Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται από μια σθεναρή βούληση για εκσυγχρονισμό, που εκφράσθηκε με την κατοχή αυτοκινήτου από τους νεοέλληνες και το σχεδιασμό αυτοκινητοδρόμων από τους κρατούντες.
Οι λεγόμενες εθνικές οδοί του 50 ακόμη και σήμερα μαρτυρούν γι'αυτό, όπως και το αντικειμενικό γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε χωριό στο οποίο κάποιος δρόμος να μην φθάνει. Εργο του ελληνικού στρατού και των εταιριών της εποχής το οδικό αυτό δίκτυο ακόμη και σήμερα είναι το κύριο οδικό δίκτυο της χώρας. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αντίθεση με τις τηλεπικοινωνίες, τη βιομηχανία ή άλλες παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας, ο κατασκευαστικός κλάδος ήταν ελληνικός. Μετά την περίοδο των στροφών και της Κακιάς Σκάλας, των μικρών οικογενειακών αυτοκινήτων και των λίγων μετακινήσεων ήρθε η σύγχρονη εκδοχή αυτού του οράματος που αξίωνε αυτοκινητοδρόμους αληθινούς. Το κοινοτικό χρήμα ακολουθήθηκε από το τραπεζικό και έγιναν οι συμβάσεις παραχώρησης. Μετά την Αττική Οδό και την επιτυχία της ένα κύμα αυτοκινητοδρόμων ξεκίνησε να προκηρύσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 90 με προνομιακό καθεστώς και βούληση αλλαγής του προσώπου της χώρας. Οι ιδιομορφίες αυτών των διαγωνισμών, οι αδυναμίες και οι υπερβολές τους θα αποτελέσουν ίσως αντικείμενο μελέτης στο μέλλον όταν οι πρωταγωνιστές αυτών των σφαλμάτων θα είναι ακόμη περισσότερο ανενεργοί. Το γεγονός παρέμεινε ότι με τις δημοπρατήσεις αυτές, επιδιώχθηκε η χειραγώγηση του ανταγωνισμού (μέσω των ομαδικών δημοπρατήσεων), η παράβαση των κανόνων της προστασίας περιβάλλοντος παρά τα δειδάγματα της προηγούμενης δεκαετίας, ο συσχετισμός της προόδου των διαδικασιών με τις εκλογικές αναμετρήσεις, ο πλημμελής σχεδιασμός και ο έλεγχος από πρόσωπα που μόνο τους προσόν ίσως ήταν η γνώση της αγγλικής, η πλημμελής τήρηση των κανόνων δικαίου, αλλά πάνω από όλα οι ατελείωτοι συμβιβασμοί στο τραπεζικό σύστημα, στο πελατειακό σύστημα, και η άγνοια, η άγνοια και πάλι η άγνοια. Δεν θα σχολιάσουμε το ρόλο των ΜΜΕ που συνηγόρησαν σε θριαμβευτικές εξαγγελίες επί έτη, σε καμία αληθινή κριτική, σε φρούδα σκανδαλολογία και σε καμία απολύτης θέση παρεκτός της κατευθυνόμενης πολιτικά ή επιχειρηματικά πληροφόρησης. Δάνεια είχαν και τα ΜΜΕ, δάνεια και τα κράτη, τι να περιμένεις...
Από όλα αυτά τα θριαμβευτικά που συνέβησαν για μία δεκαετία και βάλε σήμερα μόνον ένα έργο προχώρησε και φαίνεται να ολοκληρώνεται. Με καθυστέρηση, με προβλήματα, με τα ... γνωστά αλλά πραγματικός δρόμος, περήφανος να διασχίζει την Πελοπόννησο και να υπάρχει. Διότι εν τέλει και αυτό είναι το ζητούμενο. Να ξεφύγουμε από τα φαντάσματα και τις εξαγγελίες!
Ο Μορέας με τα χίλια μύρια του βάσανα δεν εμποδίστηκε προς το παρόν από το ΣτΕ και τον ... Δεκλερή (που αν και έχει συνταξιοδοτηθεί εδώ και χρόνια εμποδίζει κάθε πολιτική βούληση και αποτελεί στοιχειό των πολιτικών γραφείων), δεν συγκινήθηκε πολύ από το θέμα των απαλλοτριώσεων (άλλο ανυπέρβλητο κώλυμα που λύεται δια της νομοθέτησης έξαλλων κανόνων αβέβαιης συνταγματικότητας), δάμασε το δανεισμό παρόλη τη διεθνή κρίση του τραπεζικο συστήματος που πλέον enfin συνομολογείται, δεν γονάτισε στα συνταγματικά και λοιπά εμπόδια που ορθώθηκαν για να αποτρέψουν τις επιχειρήσεις που εκτελούν το έργο να συνεχίσουν ανενόχλητες να υπάρχουν, αντιμετωπίζει αξιοπρεπώς καταιγίδα διαιτησιών όπως όλα τα έργα του κόσμου, δεν κάμφθηκε από τους Δεν Πληρώνω, και γενικά ... αν θέλετε να πάτε στην Καλαμάτα μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι είναι εκεί και το αυτοκινητάκι σας θα πάει και θα έρθει ενώ εσείς θα τραγουδάτε.
Ο Μορέας υπάρχει και προχωρεί καθιστώντας σαφές ότι η διακοπή όλων μα όλων των άλλων οδικών έργων δεν είναι παρά προσχηματική και υποκριτική. Φυσικά δεν είναι βόλτα τα έργα αυτά όπως κάποιοι πίστεψαν ούτε copy paste όπως πολλοί μαθητευόμενοι μάγοι βεβαιώνουν. Δεν σημαίνει ότι επειδή κάποιος τα κατάφερε όλοι μπορούν. Μεγάλο ψέμα! Ο Μορέας με τις ελληνικές εταιριούλες του και τους έλληνες managers προχωρεί, υπάρχει και διατρανώνει ότι κάτι στον τόπο αυτό αξίζει.
Και μην μου πείτε ότι τα γένια μου ευλογώ! αντίθετα πιστεύω ότι όποιος θέλει να δουλέψει αληθινά, συγκροτεί την ομάδα εκείνη των συντελεστών που επιτρέπουν να πραγματοποιείται το επιθυμητό. Οι άλλοι δέκα μέρες κοσκινίζουν και πληρώνουν χρυσάφι στο κενό κατηγορώντας ω ναι! το Μιχαήλ Δεκλερή και άλλα συναφή φαντάσταμα για την ανικανότητα και την κακοτυχία τους.
Πολλά θα μπορούσε να διδαχθεί κάποιος (ακόμη και τη ύστατη αυτή ώρα) από το Μορέα και τους ανθρώπους του. Ο Μορέας θα μπορούσε να δείξει το δρόμο και στα άλλα "ψοφίμια" ας επιτραπεί η έκφραση που με τραγικό τρόπο οφείλουμε ως τόπος να αναστήσουμε. Αλλά και ποιός δεν ξέρει την διεθνή εργοληπτική θέση ότι καλύτερα να μην δουλεύεις και να κερδίζεις παρά να δουλεύεις?
Ε αυτό λοιπόν ο Μορέας το ντρέπεται. Γι'αυτό και υπάρχει και εφόσον κανείς θέλει να μάθει το πώς ας προσέλθει να του δείξουμε τον τρόπο. Αλλωστε προς τα κει και ο Πρωθυπουργός θα κατευθυνθεί το καλοκαιράκι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου