Η γενιά του Πολυτεχνείου στην οποία ανήκει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ηλικιακά έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Για όσους την γνωρίσαμε από κοντά ηλικιακά και δυσκολίες. Και χάρες.
Είναι το δίχως άλλο μια γενιά αυτάρεσκη που θεωρεί ότι επειδή αγωνίσθηκε κάποτε ή έτσι νόμισε, δικαιούται τα πάντα. Μια γενιά που στοιχειώνει το κράτος μας για χρόνια. Η πρώτη αλλαγή ήταν ο Πρωθυπουργός που (ευτυχώς) έχει μεγάλη απόσταση από αυτή τη γενιά και τα κουσούρια της. Η δεύτερη είναι ο νέος μας Πρόεδρος που αν και ανήκει σε αυτή τη γενιά, αν και την εκφράζει το δίχως άλλο σε πολλά επίπεδα έχει κάμποσες διαφορές.
Επειδή το σωστό πρέπει να γράφεται λοιπον ιδού!
Πριν από χρόνια το 2011 έγραφα σε αυτό το ιστολόγιο μια ιστορία για ένα άρρωστο αλβανάκι.
συγκεκριμένα:
"Πριν καιρό η αλβανίδα οικιακή βοηθός μου ζήτησε βοήθεια για να φέρει στη χώρα και μάλιστα στο νοσοκομείο Ιωαννίνων ανηψάκι της να το δούν οι γιατροί. Το διάβημα ήταν πολιτικά αδύνατο η δε ελληνική πρεσβεία το έκανε δυσκολότερο ρωτώντας το ανήλικο παιδάκι από τι κινδυνεύει η ζωή του και πρέπει να πάει στην Ελλάδα στους θείους του για δέκα μέρες. Το παιδάκι δεν ήταν ενημερωμένο πόσο κινδυνευε και δεν απάντησε οπότε... επίσης δεν ήξερε και ελληνικά.
Παρακάλεσα τον παλιό μου καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλο για το παιδάκι αυτό με τη βεβαιότητα ότι δεν θα ασχοληθεί. Με τη βοήθεια της γυναίκας του της Σίσσυς το παιδί ήρθε την επόμενη και ευτυχώς είναι πλέον γερό και δυνατό. Ομως είναι μόνον ένα."
Ηταν και παραμένει το μόνο ρουσφέτι που ζήτησα στη ζωή μου και το έκανε ο Προκόπης ο Παυλόπουλος και η Σίσσυ. Κατ'αυτό ο Προκόπης και η Σίσσυ ή η Σίσσυ και ο Προκόπης διαφέρουν πολύ. Αγαπούν και τα παιδιά και τα ζώα. Μάρτυς μου ο θεός (και ο Βασίλης) τι κουτάβια και γατιά έχω μαζέψει στην αυλή τους τα παλιά τα χρόνια.
Ολον αυτό τον καιρό που συζητείται η Προεδρία και τα Προεδρικά σκέπτομαι το αλβανάκι πιτσιρίκι και το γούρι του στον Πρόεδρο. Προσωπικά δεν θεωρώ τον Πρόεδρό μας άγιο, κάθε άλλο. Τον γνωρίζω από πολλά πολλά χρόνια και έχω πολλά να θυμηθώ ιδίως στενάχωρα, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους. Η ιστορία όμως με το πιτσιρίκι ήταν σταθμός. Ο μικρός ήταν στο Προξενείο και τον ρωτούσε ο Πρόξενος γιατί θα πάει στην Ελλάδα και αυτό απαντούσε να δει τη θεία του. Το παιδί δεν ήξερε ότι είναι άρρωστο. Ο Προκόπης θα τηλεφώνησε εκείνη τη μέρα στο Προξενείο πολλές φορές και η Σίσσυ το ίδιο. Ο Πρόεδρος δεν ρώτησε ποτέ τι απέγινε ο μικρός και κάθε φορά στη γιορτή μου όταν τηλεφωνεί για ευχές λέει στο γιό μου που σπεύδει να πάρει το τηλέφωνο: πες στη μαμά ότι τη ζητά ο Προκόπης. Αποτέλεσμα είναι ο Μανόλης να ξέρει τον κύριο Προκόπη ήδη από τις πρώτες μέρες που ήρθε στη ζωή μας και έγινε παιδί μας.
Του Προκόπη λοιπόν και Προέδρου μας, το γούρι του μικρού Αλβανού θα συνοδεύει τη ζωή του στη διάρκεια της οποίας σίγουρα έκανε και σφάλματα πολλά.
Και θα είναι η εξαίρεση της ναρκισσευόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου που επιτρέπει ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ να ανοίγει διάλογο μαζύ του. Το δίχως άλλο και άλλοι λόγοι αλλά εμένα επιτρέψτε μου να σκέπτομαι αυτόν.
Δεν μπορώ να μην επισημάνω τις συνέπειες από το γούρι των παιδιών αυτού του κόσμου για άλλους υποψήφιους προέδρους αυτής της διαδικασίας.
Βλέπετε ο κραταιότερος υποψήφιος ο Πρόεδρος του ΔΕΕ Βασίλειος Σκουρής "λύγισε" από ένα παιδί στη μάχη της δόξας. Ενα εγγόνι που δεν θα στόλιζε ποτέ την Προεδρία οπως δεν στόλισε το Δικαστήριο που προήδρευσε. Αυτό είναι γνωστό και είναι μοιραίο για κάθε άνθρωπο όσο σπουδαίος και αν είναι.
Στον "κ.Προκόπη" και την "κ. Σίσσυ" τους εύχομαι καλή δουλειά και προκοπή και να ξέρουν ότι ο θεός των μικρών παιδιών είναι μαζύ τους: γιατί ένα άγνωστο γι'αυτούς αλβανάκι περπατά επειδή έκαναν ένα ή περισσότερα τηλεφωνήματα.
Οσο για τους άλλους τους αγνοώ και τους λυπάμαι. Χωρίς το θεό των παιδιών και το γούρι του κουτσού αλβανού η ζωή πάει στράφι ότι και αν έγινες όσα παράσημα και τίτλους και αν έλαβες. Είσαι μονάχα ένας ανύπαρκτος για τον οποίο ούτε ένα σκυλί δεν κούνησε ποτέ την ουρά του, ούτε ένα " θετό αλλά τέλειο"παιδί δεν χώθηκε στην αγκαλιά του.Και δεν έγινες και Πρόεδρος!
Για το γούρι του κουτσού αλβανού λοιπόν κάλλιστη σκέψη η επιλογή αυτού του προσώπου για τον ύπατο θεσμό. Και μια ελπίδα για τα παιδιά όλου του κόσμου που βλέπουν μπροστά τους τη γενιά του Πολυτεχνείου και τις αντίστοιχες πανευρωπαϊκά των ΚονΜπεντίδων.
Είναι το δίχως άλλο μια γενιά αυτάρεσκη που θεωρεί ότι επειδή αγωνίσθηκε κάποτε ή έτσι νόμισε, δικαιούται τα πάντα. Μια γενιά που στοιχειώνει το κράτος μας για χρόνια. Η πρώτη αλλαγή ήταν ο Πρωθυπουργός που (ευτυχώς) έχει μεγάλη απόσταση από αυτή τη γενιά και τα κουσούρια της. Η δεύτερη είναι ο νέος μας Πρόεδρος που αν και ανήκει σε αυτή τη γενιά, αν και την εκφράζει το δίχως άλλο σε πολλά επίπεδα έχει κάμποσες διαφορές.Επειδή το σωστό πρέπει να γράφεται λοιπον ιδού!
Πριν από χρόνια το 2011 έγραφα σε αυτό το ιστολόγιο μια ιστορία για ένα άρρωστο αλβανάκι.
συγκεκριμένα:
"Πριν καιρό η αλβανίδα οικιακή βοηθός μου ζήτησε βοήθεια για να φέρει στη χώρα και μάλιστα στο νοσοκομείο Ιωαννίνων ανηψάκι της να το δούν οι γιατροί. Το διάβημα ήταν πολιτικά αδύνατο η δε ελληνική πρεσβεία το έκανε δυσκολότερο ρωτώντας το ανήλικο παιδάκι από τι κινδυνεύει η ζωή του και πρέπει να πάει στην Ελλάδα στους θείους του για δέκα μέρες. Το παιδάκι δεν ήταν ενημερωμένο πόσο κινδυνευε και δεν απάντησε οπότε... επίσης δεν ήξερε και ελληνικά.
Παρακάλεσα τον παλιό μου καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλο για το παιδάκι αυτό με τη βεβαιότητα ότι δεν θα ασχοληθεί. Με τη βοήθεια της γυναίκας του της Σίσσυς το παιδί ήρθε την επόμενη και ευτυχώς είναι πλέον γερό και δυνατό. Ομως είναι μόνον ένα."
Ηταν και παραμένει το μόνο ρουσφέτι που ζήτησα στη ζωή μου και το έκανε ο Προκόπης ο Παυλόπουλος και η Σίσσυ. Κατ'αυτό ο Προκόπης και η Σίσσυ ή η Σίσσυ και ο Προκόπης διαφέρουν πολύ. Αγαπούν και τα παιδιά και τα ζώα. Μάρτυς μου ο θεός (και ο Βασίλης) τι κουτάβια και γατιά έχω μαζέψει στην αυλή τους τα παλιά τα χρόνια.
Ολον αυτό τον καιρό που συζητείται η Προεδρία και τα Προεδρικά σκέπτομαι το αλβανάκι πιτσιρίκι και το γούρι του στον Πρόεδρο. Προσωπικά δεν θεωρώ τον Πρόεδρό μας άγιο, κάθε άλλο. Τον γνωρίζω από πολλά πολλά χρόνια και έχω πολλά να θυμηθώ ιδίως στενάχωρα, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους. Η ιστορία όμως με το πιτσιρίκι ήταν σταθμός. Ο μικρός ήταν στο Προξενείο και τον ρωτούσε ο Πρόξενος γιατί θα πάει στην Ελλάδα και αυτό απαντούσε να δει τη θεία του. Το παιδί δεν ήξερε ότι είναι άρρωστο. Ο Προκόπης θα τηλεφώνησε εκείνη τη μέρα στο Προξενείο πολλές φορές και η Σίσσυ το ίδιο. Ο Πρόεδρος δεν ρώτησε ποτέ τι απέγινε ο μικρός και κάθε φορά στη γιορτή μου όταν τηλεφωνεί για ευχές λέει στο γιό μου που σπεύδει να πάρει το τηλέφωνο: πες στη μαμά ότι τη ζητά ο Προκόπης. Αποτέλεσμα είναι ο Μανόλης να ξέρει τον κύριο Προκόπη ήδη από τις πρώτες μέρες που ήρθε στη ζωή μας και έγινε παιδί μας.
Του Προκόπη λοιπόν και Προέδρου μας, το γούρι του μικρού Αλβανού θα συνοδεύει τη ζωή του στη διάρκεια της οποίας σίγουρα έκανε και σφάλματα πολλά.Και θα είναι η εξαίρεση της ναρκισσευόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου που επιτρέπει ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ να ανοίγει διάλογο μαζύ του. Το δίχως άλλο και άλλοι λόγοι αλλά εμένα επιτρέψτε μου να σκέπτομαι αυτόν.
Δεν μπορώ να μην επισημάνω τις συνέπειες από το γούρι των παιδιών αυτού του κόσμου για άλλους υποψήφιους προέδρους αυτής της διαδικασίας.
Βλέπετε ο κραταιότερος υποψήφιος ο Πρόεδρος του ΔΕΕ Βασίλειος Σκουρής "λύγισε" από ένα παιδί στη μάχη της δόξας. Ενα εγγόνι που δεν θα στόλιζε ποτέ την Προεδρία οπως δεν στόλισε το Δικαστήριο που προήδρευσε. Αυτό είναι γνωστό και είναι μοιραίο για κάθε άνθρωπο όσο σπουδαίος και αν είναι.
Στον "κ.Προκόπη" και την "κ. Σίσσυ" τους εύχομαι καλή δουλειά και προκοπή και να ξέρουν ότι ο θεός των μικρών παιδιών είναι μαζύ τους: γιατί ένα άγνωστο γι'αυτούς αλβανάκι περπατά επειδή έκαναν ένα ή περισσότερα τηλεφωνήματα.
Οσο για τους άλλους τους αγνοώ και τους λυπάμαι. Χωρίς το θεό των παιδιών και το γούρι του κουτσού αλβανού η ζωή πάει στράφι ότι και αν έγινες όσα παράσημα και τίτλους και αν έλαβες. Είσαι μονάχα ένας ανύπαρκτος για τον οποίο ούτε ένα σκυλί δεν κούνησε ποτέ την ουρά του, ούτε ένα " θετό αλλά τέλειο"παιδί δεν χώθηκε στην αγκαλιά του.Και δεν έγινες και Πρόεδρος!
Για το γούρι του κουτσού αλβανού λοιπόν κάλλιστη σκέψη η επιλογή αυτού του προσώπου για τον ύπατο θεσμό. Και μια ελπίδα για τα παιδιά όλου του κόσμου που βλέπουν μπροστά τους τη γενιά του Πολυτεχνείου και τις αντίστοιχες πανευρωπαϊκά των ΚονΜπεντίδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου