του Νίκου Καμπάνη - 7/11/2012 1:37:26 μμ
Η δεύτερη ζωή μου είναι αυτή του ψαροτουφεκά και η τρίτη αυτή του οργανωτή της «αθλητικής» υποδομής του σπορ.
Η αλήθεια είναι ότι παράλληλα με την ιδιότητα του δικηγόρου είμαι και αφοσιωμένος υποβρύχιος ψαράς. Ακόμα αναζητώ τα αίτια του περίεργου «εκτροχιασμού» μου, μια και κανείς από την οικογένειά μου δεν είχε ποτέ σχέση με το ψάρεμα. Ίσως βοήθησαν οι παιδικές διακοπές στη γενέτειρα του πατέρα μου, τη Σύρο. Μπορεί και να ήταν αναπόφευκτο. Στην Ελλάδα τη θάλασσα θα τη γνωρίσεις, όπου κι αν γεννηθείς. Το ζήτημα είναι αν το αυτί σου συλλαμβάνει το τραγούδι των σειρήνων, ή όχι. Αν το ακούς, θα ενδώσεις χωρίς μεγάλη αντίσταση, όποιος κι αν ήταν ο αρχικός σου προορισμός στη ζωή. Ως μοναχοπαίδι γεννημένο στην Αθήνα και με «πεπρωμένο» τις σπουδές, δυσκολεύτηκα πολύ να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα στη διαδρομή μου στη θάλασσα. Βάδισα το δρόμο με χαρά παρά τις θυσίες που απαιτήθηκαν.
Το υποβρύχιο ψάρεμα υπήρξε για μένα διαδοχικά φαντασίωση, περιπέτεια, διασκέδαση, χόμπι, εκπαίδευση, δοκιμασία, μέσο καλλιέργειας αυτοσεβασμού (το τελευταίο απέτυχε να επιτελέσει η δικηγορία, όσο και αν το προσπάθησα και το προσπαθώ ακόμα…). Αποτέλεσε από νωρίς σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και «θεωρητικά» είχε αρνητικό αντίκτυπο στην οικογένειά μου, την κοινωνική μου ζωή και το επάγγελμά μου. Η επιλογή ήταν και παραμένει συνειδητή, χωρίς να εξωραΐζεται σε κάτι ιδιαίτερο ή ιδανικό. Ο καθένας έχει ή ψάχνει μια «διέξοδο» στη ζωή του. Γνωρίζω ότι το ψαροτούφεκο είναι απλώς η δική μου και μερικών άλλων. Αυτό δεν την κάνει ξεχωριστή για όλο τον κόσμο… Παρά ταύτα, μετά από 30 χρόνια διαδρομής, εξακολουθώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή στο νερό, χειμώνα – καλοκαίρι, έχοντας οψίμως συνειδητοποιήσει με τρόμο ότι καμία «διέξοδος» δεν είναι αυτονόητη ή δεδομένη.
Από το 1994 είμαι συνεργάτης του περιοδικού «Βυθός» έχοντας δημοσιεύσει σε αυτό πάνω από 80 άρθρα και ρεπορτάζ αγώνων ψαροτούφεκου. Παράλληλα με το ψάρεμα, από μικρός ασχολήθηκα και με την αγωνιστική – αθλητική του πλευρά συμμετέχοντας σε πολλούς αγώνες και επιτυγχάνοντας κάποιες διακρίσεις ιδιαίτερα σημαντικές (2η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, εθνική ομάδα), δεδομένου του γεγονότος ότι στον πραγματικό κόσμο ήμουν «γραφιάς»… Οι αγώνες ψαροτούφεκου με γοήτευσαν, αφού στην ουσία είναι ένα παιχνίδι με αντικείμενο μια αγαπημένη μου δραστηριότητα. Γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους στην αγωνιστική μου διαδρομή από όλα τα κοινωνικά στρώματα και θεωρώ ότι αυτό με επηρέασε και με ωρίμασε με πολύ διαφορετικό και θετικό τρόπο. Ταυτόχρονα, βρήκα έναν τομέα που με ενδιέφερε μεν «ερασιτεχνικά», αλλά μπορούσα και να επηρεάσω και βοηθήσω λόγω του επαγγέλματος μου. Μπήκα μπροστά στα διοικητικά του αθλήματος και πολλοί σημαντικοί αθλητές του ψαροτούφεκου με εμπιστεύθηκαν και με υποστήριξαν. Το ότι ήμουν και «δικός» τους, αλλά ταυτόχρονα και «χαρτογιακάς» και τα έβγαζα πέρα με το σύστημα, μέτρησε πολύ σε αυτό.
Την 12η Ιανουαρίου 2000 μαζί με είκοσι αθλητές υποβρύχιας αλιείας, ιδρύσαμε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητών Υποβρυχίου Κυνηγίου, ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο του Αστικού Κώδικα (όχι αθλητικό σωματείο). Το σωματείο αυτό (Π.Σ.Α.Υ.Κ.) με τα χρόνια επέλυσε όλα τα προβλήματα επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των αθλητών υποβρυχίου αλιείας και της Ομοσπονδίας του αθλήματος (Ελληνική Ομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας και Αθλητικής Αλιείας – Ε.Ο.Υ.Δ.Α.), τα οποία ως επί το πλείστον προκαλούνταν από την έλλειψη ενδιαφέροντος και συντονισμού μεταξύ των σωματείων- μελών της Ομοσπονδίας που διατηρούσαν ενεργά τμήματα υποβρυχίου αλιείας.
Αργά, αλλά σταθερά, ο Π.Σ.Α.Υ.Κ. πέτυχε να αποκτήσει φωνή στην Ομοσπονδία, να τροποποιήσει πολλές φορές τους κανονισμούς του αθλήματος, να συντονίσει τη διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, ώστε να υπάρχει πάντα διοργανωτής όμιλος και πρωτάθλημα κάθε χρόνο, ενώ πέτυχε και την εξεύρεση χορηγιών για την εθνική ομάδα, η οποία δεν έχασε κανένα μεγάλο πρωτάθλημα από την ίδρυσή του και μετά και πλέον κοντράρει στα ίσια τις μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος (Ισπανία, Ιταλία, Κροατία και Πορτογαλία) στους διεθνείς αγώνες. Δύο αθλητές μας πέτυχαν να ανέβουν στο βάθρο σε παγκόσμιο (2008) και ευρωαφρικανικό (2007) πρωτάθλημα αντίστοιχα.
Άλλο ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα μας ήταν η πλήρης αποκατάσταση της ιστορίας του αγωνιστικού ψαροτούφεκου στην Ελλάδα, αφού για την περίοδο 1956 – 1970 δεν υπήρχαν διαθέσιμα τα επίσημα στοιχεία των πανελληνίων πρωταθλημάτων. Με κοπιώδη και πολυετή έρευνα στα εγκαταλελειμμένα αρχεία παλαιών σωματείων και της Ομοσπονδίας, καθώς και στις βιβλιοθήκες της Βουλής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, βρέθηκαν όλα τα στοιχεία και αναρτήθηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα του συνδέσμου (www.spear-fishing.gr).
Από το 2009 είμαι ένας από τους 3 εκλέκτορες της εθνικής ομάδας υποβρύχιας αλιείας και εφέτος εκλέχτηκα μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας (Β’ Αντιπρόεδρος και Έφορος Υποβρύχιας Δραστηριότητας). Η τελευταία μου θέση ελπίζω να μου επιτρέψει να συμβάλω στη δημιουργία υποδομής στην Ελλάδα για το σπορ. Βραχυπρόθεσμα θα επιχειρήσουμε στην Ε.Ο.Υ.Δ.Α. τη δημιουργία ειδικών σεμιναρίων (στην αίθουσα αλλά και στη θάλασσα) με την παρακολούθηση των οποίων θα δίνεται η δυνατότητα στους συμμετέχοντες να μαθαίνουν σωστά την τέχνη του υποβρυχίου ψαρέματος. Το σύστημα θα παράγει και εκπαιδευτές με τα προσόντα να διδάσκουν ψαροτούφεκο σε όλη την Ελλάδα.
Τέλος, οι δύο ζωές μου τέμνονται σε μια πτυχή της κάθε μίας τους, δημιουργώντας μου επιπρόσθετα βάρη και ευθύνες. Η νομοθεσία που διέπει το ψαροτούφεκο χαρακτηρίζεται από φαινόμενα αναχρονισμού και ασάφειας, ενώ το σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν καλείται σχεδόν ποτέ να βοηθήσει, αφού οι κυρώσεις είναι συνήθως διοικητικά πρόστιμα € 300, τα οποία δεν αξίζει τον κόπο, το χρόνο και το κόστος να αμφισβητηθούν δικαστικά από τους παραβάτες. Η μόνη λύση είναι ο νομικός «ακτιβισμός», τον οποίο αναγκαστικά έχουμε επωμισθεί οι ελάχιστοι δικηγόροι, που γνωρίζουμε καλά τα θέματα. Για μένα προσωπικά το κομμάτι αυτό της δραστηριότητάς μου είναι οδυνηρό. Το να παρακολουθείς το σύστημα, μέσα στο οποίο είναι ενταγμένο το επάγγελμά σου να συμπεριφέρεται με απαξία και παντελή έλλειψη σεβασμού στο αγαπημένο σου χόμπι, είναι τουλάχιστον δυσάρεστο…
Και σε επίπεδο καταστολής (σύνταξη προσφυγών), αλλά και σε επίπεδο πρόληψης (επικοινωνία με αρχές, αποστολή ερωτημάτων για διευκρινίσεις, δημοσίευση άρθρων – θέσεων σχετικά με τη νομοθεσία) προσπαθούμε να συμβάλουμε στο να υπάρξει επιτέλους ασφάλεια δικαίου στο αγαπημένο μας χόμπι. Όπως είναι φυσικό, η πρόοδος που σημειώνεται στη νομολογία είναι πολύ αργή (μέσος όρος τελεσιδικίας 10 χρόνια), ενώ τα αρμόδια Υπουργεία δεν ανταποκρίνονται στις ενέργειές μας. Πρόσφατα η Ε.Ο.Υ.Δ.Α. κοινοποίησε σειρά ερωτημάτων στα αρμόδια Υπουργεία σχετικά με την εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, χωρίς ποτέ να λάβει απάντηση.
Νομικό Καθεστώς
Οι διατάξεις του νόμου που αφορούν το ψαροντούφεκο βρίσκονται κυρίως στο Π.Δ. 383/1985 (ΦΕΚ Α’ 131/1985), το οποίο ουσιαστικά συνοψίζει το καθεστώς της ερασιτεχνικής αλιείας (επιφάνειας και υποβρύχιας). Πολλές, όμως, αστυνομικού κυρίως χαρακτήρα διατάξεις βρίσκονται και στο Γενικό Κανονισμό Λιμένος και στους Ειδικούς Κανονισμούς διαφόρων Λιμένων της χώρας (Υπουργικές αποφάσεις ΥΕΝ) αναμεμειγμένες με διατάξεις για την υποβρύχια δραστηριότητα (φιάλες πεπιεσμένων αερίων). Οι διατάξεις αυτές είναι πολλές φορές αντικρουόμενες με αυτές του ΠΔ, ανεδαφικές και δυσερμήνευτες.
Η διαδικασία βεβαίωσης των παραβάσεων και οι κυρώσεις περιέχονται ακόμα, μετά από 35 χρόνια στο Νομοθετικό Διάταγμα 420/1970 (Αλιευτικός Κώδικας).
Το 2004 η υπουργική απόφαση ΥΠΠΟ/ΓΔΑΠΚ/ΑΡΧ/Α1/Φ41/11228/1865 (ΦΕΚ 336 Β/11-02-2004) περί ρυθμίσεως θεμάτων αλιείας, αγκυροβολίας και αυτόνομης κατάδυσης στους ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους και ιστορικούς τόπους, η οποία εξεδόθη κατ’ εξουσιοδότηση του Ν. 3028/2002 περί αρχαιολογικών χώρων και ιστορικών τόπων δημιούργησαν επιπρόσθετη τοπική αβεβαιότητα (με ποινική αυτή τη φορά κύρωση) σχετικά με το που μπορεί να διενεργηθεί νόμιμα ψαροτούφεκο.
Σήμερα το Λιμενικό Σώμα διαθέτει αρκετό προσωπικό και ταχύπλοα σκάφη και ο ψαροκυνηγός υφίσταται τακτικούς ελέγχους στις εξορμήσεις του. Τα λιμενικά όργανα έχουν ποσοτικούς «στόχους» για βεβαίωση αλιευτικών παραβάσεων κατ’ έτος και δεν χαρίζονται σε κανέναν. Τα πρόστιμα σε υποβρύχιους αλιείς και οι κατασχέσεις εξοπλισμού τους έχουν πολλαπλασιαστεί σε αριθμό τα τελευταία χρόνια και όλο και περισσότεροι αρχίζουν να ενδιαφέρονται για το νομικό καθεστώς του αγαπημένου τους χόμπι.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι 42 χρόνια μετά τον αλιευτικό κώδικα και 27 μετά το Π.Δ. περί ερασιτεχνικής αλιείας, η ζωή και το ψάρεμα έχουν αλλάξει τόσο πολύ, που ένα «φρεσκάρισμα» και μια κωδικοποίηση των διατάξεων για την ερασιτεχνική αλιεία και ειδικά για την υποβρύχια αλιεία κρίνονται απαραίτητα.
Η δεύτερη ζωή μου είναι αυτή του ψαροτουφεκά και η τρίτη αυτή του οργανωτή της «αθλητικής» υποδομής του σπορ.
Η αλήθεια είναι ότι παράλληλα με την ιδιότητα του δικηγόρου είμαι και αφοσιωμένος υποβρύχιος ψαράς. Ακόμα αναζητώ τα αίτια του περίεργου «εκτροχιασμού» μου, μια και κανείς από την οικογένειά μου δεν είχε ποτέ σχέση με το ψάρεμα. Ίσως βοήθησαν οι παιδικές διακοπές στη γενέτειρα του πατέρα μου, τη Σύρο. Μπορεί και να ήταν αναπόφευκτο. Στην Ελλάδα τη θάλασσα θα τη γνωρίσεις, όπου κι αν γεννηθείς. Το ζήτημα είναι αν το αυτί σου συλλαμβάνει το τραγούδι των σειρήνων, ή όχι. Αν το ακούς, θα ενδώσεις χωρίς μεγάλη αντίσταση, όποιος κι αν ήταν ο αρχικός σου προορισμός στη ζωή. Ως μοναχοπαίδι γεννημένο στην Αθήνα και με «πεπρωμένο» τις σπουδές, δυσκολεύτηκα πολύ να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα στη διαδρομή μου στη θάλασσα. Βάδισα το δρόμο με χαρά παρά τις θυσίες που απαιτήθηκαν.
Το υποβρύχιο ψάρεμα υπήρξε για μένα διαδοχικά φαντασίωση, περιπέτεια, διασκέδαση, χόμπι, εκπαίδευση, δοκιμασία, μέσο καλλιέργειας αυτοσεβασμού (το τελευταίο απέτυχε να επιτελέσει η δικηγορία, όσο και αν το προσπάθησα και το προσπαθώ ακόμα…). Αποτέλεσε από νωρίς σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και «θεωρητικά» είχε αρνητικό αντίκτυπο στην οικογένειά μου, την κοινωνική μου ζωή και το επάγγελμά μου. Η επιλογή ήταν και παραμένει συνειδητή, χωρίς να εξωραΐζεται σε κάτι ιδιαίτερο ή ιδανικό. Ο καθένας έχει ή ψάχνει μια «διέξοδο» στη ζωή του. Γνωρίζω ότι το ψαροτούφεκο είναι απλώς η δική μου και μερικών άλλων. Αυτό δεν την κάνει ξεχωριστή για όλο τον κόσμο… Παρά ταύτα, μετά από 30 χρόνια διαδρομής, εξακολουθώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή στο νερό, χειμώνα – καλοκαίρι, έχοντας οψίμως συνειδητοποιήσει με τρόμο ότι καμία «διέξοδος» δεν είναι αυτονόητη ή δεδομένη.
Από το 1994 είμαι συνεργάτης του περιοδικού «Βυθός» έχοντας δημοσιεύσει σε αυτό πάνω από 80 άρθρα και ρεπορτάζ αγώνων ψαροτούφεκου. Παράλληλα με το ψάρεμα, από μικρός ασχολήθηκα και με την αγωνιστική – αθλητική του πλευρά συμμετέχοντας σε πολλούς αγώνες και επιτυγχάνοντας κάποιες διακρίσεις ιδιαίτερα σημαντικές (2η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, εθνική ομάδα), δεδομένου του γεγονότος ότι στον πραγματικό κόσμο ήμουν «γραφιάς»… Οι αγώνες ψαροτούφεκου με γοήτευσαν, αφού στην ουσία είναι ένα παιχνίδι με αντικείμενο μια αγαπημένη μου δραστηριότητα. Γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους στην αγωνιστική μου διαδρομή από όλα τα κοινωνικά στρώματα και θεωρώ ότι αυτό με επηρέασε και με ωρίμασε με πολύ διαφορετικό και θετικό τρόπο. Ταυτόχρονα, βρήκα έναν τομέα που με ενδιέφερε μεν «ερασιτεχνικά», αλλά μπορούσα και να επηρεάσω και βοηθήσω λόγω του επαγγέλματος μου. Μπήκα μπροστά στα διοικητικά του αθλήματος και πολλοί σημαντικοί αθλητές του ψαροτούφεκου με εμπιστεύθηκαν και με υποστήριξαν. Το ότι ήμουν και «δικός» τους, αλλά ταυτόχρονα και «χαρτογιακάς» και τα έβγαζα πέρα με το σύστημα, μέτρησε πολύ σε αυτό.
Την 12η Ιανουαρίου 2000 μαζί με είκοσι αθλητές υποβρύχιας αλιείας, ιδρύσαμε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητών Υποβρυχίου Κυνηγίου, ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο του Αστικού Κώδικα (όχι αθλητικό σωματείο). Το σωματείο αυτό (Π.Σ.Α.Υ.Κ.) με τα χρόνια επέλυσε όλα τα προβλήματα επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των αθλητών υποβρυχίου αλιείας και της Ομοσπονδίας του αθλήματος (Ελληνική Ομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας και Αθλητικής Αλιείας – Ε.Ο.Υ.Δ.Α.), τα οποία ως επί το πλείστον προκαλούνταν από την έλλειψη ενδιαφέροντος και συντονισμού μεταξύ των σωματείων- μελών της Ομοσπονδίας που διατηρούσαν ενεργά τμήματα υποβρυχίου αλιείας.
Αργά, αλλά σταθερά, ο Π.Σ.Α.Υ.Κ. πέτυχε να αποκτήσει φωνή στην Ομοσπονδία, να τροποποιήσει πολλές φορές τους κανονισμούς του αθλήματος, να συντονίσει τη διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, ώστε να υπάρχει πάντα διοργανωτής όμιλος και πρωτάθλημα κάθε χρόνο, ενώ πέτυχε και την εξεύρεση χορηγιών για την εθνική ομάδα, η οποία δεν έχασε κανένα μεγάλο πρωτάθλημα από την ίδρυσή του και μετά και πλέον κοντράρει στα ίσια τις μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος (Ισπανία, Ιταλία, Κροατία και Πορτογαλία) στους διεθνείς αγώνες. Δύο αθλητές μας πέτυχαν να ανέβουν στο βάθρο σε παγκόσμιο (2008) και ευρωαφρικανικό (2007) πρωτάθλημα αντίστοιχα.
Άλλο ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα μας ήταν η πλήρης αποκατάσταση της ιστορίας του αγωνιστικού ψαροτούφεκου στην Ελλάδα, αφού για την περίοδο 1956 – 1970 δεν υπήρχαν διαθέσιμα τα επίσημα στοιχεία των πανελληνίων πρωταθλημάτων. Με κοπιώδη και πολυετή έρευνα στα εγκαταλελειμμένα αρχεία παλαιών σωματείων και της Ομοσπονδίας, καθώς και στις βιβλιοθήκες της Βουλής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, βρέθηκαν όλα τα στοιχεία και αναρτήθηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα του συνδέσμου (www.spear-fishing.gr).
Από το 2009 είμαι ένας από τους 3 εκλέκτορες της εθνικής ομάδας υποβρύχιας αλιείας και εφέτος εκλέχτηκα μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας (Β’ Αντιπρόεδρος και Έφορος Υποβρύχιας Δραστηριότητας). Η τελευταία μου θέση ελπίζω να μου επιτρέψει να συμβάλω στη δημιουργία υποδομής στην Ελλάδα για το σπορ. Βραχυπρόθεσμα θα επιχειρήσουμε στην Ε.Ο.Υ.Δ.Α. τη δημιουργία ειδικών σεμιναρίων (στην αίθουσα αλλά και στη θάλασσα) με την παρακολούθηση των οποίων θα δίνεται η δυνατότητα στους συμμετέχοντες να μαθαίνουν σωστά την τέχνη του υποβρυχίου ψαρέματος. Το σύστημα θα παράγει και εκπαιδευτές με τα προσόντα να διδάσκουν ψαροτούφεκο σε όλη την Ελλάδα.
Τέλος, οι δύο ζωές μου τέμνονται σε μια πτυχή της κάθε μίας τους, δημιουργώντας μου επιπρόσθετα βάρη και ευθύνες. Η νομοθεσία που διέπει το ψαροτούφεκο χαρακτηρίζεται από φαινόμενα αναχρονισμού και ασάφειας, ενώ το σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν καλείται σχεδόν ποτέ να βοηθήσει, αφού οι κυρώσεις είναι συνήθως διοικητικά πρόστιμα € 300, τα οποία δεν αξίζει τον κόπο, το χρόνο και το κόστος να αμφισβητηθούν δικαστικά από τους παραβάτες. Η μόνη λύση είναι ο νομικός «ακτιβισμός», τον οποίο αναγκαστικά έχουμε επωμισθεί οι ελάχιστοι δικηγόροι, που γνωρίζουμε καλά τα θέματα. Για μένα προσωπικά το κομμάτι αυτό της δραστηριότητάς μου είναι οδυνηρό. Το να παρακολουθείς το σύστημα, μέσα στο οποίο είναι ενταγμένο το επάγγελμά σου να συμπεριφέρεται με απαξία και παντελή έλλειψη σεβασμού στο αγαπημένο σου χόμπι, είναι τουλάχιστον δυσάρεστο…
Και σε επίπεδο καταστολής (σύνταξη προσφυγών), αλλά και σε επίπεδο πρόληψης (επικοινωνία με αρχές, αποστολή ερωτημάτων για διευκρινίσεις, δημοσίευση άρθρων – θέσεων σχετικά με τη νομοθεσία) προσπαθούμε να συμβάλουμε στο να υπάρξει επιτέλους ασφάλεια δικαίου στο αγαπημένο μας χόμπι. Όπως είναι φυσικό, η πρόοδος που σημειώνεται στη νομολογία είναι πολύ αργή (μέσος όρος τελεσιδικίας 10 χρόνια), ενώ τα αρμόδια Υπουργεία δεν ανταποκρίνονται στις ενέργειές μας. Πρόσφατα η Ε.Ο.Υ.Δ.Α. κοινοποίησε σειρά ερωτημάτων στα αρμόδια Υπουργεία σχετικά με την εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, χωρίς ποτέ να λάβει απάντηση.
Νομικό Καθεστώς
Οι διατάξεις του νόμου που αφορούν το ψαροντούφεκο βρίσκονται κυρίως στο Π.Δ. 383/1985 (ΦΕΚ Α’ 131/1985), το οποίο ουσιαστικά συνοψίζει το καθεστώς της ερασιτεχνικής αλιείας (επιφάνειας και υποβρύχιας). Πολλές, όμως, αστυνομικού κυρίως χαρακτήρα διατάξεις βρίσκονται και στο Γενικό Κανονισμό Λιμένος και στους Ειδικούς Κανονισμούς διαφόρων Λιμένων της χώρας (Υπουργικές αποφάσεις ΥΕΝ) αναμεμειγμένες με διατάξεις για την υποβρύχια δραστηριότητα (φιάλες πεπιεσμένων αερίων). Οι διατάξεις αυτές είναι πολλές φορές αντικρουόμενες με αυτές του ΠΔ, ανεδαφικές και δυσερμήνευτες.
Η διαδικασία βεβαίωσης των παραβάσεων και οι κυρώσεις περιέχονται ακόμα, μετά από 35 χρόνια στο Νομοθετικό Διάταγμα 420/1970 (Αλιευτικός Κώδικας).
Το 2004 η υπουργική απόφαση ΥΠΠΟ/ΓΔΑΠΚ/ΑΡΧ/Α1/Φ41/11228/1865 (ΦΕΚ 336 Β/11-02-2004) περί ρυθμίσεως θεμάτων αλιείας, αγκυροβολίας και αυτόνομης κατάδυσης στους ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους και ιστορικούς τόπους, η οποία εξεδόθη κατ’ εξουσιοδότηση του Ν. 3028/2002 περί αρχαιολογικών χώρων και ιστορικών τόπων δημιούργησαν επιπρόσθετη τοπική αβεβαιότητα (με ποινική αυτή τη φορά κύρωση) σχετικά με το που μπορεί να διενεργηθεί νόμιμα ψαροτούφεκο.
Σήμερα το Λιμενικό Σώμα διαθέτει αρκετό προσωπικό και ταχύπλοα σκάφη και ο ψαροκυνηγός υφίσταται τακτικούς ελέγχους στις εξορμήσεις του. Τα λιμενικά όργανα έχουν ποσοτικούς «στόχους» για βεβαίωση αλιευτικών παραβάσεων κατ’ έτος και δεν χαρίζονται σε κανέναν. Τα πρόστιμα σε υποβρύχιους αλιείς και οι κατασχέσεις εξοπλισμού τους έχουν πολλαπλασιαστεί σε αριθμό τα τελευταία χρόνια και όλο και περισσότεροι αρχίζουν να ενδιαφέρονται για το νομικό καθεστώς του αγαπημένου τους χόμπι.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι 42 χρόνια μετά τον αλιευτικό κώδικα και 27 μετά το Π.Δ. περί ερασιτεχνικής αλιείας, η ζωή και το ψάρεμα έχουν αλλάξει τόσο πολύ, που ένα «φρεσκάρισμα» και μια κωδικοποίηση των διατάξεων για την ερασιτεχνική αλιεία και ειδικά για την υποβρύχια αλιεία κρίνονται απαραίτητα.
Ο Νίκος Καμπάνης είναι γνωστός δικηγόρος και παλιός φίλος υποδειγματικά επιτυχημένος στη δικηγορία οφείλουμε να παραδεχθούμε!
Η αλήθεια είναι ότι παράλληλα με την ιδιότητα του δικηγόρου είμαι και αφοσιωμένος υποβρύχιος ψαράς. Ακόμα αναζητώ τα αίτια του περίεργου «εκτροχιασμού» μου, μια και κανείς από την οικογένειά μου δεν είχε ποτέ σχέση με το ψάρεμα. Ίσως βοήθησαν οι παιδικές διακοπές στη γενέτειρα του πατέρα μου, τη Σύρο. Μπορεί και να ήταν αναπόφευκτο. Στην Ελλάδα τη θάλασσα θα τη γνωρίσεις, όπου κι αν γεννηθείς. Το ζήτημα είναι αν το αυτί σου συλλαμβάνει το τραγούδι των σειρήνων, ή όχι. Αν το ακούς, θα ενδώσεις χωρίς μεγάλη αντίσταση, όποιος κι αν ήταν ο αρχικός σου προορισμός στη ζωή. Ως μοναχοπαίδι γεννημένο στην Αθήνα και με «πεπρωμένο» τις σπουδές, δυσκολεύτηκα πολύ να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα στη διαδρομή μου στη θάλασσα. Βάδισα το δρόμο με χαρά παρά τις θυσίες που απαιτήθηκαν.
Το υποβρύχιο ψάρεμα υπήρξε για μένα διαδοχικά φαντασίωση, περιπέτεια, διασκέδαση, χόμπι, εκπαίδευση, δοκιμασία, μέσο καλλιέργειας αυτοσεβασμού (το τελευταίο απέτυχε να επιτελέσει η δικηγορία, όσο και αν το προσπάθησα και το προσπαθώ ακόμα…). Αποτέλεσε από νωρίς σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και «θεωρητικά» είχε αρνητικό αντίκτυπο στην οικογένειά μου, την κοινωνική μου ζωή και το επάγγελμά μου. Η επιλογή ήταν και παραμένει συνειδητή, χωρίς να εξωραΐζεται σε κάτι ιδιαίτερο ή ιδανικό. Ο καθένας έχει ή ψάχνει μια «διέξοδο» στη ζωή του. Γνωρίζω ότι το ψαροτούφεκο είναι απλώς η δική μου και μερικών άλλων. Αυτό δεν την κάνει ξεχωριστή για όλο τον κόσμο… Παρά ταύτα, μετά από 30 χρόνια διαδρομής, εξακολουθώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή στο νερό, χειμώνα – καλοκαίρι, έχοντας οψίμως συνειδητοποιήσει με τρόμο ότι καμία «διέξοδος» δεν είναι αυτονόητη ή δεδομένη.
Από το 1994 είμαι συνεργάτης του περιοδικού «Βυθός» έχοντας δημοσιεύσει σε αυτό πάνω από 80 άρθρα και ρεπορτάζ αγώνων ψαροτούφεκου. Παράλληλα με το ψάρεμα, από μικρός ασχολήθηκα και με την αγωνιστική – αθλητική του πλευρά συμμετέχοντας σε πολλούς αγώνες και επιτυγχάνοντας κάποιες διακρίσεις ιδιαίτερα σημαντικές (2η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, εθνική ομάδα), δεδομένου του γεγονότος ότι στον πραγματικό κόσμο ήμουν «γραφιάς»… Οι αγώνες ψαροτούφεκου με γοήτευσαν, αφού στην ουσία είναι ένα παιχνίδι με αντικείμενο μια αγαπημένη μου δραστηριότητα. Γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους στην αγωνιστική μου διαδρομή από όλα τα κοινωνικά στρώματα και θεωρώ ότι αυτό με επηρέασε και με ωρίμασε με πολύ διαφορετικό και θετικό τρόπο. Ταυτόχρονα, βρήκα έναν τομέα που με ενδιέφερε μεν «ερασιτεχνικά», αλλά μπορούσα και να επηρεάσω και βοηθήσω λόγω του επαγγέλματος μου. Μπήκα μπροστά στα διοικητικά του αθλήματος και πολλοί σημαντικοί αθλητές του ψαροτούφεκου με εμπιστεύθηκαν και με υποστήριξαν. Το ότι ήμουν και «δικός» τους, αλλά ταυτόχρονα και «χαρτογιακάς» και τα έβγαζα πέρα με το σύστημα, μέτρησε πολύ σε αυτό.
Την 12η Ιανουαρίου 2000 μαζί με είκοσι αθλητές υποβρύχιας αλιείας, ιδρύσαμε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητών Υποβρυχίου Κυνηγίου, ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο του Αστικού Κώδικα (όχι αθλητικό σωματείο). Το σωματείο αυτό (Π.Σ.Α.Υ.Κ.) με τα χρόνια επέλυσε όλα τα προβλήματα επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των αθλητών υποβρυχίου αλιείας και της Ομοσπονδίας του αθλήματος (Ελληνική Ομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας και Αθλητικής Αλιείας – Ε.Ο.Υ.Δ.Α.), τα οποία ως επί το πλείστον προκαλούνταν από την έλλειψη ενδιαφέροντος και συντονισμού μεταξύ των σωματείων- μελών της Ομοσπονδίας που διατηρούσαν ενεργά τμήματα υποβρυχίου αλιείας.
Αργά, αλλά σταθερά, ο Π.Σ.Α.Υ.Κ. πέτυχε να αποκτήσει φωνή στην Ομοσπονδία, να τροποποιήσει πολλές φορές τους κανονισμούς του αθλήματος, να συντονίσει τη διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, ώστε να υπάρχει πάντα διοργανωτής όμιλος και πρωτάθλημα κάθε χρόνο, ενώ πέτυχε και την εξεύρεση χορηγιών για την εθνική ομάδα, η οποία δεν έχασε κανένα μεγάλο πρωτάθλημα από την ίδρυσή του και μετά και πλέον κοντράρει στα ίσια τις μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος (Ισπανία, Ιταλία, Κροατία και Πορτογαλία) στους διεθνείς αγώνες. Δύο αθλητές μας πέτυχαν να ανέβουν στο βάθρο σε παγκόσμιο (2008) και ευρωαφρικανικό (2007) πρωτάθλημα αντίστοιχα.
Άλλο ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα μας ήταν η πλήρης αποκατάσταση της ιστορίας του αγωνιστικού ψαροτούφεκου στην Ελλάδα, αφού για την περίοδο 1956 – 1970 δεν υπήρχαν διαθέσιμα τα επίσημα στοιχεία των πανελληνίων πρωταθλημάτων. Με κοπιώδη και πολυετή έρευνα στα εγκαταλελειμμένα αρχεία παλαιών σωματείων και της Ομοσπονδίας, καθώς και στις βιβλιοθήκες της Βουλής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, βρέθηκαν όλα τα στοιχεία και αναρτήθηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα του συνδέσμου (www.spear-fishing.gr).
Από το 2009 είμαι ένας από τους 3 εκλέκτορες της εθνικής ομάδας υποβρύχιας αλιείας και εφέτος εκλέχτηκα μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας (Β’ Αντιπρόεδρος και Έφορος Υποβρύχιας Δραστηριότητας). Η τελευταία μου θέση ελπίζω να μου επιτρέψει να συμβάλω στη δημιουργία υποδομής στην Ελλάδα για το σπορ. Βραχυπρόθεσμα θα επιχειρήσουμε στην Ε.Ο.Υ.Δ.Α. τη δημιουργία ειδικών σεμιναρίων (στην αίθουσα αλλά και στη θάλασσα) με την παρακολούθηση των οποίων θα δίνεται η δυνατότητα στους συμμετέχοντες να μαθαίνουν σωστά την τέχνη του υποβρυχίου ψαρέματος. Το σύστημα θα παράγει και εκπαιδευτές με τα προσόντα να διδάσκουν ψαροτούφεκο σε όλη την Ελλάδα.
Τέλος, οι δύο ζωές μου τέμνονται σε μια πτυχή της κάθε μίας τους, δημιουργώντας μου επιπρόσθετα βάρη και ευθύνες. Η νομοθεσία που διέπει το ψαροτούφεκο χαρακτηρίζεται από φαινόμενα αναχρονισμού και ασάφειας, ενώ το σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν καλείται σχεδόν ποτέ να βοηθήσει, αφού οι κυρώσεις είναι συνήθως διοικητικά πρόστιμα € 300, τα οποία δεν αξίζει τον κόπο, το χρόνο και το κόστος να αμφισβητηθούν δικαστικά από τους παραβάτες. Η μόνη λύση είναι ο νομικός «ακτιβισμός», τον οποίο αναγκαστικά έχουμε επωμισθεί οι ελάχιστοι δικηγόροι, που γνωρίζουμε καλά τα θέματα. Για μένα προσωπικά το κομμάτι αυτό της δραστηριότητάς μου είναι οδυνηρό. Το να παρακολουθείς το σύστημα, μέσα στο οποίο είναι ενταγμένο το επάγγελμά σου να συμπεριφέρεται με απαξία και παντελή έλλειψη σεβασμού στο αγαπημένο σου χόμπι, είναι τουλάχιστον δυσάρεστο…
Και σε επίπεδο καταστολής (σύνταξη προσφυγών), αλλά και σε επίπεδο πρόληψης (επικοινωνία με αρχές, αποστολή ερωτημάτων για διευκρινίσεις, δημοσίευση άρθρων – θέσεων σχετικά με τη νομοθεσία) προσπαθούμε να συμβάλουμε στο να υπάρξει επιτέλους ασφάλεια δικαίου στο αγαπημένο μας χόμπι. Όπως είναι φυσικό, η πρόοδος που σημειώνεται στη νομολογία είναι πολύ αργή (μέσος όρος τελεσιδικίας 10 χρόνια), ενώ τα αρμόδια Υπουργεία δεν ανταποκρίνονται στις ενέργειές μας. Πρόσφατα η Ε.Ο.Υ.Δ.Α. κοινοποίησε σειρά ερωτημάτων στα αρμόδια Υπουργεία σχετικά με την εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, χωρίς ποτέ να λάβει απάντηση.
Νομικό Καθεστώς
Οι διατάξεις του νόμου που αφορούν το ψαροντούφεκο βρίσκονται κυρίως στο Π.Δ. 383/1985 (ΦΕΚ Α’ 131/1985), το οποίο ουσιαστικά συνοψίζει το καθεστώς της ερασιτεχνικής αλιείας (επιφάνειας και υποβρύχιας). Πολλές, όμως, αστυνομικού κυρίως χαρακτήρα διατάξεις βρίσκονται και στο Γενικό Κανονισμό Λιμένος και στους Ειδικούς Κανονισμούς διαφόρων Λιμένων της χώρας (Υπουργικές αποφάσεις ΥΕΝ) αναμεμειγμένες με διατάξεις για την υποβρύχια δραστηριότητα (φιάλες πεπιεσμένων αερίων). Οι διατάξεις αυτές είναι πολλές φορές αντικρουόμενες με αυτές του ΠΔ, ανεδαφικές και δυσερμήνευτες.
Η διαδικασία βεβαίωσης των παραβάσεων και οι κυρώσεις περιέχονται ακόμα, μετά από 35 χρόνια στο Νομοθετικό Διάταγμα 420/1970 (Αλιευτικός Κώδικας).
Το 2004 η υπουργική απόφαση ΥΠΠΟ/ΓΔΑΠΚ/ΑΡΧ/Α1/Φ41/11228/1865 (ΦΕΚ 336 Β/11-02-2004) περί ρυθμίσεως θεμάτων αλιείας, αγκυροβολίας και αυτόνομης κατάδυσης στους ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους και ιστορικούς τόπους, η οποία εξεδόθη κατ’ εξουσιοδότηση του Ν. 3028/2002 περί αρχαιολογικών χώρων και ιστορικών τόπων δημιούργησαν επιπρόσθετη τοπική αβεβαιότητα (με ποινική αυτή τη φορά κύρωση) σχετικά με το που μπορεί να διενεργηθεί νόμιμα ψαροτούφεκο.
Σήμερα το Λιμενικό Σώμα διαθέτει αρκετό προσωπικό και ταχύπλοα σκάφη και ο ψαροκυνηγός υφίσταται τακτικούς ελέγχους στις εξορμήσεις του. Τα λιμενικά όργανα έχουν ποσοτικούς «στόχους» για βεβαίωση αλιευτικών παραβάσεων κατ’ έτος και δεν χαρίζονται σε κανέναν. Τα πρόστιμα σε υποβρύχιους αλιείς και οι κατασχέσεις εξοπλισμού τους έχουν πολλαπλασιαστεί σε αριθμό τα τελευταία χρόνια και όλο και περισσότεροι αρχίζουν να ενδιαφέρονται για το νομικό καθεστώς του αγαπημένου τους χόμπι.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι 42 χρόνια μετά τον αλιευτικό κώδικα και 27 μετά το Π.Δ. περί ερασιτεχνικής αλιείας, η ζωή και το ψάρεμα έχουν αλλάξει τόσο πολύ, που ένα «φρεσκάρισμα» και μια κωδικοποίηση των διατάξεων για την ερασιτεχνική αλιεία και ειδικά για την υποβρύχια αλιεία κρίνονται απαραίτητα.
Η δεύτερη ζωή μου είναι αυτή του ψαροτουφεκά και η τρίτη αυτή του οργανωτή της «αθλητικής» υποδομής του σπορ.
Η αλήθεια είναι ότι παράλληλα με την ιδιότητα του δικηγόρου είμαι και αφοσιωμένος υποβρύχιος ψαράς. Ακόμα αναζητώ τα αίτια του περίεργου «εκτροχιασμού» μου, μια και κανείς από την οικογένειά μου δεν είχε ποτέ σχέση με το ψάρεμα. Ίσως βοήθησαν οι παιδικές διακοπές στη γενέτειρα του πατέρα μου, τη Σύρο. Μπορεί και να ήταν αναπόφευκτο. Στην Ελλάδα τη θάλασσα θα τη γνωρίσεις, όπου κι αν γεννηθείς. Το ζήτημα είναι αν το αυτί σου συλλαμβάνει το τραγούδι των σειρήνων, ή όχι. Αν το ακούς, θα ενδώσεις χωρίς μεγάλη αντίσταση, όποιος κι αν ήταν ο αρχικός σου προορισμός στη ζωή. Ως μοναχοπαίδι γεννημένο στην Αθήνα και με «πεπρωμένο» τις σπουδές, δυσκολεύτηκα πολύ να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα στη διαδρομή μου στη θάλασσα. Βάδισα το δρόμο με χαρά παρά τις θυσίες που απαιτήθηκαν.
Το υποβρύχιο ψάρεμα υπήρξε για μένα διαδοχικά φαντασίωση, περιπέτεια, διασκέδαση, χόμπι, εκπαίδευση, δοκιμασία, μέσο καλλιέργειας αυτοσεβασμού (το τελευταίο απέτυχε να επιτελέσει η δικηγορία, όσο και αν το προσπάθησα και το προσπαθώ ακόμα…). Αποτέλεσε από νωρίς σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και «θεωρητικά» είχε αρνητικό αντίκτυπο στην οικογένειά μου, την κοινωνική μου ζωή και το επάγγελμά μου. Η επιλογή ήταν και παραμένει συνειδητή, χωρίς να εξωραΐζεται σε κάτι ιδιαίτερο ή ιδανικό. Ο καθένας έχει ή ψάχνει μια «διέξοδο» στη ζωή του. Γνωρίζω ότι το ψαροτούφεκο είναι απλώς η δική μου και μερικών άλλων. Αυτό δεν την κάνει ξεχωριστή για όλο τον κόσμο… Παρά ταύτα, μετά από 30 χρόνια διαδρομής, εξακολουθώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή στο νερό, χειμώνα – καλοκαίρι, έχοντας οψίμως συνειδητοποιήσει με τρόμο ότι καμία «διέξοδος» δεν είναι αυτονόητη ή δεδομένη.
Από το 1994 είμαι συνεργάτης του περιοδικού «Βυθός» έχοντας δημοσιεύσει σε αυτό πάνω από 80 άρθρα και ρεπορτάζ αγώνων ψαροτούφεκου. Παράλληλα με το ψάρεμα, από μικρός ασχολήθηκα και με την αγωνιστική – αθλητική του πλευρά συμμετέχοντας σε πολλούς αγώνες και επιτυγχάνοντας κάποιες διακρίσεις ιδιαίτερα σημαντικές (2η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, εθνική ομάδα), δεδομένου του γεγονότος ότι στον πραγματικό κόσμο ήμουν «γραφιάς»… Οι αγώνες ψαροτούφεκου με γοήτευσαν, αφού στην ουσία είναι ένα παιχνίδι με αντικείμενο μια αγαπημένη μου δραστηριότητα. Γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους στην αγωνιστική μου διαδρομή από όλα τα κοινωνικά στρώματα και θεωρώ ότι αυτό με επηρέασε και με ωρίμασε με πολύ διαφορετικό και θετικό τρόπο. Ταυτόχρονα, βρήκα έναν τομέα που με ενδιέφερε μεν «ερασιτεχνικά», αλλά μπορούσα και να επηρεάσω και βοηθήσω λόγω του επαγγέλματος μου. Μπήκα μπροστά στα διοικητικά του αθλήματος και πολλοί σημαντικοί αθλητές του ψαροτούφεκου με εμπιστεύθηκαν και με υποστήριξαν. Το ότι ήμουν και «δικός» τους, αλλά ταυτόχρονα και «χαρτογιακάς» και τα έβγαζα πέρα με το σύστημα, μέτρησε πολύ σε αυτό.
Την 12η Ιανουαρίου 2000 μαζί με είκοσι αθλητές υποβρύχιας αλιείας, ιδρύσαμε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητών Υποβρυχίου Κυνηγίου, ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο του Αστικού Κώδικα (όχι αθλητικό σωματείο). Το σωματείο αυτό (Π.Σ.Α.Υ.Κ.) με τα χρόνια επέλυσε όλα τα προβλήματα επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των αθλητών υποβρυχίου αλιείας και της Ομοσπονδίας του αθλήματος (Ελληνική Ομοσπονδία Υποβρύχιας Δραστηριότητας και Αθλητικής Αλιείας – Ε.Ο.Υ.Δ.Α.), τα οποία ως επί το πλείστον προκαλούνταν από την έλλειψη ενδιαφέροντος και συντονισμού μεταξύ των σωματείων- μελών της Ομοσπονδίας που διατηρούσαν ενεργά τμήματα υποβρυχίου αλιείας.
Αργά, αλλά σταθερά, ο Π.Σ.Α.Υ.Κ. πέτυχε να αποκτήσει φωνή στην Ομοσπονδία, να τροποποιήσει πολλές φορές τους κανονισμούς του αθλήματος, να συντονίσει τη διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, ώστε να υπάρχει πάντα διοργανωτής όμιλος και πρωτάθλημα κάθε χρόνο, ενώ πέτυχε και την εξεύρεση χορηγιών για την εθνική ομάδα, η οποία δεν έχασε κανένα μεγάλο πρωτάθλημα από την ίδρυσή του και μετά και πλέον κοντράρει στα ίσια τις μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος (Ισπανία, Ιταλία, Κροατία και Πορτογαλία) στους διεθνείς αγώνες. Δύο αθλητές μας πέτυχαν να ανέβουν στο βάθρο σε παγκόσμιο (2008) και ευρωαφρικανικό (2007) πρωτάθλημα αντίστοιχα.
Άλλο ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα μας ήταν η πλήρης αποκατάσταση της ιστορίας του αγωνιστικού ψαροτούφεκου στην Ελλάδα, αφού για την περίοδο 1956 – 1970 δεν υπήρχαν διαθέσιμα τα επίσημα στοιχεία των πανελληνίων πρωταθλημάτων. Με κοπιώδη και πολυετή έρευνα στα εγκαταλελειμμένα αρχεία παλαιών σωματείων και της Ομοσπονδίας, καθώς και στις βιβλιοθήκες της Βουλής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, βρέθηκαν όλα τα στοιχεία και αναρτήθηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα του συνδέσμου (www.spear-fishing.gr).
Από το 2009 είμαι ένας από τους 3 εκλέκτορες της εθνικής ομάδας υποβρύχιας αλιείας και εφέτος εκλέχτηκα μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας (Β’ Αντιπρόεδρος και Έφορος Υποβρύχιας Δραστηριότητας). Η τελευταία μου θέση ελπίζω να μου επιτρέψει να συμβάλω στη δημιουργία υποδομής στην Ελλάδα για το σπορ. Βραχυπρόθεσμα θα επιχειρήσουμε στην Ε.Ο.Υ.Δ.Α. τη δημιουργία ειδικών σεμιναρίων (στην αίθουσα αλλά και στη θάλασσα) με την παρακολούθηση των οποίων θα δίνεται η δυνατότητα στους συμμετέχοντες να μαθαίνουν σωστά την τέχνη του υποβρυχίου ψαρέματος. Το σύστημα θα παράγει και εκπαιδευτές με τα προσόντα να διδάσκουν ψαροτούφεκο σε όλη την Ελλάδα.
Τέλος, οι δύο ζωές μου τέμνονται σε μια πτυχή της κάθε μίας τους, δημιουργώντας μου επιπρόσθετα βάρη και ευθύνες. Η νομοθεσία που διέπει το ψαροτούφεκο χαρακτηρίζεται από φαινόμενα αναχρονισμού και ασάφειας, ενώ το σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν καλείται σχεδόν ποτέ να βοηθήσει, αφού οι κυρώσεις είναι συνήθως διοικητικά πρόστιμα € 300, τα οποία δεν αξίζει τον κόπο, το χρόνο και το κόστος να αμφισβητηθούν δικαστικά από τους παραβάτες. Η μόνη λύση είναι ο νομικός «ακτιβισμός», τον οποίο αναγκαστικά έχουμε επωμισθεί οι ελάχιστοι δικηγόροι, που γνωρίζουμε καλά τα θέματα. Για μένα προσωπικά το κομμάτι αυτό της δραστηριότητάς μου είναι οδυνηρό. Το να παρακολουθείς το σύστημα, μέσα στο οποίο είναι ενταγμένο το επάγγελμά σου να συμπεριφέρεται με απαξία και παντελή έλλειψη σεβασμού στο αγαπημένο σου χόμπι, είναι τουλάχιστον δυσάρεστο…
Και σε επίπεδο καταστολής (σύνταξη προσφυγών), αλλά και σε επίπεδο πρόληψης (επικοινωνία με αρχές, αποστολή ερωτημάτων για διευκρινίσεις, δημοσίευση άρθρων – θέσεων σχετικά με τη νομοθεσία) προσπαθούμε να συμβάλουμε στο να υπάρξει επιτέλους ασφάλεια δικαίου στο αγαπημένο μας χόμπι. Όπως είναι φυσικό, η πρόοδος που σημειώνεται στη νομολογία είναι πολύ αργή (μέσος όρος τελεσιδικίας 10 χρόνια), ενώ τα αρμόδια Υπουργεία δεν ανταποκρίνονται στις ενέργειές μας. Πρόσφατα η Ε.Ο.Υ.Δ.Α. κοινοποίησε σειρά ερωτημάτων στα αρμόδια Υπουργεία σχετικά με την εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, χωρίς ποτέ να λάβει απάντηση.
Νομικό Καθεστώς
Οι διατάξεις του νόμου που αφορούν το ψαροντούφεκο βρίσκονται κυρίως στο Π.Δ. 383/1985 (ΦΕΚ Α’ 131/1985), το οποίο ουσιαστικά συνοψίζει το καθεστώς της ερασιτεχνικής αλιείας (επιφάνειας και υποβρύχιας). Πολλές, όμως, αστυνομικού κυρίως χαρακτήρα διατάξεις βρίσκονται και στο Γενικό Κανονισμό Λιμένος και στους Ειδικούς Κανονισμούς διαφόρων Λιμένων της χώρας (Υπουργικές αποφάσεις ΥΕΝ) αναμεμειγμένες με διατάξεις για την υποβρύχια δραστηριότητα (φιάλες πεπιεσμένων αερίων). Οι διατάξεις αυτές είναι πολλές φορές αντικρουόμενες με αυτές του ΠΔ, ανεδαφικές και δυσερμήνευτες.
Η διαδικασία βεβαίωσης των παραβάσεων και οι κυρώσεις περιέχονται ακόμα, μετά από 35 χρόνια στο Νομοθετικό Διάταγμα 420/1970 (Αλιευτικός Κώδικας).
Το 2004 η υπουργική απόφαση ΥΠΠΟ/ΓΔΑΠΚ/ΑΡΧ/Α1/Φ41/11228/1865 (ΦΕΚ 336 Β/11-02-2004) περί ρυθμίσεως θεμάτων αλιείας, αγκυροβολίας και αυτόνομης κατάδυσης στους ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους και ιστορικούς τόπους, η οποία εξεδόθη κατ’ εξουσιοδότηση του Ν. 3028/2002 περί αρχαιολογικών χώρων και ιστορικών τόπων δημιούργησαν επιπρόσθετη τοπική αβεβαιότητα (με ποινική αυτή τη φορά κύρωση) σχετικά με το που μπορεί να διενεργηθεί νόμιμα ψαροτούφεκο.
Σήμερα το Λιμενικό Σώμα διαθέτει αρκετό προσωπικό και ταχύπλοα σκάφη και ο ψαροκυνηγός υφίσταται τακτικούς ελέγχους στις εξορμήσεις του. Τα λιμενικά όργανα έχουν ποσοτικούς «στόχους» για βεβαίωση αλιευτικών παραβάσεων κατ’ έτος και δεν χαρίζονται σε κανέναν. Τα πρόστιμα σε υποβρύχιους αλιείς και οι κατασχέσεις εξοπλισμού τους έχουν πολλαπλασιαστεί σε αριθμό τα τελευταία χρόνια και όλο και περισσότεροι αρχίζουν να ενδιαφέρονται για το νομικό καθεστώς του αγαπημένου τους χόμπι.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι 42 χρόνια μετά τον αλιευτικό κώδικα και 27 μετά το Π.Δ. περί ερασιτεχνικής αλιείας, η ζωή και το ψάρεμα έχουν αλλάξει τόσο πολύ, που ένα «φρεσκάρισμα» και μια κωδικοποίηση των διατάξεων για την ερασιτεχνική αλιεία και ειδικά για την υποβρύχια αλιεία κρίνονται απαραίτητα.
Ο Νίκος Καμπάνης είναι γνωστός δικηγόρος και παλιός φίλος υποδειγματικά επιτυχημένος στη δικηγορία οφείλουμε να παραδεχθούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου