ΕΞΑΛΛΟΣ ΘΥΜΟΣ

Αναπαύεται στον τόπο του ο Ιλι Καρέλι μετά από όσα όλοι μάθαμε για τον τρόπο του θανάτου του.
Ηταν φυλακισμένος όπως ξέρουμε πριν χαθεί. Ο θάνατός του προκάλεσε τόσο θυμό που το δίχως άλλο δεν προκάλεσε ο βίος του. Διότι σαν τον Καρέλι υπάρχουν πολλοί. Και στις φυλακές και εκτός.

Θυμός λοιπόν για τους εξής λόγους:

 διότι τον δολοφόνησαν.
διότι τον βασάνισαν μέσα στη φυλακή
διότι ήταν ξένος : αλβανός
διότι ήταν επικίνδυνος
διότι ήταν σκληρός
διότι έφαγε τον άλλο τον έλληνα
διότι αν και ήταν επικίνδυνος και σκληρός τον φάγανε
διότι αν και αλβανός τον έφαγαν και αυτόν έλληνες
Εξαλλος θυμός για τις πολιτισμένες ευρωπαϊκές αντιλήψεις μας.
για τους βασανισμούς στις φυλακές
για την διάχυτη αγριότητα
για το ότι οι σκληροί είναι παντού και η αυτοδικία ανθίζει
Ανύπαρκτο κράτος δικαίου και η χώρα μας.

Επρεπε να φαγωθεί ο Καρέλι για να γίνει αντιληπτό?
Δύσκολο ζήτημα  για καιρούς μνημονίων. Δύσκολο ζήτημα ούτως ή άλλως.
Ο θυμός και το πάθος δεν είναι καλοί σύμβουλοι σε τόσο σοβαρά ζητήματα.

Δεν σας κρύβω όμως αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι ότι πολύ συχνά επιθυμώ να αυτοδικήσω. Πως αν δεν είχα ευνουχισθεί εγκαίρως και δεν είχα τιθασεύσει την οργή μου, η βούληση αυτοδικείας θα με οδηγούσε σε απίστευτα διαβήματα. Διότι ξέρω ότι δεν υπάρχει τιμωρία. Διότι υπάχει όριο στο πόση αδικία μπορεί κάποιος να υποστεί.
Ετσι το δίχως άλλο και εγώ αν είχα αυτοδικήσει όπως θα ήθελα για πλείστους όσους λόγους σίγουρα θα είχα σφαχτεί από τους οπαδούς των εκάστοτε συστημάτων. Οχι γιατι διαφωνούν μαζύ μου. Αλλά γιατί δεν πάω με το "σύστημα".
Η κινέζικη παροιμία: "Να περιμένεις στην όχθη του ποταμού, το πτώμα του εχθρού σου αργά ή γρήγορα θα περάσει στο ποτάμι" είναι μια παρηγοριά. Ο θυμός όμως που κατακλύζει κάθε άνθρωπο που αδικείται και δεν μπορεί να βρει το δίκαιο του είναι έξαλλος.

Η εποχή μας, και όχι μόνον η αφεντιά μου καίγεται από βούληση αυτοδικείας.Ο καθένας θέλει να πάρει το αίμα του πίσω. Και φυσικά κανείς μα κανείς δεν βοηθά προς την αποφυγή των κοινωνικών συγκρούσεων. Δεν μπορεί έκαστος εξ ημών ηρωικά και στωικά να υφίσταται την αδικία ανυπεράσπιστος.

Ποιός θα μπορούσε να βοηθήσει?

Μα φυσικά και πρωτίστως η δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη που αργεί, που δεν αμείβεται, που υφίσταται και αυτή την ίδια κατάφωρη αδικία, που κινδυνεύουν τα παιδιά της αν ορθώσει ανάστημα, που με νόμους πατιέται και υποκαθίσταται από διάφορους διαμεσολαβητές που θα επιλύουν καλύτερα τα πράγματα.
Η δικαιοσύνη που είναι και αυτή θυμωμένη.
Πιστεύω ότι η απονομή δικαιοσύνης από θεσμική εξουσία είναι ότι μπόρεσε να προσφέρει το πιό ανθρώπινο ο πολιτισμός μας. Περισσότερο και από τη νομοθεσία και το τέλος της αυταρχικής εξουσίας, η απονομή δικαιοσύνης είναι ένδειξη συμφιλίωσης του ατόμου με την κοινωνία. Ενδειξη εμπιστοσύνης στον άλλο. Ομως την δικαιοσύνη την σακατεύουμε συστηματικά και χωρίς ενδοιασμούς. Με υποκατάστατα, με ψέμματα, με κριτική,με αξιώσεις τελειότητας. Ομως αν κάτι έχει νόημα στη δικαιοσύνη είναι ότι είναι ανθρώπινη: αργεί, πεινάει, φοβάται. Η άλλη η δικαιοσύνη, η τέλεια είναι ψευδής. Και γι'αυτό επίφοβη.
Αν πραγματικά μπορεί κανείς να σκύψει πάνω από το κουφάρι της ψυχής του τόπου μας που ενταφιάσθηκε μαζί με τον Καρέλι και τον κάθε Καρέλι είναι για να δακρύσει για την σακατεμένη δικαιοσύνη. Αυτή που θα μπορούσε μόνον να δώσει απαντήσεις στον έξαλλο θυμό της εκδίκησης και του πάθους.
Ομως αυτή η δικαιοσύνη βασίζεται στις πλάτες εθελοντών που ήλπισαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και με μισθωτή εργασία. Οχι κομάντος. Κανείς δεν μπορεί να αξιώσει από τους δικαστές να ενεργούν ως ριψοκίνδυνοι κομάντος σε καιρούς πλήρους και ολοκληρωτικού φόβου και θυμού έστω και αν κάποιοι το κάνουν.
Αν όμως η  δικαιοσύνη στη χώρα μας καταλήγει να υποστηρίζεται από κομάντος που θυσιάζονται τότε ο θυμός θα είναι έξαλλος. Και τα αποτελέσματα συνεχώς τα ίδια.