγχρονης κοινωνίας που συμμετέχουμε σιωπηρά και μαρτυρικά.
Δίκες που ξέρουμε εκ των προτέρων ότι δεν προσδοκά κανείς απόδοση δικαιοσύνης.